ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 548

พอเห็นสายตาเขาราวหมาป่า โหลชีหายใจติดขัดทันที รีบบอก "นี่ ในตัวท่านยังมีกู่อยู่นะ ห้ามขยับตัวเด็ดขาด"

นางยังต้องดูอาการเขาว่าหลังถอนพิษแล้วกู่จะเป็นยังไง ถ้าขยับตัวขึ้นมา เกิดเรื่องแล้วจะทำยังไง?

"ตอนนี้ข้ารู้สึกสบายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเลย" เฉินซ่าลุกขึ้นมา ด้วยสภาพที่ไม่มีอะไรปิดบังร่างกายเลยสักชิ้นต่อหน้าโหลชี สายตานางมองลงล่างอย่างไม่รู้ตัว...

"อ๊า!"

นางร้องเสียงหลงอย่างควบคุมไม่ได้ แต่ก็คิดว่าจะทำให้หมอเทวดากับซวนหยวนอี้ตกใจได้ รีบปิดปากแน่น ถลึงตามองเขาด้วยใบหน้าร้อนผ่าว "ข้ากำลังทำเรื่องสำคัญอยู่ ท่านยังจะ..." ยังมีอารมณ์ได้อีก? เฉินซ่าน้อยแข็งขึ้นมาแล้ว ท่าทางนั่นทำให้นางใจเต้นแรงมาก...

ไม่ถูกสิ เมื่อก่อนตอนนางเปิดดูนิตยสารแบบนั้นที่ทางเพื่อนสาวลามกนั้น ด้านบนยังพูดเลยไม่ใช่รึว่า ผู้ชายเอเชียไม่มีทาง...ใหญ่ขนาดนี้ไม่ใช่หรือไง?

นางตกใจจริงๆ แต่ก็อดใจไม่อยู่แอบเหล่ด้วย เพียงแต่หลังจากเหล่ครั้งที่สาม นางก็พบว่าสิ่งนั้นมันขยายได้อีก

แม่เจ้า

เฉินซ่ารั้งนางเข้าอ้อมกอดและแนบเข้าหานาง ได้ยินนางอุทานเสียงต่ำด้วยความตกใจ อดไม่ไหวยิ้มมุมปาก แนบเข้าหูนางพลางกระซิบเสียงต่ำว่า "หรือว่าเจ้าไม่ควรจะฉลองที่บุรุษของเจ้าปกติหรือไง? หากเปลือยเสื้อผ้าออกหมดและโดนเจ้ามองทั้งตัวแล้วยังไม่มีปฏิกิริยา ต่อไปเจ้าจะทำยังไง?"

"อะไรทำยังไง? พูดราวกับว่าข้าต้องอาศัย...เจ้านั่นถึงจะอยู่ต่อไปได้อย่างนั้น" โหลชีร้อนผ่าวไปทั้งร่าง ทนไม่ไหวด่าเขาในใจ ตอนนี้ต้องทำเรื่องสำคัญจริงๆ อย่าลืมสิว่าในตัวท่านยังมีกู่ปลิดชีพอยู่นะคุณพี่!

แต่เฉินซ่าที่เจ็บมานานขนาดนั้นหลังจากพบว่าพิษร้ายในร่างตนถอนหมดแล้วจริงๆ ร่างกายเบาโหวงขึ้นมาก อารมณ์สับสนนักมีทั้งดีใจ หลุดพ้น สบาย ตื่นเต้น น่าจะมีหมดทุกอย่าง เขารู้สึกอยากแบ่งปันกับนางในเวลานี้ ส่วนเรื่องกู่ปลิดชีพอะไรนั่น โยนมันทิ้งไว้ด้านข้างก่อนเถอะ

ต่อให้ตอนนี้ตนเองโป๊เปลือย เขาก็ยังรู้สึกเปิดเผยมาก

"อืม ถ้าข้าไม่อาจมีสัมพันธ์ได้ ก็ยิ่งต้องจับเจ้าไว้ให้มั่น ไม่มีทางให้เจ้ามีโอกาสไปหาชายอื่นได้ดอก ดังนั้นตอนนี้ร่างกายข้าไม่เป็นอะไร เจ้าน่าจะดีใจสิ..." ยังพูดไม่ทันจบ สีหน้าเขาเปลี่ยนทันที จากนั้นหน้าอกเหมือนมีลูกบอลไฟระเบิดออกมา

เดิมโหลชีโดนเขากอดไว้ในอ้อมกอด ร่างกายแข็งเกร็งปุ๊บ นางก็ค้นพบตั้งแต่แรกเลย หัวใจกระตุกทันที "ทำไมรึ?"

"กู่...ร้อน..."

โหลชีเงยหน้าขึ้นมองสีหน้าเขา ริมฝีปากเขาก็แนบลงมาแล้ว ริมฝีปากสองอันแนบติดกัน เฉินซ่ารู้สึกว่าตนได้สัมผัสความเย็นชุ่มฉ่ำ เส้นสติในสมองขาดผึงทันที เขาคว้าหมับท้ายทอยโหลชีไว้ กดจูบนางอย่างดุดัน ประหนึ่งอสุรกายดุร้าย แต่แค่นี้ยังไม่พอ ไม่พอ ลิ้นของเขาราวกับแม่ทัพอาจหาญบุกโจมตี ไม่นานก็เปิดประตูเมืองนางได้ แทรกซึมเข้ามา ครอบครองทุกพื้นที่

"อุ๊..."

โหลชียังไม่ทันได้สติ และไม่มีโอกาสมองสีหน้าเขาชัดๆ ทั้งตัวนางก็โดนจูบที่ดุดันอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนของเขานี่เข้าบุกตะลุยจนมึนๆงงๆไม่รู้วันและเวลา

ลมหายใจร้อนแรงของเขาครอบงำลมหายใจนาง ประสาทสัมผัสของนางทำให้นางลืมหมอเทวดาลืมซวนหยวนอี้ไป ลืมว่าตอนนี้พวกเขายังอยู่ใต้ผาโทงเทียนที่ไม่รู้ว่าจะมีอันตรายอะไรอีก

โลกของนางเหลือแค่เขา

แต่ไม่พอ มันไม่พอ เขาอยากได้มากขึ้นอีก

เฉินซ่าเริ่มแกะสายรัดเอวนางอย่างอดทนรอไม่ไหว และถอดเสื้อนอกนางออก เขาแทรกเข้าซอกคอนาง ดมกลิ่นหอมพิเศษเฉพาะตัวของนาง จุมพิตที่ซอกคอนางเป็นระยะ

ลมหายใจเขาเริ่มหนักหน่วงขึ้นอย่างควบคุมไม่อยู่ "ชีชีเด็กดี เด็กดีๆ..." เสียงต่ำในลำคอเขาราวกับพึมพำ ทำให้ร่างที่อ่อนปวกเปียกของโหลชียิ่งอ่อนระทวยหนักขึ้น

นางแทบไม่อยากขัดขืนกับต่อต้านเลย

ริมฝีปากเขาแนบทับนางอีก การโรมรันพันตูระหว่างลิ้นและฟัน เร่าร้อนจนแทบเผาป่าให้ลุกไหม้ได้

เฉินซ่าแค่รู้สึกว่าร่างกายตนแทบจะระเบิดไปทั้งร่างแล้ว เขาจับมือนางดึงลงต่ำ "จับดูสิ..."

โหลชีถูกสิ่งที่กุมไว้ในมือทำให้ตกใจวูบ ใบหน้าร้อนผ่าวจนแดงไปหมด "เฉินซ่า..."

"ทนไม่ไหว..." เฉินซ่ากัดฟันกรอด ถอดเสื้อตัวในของนางออก มือล้วงเข้าไปโอบนางเข้าอ้อมกอดแน่น ร่างอรชรแนบชิดกับร่างตนอย่างไม่มีช่องว่างใดๆอีก เขาถึงรู้สึกดีขึ้นหน่อย ความเย็นฉ่ำของนางทำให้สมองที่เร่าร้อนดุจไฟสุมของเขาเริ่มหยุดลงหน่อย

ใกล้ชิด เหลืออีกแค่ขั้นตอนเดียวจะถึงจุดสิ้นสุด

โหลชีรู้สึกว่าสิ่งที่กุมไว้ในมือยังคงเต้นตุบๆ เหมือนอสุรกายที่ถูกขังไว้นานแล้ว ร่ำร้องจะหนีออกจากที่คุมขัง

มันทำให้นางแอบตกใจ

ความปรารถนาของผู้ชายน่ากลัวมาก หรือมีแต่เขาที่เป็นแบบนี้?

คางนางโดนเขาเชยขึ้น นางเงยหน้าขึ้น ครั้งนี้สบตาเข้ากับเฉินซ่า เห็นแค่ดวงตาสีดำมืดแต่เดิมคู่นั้นของเขาตอนนี้กลับเป็นสีดำแดง

"ท่าน..." กู่กำเริบแล้วรึ?"