ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 239

"อาจารย์อาสามคือมุ่งมาเพื่อตำหนิข้ารึ?"

"ข้า นี่ไม่ได้ถือว่าข้าตำหนิ! เพียงแต่ตอนนั้นถ้าข้ารีบฆ่านังนั่นซะ ตอนนี้มีหรือจะมีเรื่องราวมากมายเยี่ยงนี้?" ฟ่านฉางจื่อโลบมากแค่ไหน ก็เกลียดโหลชีมากเท่านั้น

"โหลชีต้องตายแน่" น้ำเสียงที่พูดคำนี้ของน่าหลานฮั่วซินช่างน่าสะพรึงราวกับออกมาจากนรก ทำให้ฟ่านฉางจื่ออดขนลุกไม่ได้ "เดิมข้าแค่อยากให้นางตายเงียบๆในหุบเทพมาร ใครจะรู้ว่านางไม่สำนึกบุญคุณ ถ้าเยี่ยงนี้ ครั้งหน้าจะไม่ได้ตายง่ายๆแล้วนะ"

คำพูดนี้ต่อให้เป็นฟ่านฉางจื่อยังอดบ่นในใจไม่ได้ เจ้าอยากให้นางตายเงียบๆในหุบเทพมารนี่ถือเป็นบุญคุณหรือไง? นางยังต้องขอบคุณเจ้า?

ครั้งหน้า ครั้งหน้าจะคิดแผนอะไรออกมาอีก?

ฟ่านฉางจื่อถาม "เจ้าคิดจะลงมือเองแล้วรึ?"

น่าหลานฮั่วซินส่ายหัวบอก "ไม่ ฆ่านางไม่จำเป็นต้องข้าลงมือเอง" สายตานางปราดประกายคมกระหายเลือดออกมาวูบหนึ่ง "ยังจำเผ่ามนุษย์ผีได้หรือไม่?"

ฟ่านฉางจื่อใจกระตุกวูบ "เจ้าหมายถึง เจ้าพวกเจอแสงตะวันไม่ได้ คนมิใช่ผีมิเชิงที่เคยขอความช่วยเหลือศิษย์พี่ใหญ่เมื่อหลายปีก่อนพวกนั้นรึ?"

"ใช่ จำได้บ้างหรือไม่ว่าโรคประหลาดที่พวกเขารักษาไม่หายมีลักษณะอย่างไร?" น่าหลานฮั่วซินยิ้มเย็นเยือกออกมา

ฟ่านฉางจื่อรู้สึกหนาวยะเยือกจากในใจจริงๆ เขารู้สึกว่า ไม่ว่าจะเป็นศัตรูกับใครก็ดี แต่ห้ามเป็นศัตรูกับสตรีผู้นี้เด็ดขาด เผ่ามนุษย์ผีนั่น หากหญิงพรหมจรรย์ตกอยู่ในเงื้อมมือพวกเขา มันคืออยู่มิสู้ตายจริงๆ จากนั้นจึงค่อยตายอย่างสยดสยองไร้ศีลธรรม

ตายในเงื้อมมือพวกเขานั้น เรียกได้ว่าไร้ซึ่งเกียรติใดๆ มันเป็นการประสบพบเจออะไรที่น่าอัปยศอดสูหาใดเปรียบที่สุดเท่าที่เขาเคยได้ยินมา

"ฮั่ว ฮั่วซิน ตอนนั้นศิษย์พี่ใหญ่ไม่ใช่ว่ารักษาพวกเขาได้ และยังสอนสั่งเหล่าศิษย์ ห้ามติดต่อกับคนพวกนั้นอีกมิใช่รึ?"

"พ่อข้าไม่มีหนทางรักษาพวกเขาทั้งเผ่าได้ แต่ อย่างน้อยตอนนั้นก็สามารถรักษาลูกชายหัวหน้าเผ่านั้นไว้ได้มิใช่รึ? หัวหน้าเผ่าของเผ่ามนุษย์ผีในตอนนั้นก็พูดเองว่า เขาติดค้างบุญคุณเขาเวิ่นเทียนอยู่ครั้งหนึ่ง ข้าให้พวกเขาลงมือ พวกเขาต้องเห็นด้วยแน่"

น่าหลานฮั่วซินขมวดคิ้วบอก "อาจารย์อาสาม เรื่องนี้ท่านมิต้องยุ่งแล้ว"

.....

รถม้าสองคันค่อยๆเข้าเมืองอย่างช้าๆ ความรุ่งเรืองที่โผเข้ามาทำให้คนบนรถเปิดประตูรถออก และดึงผ้าม่านเก็บ มีรอยยิ้มสบายๆบนใบหน้า โหลวซิ่นหันกลับมาบอกโหลชีว่า "คุณชาย การแต่งตัวของคนเป่ยชางน่าสนใจจริงๆ"

วันตรุษผ่านไปแล้ว และผ่านเดือนเพ็ญไปแล้ว พวกเขารีบเร่งเดินทางเกือบหนึ่งเดือน ในที่สุดก็มาถึงเป่ยชาง เมืองนั่วราที่ตระกูลเซียวอยู่

อากาศของเป่ยชางเย็นกว่าทางเหนือของตงชิงหน่อย ถึงช่วงนี้จะไม่ได้หิมะตกแล้ว เมืองนั่วราก็ไม่มีหิมะกอง แต่อากาศยังเย็นมากอยู่ ตอนนี้ผู้คนบนถนนส่วนมากล้วนใส่ผ้าพันคอขนหนา ใส่หมวกและถุงมือ ดูแล้วเหมือนหมีตัวขนๆที่เดินไปมา

โหลชีดูการแต่งกายของพวกเขา กลับรู้สึกว่าเหมือนการแต่งตัวของพวกสาวๆในหน้าหนาวของยุคปัจจุบัน

"หาโรงเตี๊ยมก่อน พวกเราลงไปตามหาดูกันเถิด"

ทั้งสามคนลงจากรถ พวกถูเปินกับเจ้าลิงต่างจูงรถม้าเดินตามหลังต้อยๆ มนตรีเองก็กระโดดลงจากหลังรถม้าตามพวกเขาไป "คุณชาย ข้าน้อยขอตามไปเดินเล่นด้วย เดินเล่นน่ะ"

โหลวซิ่นเหล่เขาหนึ่งที "เจ้าหิวแล้ว ดูท่าอยากลงมาดูว่ามีขายซาลาเปาหรือไม่ จะได้ซื้อสักสองอันมารองท้องก่อนกระมัง?"

มนตรีหัวเราะร่วนบอก "พี่โหลวอย่าเปิดโปงข้าสิ"

โหลชีหัวเราะ ยื่นมือล้วงเงินเล็กน้อยโยนให้เขา "ไปเถิด ด้านหน้านั่นมีขายซาลาเปา" นางชี้ไปที่ร้านหัวมุมซ้ายด้านหน้า

มนตรีรับเงินมาและวิ่งไปทางนั้นทันที โหลวซิ่นลูบจมูกแก้เก้อ "คุณชาย ข้าก็อยากไปดูหน่อย อย่าให้เจ้านั่นซื้อแต่ซาลาเปาเนื้อที่เขาชอบเพียงอย่างเดียว" โหลวซิ่นแสดงออกว่าตนชอบกินหมั่นโถว

เฉิงสิบหัวเราะ "โหลวซิ่นอยากกินเองด้วยสิ"

ใครจะรู้ว่าโหลวซิ่นพึ่งวิ่งออกไปไม่นานก็วิ่งกลับมามือเปล่า โหลชีดูสีหน้าเขาแปลกพิกล จึงถามทันทีว่า "ทำไมรึ?"

สีหน้าโหลวซิ่นบอกไม่ถูกว่าดีใจหรือเสียใจ สรุปแล้วคือดูสับสนอย่างมาก เขาขยับปาก ครุ่นคิดอยู่นานก็พูดอะไรไม่ออก ได้แต่กัดฟันบอกว่า "เฮ้อ คุณชาย ท่านดูเองเถิด!"

โหลชีเดินตามเขามายังที่ว่างอยู่ไม่ไกลจากร้านซาลาเปา ที่นั่นมีกำแพงสีขาวอันหนึ่ง ดูท่าจะเป็นที่ติดประกาศประจำเมือง ด้านล่างมีร่องรอยประกาศเก่าอยู่บ้าง ด้านบนมีประกาศสีเหลืองอันหนึ่ง พอเห็นตัวหนังสือบนนั้นสายตานางก็เบิกกว้าง

ผีหลอก ผีหลอกแล้วมั้ง!

แต่พอหันไปก็เห็นเฉิงสิบกับโหลวซิ่นกำลังจ้องมองมาที่เขาตาเขม็ง สายตานั่นทำเอาเขาขนลุกซู่ ด้วยความฉลาดของเขา เขารู้ทันทีว่าตนคงพูดผิดไป แต่เขาพูดอะไรผิดไปล่ะ?

หรือว่า ไม่ควรพูดว่าสตรีที่ทำให้เฉินซ่าหลงใหลหัวปักหัวปำเป็นนางปีศาจ?

โหลชีได้ยินการวิพากษ์วิจารณ์ที่หน้าร้านซาลาเปาเหมือนกัน เวลานี้นางเห็นเนื้อหาในประกาศชัดเจนแล้ว นางอึ้งอยู่กับที่ สายตาจับต้องที่ประโยคสุดท้ายเขม็ง หันไปมองอย่างอื่นไม่ได้เลย

ผู้ชายคนนั้นต้องกำลังล้อนางเล่นแน่? ก่อนหน้าที่นางจะออกจากพั่วอวี้ยังเคยถามเขา น่าหลานฮั่วซินจะเป็นจักรพรรดินีของเขาหรือไม่ ตอนนั้นเขาตอบว่าอะไรล่ะ?

นางต้องทำความดีความชอบสิบเรื่องเช่นกัน เขาไม่มีทางให้สิทธิพิเศษแก่นาง

ไม่ให้สิทธิพิเศษ ก็แปลว่า ถ้าน่าหลานฮั่วซินทำความดีความชอบสิบเรื่องเรียบร้อยแล้ว เขาจะแต่งตั้งนางเป็นจักรพรรดินีได้

เรื่องนี้พึ่งผ่านไปไม่เท่าไหร่เอง ในตอนที่นางตัดสินใจจากไป และยังจากมาได้อย่างสำเร็จแล้วด้วย เขากลับมาเล่นไม้นี้กับนาง?

ด้วยความดีความชอบสี่เรื่อง บวกกับตัวและหัวใจของเขา ใช้มาหักค่ายา พรืด! คิดออกมาได้นะ! แต่โหลชีรู้สึกจะยิ้มก็ไม่ใช่จะหัวเราะก็ไม่เชิง นี่ถือเป็นคำบอกรักฉบับเฉินหรือเปล่า?

"แม่นาง" หลังจากเฉิงสิบตกตะลึงอึ้งทึ่งเสร็จก็ดีใจอย่างที่สุด เขาเข้าใกล้นางพลางถาม "จะกลับพั่วอวี้หรือไม่?"

โหลชีเหล่เขาหนึ่งที "ทำไมข้าต้องกลับไปด้วย?"

เฉิงสิบอึ้ง "ฝ่าบาทก็ ก็พูดเยี่ยงนี้แล้ว แม่นางไม่ซาบซึ้งรึ?"

ซาบซึ้งหรอ?

โหลชีเบ้ปาก "ใครจะรู้ว่าเขาพูดจริงหรือหลอก? เกิดทำเพื่อหลอกข้ากลับไปล่ะ?" ตำหนักหลังต้องการเพียงคนเดียว สำหรับกษัตริย์ผู้ครองแคว้นแล้ว มันยากเกินไปจริงๆ ผู้ชายส่วนมากมักต้านทานสาวงามไม่ไหวกันทั้งนั้น ในยุคปัจจุบันภายใต้ระบบผัวเดียวเมียเดียว ผู้ชายยังพยายามทุกวิถีทางที่จะแอบลักกินขโมยกิน ภายใต้ระบบหนึ่งชายหลายหญิงแบบชอบธรรมอย่างนี้ ยังจะมีใครโง่ถึงขั้นผลักไสสาวงามออกไปบ้าง? นี่ไม่ใช่เพราะนางไม่เชื่อเฉินซ่า เอาจริงๆคือนางไม่เชื่อว่าในยุคนี้จะมีผู้ชายที่อยุ่ในตำแหน่งที่สูงปานนี้แล้วจะบรรลุในหลักการมีคู่คนเดียวไปตลอดชีวิต

ต่อให้มีก็ ก็ต้องดูก่อนค่อยว่ากัน มีหรือจะให้พอเขาประกาศปุ๊บ นางก็รีบแจ้นกลับไปตกหลุมพรางเองเลย?