ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 28

โหลชีไม่ได้ทำให้หัวหน้าผู้คุ้มฮั่วลำบากใจ นางเพียงแค่เดินรอบๆ ในเขตเรือนจำ แต่แดดจ้าเกินไป ในที่สุดนางก็พบศาลาที่ร่มรื่น นั่งบนขอบพิงเสาแล้วผล็อยหลับไป

ศาลานี้ถูกสร้างขึ้นในที่ที่เหมาะสม ล้อมรอบด้วยต้นไม้สูงตระหง่าน และร่มเงานั้นก็ปกคลุมทั่วทั้งศาลา แสงแดดส่องไม่ถึงเลย และลมก็ค่อนข้างแรง และลมเย็นมาก

ไม่รู้ว่าจั๊กจั่นหรือแมลงต่างๆ กลัวเรือนจำนี้หรือเปล่า ถึงแม้ว่าจะมีต้นไม้เยอะ แต่ไม่มีเสียงรบกวนเลย เงียบสงบมา

โหลชีรู้สึกว่า นี่คือชีวิตที่นางต้องการ สะดวกสบาย

วันนี้ทั้งวันนางรู้สึกมีชีวิตขึ้นๆ ลงๆ เข้าไปอยู่ในคุกงูและตอนนี้สามารถงีบหลับอย่างมีความสุขในศาลาที่มีลมเย็นสบาย

และเมื่อการหลับครั้งนี้ ไม่รู้ว่ามีคนกำลังตามหานางจนเกือบบ้าคลั่ง

อย่างแรกคือองครักษ์อิงหลังจากกลับไปแล้วก็ไปทานข้าว แล้วก็จัดการกับงานราชการสักพัก ออกไปได้สักพักก็เจอองครักษ์เยว่ ฟังจากปากขององครักษ์เยว่บอกว่าเขาไปหาฮั่วหยูฉุน แล้วจัดการเสวี่ยให้ไปในคุกน้ำที่อ่อนโยนที่สุด เปลี่ยนน้ำให้ใส และเวลายืนอยู่ในน้ำความลึกของน้ำไม่ถึงหัวเข่า ยังโยกย้ายเก้าอี้มาให้นางนั่งด้วย

"ขอยาหนึ่งเม็ดจากหมอเทวดามา ให้นางกิน ชั่วขณะคงไม่มีปัญหาอะไร อาการบาดเจ็บภายในจะต้องใช้เวลารักษาสักระยะ เป็นการดีกว่าที่ในช่วงนี้ไม่ควรใช้กำลังภายใน" องครักษ์เยว่พูด

องครักษ์อิงถามอย่างเหลือเชื่อ "ทำไมทำเช่นนี้? ไม่กลัวนายท่านตำหนิหรือ?"

องครักษ์เยว่เหลือบมองเขาและพูดว่า "ข้ารู้ว่าในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านยิ่งอยู่ยิ่งไม่ชอบเสวี่ย แต่ว่า ยังไงนางก็เป็นน้องสาวของเรา สำหรับนายท่านก็ควรเป็นเช่นนั้น นายท่านทำร้ายนางด้วยความโกรธชั่วขณะ แต่ต่อมายอมไว้ชีวิตนาง แน่นอนคงไม่อยากให้นางตาย มิฉะนั้น พวกลูกน้องของฮั่วหยูฉุนจะยอมให้ข้าและเจ้าพาคนมาที่นี่รึ?"

"แล้วโหลชีล่ะ?"

"ปกตินายท่านไม่ใช่คนที่โกรธผู้อื่นโดยไม่มีเหตุผล ถ้าไม่ใช่เพราะสิ่งของนั้นที่มีความหมายมากเกินไปสำหรับเขา ไม่ว่าเสวี่ยจะพูดยังไง เขาก็จะไม่ออกคำสั่งลงโทษโหลชี"

อิงตบหัวตัวเอง "ดูเจ้าโง่อย่างข้าสิ! ข้าไม่ได้พูดอะไรกับยามเลย โหลชีจะต้องถูกส่งไปยังสถานที่นั้นอย่างแน่ๆ !

"นักโทษหญิงของฮั่วหยูฉุน ชอบขังไว้ในที่คุกงู……"

องครักษ์เยว่พูดได้เพียงครึ่งทาง สีหน้าขององครักษ์อิงก็เปลี่ยนไป ใช่แล้ว ! คุกงูน้ำพิษร้าย! ตอนนั้นเขาลืมไปเลย! ให้ตายสิ ให้ตายสิ ผู้หญิงคนนั้นถูกขังอยู่ที่นั่น จะตกใจจนหมดสติและตกลงไปในสระหรือไม่? หากงูหมื่นตัวพันกับร่างกาย นางอาจจะใจสลายแล้วมั้ง!

องครักษ์อิงครุ่นคิดเกี่ยวกับสถานการณ์เช่นนั้น แล้วรีบหันตัวแล้ววิ่งไปที่เรือนจำทันที

แต่เมื่อเขาไปถึงที่นั่น เขาบังคับให้ยามพาตัวเขาไปที่คุกงูน้ำพิษร้ายที่ขังโหลชี แต่กลับพบว่าไม่มีใครอยู่ข้างใน ตอนนี้สีหน้าเขาเปลี่ยนไป คงไม่ใช่นำนางไปขังไว้ที่คุกอัคคีผีร้ายมั้ง?

ในการจัดการนักโทษหญิง คุกสองแห่งนี้มีชื่อเสียงที่สุด คุกงูน้ำพิษร้ายสามารถทำให้ผู้หญิงหวาดกลัวสุดๆ และคุกอัคคีผีร้ายระดับความน่าสะพรึงกลัวก็เพิ่มขึ้นหลายเท่า!

ในขณะนี้อิงอยากจะตบตัวเองให้ตาย ทำไมเขาถึงคิดไม่ออก? ด้วยความสำคัญที่นายท่านมีต่อโหลชีเป็นไปได้ไงที่ต้องการให้เกิดเรื่องกับนางจริงๆ ? แม้ว่านายท่านจะออกคำสั่งนี้จริงๆ แต่สำหรับผลประโยชน์ที่โหลชีมีต่อนายท่านเขาก็ควรทำอะไรบางอย่าง ตอนนี้ทำไง หากโหลชีตกใจจนเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา ในคืนพระจันทร์เต็มดวงวันที่สิบห้านายท่านจะต้องทนทุกข์ทรมานแบบนั้นอีกครั้ง!

"นางอยู่ที่ไหน?" เขาจับคอเสื้อยามอย่างดุร้าย

ยามคนนี้ก็ดวงซวยมาก เขาเพิ่งเปลี่ยนกะมาในช่วงตอนบ่าย เพราะยามคนก่อนรู้สึกว่าโหลชีถูกหัวหน้าผู้คุ้มพาตัวไปและคงจะไม่กลับมาที่ห้องขังนี้อีก ดังนั้นจึงไม่บอกเขา

ด้วยเหตุนี้เขาถามยังไงยามก็ไม่รู้ เห็นแต่การบันทึกที่ส่งมาก่อนหน้านี้เท่านั้น โหลชีถูกนำตัวไปที่คุกงูน้ำพิษร้าย แต่ออกไปเวลาไหน ไปที่ไหน ใครเป็นคนพาตัวไป ไม่มีบันทึกไว้ในนั้น ดังนั้นตอนนี้ไม่ว่าใต้เท้าองครักษ์อิงจะโกรธแค่ไหนเขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้

"หา! ส่งคนไปหา!"

องครักษ์อิงโกรธจัด และตัวเองก็วิ่งไปหาในห้องคุมขังแต่ละห้อง

จากนั้นก็เห็นเสวี่ย

นั่งอยู่กลางสระ สองเท้าแช่อยู่ในน้ำ มันสบายมาก สำหรับคนที่ติดคุก

"อิง! นายท่านให้เจ้ามารึ? นายท่านออกคำสั่งให้ปล่อยข้าออกไปแล้วใช่ไหม?" เมื่อองครักษ์เสวี่ยเห็นเขา ดวงตาก็เป็นประกายทันที และก็วิ่งมาที่ประตู

"ไม่ใช่ "อิงรู้สึกรำคาญเล็กน้อย และถามว่า "เจ้ารู้ไหมว่าโหลชีขังอยู่ที่ไหน?"

"นางแพศยาโหล? ฮ่าฮ่า คาดว่าคงจะขังอยู่ในคุกอัคคีผีร้าย! เป็นเพราะนางทำร้ายข้าอิงเจ้าไม่เชื่อข้ารึ?"

"เสวี่ยเจ้ารู้หรือไม่ว่าตอนนี้เจ้ายิ่งอยู่ยิ่งไม่เหมือนแต่ก่อน" แต่ละคำก็พูดว่านางแพศยา เป็นเพราะพิธีคัดเลือกแต่งตั้งนางสนมกำลังใกล้เข้ามารึ? เขารู้ความคิดของเสวี่ยที่มีต่อนายท่าน เพราะนางคิดถึงเรื่องที่จะมีสาวๆ มากมายล้อมรอบนายท่าน ทำให้อิจฉาริษยาจนเกือบบ้า

เสวี่ยตกตะลึง แต่อิงได้หันหลังและก้าวออกไปแล้ว

"ข้าเปลี่ยนไปแล้วรึ?" เสวี่ยบ่นพึมพำกับตัวเอง แต่ในสมองมีใบหน้าเฉินซ่าผุดขึ้นมา แววตาของนางเฉียบแหลม เฉินซ่าเป็นของนาง เป็นของนาง ทำไมนางถึงไม่มีคุณสมบัติเป็นจักรพรรดินีของเขา! นางเป็นคนจัดการพิธีคัดเลือกพระสนมด้วยตัวเอง มีใครรู้บ้างว่านางรู้สึกทุกข์ใจเพียงใด? โหลชีคนนั้น รู้จักนายท่านเพียงไม่กี่วันเอง แล้วนางมีอะไรคู่ควรถึงเข้าไปพักในตำหนักสาม มีสิทธิ์อะไร!

อิงหาทุกห้องในเรือนจำ แต่ไม่พบร่างของโหลชี

และสำหรับท่านหัวหน้าผู้คุ้มฮั่วพึ่งฟื้นคืนสติได้ก็เอามือทั้งสองข้างจับใบหน้า ดวงตาเบิกบาน เพราะความตื่นเต้นดีใจ ใบหน้าที่ซีดเซียวของเขาก็มีเลือดฝาดขึ้นมาเล็กน้อย

โหลชีที่ฉลาดรีบตื่นขึ้นทันที

มือของนางกำข้อมือของเขาไว้แน่น และกำลังดึงเขาเข้าใกล้ตัวเอง ดังนั้นในเวลานี้ ท่าของเฉินซ่าคือค่อยๆ โน้มตัวเข้าหานาง ออร่าของเขาครอบคลุมนางไว้

"เฮ้อ!" ครั้งนี้โหลชีตกใจมาก รีบปล่อยมือทันทีพร้อมกับผลักเขาออกไป แล้วตัวเองก็กระโดดขึ้น นางมองไปที่เฉินซ่า ดวงตาของนางดูตื่นตัวและสับสนกับความฝันและความเป็นจริงที่เปลี่ยนไป ซึ่งไม่คมชัดและชัดเจนเหมือนปกติ

"ถ้าข้าจำไม่ผิด ในเวลานี้เจ้าควรจะถูกขังอยู่ในคุกน้ำ" เฉินซ่าแสดงท่าทีโกรธ ทุกคนในเรือนจำกำลังตามหานางจนวุ่น เขาไม่รู้ได้อย่างไรว่าเกิดอะไรขึ้น อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทำให้เขาออกไปค้นหาด้วยตัวเองจริงๆ เพราะก่อนหน้านี้เขาก็หลับสนิท และนางซึ่งเขาไม่ได้ฝันถึงมานานหลายปี ในบ่ายวันนี้จู่ๆ ก็กลับมาสู่ความฝันของเขาอีกครั้ง!

ในความฝัน นางหัวเราะตลอดเวลา แล้ววิ่งมาทางนี้

เขาตื่นขึ้นยังอยู่ในความงุนงงและเดินมาทางนี้ได้สักพัก เมื่อเขามีสติ ก็ได้พบกับฮั่วหยูฉุนที่มารายงานการหายตัวไปของโหลชี

ท่านหัวหน้าผู้คุ้มฮั่วเศร้ามาก บ่ายวันนี้อารมณ์ของเขาขึ้นๆ ลงๆ อย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน ค่ายกลที่เขาสร้างขึ้นมาอย่างภาคภูมิใจ ถูกหินสองสามก้อนของโหลชีทำลายลง และในที่สุดเขาก็หายจากความหงุดหงิดและตกใจ และรู้สึกว่าในที่สุดตัวเองก็ได้พบกับยอดฝีมือ และตื่นเต้นมากจนรีบกลับมาหานาง และพบว่านางหายตัวไป

สิ่งที่ทำให้เขาหดหู่ยิ่งกว่าเดิมคือ ในพื้นที่เรือนจำที่เขาควบคุมดูแล มีคนจำนวนมากมาย แค่ผู้หญิงคนเดียวก็หาไม่เจอ

ในฝันเฉินซ่ายังตามนางไม่ทัน แต่น่าแปลกที่ในใจมีสัญชาตญาณ ในทิศทางนี้ นางน่าจะอยู่ตรงนี้

เมื่อเขาตามมาถึงตรงนี้ ก็เห็นคนที่หายตัวไป กำลังนอนหลับสบายในศาลาเล็กๆ แห่งนี้เพียงลำพัง!

บุคคลนี้มีความสามารถจริงๆ เข้าไปในคุกวันแรกก็สามารถทำให้ฮั่วหยูฉุนเสียการควบคุม ช่างเป็นเรื่องที่น่ายินดีและทุกข์ใจ และจากนั้นยามทั้งหมดในเรือนจำต่างพากันออกมาหานาง

แม้แต่องครักษ์อิงก็ตรวจสอบห้องขังทั้งหมดแล้ว

"หัวหน้าผู้คุ้มฮั่วเป็นคนพาข้าออกมา และข้าก็ไม่ใช่ผู้หลบหนี" โหลชีดึงฮั่วหยูฉุนออกมาอย่างไร้ความปรานี อย่างไรก็ตาม เพื่อผลประโยชน์ตัวเองไปทำร้ายคนอื่น นางไม่มีภาระทางจิตใจเลย

แต่ว่านางคาดเดาว่าฮั่วหยูฉุนน่าจะเคยถามความคิดเห็นของเขา ไม่อย่างนั้นจู่ๆ จะพานางออกไปโดยไม่มีเหตุผลได้ไง

"จริงรึ?" เฉินซ่าทำเสียงเย็นชา "ออกไปจากที่นี่ก่อน!"

"ข้าคิดว่าที่นี่ค่อนข้างดี เงียบสงบและเย็นสบายมาก" โหลชีรู้สึกว่าเขาพูดเคร่งเครียดเกินไป รู้สึกหงุดหงิด สถานที่นี้มีอะไรผิดปกติรึ?"