ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 36

เทียนอิ่งสีหน้าไร้อารมณ์ น้ำเสียงก็ราบเรียบเช่นกัน "ขอรับ หินเหล่านี้เป็นเศษหินบดที่ใช้พนันหินในพั่วอวี้ก่อนหน้านี้ บางคนรู้สึกว่าขนเศษหินพวกนี้มาเททิ้งที่นี่ บางทีผ่านไปหลายปีอาจจะเกิดเป็นหยกออกมาก็ได้"

พนันหิน? โหลชีอึ้ง

ชาติก่อนนางคุ้นเคยกับพนันหิน แต่ไม่คิดว่าที่นี่ก็มีพนันหินด้วย "ถ้าอย่างนั้น พนันหินในเมืองพั่วอวี้มีมากหรือไม่?"

"ข้าไม่เข้าใจเรื่องนี้ขอรับ"

โหลชีส่ายหัว ก็จริง นางคงไม่สามารถคุยเรื่องนี้จนลืมเรื่องหลัก

เศษหินกรวดพวกนั้นกองอยู่รอบนอก รอพวกเขาเดินลึกเข้าไปก็ไม่มีแล้ว เพราะรถม้าเข้าไม่ได้ แต่สิ่งที่ทำให้นางรู้สึกแปลกคือ เศษหินพวกนั้นค่อนข้างละเอียด แทบจะกลายเป็นหินป่นแล้ว มันแสดงอะไร แสดงว่าทุกชิ้นพวกเขาจะตัดจนถึงขีดสุด แสดงว่านักพนันหินในเมือง หรืออย่างน้อยคนที่ขนเศษหินพวกนี้มามีวิชาการพนันและตัดหินในระดับไม่ธรรมดาเลย โหลชีเห็นแล้วอดใจเต้นแรงไม่ได้ เครดิตการ์ดและเงินสดนางยังมีมาแต่เดิม แต่มันมีประโยชน์อะไรที่นี่ล่ะ?

นางได้ยินจากเอ้อร์หลิงแล้ว โลกนี้ใช้เงินสกุลทอง เงิน ทองแดงเหมือนกัน ยังมีร้านแลกเงินบางแห่งเก็บตั๋วเงิน แต่เอ้อร์หลิงเคยบอกว่า พวกคนมีเงินมีอำนาจจะมีทรัพย์สินอย่างอื่น ประเภทหยกชั้นสูงอะไรสักอย่าง แต่ของพวกนั้นไม่ใช่อะไรที่นางกำนัลคนหนึ่งอย่างเอ้อร์หลิงจะได้สัมผัส

"ใกล้ถึงแล้วหรือยัง?" มองจากด้านนอกไม่เห็นเลยว่าป่านี้ใหญ่ขนาดนี้ พวกเขาเดินมาครึ่งชั่วยามแล้ว ยังไม่ถึงจุดหมายเลย และยังเดินไม่ออกจากป่านี้สักที

พอพูดจบ เทียนอิ่งชี้ไปด้านหน้าพลางว่า "ถึงแล้ว อยู่ที่นั่น"

โหลชีเดินไปดู หลุมลึกแห่งหนึ่งมีหญ้ารกสูงปกคลุมอยู่ ถ้าไม่มีเทียนอิ่งนำทางมา จะหาสถานที่แบบนี้คงต้องใช้เวลานานมาก คนธรรมดาคงหาไม่เจอแน่ นอกจากใครจะดวงซวยพลัดตกหล่นไป

"แม่นางโหลกรุณาถือคบไฟ ข้าจะพาท่านลงไป"

โหลชีเดาว่าต้องกระโดดจากช่องว่างนี้ลงไป นางไม่เป็นวิชาตัวเบา ค่อนข้างลำบากอยู่สักหน่อย

นางถือคบไฟ เทียนอิ่งพูดว่าขออภัยด้วย และจับข้อมือนาง พานางกระโดดลงไป

กลางอากาศ โหลชีอาศัยจังหวะยกคบไฟขึ้นดูช่องว่างนี้ มันไม่ได้ใหญ่มาก ระยะทางราวสามเมตร พริบตารู้สึกถึงความเย็นซึมบนร่างกาย จากด้านล่าง น้ำในบึงส่องประกายสีฟ้าเรืองรอง

ตรงกลางบึงน้ำเย็นมีก้อนหินเรียบก้อนหนึ่ง อยู่ตรงปากทางพอดี ถ้ามีคนไม่ทันระวังตกลงมาพอดี เป็นไปได้มากว่าจะตกลงบนหินก้อนนี้พอดี จะรอดไหมยังพูดยาก

เป็นหินที่มาอยู่จุดที่ดูเอาแต่ใจไปสักหน่อยนะ

เทียนอิ่งพานางมาหยุดบนก้อนหินก้อนนี้พอดี และปล่อยมือออก พลางถอยหลังไปหนึ่งก้าว ปิดปากแน่น เขาทำราวกับทำหน้าที่สำเร็จชั่วคราว ต่อมาจึงมองดูท่าทีนาง โหลชีเห็นเขาเป็นแบบนี้ จะคุยเล่นคงทำเขาลำบากใจเกินไป เลยยักไหล่ และไม่สนใจเขาอีก ตนต้องรีบหาหญ้าหยินหยางนั่น

นางเปิดห่อผ้าที่หลัง วางลงบนก้อนหิน หินก้อนนี้เพียงพอให้สามคนยืนอยู่บนนั้น มันไม่ใหญ่ "ลงน้ำเถิด เจ้าดำน้ำเป็นกระมัง?"

ลงน้ำทั้งสองคนช่วยกันหามันเร็วกว่าคนเดียวหาอยู่แล้ว เขาคิดว่าภารกิจของเขาสำเร็จแล้วหรือไง?

"ข้าดำน้ำเป็นขอรับ" เดิมเทียนอิ่งกลัวตนไม่รู้จักหญ้าหยินหยางนั่น แต่ยามโหลชีหยิบกระดาษออกมาหนึ่งแผ่น และหยิบพู่กันวาดภาพต้นหญ้ายื่นให้เขา เขาก็แปลกใจกับฝีมือการวาดภาพของนาง ลงพู่กันแค่ไม่กี่ทีก็วาดออกมาได้เยี่ยงนี้ เขามั่นใจเลยว่า ขอเพียงแค่เห็นหญ้าหยินหยางนั่น เขาจะจำมันได้ในทันที

"เจ้าลงน้ำจากตรงนี้ ข้าจะลงน้ำจากทางนี้ หญ้าหยินหยางชอบเติบโตตามมุม ดังนั้นเจ้าไม่ต้องหากลางบึง ให้หาตามริมบึง ยังมีอีกอย่าง รากของหญ้าหยินหยางจะมีหนอนประหลาดชนิดหนึ่งอยู่ด้วย เจ้าต้องระวังอย่าให้โดนมันกัด หากถูกกัดเข้าจริงๆ ..." นางชะงักไปเล็กน้อย เทียนอิ่งรอคำพูดต่อไปของนาง

โหลชีมองเขาหนึ่งที "หากโดนกัดเข้าจริงๆ นั่นแปลว่าเจ้าคงถึงฆาตแล้วจริงๆ ชาติหน้าเวลาเกิดเลือกดีๆ เล่า อย่ามาเป็นองครักษ์ลับของใครอีกเลย"

เทียนอิ่งใจกระตุกวูบ ดวงตาราบเรียบนั้นมีประกายที่แตกต่างออกไป

ก่อนหน้านี้ที่อยู่ต่อหน้าฝ่าบาท ได้ยินนางพูดเรื่องหญ้าหยินหยาง ประหนึ่งกับว่าหามาได้ง่ายดายยิ่ง ขอเพียงเจอบึงน้ำเย็นก็เพียงพอแล้ว ไม่มีอันตรายใดแม้แต่น้อย ใครจะคิดว่าจะอันตรายถึงชีวิตเยี่ยงนี้! นางกลับมิได้บอกฝ่าบาทอย่างละเอียด!

"ขอให้แม่นางโหลรอที่นี่เถิด ข้าลงไปหาหญ้าหยินหยางขึ้นมาก็ได้แล้ว"

โหลชีเข้าใจความหมายของเขา เขารู้สึกว่ามันอันตรายถึงชีวิต กลัวนางเป็นอันตราย กลับไปจะไม่มีใครช่วยเฉินซ่าแก้คำสาป ดังนั้นหากจะต้องเสียสละก็เป็นเขาดีกว่า

แต่นางยิ้มส่ายหน้าบอก "น้ำใจของเจ้าน่ะดี แต่ความจริงมันโหดร้ายนัก หลังจากเจ้าหาหญ้าหยินหยางเจอแล้วอย่าพึ่งขุด เพราะเจ้าทำมิเป็น เจ้ากลับมาบอกข้า ข้าจะลงมือดึงเอง"

เทียนอิ่งพูดไม่ออกฉับพลัน จะดึงหญ้าน้ำต้นหนึ่งเขายังทำไม่เป็น? แต่ฝ่าบาทสั่งเขาให้ฟังคำสั่งของโหลชี ของสิ่งนี้เขาไม่เข้าใจมัน คงได้แต่ฟังนาง