ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 592

หมอกพิษเช่นนี้ ถึงแม้จะเป็นเฉินซ่ากับโหลชีสัมผัสถูกก็ต้านทานเอาไว้ไม่อยู่เช่นกัน ถึงแม้ว่าจะไม่ถึงกับอันตรายถึงกับชีวิต แต่นี่คือผิวหนังไหม้ มีผลลัพธ์ที่น่ากลัวคือการเสียโฉม

โหลชียอมรับว่าค่อนข้างพอใจในใบหน้าของตนเอง และหน้าตาของเฉินซ่าก็ยิ่งเป็นที่พึงพอใจของนาง ถึงแม้จะรักในตัวเขาคนนี้ แต่หากเขาเสียโฉมไป นางก็จะรู้สึกหดหู่ไปนานมากเช่นกัน

เฉินซ่าเห็นดังนั้นก็อดถามขึ้นมาไม่ได้: "ทำไมข้ารู้สึกว่า...เจ้ากังวลเกี่ยวกับใบหน้าของข้ามากล่ะ?"

"แน่นอนอยู่แล้ว ใบหน้าที่ดูดีขนาดนี้ ใครมาทำลายข้าจะเอาชีวิตมัน" โหลชีตอบได้อย่างเหตุผลย่อมเป็นไปตามนั้น

คนอื่นๆได้ยินในเวลาเช่นนี้พวกเขาสองเขายังมัวแต่พูดคุยกันเรื่องรูปลักษณ์อยู่ ในใจรู้สึกเข้าใจในทันที บทสนทนาระหว่างทั้งสองคลุมเครือไม่ชัดเจนเช่นนี้ ดูท่าจะมีความสัมพันธ์แบบนั้นกันจริงๆ

ชั่วขณะหนึ่ง แม้แต่สายตาที่มองพวกเขาของสามีภรรยาโม่เวิ่นก็ยังรู้สึกแปลกๆเล็กน้อย

ชายชราที่อยู่ด้านข้างกล่าวขึ้นมาด้วยความกระดากใจ: "ทั้งสองท่าน...ผูกพันลึกซึ้ง แต่ว่าตอนนี้คิดหาวิธีว่าควรจะทำอย่างไรก่อนได้หรือไม่?"

โหลชีกลอกตามองบน: "พวกเจ้าคิดไม่เป็นหรือไง?"

เราไม่ได้สนิทกันตกลงไหม อย่าคิดจะมาคาดหวังจากพวกเขาทุกเรื่อง

ในระหว่างที่พูดคุยกัน หมอกสีดำค่อยๆลอยเข้ามา ทำให้วงล้อมหดตัวลง คนที่อยู่ที่นี่ นอกจากพวกโหลชีแล้ว ยังมีอีกห้าคน สามีภรรยาโม่เวิ่น ชายชราคนนั้น ยังมีผู้ชายวัยกลางคนอีกสองคน โดยปกติแล้วจะเป็นเช่นนี้ คนที่มีกำลังภายในลึกล้ำมากพอส่วนใหญ่จะเป็นผู้ที่มีอายุในระดับหนึ่ง อย่างไรเสียกำลังภายในก็ต้องการเวลาหลายปีในการฝึกฝนขึ้นมา ไม่ใช่ว่าใครก็เป็นปีศาจเหมือนเฉินซ่า

แต่ว่า ถึงแม้จะเป็นปีศาจ หลังจากที่เขาแก้พิษและกู่แล้วความลึกล้ำของกำลังภายในที่แสดงออกมาก็มักจะทำให้โหลชีรู้สึกตกตะลึงอยู่บ่อยๆ

หรือว่าสายเลือดของราชตระกูลเฉินจะแข็งแกร่งขนาดนั้นจริงๆ? นี่มันก็ไม่น่าจะเป็นไปได้นี่นา มิเช่นนั้น ทำไมเฉินเซียงถึงไม่มีสายเลือดที่แข็งแกร่งขนาดนี้ล่ะ?

โหลชีนึกถึงเฉินเซียง มากน้อยในใจก็รู้สึกกังวลเล็กน้อย นางให้ซวนหยวนอี้พาเฉินเซียงไปเยี่ยมปู่ของเฉินซ่าที่ราชวงศ์เฉินก่อน ไปด้วยจุดประสงค์เช่นนี้อย่างหนึ่ง หวังว่าไท่ซ่างหวงของราชวงศ์เฉินจะมีความสามารถมากพอที่จะระงับอาการป่วยของเฉินเซียงเอาไว้ได้ หลังจากที่นางพานักพรตเลวกลับมาแล้วค่อยไปช่วยรักษานางพร้อมกัน

"ทุกคนใช้ลมฝ่ามือไล่หมอกดำออกไป แล้วย้อนกลับไปทางเก่า!" ชายชราคนที่ถูกโหลชีเถียงกลับไปคำหนึ่งก่อนหน้านี้กล่าวขึ้นมา แขนเสื้อคลุมที่กว้างขวางปัดไปทางหมอกสีดำ

ชายวัยกลางคนอีกสองคนรีบแวบไปด้านหลังของชายชราทันที ยื่นมือไปช่วยเขาอีกแรงหนึ่ง

"ลงมือพร้อมกันตีให้เกิดเป็นช่องว่างหนึ่งง่ายกว่าหน่อย!"

"จักรพรรดิจักรพรรดินี พวกเราจะลงมือด้วยไหม?" อวิ๋นอารักขาอยู่ข้างกายพวกเขา กล่าวถามเสียงเบา

และสามีภรรยาโม่เวิ่นก็คอยมองสังเกตฝั่งนี้เป็นระยะ

เฉินซ่าขมวดคิ้วเล็กน้อย มองไปทางโหลชี "อย่างไรข้าก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ"

"อืม พวกเจ้าลองสังเกตมองหมอกดำที่อยู่ข้างกายของเราดีๆ แล้วมองดูหมอกดำที่อยู่ด้านข้างของพวกเขา" โหลชีดึงเขาเอาให้ยืนนิ่งไม่ขยับ และเมื่อพวกเขาไม่ขยับ อวิ๋นและคนอื่นๆย่อมไม่ขยับเช่นกัน

เฉินซ่าหรี่ตาลง เมื่อนางเอ่ยขึ้นมาเช่นนี้ก็มองออกมาเลย "หมอกดำที่อยู่ด้านข้างเราเคลื่อนตัวช้ากว่า"

ทุกคนต่างก็ตกตะลึง แต่ก็เป็นเช่นนี้ไม่ใช่หรือ? พวกเขาล้วนยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน หมอกดำที่อยู่ข้างกายแทบจะมองไม่ออกว่ากำลังลอยเข้ามาใกล้ แต่สามคนที่กำลังพยายามจะใช้ลมฝ่ามือกวาดหมอกดำออกไป หมอกดำพวกนั้นกลับแหวกว่ายราวกับมังกรที่มีชีวิต กำลังเลื้อยคดเคี้ยวเข้าไปใกล้พวกเขาอยู่ตลอด เพิ่งจะถูกปัดกระจายออกไปก็รวมตัวขึ้นมากันอีกทันที กระจายแล้วก็รวมตัว จนกระทั่งสามคนนั้นเหนื่อยจนหมดแรง ก็แค่ขวางกั้นหมอกดำเอาไว้ได้ชั่วคราวเท่านั้น ไม่มีทางที่จะไล่พวกมันให้กระจายออกไปช่องว่างหนึ่งได้ ดังนั้นจนถึงตอนนี้สามคนนั้นก็ยังยืนอยู่ที่เดิมไม่มีวิธีที่จะฝ่าวงล้อมออกไปได้

จนถึงตอนนี้ ทั้งสามคนเพิ่งจะรู้สึกถึงความผิดปกติ หางตาของหนึ่งในนั้นกวาดมองเห็นพวกโหลชียืนอย่างมั่นคงไม่สั่นคลอน ลอยถอยกลับไปและยืนอยู่ข้างกายของพวกเขาทันที

"ทุกท่านพบอะไรบางอย่างเข้าใช่ไหม?" เขาถามไป สายตากลับเหลือบมองไปทางอิ้นเหยาเฟิงอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

ผู้หญิงคนนี้หน้าตาสวยจริงๆ ไม่ใช่ประเภทที่อ่อนแอขนาดนั้น ให้ความรู้สึกดีจริงๆ

อิ้นเหยาเฟิงรู้สึกถึงสายตาของคนผู้นี้ ในใจรู้สึกอึดอัดอย่างมาก เดินเข้าไปทางโหลวซิ่นสองก้าวโดยสัญชาตญาณ โหลวซิ่นชะงักงันไปครู่หนึ่ง มองตามสายตาของนางไป มองเห็นสายตาที่ยังไม่ทันได้เก็บกลับไปของชายผู้นี้พอดี กัดฟันอย่างเงียบๆทันที