ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 270

เฉินซ่าขมวดคิ้วแล้วมองดูกิ้งก่าตัวนั้น ได้ยินคำพูดของนางก็เงยหน้าขึ้นมาชำเลืองไปอย่างแผ่วเบา "หรือจะเรียกคุณพี่ของได้"

"ไม่เรียก" โหลชีเบือนหน้าออกไป คุณพี่เมียจ๋าอะไรนั้น ทำไมรู้สึกว่ากำลังร้องงิ้วอยู่เลย

เฉินซ่าเข้ามาใกล้นาง จู่ๆก็ยกกิ้งก่านั้นขึ้นมา "เจ้าดูสิ เจ้าตัวนี้ยังไม่ตาย"

โหลชีได้ยินก็ตกตะลึง รีบหันกลับมาอย่างรวดเร็ว คิดไม่ถึงว่าเฉินซ่าจะก้มหน้ารออยู่ เมื่อนางหันกลับมาก็เหมือนกับส่งให้ถึงที่ ริมฝีปากทั้งคู่สัมผัสกันเบาๆ พอดีอย่างหาที่เปรียบไปได้

เฉินซ่ารู้สึกว่าโลกช่างสวยงามในทันที

อัดอั้นความขุ่นเคืองและความโกรธมาทั้งวัน จางหายกว่าครึ่งไปเช่นนี้อย่างแปลกประหลาด เขารู้สึกไม่เข้าใจเล็กน้อย เพราะอะไรถึงเป็นเช่นนี้ได้? เพราะความใกล้ชิดสนิทสนมที่อ่อนโยนนี้ อารมณ์ของเขาดีมาก แต่ก็เพราะความรู้สึกอธิบายไม่ถูกที่เปลี่ยนแปลงในชั่วพริบตาเดียวแบบนี้ทำให้รู้สึกมึนงงเล็กน้อย ดังนั้นการแสดงออกทางสีหน้าของฝ่าบาทผู้ยิ่งใหญ่ในตอนนี้ดูแปลกมาก

โหลชีก็รู้สึกยุ่งเหยิงเล็กน้อย สาเหตุหลักคือนางคิดไม่ถึงจริงๆว่าเฉินซ่าจะมาไม้นี้!!!

นี่ไม่ใช่สิ่งที่มีแต่พวกผู้ชายที่คุ้นเคยกับการทำเรื่องโรแมนติกทำกันหรอกหรือ? ให้ฝ่าบาทที่เลือดเย็นและยังน่าเบื่อมาทำ ไม่ว่าอย่างไรนางก็ตอบสนองกลับมาไม่ได้

ทั้งสองรักษาท่าทางเช่นนี้เอาไว้โดยไม่ขยับนานพักใหญ่

จากนั้นหลังจากเฉินซ่าได้สติกลับมาก็อ้าปากเผยให้เห็นฟันขาวแล้วกัดไปบนริมฝีปากของนางหนึ่งที กัด...ลงไปหนึ่งที! กัด! ไม่แรง แต่มันก็เพียงพอที่จะทิ้งรอยฟันเอาไว้บนริมฝีปากของนาง และมันก็เจ็บแน่นอนอยู่แล้ว

โหลชีที่เพิ่งจะถูกความอ่อนโยนของเขาทำให้ตกตะลึงยังไม่สามารถตอบสนองกลับมาได้เลย การกระทำต่อมาของเขากลับเป็นการกัดนาง เป็นการกัดนาง! ริมฝีปากเจ็บเล็กน้อย ทำให้นางผลักเขาออกในทันที จ้องมองเขาด้วยความโกรธแล้วด่าว่า: "ท่านแม่งเกิดปีหมาหรือ?"

แม่งเอ้ย ถ้าจะโรแมนติกก็ทำตามเวอร์ชั่นปกติดีๆไม่ได้หรือ? หลังจากจูบนางแล้วควรจะพูดอะไรที่มันอ่อนโยนแบบประมาณว่า "ชีชี ข้าชอบเจ้ามากเลย" คำหวานอะไรทำนองไม่ใช่หรือ?

หลังจากนั้นก็กัดคนมีที่ไหนกัน!

มีเช่นนี้ที่ไหนกัน!

นางไม่ยอม ไม่ยอม! อยากคำรามออกมาคำหนึ่ง: เฉิงสิบโหลวซิ่น! ลากคนลงไปสั่งสอน!

ดวงตาเฉินซ่าลึกล้ำ มุมปากกลับเกี่ยวรอยยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย ยื่นมือออกไปแล้วใช้ปลายนิ้วลูบผ่านรอยฟันบนริมฝีปากของนาง กล่าวเสียงเบาว่า: "เช่นนี้ ดูสิว่าใครยังกล้ามาแย่งกับข้าอีก"

โหลชี: "......"

หันกลับไป กลับเห็นครั้งนี้ทุกคนไม่ได้ดึงหญ้ากันแล้ว แต่กำลังเด็ดดอกไม้ เด็ดเอาเด็ดเอา เดิมทีดอกไม้ไม่กี่ดอกที่เหลืออยู่บนต้นนั้นถูกพวกเขาเด็ดออกไปจนหมด

เยว่กวาดตามองมาด้วยสายตาตำหนิ ราวกับกำลังกล่าวหาว่าก่อนจะทำงานใหญ่สำคัญพวกเขายังมัวแต่จู๋จี๋กันอย่างสบายอารมณ์กันอยู่อีก ลูกนิลดำกำลังจะถูกคนเด็ดไปแล้วนะ----

ถุย! จู๋จี๋บ้าบอสิ นางเป็นเหยื่อที่ถูกกัดนะ!

"อะแฮ่ม!" นางกระแอมไอในลำคอ ตัดสินใจมองข้ามเรื่องนี้ไป "ท่านบอกว่ากิ้งก่าตัวนี้ยังไม่ตาย?"

นางมองไปทางกิ้งก่าในมือของเขาตัวนั้น เวลานี้ถึงได้พบว่าด้านล่างคอของมันมีการเคลื่อนไหวเล็กน้อย

ยังไม่ตายจริงๆด้วย!

"หมดสติไป" เฉินซ่าชูมันขึ้นมาตรงหน้านาง

"ถือเอาไว้นิ่งๆ ข้าดูหน่อย" งูเอยแมลงเอยผีดิบเอยอะไรพวกนี้ โหลชีไม่ชอบทั้งนั้น ไม่ชอบและกลัวมาแต่กำเนิด ไม่มีทางแล้วจริงๆ ในตอนที่ชีวิตนางถูกคุกคามนางสามารถที่จะฆ่าได้ แต่หากไม่แตะได้ก็จะพยายามไม่แตะ เลี่ยงได้ก็จะพยายามเลี่ยง

นางดึงเข็มเงินออกมาเล่มหนึ่ง เจาะเข้าไปในคอของกิ้งก่าตัวนั้นอย่างรวดเร็ว เมื่อดึงออกมาดู ไม่ได้เห็นว่ามันเปลี่ยนเป็นสีดำสีฟ้า แต่กลับเป็นสีชมพูชั้นหนึ่งแทน

เฉินซ่าขมวดคิ้วเล็กน้อย "นี่คืออะไร?"

โหลชีกล่าว: "ตัวยาที่มีคุณสมบัติหลอนประสาทบางครั้งก็ทำให้เกิดเป็นสีที่หลากหลาย" แต่สีชมพูที่ดูสวยเช่นนี้ นางยังไม่เคยเห็นมาก่อนจริงๆ

ดูท่า จะไม่ใช่พิษร้ายแรง แต่ว่าข้อสรุปนี้นางไม่กล้าด่วนสรุปเร็วเกินไป ก็เพราะที่นี่ดูแปลกมาก และตอนนี้นางก็ยังไม่รู้ชัดเจน ดังนั้นนางยินยอมที่จะช้าลงหน่อย ทำให้มันชัดเจนก่อนหรือไม่ก็ระวังหน่อยแล้วค่อยไป แต่ไม่ใช่บุ่มบ่ามก้าวเข้าไปในเขตอันตราย

ลูกนิลดำสำคัญหรือชีวิตสำคัญ?

ก็ได้ สำคัญทั้งสองอย่าง แต่ก็ต้องรักษาชีวิตเอาไว้ก่อน ถึงจะสามารถไปเอาของได้

เฉินซ่ามองดูครู่หนึ่ง กล่าวว่า: "กิ้งก่าพวกนี้ดูเหมือนกำลังเร่งวิ่งออกจากพุ่มดอกไม้ทางนั้นไปทางดอกไม้ที่อยู่ข้างหน้าต้นนั้น"

พวกเขาเดินเข้าไป ประหลาดใจเมื่อเห็นว่าบนดอกไม้ต้นนั้นมีกิ้งก่าที่มีชีวิตชีวาอยู่อีกหลายตัว "เจ้าพวกนี้ทำไมถึงไม่เป็นไรล่ะ?"

ในสมองของโหลชีก็นึกขึ้นได้ทันที: "ข้ารู้แล้ว ดอกไม้ที่อยู่ทางโน้นถูกทำลายไปหมดแล้ว พวกมันไม่มีทางเลือก เลยได้แต่คลานมาทางด้านนี้ แต่ระหว่างทางยืนหยัดต่อไปไม่ไหว เลยหมดสติไป และเจ้าพวกนี้ก็คลานค่อนข้างเร็วกว่า ดังนั้นก็เลยไม่เป็นไร"

เยว่เดินเข้ามา ได้ยินคำพูดก็กล่าวขึ้นมาอย่างประหลาดใจ: "ความหมายของเจ้าคือ ดอกไม้พวกนี้สามารถต้านทานฤทธิ์ของยาประเภทนั้นได้?"

โหลชีพยักหน้า "อีกอย่าง ก่อนหน้านี้ฤทธิ์ของยาประเภทนั้นน่าจะไม่ได้มีอยู่ตลอด มิเช่นนั้นกิ้งก่าพวกนี้คงไปอาศัยอยู่ที่อื่นนานแล้ว ไม่อาศัยอยู่ที่นี่ตลอดหรอก อาจจะเป็นไปได้ว่าสองสามวันมานี้ทางด้านนั้นมีบางอย่างปรากฏขึ้นมาทำให้เกิดเป็นกลิ่นหอมยาสลบขึ้นพอดี กิ้งก่าเลยหาที่หลบภัยชั่วคราวเช่นนี้ได้" นางกล่าวพร้อมชี้ไปที่ดอกไม้ที่ใหญ่เท่าชามยักษ์

"แล้วคนที่เข้าไปก่อนหน้านี้ทำไมถึงไม่เป็นไร?" ตู้เหวินฮุ่ยก็อดถามไม่ได้เช่นกัน

โหลชีกลอกตา: "เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าพวกเขาไม่เป็นไร? กิ้งก่ามันตัวเล็ก ความสามารถในการต้านทานต่อฤทธิ์ยาอาจจะน้อยกว่ามาก ดังนั้นดมไปนิดหน่อยก็เสียท่าแล้ว แต่คนที่เข้าไปล้วนเป็นผู้ฝึกวิทยายุทธทั้งนั้น สูดดมเข้าไปเล็กน้อยอาจจะไม่เป็นไร แต่พวกเจ้าอย่าลืมนะ กลิ่นหอมยาสลบมันลอยมากับลมจากทางด้านนั้น อยู่ที่นี่อาจจะไม่เป็นไร แต่หลังจากที่เข้าไปแล้วล่ะ? หากหลังจากที่เข้าไปแล้วก็ถึงสถานที่ที่ก่อเกิดกลิ่นหอมยาสลบพอดีล่ะ?"

สีหน้าของทุกคนจริงจังขึ้นมาเล็กน้อย

"ยาแก้พิษของเจ้าใช้ไม่ได้ผล?" เฉินซ่ากล่าวถาม

โหลชีส่ายหน้า "กลิ่นหอมยาสลบบางอย่างไม่ถือเป็นยาพิษ ดังนั้นยาแก้พิษที่ทำขึ้นมาตอนนี้ไม่มีผลกับกลิ่นหอมยาสลบแบบนี้" นางมียาจำพวกที่ใช้ได้ผลอยู่ แต่ไม่ได้เอามาด้วย

"ดอกไม้พวกนี้มีประโยชน์" เฉินซ่ากล่าว

"ใช่" โหลชีเด็ดลงมาดอกหนึ่ง เข้ามาใกล้จมูกแล้วดมกลิ่นดู ในแกนดอกไม้นี้มีกลิ่นหอมอ่อนๆชนิดหนึ่ง ดูท่าเกสรดอกไม้พวกนี้ถึงจะมีประโยชน์

"ลงมือกันเองเลย เก็บรวบรวมเกสรดอกไม้พวกนี้ อีกเดี๋ยวเข้าไปแล้วมีอะไรผิดปกติ ก็ใช้จมูกสูดดมเกสรพวกนี้เข้าไป อย่ากินมัน" หากมันกินได้ กิ้งก่าพวกนั้นกินไปนานแล้ว

ทุกคนพากันลงมือ ตัดผ้าจากเสื้อชั้นกลางออกมาเล็กน้อย เก็บเกสรดอกไม้อย่างระมัดระวัง ห่อเป็นถุงผ้าเล็กๆเก็บเข้าไปในอก โหลชีให้พวกเขาเด็ดดอกไม้นำติดตัวไปด้วยเล็กน้อย "อีกเดี๋ยวก็ยังใช้ทำให้คนอื่นสับสนได้นี่นา" ถึงอย่างไรเกสรดอกไม้ที่ใช้ประโยชน์ได้ก็ถูกพวกเขาเอาออกไปหมดแล้ว

หลังจากที่เตรียมตัวเสร็จแล้ว ทุกคนถึงได้เดินเข้าช่องแคบนั่นไป

ช่องแคบไม่ยาวเท่าไหร่ ชั่วครู่เดียวก็ผ่านทะลุไปแล้ว ตรงทางออกยังมีทางเลี้ยวเล็กน้อย

ครั้งนี้ตู้เหวินฮุ่ยพาลูกน้องของเขาเดินนำอยู่ข้างหน้า ก้าวออกไปถึงทางออก ตู้เหวินฮุ่ยก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆเฮือกหนึ่ง

ดอกไม้ที่อยู่ทางโน้นเมื่อครู่นี้หนึ่งดอกก็ใหญ่เท่าขนาดชามยักษ์ ก็ทำให้พวกเขารู้สึกประหลาดใจกันไปหมดอยู่แล้ว แต่เมื่อเทียบกับดอกไม้ที่อยู่ข้างหน้าพวกนี้แล้ว นั่นถือได้ว่าดูเล็กกระจุ๋มกระจิ๋มลงไปทันที!

ทุ่งหญ้าเขียวชอุ่ม เส้นทางเล็กๆคดเคี้ยวออกไป ข้างหน้ามีทุ่งป่าหิน ในป่าหินบางที่ก็มีต้นดอกไม้อยู่ ต้นเดี่ยวดอกเดี่ยว บนต้นดอกไม้ต้นหนึ่งจะมีดอกไม้บานอยู่แค่ดอกเดียวเท่านั้น ดอกไม้นั่นเป็นสีชมพู ดอกที่บานเต็มที่แทบจะใหญ่เท่าอ้อมแขนของผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่คนหนึ่งเลย กลีบดอกไม้เป็นชั้นๆ นับไม่ถ้วนว่ามีกี่กลีบ

ดอกไม้นั่น มีความสวยที่แปลกตาอย่างหนึ่ง

เมื่อลมพัดผ่าน กลิ่นหอมหวานเลี่ยนในอากาศก็ยิ่งฉุนมากขึ้นเล็กน้อย

และสาเหตุที่ทำให้พวกเขาตะลึงงันกลับเป็นเพราะใต้ดอกไม้พวกนั้น มีคนล้มระเกะระกะอยู่มากมาย มีสองสามคนที่ถึงขั้นนอนซ้อนกันอยู่ด้วยซ้ำ ในแถบนี้มีอย่างน้อยร้อยกว่าคน!

รอบ ๆ ดอกไม้ที่สวยงามแปลกตา มีคนล้มอยู่มากมายขนาดนี้ ภาพแบบนี้ทำให้คนไม่สามารถบรรยายออกได้จริงๆ

"ดมเกสรดอกไม้" โหลชีรีบกล่าวทันที สองร้อยกว่าคน ที่นี่ก็ล้มไปครึ่งหนึ่งแล้ว ข้างหลังยังไม่รู้จะล้มไปเท่าไหร่!

สถานที่ที่มีของล้ำค่ามักมาพร้อมกับอันตรายที่ไม่รู้จักเสมอ ความจริงมันควรถือว่าเป็นความรู้ทั่วไปแล้ว แต่ส่วนใหญ่แล้ว ความโลภที่มีต่อของล้ำค่าหรือการประเมินตนเองสูงเกินไป มักจะทำให้ตาคนมืดบอด

ทุกคนรีบเอาเกสรดอกไม้ออกมา พากันสูดเข้าไปในโพรงจมูก

"ไป" เฉินซ่ากล่าวเสียงขรึม

พวกเขาต่างก็พากันเร่งฝีเท้า เดินไปตามทางอย่างเร่งรีบ ไม่

จู่ๆหลูต้าลี่ก็กล่าวเสียงดังขึ้นว่า: "ไม่ช่วยพวกเขาหรือ? ไม่ช่วยพวกเขาพวกเขาจะตายนะ"

ถูเปินพวกเขาก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง คนพวกนี้ยังไม่ตาย ไม่ตาย และการแสดงออกทางสีหน้าของพวกเขาก็ไม่ได้เจ็บปวด ใบหน้าของบางคนยังแฝงไปด้วยรอยยิ้มด้วยซ้ำ บางคนสงบนิ่งมาก เหมือนกับแค่นอนหลับไป

เสี่ยวโฉวลังเลอยู่ครู่หนึ่ง กล่าวถามว่า: "สามารถปลุกพวกเขาให้ตื่นได้ใช่ไหม?" พวกเขาสงบนิ่งมากเกินไป สงบนิ่งจนราวกับแค่เข้าไปเรียกคำหนึ่งเขย่าหนึ่งครั้ง พวกเขาก็จะสามารถลืมตาขึ้นมาและได้สติกลับมาเลย

โหลชีมองเฉินซ่าครู่หนึ่ง ช่วยไหม?

เฉินซ่ายื่นมือไปโอบเอวของนางเอาไว้ กล่าวขึ้นมาอย่างเย็นชา: "เดินต่อไป"

คนพวกนี้พวกเขาไม่ได้รู้จักเลย และยังจะเป็นคู่แข่งในการแย่งชิงลูกนิลดำ ช่วยพวกเขาทำไม? อีกอย่าง หากแค่เรียกก็จะตื่นได้จริงๆ เช่นนั้นก็ให้พวกเขานอนต่อไปอีกหน่อยก็ไม่เป็นไร เมื่อมีความเคลื่อนไหวก็ย่อมตื่นเอง หากว่าเรียกไม่ตื่น ช่วยแล้วมีประโยชน์หรือ? เสียเวลา

ร้อยกว่าคนนี้น่าจะเป็นคนกลุ่มแรกที่เข้ามา มีพวกเขาล้มอยู่ตรงนี้ คนที่มาทีหลังย่อมระวังตัวมากขึ้น บางทีอาจจะมีคนนำยามาด้วย มีคนสามารถกลั้นหายจำได้ มักจะมีคนที่ผ่านไปได้อยู่แล้ว

ทุกคนไม่ได้พูดอะไรอีก มุ่งไปข้างหน้าอย่างรีบร้อน

ถูเปินเดินไปสักพักรู้สึกไม่ค่อยปกติ "เจ้าซื่อล่ะ?" พวกเขาห้าพี่น้องเดินอยู่ด้วยกันตลอด เดินไปเดินมาตอนนี้น้อยไปหนึ่งคน

มนตรีตกตะลึง หันกลับไปโดยสัญชาตญาณ เห็นเจ้าซื่อกำลังยืนเหม่อลอยอยู่ตรงหน้าของผู้หญิงที่พิงอยู่ด้านข้างก้อนหินขนาดใหญ่คนหนึ่งพอดี มองดูนางอย่างเหม่อลอย

เขากำลังจะเรียก เจ้าซื่อกลับหันหน้ากลับมาแล้วกล่าวกับพวกเสียงดังว่า: "พี่น้องทั้งหลาย ข้าลองช่วยคนนี้ดูได้ไหม? สาวน้อยคนนี้สวยมากเลย หากเกิดเรื่องขึ้นที่นี่ก็น่าเสียดายแย่! ข้าช่วยนางแล้ว ไม่แน่นางอาจจะยินดีเป็นภรรยาข้าก็ได้!"

เจ้าซื่อไม่มีข้อเสียอย่างอื่น ก็แค่เวลาที่เห็นผู้หญิงที่มีหน้าตาแบบที่เขาชอบจะเดินต่อไปไม่ค่อยได้

สัญชาตญาณของมนตรีรู้สึกว่าไม่เหมาะสม เจ้าลิงกลับดึงเขาเอาไว้ "เจ้าก็ให้เขาลองดูเถิด"

มนตรีก็เลยกลืนคำพูดที่จะห้ามกลับเข้าไป

เจ้าซื่อเดินไปทางผู้หญิงคนนั้น ยื่นมือไปตบใบหน้าของนางเบาๆ "แม่นางน้อย แม่นางน้อย? รีบตื่นเร็ว นอนที่นี่ไม่ได้นะ รีบไปกันเถิด"

ผู้หญิงคนนั้นไม่ขยับเขยื้อนเลย

เจ้าซื่อเรียกไปอีกสองสามคำ นางก็ยังไม่มีปฏิกิริยา มือของเขาลูบไปที่ใบหน้าของนางเบาๆ อดที่จะกลืนน้ำลายไม่ได้ พวกเขาเป็นขอทานมาตั้งแต่เด็ก จน แม้แต่หอนางโลมก็ยังไม่มีปัญญาไป ชีวิตนี้ยังไม่เคยแตะต้องผู้หญิงเลย ตอนนี้เห็นผู้หญิงคนนี้สวยขนาดนี้ ใบหน้านุ่มลื่นขนาดนี้ มานอนอยู่อย่างนี้ที่นี่ ในใจเขารู้สึกว่ามันสิ้นเปลืองเกินไปจริงๆ

เจ้าซื่อหันกลับมากล่าวกับพวกเขาว่า: "ข้าแบกนางออกไป!"