ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 334

"ไม่ว่าจะมีอันตรายหรือไม่ต้องเข้าไป"

โหลชีถือพิชิตวันเอาไว้ มือข้างหนึ่งฟันขวางออกไป เถาวัลย์สีเขียวที่กีดขวางอยู่ตรงหน้าถูกตัดลงมาทันที ร่วงหล่นอยู่บนพื้น พวกเขาเห็นสถานการณ์ที่อยู่ข้างใน

"ไป" เฉินซ่าจูงมือนางเดินเข้าไป

ถ้ำหินสีขาว ทั่วทั้งถ้ำเต็มไปด้วยหินสีขาว ไม่มีสิ่งเจือปนใดๆเลย หินทั้งหมดล้วนขาวเนียนราวกับหยก และบนหินก้อนหนึ่งที่อยู่ตรงกลาง มีพืชสีขาวงอกขึ้นมาต้นหนึ่ง มีกิ่งก้านและใบที่เป็นสีขาว ดอกสีขาวราวกับดอกโบตั๋นราชาแห่งดอกไม้ดอกหนึ่ง แต่ว่า เมื่อมองดูอีกที กลีบดอกของมันความจริงไม่ได้เป็นสีขาวที่แท้จริง แต่ว่าเป็นสีขาวกึ่งหนึ่ง โปร่งแสงกึ่งหนึ่ง แกนของดอกไม้กำลังแตกหน่อแต่ยังไม่เบ่งบาน กลิ่นหอมแรงแบบนั้นแผ่ซ่านมาจากตรงนั้น

เหนือศีรษะ มีช่องเล็กๆสองสามช่อง มีแสงส่องเข้ามาจากช่องพวกนั้น เกิดเป็นเสาแสงจางๆหลายเสาในถ้ำหินสีขาวแห่งนี้ แต่กลับไม่ได้สาดส่องไปยังดอกไม้จริงๆ

"ช่างเป็นถ้ำที่พิเศษ ดอกไม้ที่พิเศษจริงๆ" โหลชีมองดูดอกไม้นั่น ถึงแม้ตาจะเป็นประกาย แต่ไม่ได้กระโจนเข้าไปขุดดอกไม้ในทันที

ไม่มีใครขยับเลย

กลับเป็นภรรยาของสือหมินจีที่มองดูดอกไม้นั่นอย่างลุ่มหลงเล็กน้อย

"มีแสง เวลาที่ฝนตกน้ำฝนก็สามารถหยดลงมาได้ แต่มันจะไม่สัมผัสกับดอกไม้นั่นโดยตรง เพราะหินสีขาวเหล่านี้เดิมทีก็สามารถกักเก็บแสง กักเก็บน้ำด้วยตัวมันเองอยู่แล้ว จากนั้นดอกไม้นั่นก็จะค่อยๆดูดซึมช้าๆ" เฉินซ่ากล่าวอย่างราบเรียบ

ดวงตาของโหลชีที่มองดูเขากลายเป็นรูปหัวใจทันที: "นายท่านช่างมีความรู้!"

เฉินซ่าอดที่จะอยากดีดหน้าผากของนางไม่ได้

เวลานี้ จู่ๆร่างของเฉิงสิบก็แวบไปขวางอยู่ตรงหน้าดอกไม้ต้นนั้น มองดูภรรยาของสือหมินจี "เจ้าจะทำอะไร?"

พวกเขาถึงได้พบว่าภรรยาของสือหมินจีเข้ามาใกล้กับดอกไม้ต้นนั้นมากแล้ว

สือหมินจีมองดูนางอย่างตกตะลึง "เสี่ยวเซี่ยว นี่เจ้าจะทำอะไร?"

เสี่ยวเซี่ยวก้มหน้าลง กล่าวขึ้นมาอย่างขลาดกลัว: "ไม่ ไม่มีอะไร ข้าแค่อยากจะดูดอกไม้ดอกนั้น ดอกไม้ดอกนั้นสวยงามมาก"

เวลานี้หลูต้าลี่ก็กล่าวเสียงดังขึ้นมา: "ตอนที่เราเข้ามา ผู้นำเผ่าอาวุโสได้กล่าวเอาไว้แล้ว ของล้ำค่าที่อยู่ข้างในนี้ล้วน ล้วนเป็นของแม่นางของเราทั้งนั้น พวกเจ้าห้ามมาแย่งนะ หากพวกเจ้ากล้าแย่ง ข้าก็กล้าต่อยพวกเจ้าให้ตายในหมัดเดียว!" พูดจบ เขายังยกกำปั้นขึ้นมาแล้วเป่าไปหนึ่งที

ก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนสอนท่านี้ให้เขา

แต่ว่า สำหรับพฤติกรรมที่ปกป้องสมบัติเช่นนี้ของเขา โหลชีแสดงออกว่ายังต้องกดไลก์ให้เขา ถูกต้อง ควรต้องเป็นเช่นนี้อยู่แล้ว ผู้นำเผ่าอาวุโสรับปากไว้แล้ว สิ่งที่อยู่ข้างในนี้สามารถให้พวกเขาได้

เวลานี้ จู่ๆเสี่ยวเซี่ยวก็เงยหน้ามองไปทางเฉินซ่า: "ฝ่าบาท ข้าน้อยต้องการแค่ดอกไม้ดอกนี้ ดอกไม้ดอกนี้ให้ข้าน้อยได้ไหม?"

เฉินซ่าเหลือบมองนางครู่หนึ่ง

"พระสนม ดอกไม้นี้ให้ข้าน้อยได้หรือไม่? ได้ยินมาว่า ดอกไม้นี้กินแล้วดีต่อทารกในครรภ์มาก ตอนนี้พระสนมยังไม่ตั้งครรภ์ ให้ข้าน้อยก่อนได้หรือไม่......"

นางพูดไป ก็คุกเข่าลงไปด้วย

โหลชีมองดูนาง จู่ๆในดวงตาก็ประกายแวบขึ้นมา

เสี่ยวเซี่ยวที่คุกเข่าลงไปยังดึงแขนเสื้อของสือหมินจีให้เขาก็คุกเข่าลงมาอ้อนวอนขอความเมตตาด้วย และสือเฟยที่เดิมทียังคงนอนหลับอยู่บนหลังของสือหมินจี เวลานี้ก็สะดุ้งตกใจ ตื่นขึ้นมาในทันที

ดูออกได้ว่า สือหมินจีรักและตามใจลูกเมียมากมาตลอด ถึงแม้บนใบหน้าของเขาจะเผยสีหน้าของความสับสน แต่ก็ยังทำตามคำพูดของนาง แบกสือเฟยเอาไว้ก็คุกเข่าลงไปด้วย หลังจากที่คุกเข่าลงไปแล้ว เขาก็มองไปทางเสี่ยวเซี่ยว อดที่จะกล่าวถามไม่ได้: "เสี่ยวเซี่ยว เจ้ารู้จักดอกไม้แบบนี้หรือ? ทำไมข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน?"

เสี่ยวเซี่ยวก้มหน้าเอาไว้แล้วกล่าวว่า: "ท่านก็ต้องไม่เคยได้ยินอยู่แล้ว ดอกไม้ดอกหญ้า พวกท่านผู้ชายจะมีความสนใจที่ไหนกัน แต่ว่า หมินจี ดอกไม้แบบนี้กินแล้วดีต่อทารกในครรภ์จริงๆนะ"

ดวงตาของสือหมินจีเป็นประกายขึ้นมา: "จริงหรือ?"

"อืม"

สือหมินจีหันไปทางเฉินซ่ากันโหลชีทันที หัวคารวะลงไปบนพื้นทันที: "ขอฝ่าบาทกับพระสนมได้โปรดช่วยให้สมปรารถนา! ให้ดอกไม้ดอกนี้กับภรรยาของข้าได้หรือไม่?"

เฉินซ่ายังคงแสดงออกอย่างเย็นชาไม่แยแสเหมือนเดิม โหลชีกลับเลิกคิ้ว ก็ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน

จู่ๆเสี่ยวเซี่ยวก็กุมท้องเอาไว้กะทันหัน ร้องออกมาคำหนึ่งด้วยใบหน้าซีดเผือด "ปวดท้องจังเลย......"

สีหน้าของสือหมินจีเปลี่ยนไปทันที ประคองเอาไว้ด้วยความกังวล: "เสี่ยวเซี่ยว เสี่ยวเซี่ยวเจ้าเป็นอะไรไป?"

พ่อเฒ่าสืออุ้มสือเฟยลงมาจากหลังของสือหมินจี มองดูลูกสะใภ้ด้วยสีหน้ากังวลเช่นกัน

เสี่ยวเซี่ยวกล่าวออกมาอย่างไม่สามารถเก็บซ่อนความเจ็บปวดและความเหนื่อยล้าเอาไว้ได้: "หมินจี หมินจีข้าปวดท้อง......ข้ากลัวจริงๆ ข้ากลัวว่าจะปกป้องลูกในท้องไม่ได้......"

"เช่นนั้น เช่นนั้นจะทำอย่างไรดี? เป็นเพราะว่าเมื่อวานตกลงไปในแม่น้ำเลยกระทบกระเทือนต่อเด็กในครรภ์หรือเปล่า?" สือหมินจีกังวลจนหน้าผากเหงื่อแตก

โหลชีเดินไปทางพวกเขา "ไม่งั้น ให้ข้าลองตรวจเสี่ยวเซี่ยวดูหน่อยไหม มากน้อยข้าก็พอจะมีทักษะทางการแพทย์อยู่บ้าง"

"ไม่!" จู่ๆเสี่ยวเซี่ยวก็ตะโกนขึ้นมาคำหนึ่ง ทุกคนต่างก็พากันมองไปที่นาง แล้วนางก็รีบร้อนอธิบาย "ข้าน้อย ความหมายของข้าน้อยคือ พระสนมฐานะสูงส่ง จะ จะลดตัวมาตรวจให้ข้าน้อยได้อย่างไร? พระสนมจะประทานดอกไม้ดอกนั้นให้ข้าน้อยได้หรือไม่? กินดอกไม้ดอกนั้นเข้าไป ลูกในครรภ์ของข้าน้อยจะต้องไม่เป็นไรแน่นอน"

จู่ๆโหลชีก็เอามือกอดอกขึ้นมา เอียงหน้าเล็กน้อยแล้วมองดูนาง: "จริงหรือ? กินดอกไม้แล้วก็จะไม่เป็นไรหรือ?"

"จริงๆ ดอก ดอกไม้ดอกนี้มีชื่อว่าดอกบำรุงครรภ์......"