ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 19

โหลชีที่ใช้ชีวิตกลางป่ากลางเขามาหลายวัน ยามได้เห็นกำแพงพั่วอวี้เป็นครั้งแรก ความตกตะลึงในใจนั้นยากเกินจะบรรยายออกมาได้

พั่วอวี้ อันที่จริงก่อนหน้านี้ก็รวมถึงผืนป่ารกร้างที่พวกเขาผ่านมาผืนนั้นด้วย แต่กำแพงเมืองที่แท้จริงอยู่ที่นี่ ตีนเขาสูงนี่ กำแพงเมืองสีดำสูงสามฟุตหนาหนึ่งฟุตล้อมกรอบภูเขานี้เอาไว้! ความเย็นเยียบสะท้อนแสงวิบวับใต้แสงแดดอย่างหินแร่พึงจะมีของกำแพงสีดำ นั่นเป็นแร่เหล็กดำที่ราคาสูงมาก! หินแร่ชนิดนี้แข็งแกร่งนัก คนธรรมดามักจะเอาไปสร้างอาวุธ ไม่เคยมีใครเอาแร่เหล็กดำมาสร้างบ้าน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงกำแพงเมืองที่หนาและยาวขนาดนั้นด้วยแล้ว!

"แค่มูลค่าในก่อสร้างกำแพงนี้ ก็เพียงพอให้ชาวบ้านธรรมดาของทั้งแคว้นกินข้าวไปได้หลายวันเลยทีเดียว!" เฉิงสิบพูดอย่างภูมิใจหนักหนา

หลังจากได้ยินเฉิงสิบเล่าเรื่องความหายากของแร่เหล็กดำ โหลชีทนไม่ไหวต้องสบถอย่างไม่พอใจซะหลายคำ พระเจ้า มันต้องโอเวอร์ต้องสิ้นเปลืองขนาดนี้ไหม!

แต่ในตอนนี้เอง นี่เป็นครั้งแรกที่นางรู้สึกได้ถึงฐานะและอำนาจของเฉินซ่าว่ามันไม่ธรรมดาจริงๆ !

ภายใต้กำแพงใหญ่โต ประตูเหล็กสีแดงเข้มค่อยๆ เปิดออก คล้ายดั่งมีลมหายใจหนักอึ้งพัดเข้าหน้ามา จนทำให้โหลชีสงบนิ่งครู่หนึ่ง เพียงแต่เบิกตากว้างมองดูประตูเมืองแล้ว ทางเข้ากว้างขวางนั้น ทหารในชุดเกราะสีดำรวมถึงประชาชนที่ยืนเขย่งอยู่ด้านหลังงทหารเหล่านั้นพากันยืนแบ่งเป็นสองข้างทาง

นางยังได้ยินเสียงเหล่านั้น

"ฝ่าบาทกลับมาแล้ว ฝ่าบาทกลับมาแล้ว!"

"น้อมรับเสด็จฝ่าบาท!"

ผู้ชายในชุดหัวหน้าผู้คุ้มใหญ่ที่ขี่ม้าอยู่หน้าขบวนพูดออกมาเสียงดังฟังชัด ทหารและชาวบ้านด้านหลังพร้อมใจเปล่งเสียง "น้อมรับเสด็จฝ่าบาท!"

เสียงดังก้องสนั่นหู กึกก้องทั่วฟ้า พร้อมเพรียงกันเป็นหนึ่ง แฝงด้วยความเคารพเคร่งขรึม ประหนึ่งว่าทำเยี่ยงนี้มานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว

มู่ลี่รถม้าถูกองครักษ์เยว่รวบขึ้นซ้ายขวา เฉินซ่าที่นั่งอย่างสง่าอยู่ด้านในปรากฏสู่สายตาทุกคน สีหน้าเขาเรียบเฉย ดวงตาเคร่งขรึมคู่นั้นปราดมองไป ทำเอาสตรีนับไม่ถ้วนใบหน้าแดงเรื่อ

ตอนนี้โหลชีรู้แล้วว่าทำไมตนไม่สามารถขึ้นไปได้

ฝ่าบาทที่ครอบครองความเลื่อมใสเคารพในสายตาของทหารและประชาชนทั้งเมือง บนรถพระที่นั่งจะมีสตรีแปลกหน้าขึ้นไปได้อย่างไร? และนางเองก็เข้าใจแล้วว่า ทำไมตอนเข้าใกล้เขตเมือง องครักษ์เยว่จึงถอดเสื้อคลุมเขาออก แล้วให้นางคลุมไว้

ถึงแม้ว่าตอนนี้นางจะเป็นเพียงคนตัวเล็กที่ขี่ม้าคู่กับองครักษ์ ตามอยู่หลังรถพระที่นั่ง แต่ก็ได้รับสายตามากมาย ส่วนมากเป็นตกตะลึงและสงสัย

ถ้าตอนนี้นางยังใส่ชุดเสื้อผ้ายุคปัจจุบันปรากฏสู่สายตาผู้คน คงจะส่งผลกระทบกับเฉินซ่าไม่น้อยแน่

รถค่อยๆ เคลื่อนตัวอยู่บนถนนสายหลักของเมือง หลังจากประสานเสียงแสดงความเคารพนั่นแล้ว มิมีใครออกเสียงอีก เงียบสนิท นี่ก็แสดงให้เห็นว่า ฝ่าบาทคนนี้น่าเกรงขามมาก

แต่เพราะความหล่อเหลาอายุน้อยบวกกับราศีไม่ธรรมดา โหลชียังเห็นสตรีอ่อนเยาว์จำนวนมากใบหน้าแดงเรื่อ จับจ้องมาที่เขาด้วยสายตาร้อนแรง

และนางในฐานะที่เป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มทหารนี้ ก็ได้รับสายตาริษยาไม่น้อยเลย

เมืองนี้ใหญ่มาก มองไปไม่เห็นจุดสิ้นสุดเลย ลักษณะการก่อสร้างดูแล้วค่อนไปทางขรุขระ ถนนหนทางในเมืองตัดผ่านกันสี่ทิศ กว้างมาก นางอยู่บนหลังม้า มองจากที่สูงไปไกล ยังสามารถเห็นแผงลอยขายของสองข้างทาง ดูท่าประชาชนเมืองนี้จะอยู่ดีกินดี แสดงว่าฝ่าบาทคนนี้อย่างเฉินซ่าเป็นได้ดีทีเดียว

พอผ่านในตัวเมืองประชาชนแออัดแล้ว พวกเขาเพิ่มความเร็วขึ้นมา ที่นี่เป็นป่าและนาข้าว แต่พอโหลชีเห็นนาข้าวพวกนั้น นางกลับขมวดคิ้ว

ผ่านป่าไผ่ใหญ่มากอีกแห่ง ในตอนที่โหลชีคิดว่าพวกเขาจะออกนอกเมือง เฉิงสิบกลับบอกนางว่าใกล้ถึงแล้ว

เริ่มเข้าใกล้ภูเขาสูงมากขึ้นเรื่อย พอพวกเขาถึงตีนเขา และเห็นถนนขึ้นเขากว้างขวางที่ขดเป็นวงขึ้นไปอันเกิดจากน้ำมือมนุษย์สร้างขึ้นแล้ว โหลชีก็ชมเชยอีก ภูเขาสูงขนาดนี้ แทบจะหายเข้าไปในกลีบเมฆแล้ว แต่กลับทำทางใหญ่ที่กว้างขวางพอให้รถม้าผ่านไปได้ออกมา นี่ต้องใช้แรงงานคนเท่าไหร่กันเนี่ย! หมอนี่ สร้างวังไว้ที่ตีนเขาไม่ได้หรือไงกัน? ต้องไปสร้างบนเขาสูงขนาดนี้ด้วยหรือไง?

นางถามคำถามนี้ออกมาอย่างอดไม่อยู่ เฉิงสิบอึ้งก่อนบอกว่า "ศัตรูของนายท่านมีไม่น้อยเลย อยู่บนเขา ปลอดภัย"

คราวนี้ถึงตาโหลชีอึ้งบ้างแล้ว

ศัตรูมีมากเท่าไหร่ ถึงต้องทำให้อาวุธทำลายล้างคนนี้ไปอาศัยอยู่บนภูเขาสูง? ล้อเล่นอะไรกันเนี่ย!

คล้ายกับว่ามาถึงที่นี่ พวกเขาถึงผ่อนคลายลงหน่อย

เร่งรีบขึ้นภูเขา มาตลอดทาง ไกลลิบๆ กำแพงวังที่สร้างจากแร่เหล็กดำ เช่นกันปรากฏสู่สายตา วางอยู่ตรงกลาง มีประตูวังสามชั้น หลังจากประตูหน้า มีกระเบื้องเคลือบผนังสีขาว สถาปัตยกรรมวังโบราณอันดูตระการตาปรากฏต่อสายตาโหลชี ทำเอานางถึงกับสูดลมหายใจเฮือก

ด้านหลังวัง ดวงตะวันกำลังสาดส่องลงมาพอดี กระเบื้องเคลือบส่องประกายระยิบระยับ แต่ละชั้นซ้อนกันราวขอเกี่ยว ค่อยๆ ซ้อนกันขึ้นไปทีละชั้น การก่อสร้างพระราชวังในแต่ละชั้นสะท้อนให้เห็นต้นไม้เกสรดอกไม้ซ้อนกันเป็นใบๆ ช่างดูงดงามจนแทบหยุดหายใจ

"สวยจังเลย..."