ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 546

"แม่ง!" โหลชีด่าออกมา ตามลงไปในแม่น้ำทันทีอย่างไม่คิดเลย ในเวลาเดียวกันก็ตะคอกสั่งหมอเทวดาและซวนหยวนอี้ว่า "ห้ามตามลงมา ดูแลกระสายยาให้ดี!"

คำพูดนี้ทำให้ซวนหยวนอี้และหมอเทวดาที่คิดจะตามลงไปต่างรีบชะงักหยุดกันทันที

โหลชีลงน้ำปุ๊บก็รู้สึกว่าน้ำเย็นมาก

ก่อนหน้านี้นางเคยสัมผัสน้ำมาก่อน มันไม่ได้หนาวขนาดนี้!

วินาทีนั้นนางใจกระตุก คิดขึ้นมาได้ทันทีว่า ปลาน้ำแข็งน่าจะอยู่ที่นี่! เช่นนั้นปลาเล็กปลาน้อยที่กระโดดไปมาตลอดนั่นเป็นปลาน้ำแข็งทั้งหมดหรอ?!

แต่ความคิดนี้แวบผ่านมาครู่เดียว ตอนนี้นางคิดถึงแต่เฉินซ่า ปลาน้ำแข็งต้องไว้ก่อน!

เฉินซ่าจมลงไปแล้ว โหลชีสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ดำน้ำลงไป พอดำลงไป ปากปลาเล็กปลาน้อยหลายตัวพุ่งมาที่หน้าโหลชีทันที

โหลชีเบี่ยงตัวหลบทันที แต่ยังมีปลาหลายตัวพุ่งชนหลังมือนาง มือนางชนทันที

ที่แท้ก่อนหน้านี้ในน้ำนั่นก็เป็นปลาน้อยชนิดนี้?

ปลาไฟฟ้า?

นางรู้ว่ามีปลาไหลไฟฟ้าชนิดสามารถปล่อยกระแสไฟฟ้าได้ แต่ไม่คิดว่าที่นี่จะมีปลาน้อยที่สามารถปล่อยกระแสไฟออกมาได้ โชคดีที่ถ้าปลาน้อยเหล่านี้โดนเสื้อผ้าก็ไม่เป็นไร

เฉินซ่าค่อยๆจมลงไปต่อหน้า และสองมือกับใบหน้าเขาก็มีปลาน้อยล้อมรอบเต็มไปหมด โหลชีปวดใจหนึบๆ รีบว่ายเข้าไปหา พอยื่นมือจะดึงเขา กลับพบว่าปลาเหล่านั้นออกจากตัวเฉินซ่าหมดแล้ว และยังหงายท้อง ลอยขึ้นมาด้วย

ตาย ตายแล้ว?

ปลามากมายขนาดนี้ตายหมดแล้ว?

ในตอนที่นางกำลังอึ้ง ก็มีฝูงปลากลุ่มใหม่ล้อมเข้าไป และพอโดนมือกับหน้าของเฉินซ่าก็ตายหมดอีก!

โหลชีสับสนเล็กน้อย

รอบข้างมีปลาตายฝูงใหญ่แล้ว ถ้าปลาพวกนี้เป็นปลาน้ำแข็งจริง งั้นโดนพิษเฉินซ่าตายหมดจะทำยังไง? เพราะบอกว่าปลาน้ำแข็งต้องดึงกระดูกออกมาตอนที่ยังเป็นๆอยู่ กระดูกนั่นถึงจะใช้ได้

นางดึงเฉินซ่าไว้ พยายามว่ายขึ้นเหนือน้ำ

ซวนหยวนอี้กับหมอเทวดารีบช่วยกันดึงเฉินซ่าขึ้นไป ตอนนี้ริมฝั่งแม่น้ำที่พวกเขาอยู่มีที่ว่างกว้างขวางพอดี

พอหันกลับไปกลับเห็นโหลชีหมุนตัวกลับลงน้ำ ฉีกกระโปรงตัวเองจะไปต้อนปลาน้อยพวกนั้น

"เสี่ยวชี เจ้าทำอะไรน่ะ? รีบขึ้นมา"

"จับปลาน้ำแข็งไง นี่เป็นปลาน้ำแข็งล่ะสิ!"

คราวนี้แม้แต่หมอเทวดายังทำหน้าร้องไห้ไม่ใช่หัวเราะไม่เชิง "จักรพรรดินี ปลาน้ำแข็งมีหรือจะมีเยอะและจับง่ายขนาดนี้? ทั้งตัวปลาน้ำแข็งจะใสครึ่งตัวราวน้ำแข็ง ท่านลืมแล้วรึ?"

โหลชีที่อยู่ในน้ำตะลึง จากนั้นก็นึกขึ้นมาได้ จะตกปลาน้ำแข็งยังต้องใช้เทียนซิงที่นางได้มาก่อนหน้านี้ มีหรือจะให้นางจับมาได้ง่ายๆ?

"เสี่ยวชีนี่รีบร้อนจนลืมหมดแล้ว" ซวนหยวนอี้ลากนางขึ้นมา มองดูปลาตายที่ลอยอยู่ผิวน้ำ พลางถอนหายใจ

โหลชีคุกเข่าลงข้างเฉินซ่า ยื่นมือไปจับชีพจรเขา

พิษของเขาปล่อยออกมาหมดแล้ว ปลาไฟฟ้าเหล่านั้นดูดผิวเขาก็ตาย แสดงว่าพิษในตัวเขากระจายมาถึงชั้นผิวหนังแล้ว

"ต้องรีบถอนพิษโดยเร็ว" หมอเทวดาย่อลงอีกข้าง สีหน้าเศร้าสร้อย "ฝ่าบาททนความทรมานมาหลายปีขนาดนี้ กว่าจะมาถึงวันนี้มันไม่ง่ายเลย นี่จะต้อง..." หรือว่าจะทนไม่ไหวมาล้มลงในแม่น้ำใต้ดินที่มืดมิดนี่รึ?

คำพูดนี้เขาไม่กล้าพูดออกมา เพราะสีหน้าโหลชีขาวจนไม่รู้จะขาวยังไง

ทันใดนั้นนางลุกขึ้นมา หันไปมองรากไม้ที่แขวนอยู่เหนือน้ำ กัดฟันบอก "ข้าอนุญาตแล้วรึ? หนึ่งปีมานี้ข้าสกัดกั้นหลายสิ่งข้างกายเขามามากมายเท่าไหร่กัน หากระสายยามาให้เขามากแค่ไหน ถ้าเขากล้ามาตายตอนนี้ ข้าจะใช้แส้ปลิดวิญญาณฟาดศพเขาแน่! เขาอย่าคิดจะตายไปง่ายๆ"

คำพูดนี้นางพูดอย่างดุดันนัก

"แค่กแค่ก"

เฉินซ่าพลันไอค่อกแค่กออกมา สำลักน้ำออกมาหลายคำ ยังไม่ลืมตา เสียงอ่อนแรง ทุ้มต่ำ แต่ยังฟังได้ยินชัดอยู่

"สตรีใจดำเยี่ยงนี้ ไปเถอะ ไปหากระสายยา...สองอย่างสุดท้าย ข้าจะมีชีวิตอยู่รอเจ้าแน่" เขาไอออกมาอีกสองคำ สำทับว่า "พูดได้ทำได้ ไม่เช่นนั้นยอมให้เจ้าฟาดแส้ลงศพ"

สายตาโหลชีพลันร้อนผ่าว ทนไม่ไหวด่าออกมา "เชอะ ใครจะยอมอยู่ดีๆก็ฟาดแส้ลงศพกัน! ท่านรอข้านะ!"

"อืม ชีชีไปเถอะ"

คำพูดนี้จบลง เฉินซ่าก็ไม่ได้พูดอะไรอีก หลับตานิ่ง สีหน้าเขียวเทา ประหนึ่งภูตผี ถ้าไม่ใช่เพราะหน้าอกกระเพื่อมขึ้นเล็กน้อย แทบจะเหมือนกับศพที่ตายมานานอยู่แล้ว

"หมอเทวดาเฝ้าอยู่ที่นี่"

"ขอรับ"

โหลชีเดินไปริมน้ำ หยิบขวดยาเล็กออกมาจากสายรัดเอว และดึงสายตกปลาออกมาอีกเส้นหนึ่ง และเอาแส้ปลิดวิญญาณมาทำคันเบ็ดเลย

ซวนหยวนอี้เข้าไปช่วย "เจ้าแน่ใจว่าปลาน้ำแข็งอยู่ที่นี่รึ?"

โหลชีพันสายตกปลาไป พูดเสียงต่ำไป "ต้องอยู่ที่นี่แน่ ที่นี่น้ำเย็นแข็งนัก และข้าเชื่อการวิเคราะห์ของเฉินซ่า"