ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 541

พอโหลปาพูดจบ โหลชีสะบัดมือเล็กน้อย ผงยาสาดใส่พวกเสี่ยวโฉวไปทันที "พวกนางล้วนเป็นสาวใช้ของข้า ย่อมต้องคอยอยู่ข้างกายรับใช้ข้าอยู่แล้ว มีหรือเจ้านายอยู่ แต่กลับให้สาวใช้ไปพักผ่อนก่อน" ระหว่างพูดก็มองไปทางโหลปา พลางเลิกคิ้วถาม "จะว่าไป เจ้าเป็นใครกัน?"

"ข้า..." โหลปาเหมือนไม่คิดว่านางจะไม่เกรงใจถึงเพียงนี้ "ข้าคือ..."

โหลเหล่าไท่จวินอึ้งไป บอกกับโหลชีว่า "นี่คือรั่วหว่าน พี่สาวของรั่วหมิ่น ปีนี้อายุสิบเก้า ข้าคิดจะให้ย้ายชื่อนางมาเป็นลูกพ่อเจ้า ต่อไป นางจะเป็นน้องสาวแท้ๆของเจ้ากับฮ่วนเทียน"

โหลรั่วหว่าน

"รั่วหว่านคารวะพี่หญิง คารวะพี่เขย"

ตอนนี้โหลรั่วหว่านถึงยืนขึ้นมา และคารวะให้โหลชี

เฉินซ่ารั้งโหลชีเข้าอ้อมกอดตน เบี่ยงเท้าหลีกหนีการคารวะของนาง เขาขมวดคิ้วก้มหน้ามองโหลชี พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจว่า "ไปถามพี่ชายเจ้าสิ เขามีน้องสาวที่หน้าตาสะสวยราวดอกไม้เยี่ยงนี้อยู่คนหนึ่งแล้วยังไม่พอใจ ไปคว้าพวกหน้าตาอัปลักษณ์เยี่ยงนี้กลับมาให้เกะกะลูกตาอีก?"

ฮะฮะ

โหลชีหลุดหัวเราะออกมาทันที

ฝ่าบาทท่านไม่ปากร้ายแบบนี้ได้ไหม ถึงโหลรั่วหว่านจะไม่ถึงกับสวยเลอเลิศอะไร แต่ก็ถือว่าเป็นสาวงามคนหนึ่ง เป็นพวกหน้าตาอัปลักษณ์ที่ไหนกัน?

แต่ว่า ในที่สุดนางก็พบว่าจุดที่ผิดปกติของโหลรั่วหว่าน ถ้าเป็นสตรีอื่นโดนพูดแบบนี้ใส่ ไม่แค้นก็คงโกรธจัด หรืออาจจะกระอักกระอ่วนอยู่บ้าง แต่โหลรั่วหว่านกลับยังคงยิ้มน้อยๆ เหมือนไม่ใส่ใจกับคำพูดของเฉินซ่าเลย

มันผิดปกติจริงไหม?

นางเลยยิ่งมองสังเกตโหลรั่วหว่านมากขึ้น

โหลเหล่าไท่จวินกลับตบโต๊ะผ่าง "พูดเยี่ยงนี้ได้ไรกัน? ถึงเจ้าจะถือเป็นคนตระกูลโหลครึ่งหนึ่ง แต่เรื่องของตระกูลโหลยังไม่มีที่ให้เจ้ามาแทรกแซง!"

ฉินซูเป่าและอวิ๋นทนไม่ไหวก้าวขึ้นหน้าหนึ่งก้าว เฉินซ่าโบกมือให้พวกเขาถอยไป จากนั้นพลันขยุ้มห้านิ้วเป็นกรงเล็บ กำหมัดกลางอากาศแน่น โต๊ะเล็กที่โหลเหล่าไท่จวินเมื่อครู่ตบไปสองทีพลันชำแหรกสาแหรกขาด เศษไม้ลอยกระเด็น พุ่งใส่ตัวโหลเหล่าไท่จวินและโหลรั่วหว่าน ยังมีเศษไม้บางส่วนกระเด็นเข้าหาหน้าโหลรั่วหว่าน เกิดรอยแผลบาดเล็กๆขึ้นมา แค่ความสูงหนึ่งมิล แต่โหลรั่วหว่านกลับมือกุมหน้า ถลึงตามองเฉินซ่าอย่างตะลึงและโกรธจัด

เฉินซ่าพูดเสียงเย็นว่า "ถึงเจ้าจะแก่กว่าข้า แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าข้า เจ้ายังไม่มีคุณสมบัติมากร่างทำตัวเป็นผู้อาวุโสได้"

บ้า บ้าอำนาจจริงๆ

สายตาโหลรั่วหว่านจับจ้องไปที่หน้าเฉินซ่า

โหลชีค้นพบอีกครั้งว่านางไม่มีอารมณ์อะไรเลย จะว่าไป ผู้หญิงที่เห็นหน้าเฉินซ่าแล้วไม่ตกหลุมรักเขามีไม่มาก และพอเห็นเขาบ้าอำนาจขนาดนี้กลับไม่มีวี่แววตกใจตกตะลึงเลย ยิ่งน้อยขึ้นไปอีก

จากนั้นนางก็หันมองโหลเหล่าไท่จวิน นางกำลังเอามือกุมหน้าข้างที่ได้รับบาดเจ็บเพียงน้อยนิดนั่น สายตาราวกับจะฉีกเฉินซ่าออกเป็นชิ้นๆ

"เหล่าไท่จวิน..." โหลยู่เทียนมองนางอย่างเป็นห่วง

"ไสหัวพวกมันออกไป! พรุ่งนี้ค่อยมาคารวะคำนับ!"

โหลเหล่าไท่จวินลุกขึ้นยืนจากตั่งโบราณ กวักมือเรียกโหลรั่วหว่าน "รั่วหว่าน ไป!"

ระหว่างพูด ก็ลากโหลรั่วหว่านออกไปอย่างโกรธขึ้ง มองตามแผ่นหลังนางไปดูไม่เหมือนคนแก่อายุเกินหกสิบจริงๆ

โหลรั่วหว่านโดนนางลากไปถึงประตูก็หันกลับมาบอกโหลชีว่า "คืนนี้พี่หญิงคิดดูให้ดีๆเถิด พรุ่งนี้อย่าได้ยั่วโมโหเหล่าไท่จวินเยี่ยงนี้อีก..."

รอจนเสียงฝีเท้าพวกนางห่างไปไกลแล้ว ทุกคนในห้องโถงรวมถึงเฉินซ่าและโหลชี ยังคงมึนงง นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย?

ทำอะไรกันน่ะ?

โหลยู่เทียนกลับโกรธมาก ชี้หน้าด่าเฉินซ่าอย่างเกรี้ยวกราด "เจ้ากล้าลงมือกับเหล่าไท่จวิน! เจ้า...."

พูดยังไม่ทันจบ กระบี่ของอวิ๋นก็พาดไปที่คอเขาแล้ว พลางพูดด้วยน้ำเสียงทะมึน "ใครให้เจ้าบังอาจพูดจาไม่เคารพฝ่าบาท?"

กระบี่ถูกกดหนักลงเล็กน้อย คอของโหลยู่เทียนมีรอยเลือดขึ้นจางๆ

โหลรั่วหมิ่นเดินเข้ามาหาอย่างร้อนใจ "พี่ชายท่านนี้โปรดยั้งมือด้วยเถิด ข้าจะให้คนพาพวกท่านไปพักผ่อนก่อน" ระหว่างพูด ก็หันไปทางโหลชีอย่างอ้อนวอน "พี่หญิงเจ็ด?"

โหลชีโบกมือเป็นเชิงให้อวิ๋นถอยไป และได้ยินเฉินซ่าส่งกระแสจิตหานางว่า "แปลก"

นางมีหรือจะไม่รู้ว่าแปลก? แต่ความแปลกนี่มันมีตั้งแต่เมื่อไหร่ เริ่มขึ้นตรงไหน นางยังรู้สึกมึนงงในสมองอยู่เลย

โหลเหล่าไท่จวินทำอย่างนี้ เพื่ออะไร?

.....

"ฉงอ๋อง ตอนนี้พวกเราจะทำยังไงดี?"

พวกฉิงเหวยต่างหันมองซวนหยวนฉงโจว รอเขาตัดสินใจ ทั้งเจ็ดคนเข้าสู่ป่าไผ่เกือบหนึ่งชั่วยามแล้ว แต่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย

ซวนหยวนฉงโจวมองป่าไผ่นี้ พอลมพัดมาใบไผ่พัดไหวเอนเล็กน้อย เงียบมาก และก็เงียบมาก เงียบจนทำให้คนรู้สึกไม่สบายใจ

นี่มันเป็นเรื่องที่แปลกที่สุดตั้งแต่เขาเกิดมาจนบัดนี้

ถ้าเลือกได้ บางทีเขาไม่อยากพาคนพวกนี้เข้าไป แต่วู๊วูอาจจะอยู่ด้านใน ตอนนี้มีเจ็ดคนอยู่ด้านใน เขาจะละทิ้งไม่ได้

"เข้าไป"

หลังจากพูดเบาๆมาสองคำ เขาก็ขยับตัวก่อนทันที

คนที่เหลือต่างตามเขาเข้าไปอย่างไม่ลังเล

ก่อนเข้าป่าไผ่ ทุกอย่างไม่มีปัญหาเลย แต่พอพวกเขาเข้าเขตป่าไผ่แล้ว กลับพบว่าด้านหน้ามืดสนิท มองไม่เห็นอะไรเลย