ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 216

"ประหารแม่ทัพก่อนสงคราม คุณพระคุณเจ้า ว่ากันว่าเฉินซ่าโหดเหี้ยม ข้าว่าเป็นเช่นนั้นจริงๆ! น้องเอ๋ย เจ้าอยากแต่งงานกับคนเช่นนี้จริงหรือ?" บนหอคอยค่ายเหยาเฟิง หัวหน้าค่ายใหญ่อิ้นเฟยขมวดคิ้วมองดูหญิงสาวที่สวมชุดสีสดใสด้วยสีหน้าที่ไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง

หญิงสาวมีคิ้วคมเข้ม ดวงตาดุจดั่งพญาหงส์ ริมฝีปากหนาแน่น แม้จะไม่ได้สวยสุดในแคว้น แต่หน้าตาก็ถือว่าดีเลิศ โดยเฉพาะท่ามกลางผู้ชายนับสองพันในสงครามแล้ว ทำให้นางดูสวยสง่ายิ่งขึ้นกว่าเดิม

"พี่ใหญ่ ถ้าข้าไม่หาคู่แต่งงานที่เหมาะสมเอง พี่คิดว่าในค่ายมีใครกล้ามาสู่ขอข้ารึ?"

หญิงสาวผู้นี้ก็คือหัวหน้าค่ายเหยาเฟิงคนที่สามอิ้นเหยาเฟิง

นางมองดูด้านล่างหอคอยพี่รองอิ้นไห่ที่กำลังนำกองทัพสู้รบอยู่อย่างกังวลและตื่นเต้น "พี่ใหญ่ ศึกครั้งนี้พี่รองจะชนะไหม?"

อิ้นเฟยพูดอย่างไม่พอใจว่า: "แล้วเจ้าอยากให้พี่รองเจ้าชนะหรือแพ้ล่ะ?"

อิ้นเหยาเฟิงหันหน้าไปกอดแขนเขาไว้แล้วส่ายไปมา พูดอย่างออดอ้อนว่า: "พี่ใหญ่ก็ ท่านพี่กำลังโกรธข้าอยู่หรือเปล่า?"

"พี่จะกล้าโกรธเจ้าได้ยังไงล่ะ ตอนนี้เจ้าเป็นหญิงโตแล้ว ต้องหัดระวังตัวเสียบ้าง!"

"ท่านพี่กำลังโกรธข้าอยู่ชัดๆ" อิ้นเหยาเฟิงพูด: "ข้ารู้ว่าพี่ใหญ่กับพี่รองไม่ยอมแพ้ใครง่ายๆ แต่เป้าหมายแรกที่เรามาตั้งค่ายอยู่ที่ทุ่งป่าเถื่อนของพั่วอวี้คืออะไร ท่านพี่ลืมไปแล้วหรือ? ตอนนั้นหมู่บ้านของเราประสบภัย คนตายก็ตายไปคนหนีก็หนีไป พวกขุนนางก็ไม่สนใจพวกเรา มองดูชาวบ้านหิวตายกันหมด แล้วยังบอกว่าจะคัดเลือกอนุภรรยาให้เจ้าเมือง แถมเอาทั้งชายและหญิงอีก ให้ส่งชายหญิงที่อายุเกินสิบสี่แล้วออกมาให้หมด หมู่บ้านของเราเลยเลือกมาที่นี่ เพื่อใช้ชีวิตปลอดภัยโดยไม่มีใครรังแกได้อีกไงล่ะ?"

เห็นสีหน้าของอิ้นเฟยคลายลง อิ้นเหยาเฟิงก็พูดต่อว่า: "แต่ตอนนี้ทุ่งป่าเถื่อนของพั่วอวี้มีอิทธิพลทั้งใหญ่และเล็กทั่วไปหมด รูปแบบก็ไม่ด้อยไปกว่าแคว้นเล็กๆเลย พี่ใหญ่ พี่คิดว่าสถานการณ์แบบนี้ พวกเราจะมีชีวิตอย่างสงบสุขได้อีกกี่วัน? เฉินซ่าไม่บุกโจมตี ก็จะมีคนอื่นมาบุกโจมตีเหมือนกัน แน่นอนว่าพวกเราก็สามารถไปบุกโจมตีคนอื่นได้ แต่พี่ลองถามพี่สะใภ้ใหญ่กับพี่สะใภ้รอง ถามพวกหลานชายและหลานสาวของข้าดูสิ อีกอย่าง ลองถามพวกพี่น้องที่เอาภรรยาลูกๆและพ่อแม่มาด้วยสิ พวกเขาจะอยากใช้ชีวิตแบบนั้นจริงหรือ?"

"หึ แล้วเจ้าคิดว่ายอมแพ้ให้เฉินซ่า ก็จะมีชีวิตที่มั่นคงงั้นหรือ? เจ้าดูเขาสิ แม่ทัพหลักของเขา เขายังฆ่าโดยไม่ลังเลเลย!"

อิ้นเหยาเฟิงกำลังจะพูด สงครามด้านนอกค่ายก็ได้เริ่มต้นขึ้น

นางเห็นชายหนุ่มสวมชุดสีดำขี่ม้ามาทางนี้โดยไม่มีความเกรงกลัวใดๆ สีหน้าของเขาเย็นชา เหมือนไม่มองสิ่งใดทั้งนั้น นัยน์ตามีแค่เป้าหมายเท่านั้น!

และเป้าหมายของเขาก็คืออิ้นไห่ที่ขี่ม้าประจันหน้าอยู่อีกฝั่ง พี่รองของนางนั่นเอง!

อิ้นเหยาเฟิงเห็นพี่รองจับดาบใหญ่ในมือไว้แน่น จ้องชายหนุ่มที่ขี่ม้ามุ่งหน้ามาทางนี้

"พี่รองกังวลแล้ว!" อิ้นเหยาเฟิงจับแขนของอิ้นเฟยไว้แน่น เกือบจิกเข้าเนื้อหนังของเขา แต่ตอนนี้อิ้นเฟยก็ยังไม่รู้สึกใดๆ เพราะเขาก็กังวลเหมือนกัน

"นี่ก็คือพลังความกดดันของท่วงท่า" เขาพูดพึมพำ: "ไม่ต้องลงมือ แค่พลังท่วงท่าก็สามารถกดขี่อีกฝ่ายได้แล้ว! พี่รองเจ้าสามารถฟันเสือได้สามตัวพร้อมกัน แต่เผชิญหน้ากับเขาแล้วก็อดไม่ได้ที่จะกังวล!"

"ไม่มีศึกครั้งนี้ ท่านพี่กับพี่รองและพวกท่านอาท่านลุงก็ไม่ยอมฟังข้าเลยสักคน" อิ้นเหยาเฟิงกัดฟัน "พวกท่านตกลงกับข้าว่าถ้าแพ้ก็จะยอมศิโรราบให้เขา แต่ถ้าแพ้----กลับไม่มีโอกาสศิโรราบล่ะ?"

อิ้นเฟยใจเต้นตึกตัก

พวกเขาประเมินเฉินซ่าต่ำไป! ใครจะคิดว่าเขาจะออกสู้รบเอง และยังมุ่งหน้ามาทางอิ้นไห่ด้วย! ถ้าแพ้ จุดจบคือตายหรือเปล่านะ?

"ผู้ที่มาคือจักรพรรดิของพั่วอวี้หรือไม่?" อิ้นไห่ตะโกนเสียงดัง แต่พี่น้องของเขาได้ยินทั้งหมด ว่าเขาอยากคำรามเสียงดังเพื่อสร้างความกล้าหาญและความมั่นใจให้ตัวเอง

"หัวหน้ารองค่ายเหยาเฟิงอิ้นไห่" เฉินซ่าพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ไม่ตะโกนคำรามเหมือนอิ้นไห่ แค่พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำอย่างใจเย็น แต่ผู้ที่ได้ยินกลับรู้สึกกดดันในใจ "ข้าให้โอกาสเจ้าในการยอมแพ้"

บนหอคอย อิ้นเหยาเฟิงตกหลุมรักหัวปักหัวปำ ไม่คิดว่าตำนานจะเป็นจริง จักรพรรดิของพั่วอวี้หน้าตาหล่อเหลาและเย็นชาจริงๆ!

ชายที่นางต้องการเป็นแบบนี้เลย แบบนี้สิถึงจะเหมาะสมกับนาง!

แต่ตอนนี้นางกลับเป็นกังวลมาก เฉินซ่าให้โอกาสยอมแพ้แล้ว ในสายตาของนาง ทางที่ดีก็คือคว้าโอกาสครั้งนี้ไว้ ยอมแพ้เถิด! เช่นนั้นก็จะไม่ต้องมีคนตายเยอะกว่านี้! แต่พี่รองของนางไม่มีทางยอมแพ้แน่นอน!

"พี่ใหญ่" นางหันไปมองอิ้นเฟย: "หรือว่า----"

อิ้นเฟยรู้ว่านางอยากพูดอะไร แต่เขาก็กัดฟันพูดว่า: "ไม่ได้! ไม่ผ่านศึกครั้งนี้ อย่าว่าแต่พี่รองเจ้าเลย ถึงแม้จะเป็นพวกพี่น้องด้านล่างนี้ก็ไม่มีทางยอมศิโรราบให้เฉินซ่าแน่นอน เจ้าต้องให้โอกาสพวกเขาเลือก ถ้าเกิดพวกเราชนะขึ้นมาล่ะ?"

อิ้นไห่ที่อยู่ในสงครามก็คิดเช่นนี้เหมือนกัน

ถ้าพวกเขาชนะล่ะ งั้นพวกเขาก็จะสามารถบุกโจมตีพั่วอวี้ได้! เขตเมืองที่มั่นคงแน่นหนาขนาดนั้น เป็นเขตเมืองที่ปลอดภัยที่สุดในพั่วอวี้ ถ้ากลายเป็นของพวกเขาก็คงจะดีมาก!

เขาหัวเราะแล้วพูดว่า "ข้าให้โอกาสเจ้าดีกว่า เจ้ายอมแพ้ค่ายเหยาเฟิงของเรา ดีหรือไม่?"

"น่าขำสิ้นดี!" อิงขี่ม้าเข้ามา ได้ยินคำนี้พอดี ก็หัวเราะออกมาเสียงดัง "ค่ายเหยาเฟิงเล็กกระจิ๊ดริด คิดอยากให้ฝ่าบาทของเรายอมแพ้ ฝันไปเถิด! ฝ่าบาท ข้าน้อยขอลงมือนะขอรับ!"

เฉินซ่าพยักหน้า: "จับตัวเป็นๆมาให้ข้า"

คำพูดนี้ดูถูกอิ้นไห่มาก เขาจะยอมง่ายๆได้ยังไง เขารีบชูดาบใหญ่ขึ้นแล้วฟันลงไปที่หัวของอิง

"แรงเยอะจริงๆนะ!"

อิงแสยะยิ้มเย็นชา แล้วเอากระบี่มาบังไว้

ได้ยินเสียง ‘เพี้ยง’ ดังขึ้น กระบี่ยาวของอิงรับแรงกระทบของดาบใหญ่อิ้นไห่ได้!