ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 613

โหลฮ่วนเทียนพลิกตัวปีนกำแพงในความทรงจำนั่นเข้าไป รอบด้านเงียบกริบ ไม่เห็นใครสักคน

เขามองภาพเบื้องหน้า พลันรู้สึกสับสนขึ้นมา ที่นี่เป็นไผ่ม่วงทั้งแถบ เดิมมีคนคอยตัดแต่ง แต่ตอนนี้ไผ่ม่วงกลับงอกยาวระเกะระกะแล้ว ดูจะเติบโตขึ้นหนาแน่นกว่าในความทรงจำเขามากนัก มีบ้างเอนซ้ายเอนขวา มีบ้างแตกหักไป ใบไผ่ร่วงหล่นเต็มพื้น หนาเป็นชั้นๆ เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครดูแลมานานแล้ว

ในวังหลวงมีคนอยู่ตลอดไม่ใช่หรือไง? ไม่ขาดนางกำนัลหรือทาสนี่นา ทำไมที่นี่ถึงรกร้างขนาดนี้?

ผ่านไปครู่หนึ่ง โหลฮ่วนเทียนถึงนึกขึ้นมาได้ว่า สวนแห่งนี้เป็นสถานที่ที่ท่านแม่เขาชอบมามากที่สุด หรือว่าเพราะเหตุนี้ถึงได้กลายเป็นเขตหวงห้าม?

เขาลอดผ่านพุ่มไผ่ไปอย่างเงียบเชียบ และเห็นเข้ากับสระน้ำหนึ่ง ตรงข้ามสระเป็นภูเขาปลอมลูกหนึ่ง พอผ่านภูเขาปลอมไปก็เป็นสวนหลัก ดังนั้นเขาเลยเลือกเข้ามาทางมุมนี้ มันหลบหลืบเกินไป ดูท่าต่อให้มีคนลอบหลบซ่อนตัวอยู่ก็ยากจะหาเขาเจอ

"เหอะเหอะเหอะ ท่านพี่ ท่านว่าลูกชายท่านในตอนนี้กำลังคิดอยู่หรือไม่ว่า ไม่มีคนพบว่าเขาลอบเข้ามาน่ะ? ช่างไร้เดียงสาจริงๆ"

สตรีที่อุ้มแมวน้อยอยู่ในชุดหรูหราเต็มยศคนนั้นชี้ไปที่ผีเสื้อสีรุ้งตัวใหญ่เบื้องหน้าพลางหัวเราะลั่นว่า "เขาไม่รู้รึว่าเผ่ามนต์ขาวของเรามีมนต์ที่เรียกว่าสายเลือดติดตามและสายเลือดสัมพันธ์น่ะ? ดูสิ เสี่ยวเตี๋ยของข้าพึ่งบอกข้าว่า เด็กนั่นมาจากทางทิศไหนน่ะ"

"อุ๊อุ๊!" สตรีที่นอนแหมบกับพื้นดิ้นรนอีกครั้ง "หยุน ...ฉ่าย......"

"โย่ ยังเรียกชื่อข้าออกมาได้อีกแหน่ะ? แต่ว่าข้าอยากให้ตนเองชื่อหยุนโยวมากกว่า หยุนโยว! น้ำเสียงชายผู้นั้นช่างอ่อนโยนนัก เขารูปงามปานนั้น..." แววตาหยุนฉ่ายเริ่มเหม่อลอย เหมือนกำลังมองใครผ่านความทรงจำ "เขาเรียกเจ้าอย่างอ่อนโยนขนาดนั้น หยุนโยว ลูกโยวเอ๋อร์ของข้าน่ะ ตอนนั้นข้าก็คิดแล้วว่า ชื่อนี้ควรจะเป็นของข้า เขาควรจะเป็นของข้า..."

ดวงตาหยุนโยวมีประกายโศกเศร้า

หยุนฉ่ายยังคงพูดต่อไปว่า "ต่อให้ไม่ได้ชื่อนี้ หากสามารถอยู่ข้างกายเขาได้ก็พอแล้ว ให้เขาอยู่ก็ได้นี่นา เขาพยายามอย่างยากลำบากถึงจะกลับมาจากดาวไกอาอะไรนั่นที่เขาพูด กลับมายังแผ่นดินใหญ่หลงหยินเพื่อมาหาเจ้า หาท่านแม่ ทำไมเจ้าต้องขอร้องให้เขารับปากเจ้าเรื่องนั้นด้วย?"

"เพี๊ยะ!" หยุนฉ่ายคลุ้มคลั่งขึ้นมา ยกเท้าถีบนางอย่างแรงทันที ถีบจนหยุนโยวแค่นเสียงหนักในลำคอ

"ลูกสาวแพศยาเจ้ามันมีอะไรดีกัน? ถือดียังไงให้เขาสละพลังตนเองไปช่วยลูกสาวของเจ้า? เจ้าทำให้เขาหายไป! เป็นเพราะเจ้า เป็นเพราะลูกสาวนางมารของเจ้าคนนั้น! เด็กที่อายุแค่นั้นก็ทำร้ายท่านตาตนเองแล้ว สมควรจะไปตายซะ! ตายซะ!"

ไม่!

เสี่ยวชีของนางเป็นผู้บริสุทธิ์! เสี่ยวชีของนางเป็นเด็กที่น่ารักที่สุดในโลก!

เวลานั้นนางเองก็ไม่มีหนทางนี่นา นางไร้หนทางแล้ว! ท่านพ่อที่หายสาบสูญไปหลายปีพลันกลับมา รับนางเป็นลูก ตอนนั้นนางถึงรู้ว่าท่านพ่อที่แท้จริงของตนเองคือเขา ไม่ใช่คนเผ่ามนต์ขาว นางก็อยากอยู่กับท่านพ่อนะ แต่ตอนนั้นเสี่ยวชีมีอันตรายถึงชีวิต นางจะทำอย่างไรได้ล่ะ?

นางไม่เสียใจ นางไม่เสียใจเลย!

หยุนฉ่ายเตะนางพลิกกลับขึ้นมา พอเห็นสีหน้านางก็รู้ว่านางคิดอะไร พลันโกรธเดือดขึ้นมาอีก "ตอนนั้นข้าไปหาท่านแม่เพื่อยับยั้งพวกเจ้า เจ้าขอร้องข้าไว้ว่าอย่างไรหะ? เพื่อช่วยลูกสาวแพศยาของเจ้าคนนั้น เจ้ารับปากอะไรข้าหะ? ไม่ได้พ่อเจ้า ข้าก็ต้องได้สามีเจ้า! เจ้าติดค้างข้า เดิมทีเจ้ากับท่านแม่ไม่เกี่ยวข้องอันใดกับท่านพ่อข้าเลยสักนิด เพื่อให้ฐานะแก่ท่านแม่และเจ้าอย่างสมเหตุสมผล ท่านพ่อซ่อนท่านแม่แท้ๆของข้าเอาไว้ และให้ข้ารับนางเป็นท่านแม่ ถ้าไม่ใช่เพราะท่านแม่ข้ามาหาข้า ข้าคงไม่รู้ว่าจะโดนพวกเจ้าหลอกจนถึงเมื่อไหร่! เจ้ารับปากข้าไว้แล้ว ขอเพียงข้าไม่ไปหาท่านแม่ ขอเพียงข้าไม่ขัดขวาง เจ้าจะให้ข้ากับเจ้าแลกวิญญาณเปลี่ยนร่างกัน!"

ใช่ แลกวิญญาณเปลี่ยนร่างกัน...

หยุนโยวหลับตาลง น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง

ท่านพ่อเก่งกาจนัก ตอนนั้นมีเพียงเขาที่ดูออกว่า ร่างกายของเสี่ยวชีจะโดนวิญญาณจากอีกโลกหนึ่งเข้ายึดร่าง ดังนั้นนางจึงคุกเข่าขอร้องเขา ให้เขาช่วยเสี่ยวชี แต่เขากลับบอกว่า วิญญาณจากอีกโลกนั้นแข็งแกร่งนัก เขาฆ่าไม่ได้ ได้แต่ใช้ชีวิตตนเองบีบให้นางถอยไป แบบนั้นเขาก็ไม่มีหนทางไปตามหาเสี่ยวโหยว และไม่มีทางอยู่ข้างกายนางเพื่อชดเชยหน้าที่พ่อที่หายไปหลายปีนี้ได้

เป็นนางเองที่ยังคงขอร้องเขาอย่างไม่สนใจอะไร

เป็นนางเองที่ทำร้ายเขา

เพื่อลูกสาวแล้ว นางทำร้ายท่านพ่อ และเพราะความเสียใจนี้ ยามหยุนฉ่ายข่มขู่ว่าจะแลกเปลี่ยนร่างกายกับนาง นางถึงรับปาก

นางผิดต่อจ้านอีก...

พอคิดถึงบุรุษผู้นั้น หัวใจนางก็พลันเจ็บปวดราวเข็มแทงขึ้นมาอีก

หยุนฉ่ายมองน้ำตานาง พลันรู้สึกอารมณ์แปรปรวนอีก "เจ้าว่า ทำไมพ่อเจ้างดงามปานนั้น สามีเจ้าก็สง่างามเพียงนั้น? ทำไมผู้ชายที่ข้าชอบล้วนต้องเกี่ยวข้องกับเจ้า? ทำไมทั้งๆที่ข้ากลายเป็นเจ้าแล้ว ซวนหยวนจ้านกลับยังรู้สึกว่าข้าไม่ใช่เจ้า! เพราะอะไรกัน? เพราะอะไรผลไม้สาวงามที่ส่งมาก็ให้เจ้า?"

เพราะอะไร?

หยุนฉ่ายต้องบ้าไปแล้วแน่

คนสองคน พฤติกรรมความเคยชินไม่เหมือนกัน หัวใจก็ไม่เหมือนกัน แค่เปลี่ยนร่าง มีหรือจะดูไม่ออก? จ้านของนางยังคงเฉลียวฉลาดเสมอ

เพียงแต่ต่อมาทุกอย่างล้วนเสียการควบคุมหมดแล้ว เพราะนางทำผิด ทำให้ทุกคนต้องตามนางเปลี่ยนด้วย เดิมผีในส่วนลึกของใจก็กระโดดออกมา เดิมความคิดที่ไม่กล้าบังอาจก็อาศัยโอกาสนี้ออกมาด้วย......

แต่นางและท่านพ่อ ตอนนั้นทำเพื่อช่วยเสี่ยวชีมิใช่รึ?

"เอ๋?"

หยุนฉ่ายพลันเห็นผีเสื้อเวทมนต์ที่กะพริบตัวนั้นร้องขึ้นมา "ยังมีอีกคนเข้ามาด้วย" คนที่มีสายเลือดสัมพันธ์กับเจ้า ใครกัน? เป็นนางแพศยาน้อยโหลชีนั่นมาแล้ว! ใช่ ต้องเป็นนางแน่! ต้องเป็นนางแน่! ฮะฮะฮะ!" หยุนฉ่ายเงยหน้าหัวเราะร่า "ดีเลย ข้าอยากจะจับนางไว้ด้วย จะได้มีหลักประกันในการคุยเงื่อนไขกับฝ่าบาท! เหอะเหอะ ข้ามีความคิดใหม่แล้ว เจ้าว่ายังไงบ้าง? ให้ลูกชายเจ้ามีสัมพันธ์กับเจ้าก่อน จากนั้นก็ให้เจ้ามองดูพวกเขาสองพี่น้องมีอะไรกัน ดีหรือไม่?"

ระหว่างพูด สีหน้านางบิดเบี้ยว พูดอย่างมาดร้ายว่า "รอจนพวกเจ้ามีอะไรกันเสร็จแล้ว ท่านพี่จ้านก็ไม่ต้องการพวกเจ้าแล้ว พวกเจ้าสกปรกเกินไป ถึงเวลานั้นเขาจะรักข้า..."