ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 335

ไอสังหารหายไปในชั่วพริบตา

เฉินเฉินมองไปทางนาง "ชีชีไม่อยากฆ่านาง?"

"ให้ข้าลองฟังเรื่องของผลไม้สาวงามที่นางพูดถึงดูก่อนว่ามันเป็นอย่างไร" โหลชีเหลือบเห็นแสงที่แวบผ่านในสายตาของฮูหยินไป่ฮัว มุมปากเกี่ยวขึ้นมาเล็กน้อย "แต่ว่า ท่านสามารถทำลายวรยุทธของนางก่อนได้"

ฮูหยินไป่ฮัวจ้องมาทางนางในทันใด: "ไม่ได้! ทำลายวรยุทธข้าแล้วข้าจะไม่......"

ยังไม่ทันพูดจบ เฉินซ่าก็ดีดนิ้วขึ้นมาอย่างแรง สกัดไปโดนจุดชาของนาง "พูดได้ดี ข้าพิจารณาไม่ทำลายวรยุทธเจ้า"

ฮูหยินไป่ฮัวตกใจจนหวาดกลัว ตัวนางเองเดิมทีก็เป็นบุคคลที่อารมณ์แปรปรวนไม่แน่นอนเห็นชีวิตคนเป็นผักปลาคนหนึ่ง เมื่อก่อนอยู่ต่อหน้าสาวใช้และสนมชายเคยเป็นเหมือนดั่งราชินี แต่นางไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่า จักรพรรดิแห่งพั่วอวี้องค์นี้จะมีอารมณ์แปรปรวนไม่แน่นอนยิ่งกว่านางเสียอีก พูดไม่ถูกใจเขาคำเดียวก็จะลงมือฆ่า อีกอย่าง วรยุทธของเขาก็แข็งแกร่งจนถึงระดับนี้! ยังมี กระบี่เล่มนั้นอีก กระบี่เล่มนั้นทำให้คนตัวสั่นจริงๆ!

คนส่วนใหญ่มักจะข่มเหงคนดีหวาดกลัวคนชั่ว นางสามารถหยาบคายไม่มีเหตุผลต่อคนอื่นได้ หลังจากที่ได้เห็นท่าไม้ตายของเฉินซ่าแล้วก็ไม่กล้าโอหังอีก

"ข้า ข้าพูด ข้าพูด"

หน้าผากของฮูหยินไป่ฮัวมีเม็ดเหงื่อเล็กๆผุดขึ้นมา ตัวแข็งทื่อยืนอยู่ตรงนั้น น้ำเสียงฟังดูสั่นเทาเล็กน้อย "ข้าบังเอิญได้ยินมาจากคนของลัทธิดอกงู ลัทธิดอกงู ฝ่า ฝ่าบาทเคยได้ยินหรือไม่?"

สายตาของเฉินซ่าไม่แม้แต่จะกวาดตามองไปด้วยซ้ำ เยว่เคยเกือบจะถูกผู้หญิงคนนี้ลากตัวไปเป็นสนมชาย รังเกียจนางมากเช่นกัน "มีอะไรก็พูดมา ลัทธิดอกงู กับเจ้าก็ถือเป็นพวกงูเห็นนมไก่ ไก่เห็นตีนงูอยู่แล้ว มิน่าพวกเจ้าถึงได้สนิทสนมกัน"

ลัทธิดอกงูหนานเจียง ตอนที่อยู่ในทุ่งน้ำแข็งพวกเขาเคยพบครั้งหนึ่ง ลัทธิดอกงูพวกนั้นมีแต่ผู้หญิงทั้งนั้น แต่ละคนงดงามหาที่เปรียบมิได้ แต่งตัวเย้ายวนดึงดูดใจ นุ่งน้อยห่มน้อย รูปร่างดีมีเสน่ห์ ท่วงท่าลีลาไม่จำกัด ถูกใจผู้ชายคนไหน พวกนางยินดีก็สามารถมีความสัมพันธ์กันชั่วคราวได้ ถึงแม้จะอยู่ในหนานเจียงถิ่นกำเนิด ลัทธิดอกงูก็เป็นพรรคที่ทำให้คนรังเกียจเดียดฉันท์ไร้ที่เปรียบพรรคหนึ่งเช่นกัน ระหว่างข้อมือของพวกนางล้วนมีงูพิษหลากสีตัวหนึ่งพันรอบอยู่ โสมมยิ่งกว่าโสเภณีในหอนางโลมเป็นร้อยเท่า หญิงสาวสกุลดีเหล่านั้นย่อมต้องเกลียดชังอยู่แล้ว แม้แต่ผู้ชายก็ไม่แน่ว่าจะชอบกันทุกคน เพราะพวกนางยังมีชี่พิฆาตอยู่ ไม่แน่ว่าในตอนที่กำลังมีความสุขกันอยู่จะโมโหขึ้นมาฉับพลัน แล้วก็ฆ่าเจ้าซะ

ฮูหยินไป่ฮัวต้องการจะส่ายหน้า ถึงได้พบว่าตนเองไม่สามารถขยับได้เลย เลยได้แต่กล่าวว่า: "ความจริงข้ากับพวกนางไม่ได้มีความสนิทสนมกันเท่าไหร่นัก เพียงแต่ว่า ผู้คนในใต้หล้าเรียกข้าว่าฮูหยินไป่ฮัว ในนั้นยังมีอีกเหตุผลหนึ่ง ข้ามีพรสวรรค์ในการจำแนกกลิ่นดอกไม้ บางครั้งพวกนางต้องการให้ข้าช่วยหาดอกไม้ที่งูที่พวกนางเลี้ยงเอาไว้ชอบ ดอกไม้พวกนั้นเอาละอองออกไป รวมเข้ากับงูพิษ เป็นสิ่งที่พวกนางต้องการ ยาที่ดีที่สุดในการฆ่าผู้ชายตอนที่ทำอะไรอย่างนั้นอยู่"

โหลชีมองไปที่สือเฟยครู่หนึ่ง ขัดจังหวะการพูดของนาง: "เจ้าก็พูดเรื่องผลไม้สาวงาม พูดอะไรมากมายขนาดนั้นทำไม?"

"เพคะ พระสนม" ตอนนี้ฮูหยินไป่ฮัวรู้แล้วว่าหากพูดอะไรที่ไม่ดีเกี่ยวกับโหลชีอีกแค่คำเดียว เฉินซ่าจะต้องฆ่านางทันทีแน่นอน ดังนั้นตอนนี้จึงไม่กล้าพูดไปเรื่อยเลย "หนึ่งเดือนก่อนหน้านี้ เจ้าสำนักของลัทธิดอกงูมาหาข้าด้วยตัวเอง ให้ข้าช่วยนางหาดอกไม้ที่มีความพิเศษหน่อย จากนั้นตอนที่สนทนากันอยู่นางก็เอ่ยถึงผลไม้สาวงามในตำนานขึ้น"

ผลไม้สาวงาม ไม่ใช่ดอกสาวงาม

"ผลไม้สาวงาม หอมสาวงาม ว่ากันว่า ผลไม้สาวงามจะเติบโตในแกนดอกไม้ ทั่วทั้งผลแวววาวราวกับหยก แผ่ซ่านกลิ่นหอมประหลาด เอาผลไม้เม็ดนั้นแช่เข้าไปในสุราดอกท้อสิบปี ผลไม้สาวงามจะละลายไปในสุราดอกท้อ ดื่มสุราจอกนั้นเข้าไป สาวงามจากใบหน้าแดงราวกับดื่ม ดวงตาสดใสราวกับน้ำในฤดูใบไม้ร่วง ริมฝีปากบอบบางและสวยงาม ใบหน้าสามารถอยู่ได้นานโดยไม่จืดจาง นอกเหนือจากนี้ ยังสามารถมีกลิ่นหอมประหลาดติดตัวนับจากนั้น กลิ่นหอมนั่นจะพอเหมาะพอดี ทำให้คนเกิดความอยากใกล้ชิดอย่างควบคุมไม่ได้"

ทุกคนได้ยินต่างก็มองหน้ากันไปมา ผลไม้เช่นนี้ นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผู้หญิงในใต้หล้าต่างก็ต้องการหรอกหรือ? สามารถทำให้ใบหน้างดงามมากยิ่งขึ้น ยังสามารถต้านทานความเสื่อมโทรมตามกาลเวลา ใครไม่อยากได้?

"ดอกไม้ดอกนั้น ความจริงไม่มีประโยชน์อะไร ที่มีประโยชน์คือผลที่อยู่ในแกนดอกไม้เม็ดนั้น ผลเม็ดนั้นก็คือผลไม้สาวงาม แต่ว่าผลไม้สาวงามหากไม่ได้ใช้ในทันที เก็บรักษาต้องการดอกเดิมของมันด้วย ซึ่งก็คือต้องตัดทั้งดอกลงมา แล้วก็ ต้องขุดหิมะที่ก่อกำเนิดผลไม้สาวงามมาด้วยหนึ่งก้อน แกะสลักเป็นกล่อง ใช้สำหรับเก็บรักษาผลไม้สาวงาม เช่นนี้แล้ว ก็จะรักษาความสดใหม่ของผลไม้สาวงามเอาไว้"

โหลชีฟังอย่างจิ๊ปากชื่นชมความอัศจรรย์ของมัน เข้าไปมองดูดอกไม้นั่นใกล้ๆ ดอกไม้นั่นสวยมาก เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าในแกนดอกไม้ยังสามารถเกิดเป็นผลขึ้นมาได้เม็ดหนึ่ง

นางยื่นนิ้วมือออกไป ค่อยๆเปิดกลีบที่มีอยู่ในแกนดอกไม้ออก เห็นผลที่ขาวเนียนราวกับหยกจริงๆ กึ่งโปร่งแสง ข้างในยังมีเส้นสีขาวของผลไม้อยู่เล็กน้อย กลิ่นหอมประหลาดกระทบจมูก

ผลไม้นี้สวยงามมาก คิดไม่ถึงว่ายังมีคุณประโยชน์เช่นนั้นด้วย

เฉินซ่าหยิบพิชิตวันออกมา ขุดไปที่หินก้อนใหญ่ที่ถูกขนานนามว่าเป็นหินหิมะพวกนั้นออกมาก้อนหนึ่ง เพิ่มกำลังภายในเข้าไปเล็กน้อย พิชิตวันตัดหินราวกับการหั่นเต้าหู้ ชั่วครู่เดียวกล่องหินง่ายๆก็ถูกสลักออกมา

จากนั้นก็กล่าวกับโหลชี: "เด็ดดอกไม้"

เขาไม่ได้มีความเกรงใจเลย

โหลชีก็เป็นคนไม่เกรงใจเช่นกัน แต่ว่า นางก็ยังอดเหล่มองเขาครู่หนึ่งไม่ได้: "ทำไม ท่านรังเกียจว่าตอนนี้ข้ายังสวยไม่พอหรือ?"

เขาไม่เคยคิดรังเกียจว่านางสวยไม่พอมาก่อน ในความเป็นจริง ในสายตาของเขาโหลชีงดงามมากที่สุด ผู้หญิงคนอื่นๆในสายตาของเขาล้วนมีการแสดงออกที่แข็งทื่อล้าสมัย ในสายตาของเขามีเพียงแต่โหลชีเท่านั้นที่มีชีวิตชีวา เขาเห็นเพียงรอยยิ้มของนางความโกรธของนางเท่านั้น จะรังเกียจคิดว่านางสวยไม่พอได้อย่างไร?

เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย "เจ้าไม่เอา?"

โหลชีหัวเราะคิกคักขึ้นมาทันที: "จะเป็นไปได้อย่างไร ตัวเองไม่กินก็สามารถเอาไปประมูลขายได้นี่นา"

นางชอบสภาวะสิ่งที่เป็นอยู่ในตอนนี้ของตนเองมาก หากกินผลไม้นี้แล้วจู่ๆก็สวยสดใสขึ้นเล็กน้อย ตัวนางเองอาจจะรู้สึกยอมรับไม่ได้เล็กน้อย

แต่ว่า ของสิ่งนี้มีคนอยากได้มากมาย หากนางเอาไปประมูลขาย นั่นต้องเป็นเงินจำนวนมหาศาลแน่นอน

ผู้หญิงคนหนึ่งได้ของแบบนี้ยังคิดจะขายทิ้ง คาดว่าคงมีแค่นางเท่านั้น

ฮูหยินไป่ฮัวได้ยินคำพูดประโยคนี้ก็ทนไม่ไหวแล้ว "พระสนม หากพระสนมไม่ต้องการ ขายให้ข้าได้หรือไม่?"

"ไม่ขาย" โหลชีเด็ดดอกไม้ ใส่เข้าไปในกล่องหินหิมะอันนั้น ยัดเข้าไปในถุงผ้าที่ตนเองใส่ปิ่นระย้าหงส์สีรุ้งอันนั้น

ตอนนี้ถุงผ้าใบนี้ล้ำค่ามากยิ่งนัก

"เอ๋? แม่นาง ที่นี่มีกล่องเด้งออกมาใบหนึ่ง"

จู่ๆกำแพงหินข้างกายของเฉิงสิบก็มีกล่องเด้งออกมาใบหนึ่ง กล่องใบหนึ่งดูแล้วก็น่าจะเป็นกล่องที่แกะสลักออกมาโดยตรงจากหินหิมะที่เอาออกมาจากที่นี่เช่นกัน