ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 615

เกล็ดหิมะที่ปลิดปลิวอยู่เต็มท้องฟ้าราวกับมีไว้สำหรับให้เขาใช้

มีบางส่วนร่วงหล่นลงไปบนพื้นอย่างเงียบเชียบต่อไป เงาร่างของซวนหยวนคงหมุนอย่างรวดเร็ว ขณะเดียวกันก็ใช้กำลังภายในผลักโหลฮ่วนเทียนกับเฉินซ่า "ช่วยกันหน่อยสิ! มัวแต่ยืนโง่ๆอยู่นั่นแหละ!"

พวกเขาถือว่ายืนโง่ๆอยู่งั้นหรือ?

"จะให้ช่วยอย่างไร?"

แม้แต่เฉินซ่าก็ไม่ได้สังเกตว่าที่นี่ยังมีคนอื่นอยู่อีก

"ดูสิ! ใช้สายตาของพวกเจ้ามองดูสิ! ผู้ชายตัวใหญ่ดวงตาโตขนาดนั้นจะไม่ใช้เลยหรือ?" ซวนหยวนคงระบายอารมณ์ที่ถูกโหลชีทำให้โกรธใส่พวกเขาสองคน

หากไม่ใช่เพื่อโหลชี เฉินซ่ากับโหลฮ่วนเทียนหนีไปนานแล้ว ใครสนใจเขากัน? รู้สึกมีความหมายของการเอาขนไก่ไปทำลูกศรออกคำสั่งตามอำเภอใจเลย!

"หนึ่งคนยืนทิศตะวันออก หนึ่งคนยืนทิศตะวันตก ทิศใต้ข้ายืนเอง!" ซวนหยวนคงจัดวางตำแหน่งอย่างรวดเร็ว ท่าร่ายคาถาในมือรวดเร็วมากยิ่งขึ้น หิมะตกหนักมากยิ่งของ หิมะโปรยปรายเต็มท้องฟ้าค่อยๆทำให้ละลานตา

สายตาของเฉินซ่าดุจดั่งคบเพลิง จู่ๆก็พบว่าใต้ต้นไม้ด้านฝั่งขวามือของตนเองดูเหมือนจะมีเกล็ดหิมะลอยอยู่กลางอากาศท่าทางเหมือนจะร่วงไม่ร่วง ราวกับว่ามันร่วงหล่นลงไปบนอะไรบางอย่าง ไม่สามารถลอยลงต่อไปได้อีก

สีหน้าท่าทางของเขาเย็นยะเยือก ห้านิ้วเป็นกรงเล็บคว้าไปที่แห่งนั้นอย่างรวดเร็ว "แสร้งเป็นผีสางเทวดามาหลอกล่อ! ข้าก็อยากจะดูสิว่าเป็นพวกเลวทรามต่ำช้าแบบไหนกัน!"

ซวนหยวนคงได้ยินเสียงของเขาก็ตกใจขึ้นมา รีบตะโกนขึ้นมา: "อย่าวู่วาม!"

คนคนนั้นสามารถเก็บซ่อนวิชามนต์ได้ เขากลัวแต่ว่าความสามารถของอีกฝ่ายจะน่ากลัวมาก เฉินซ่าบุกเข้าไปโดยตรงเช่นนี้ กลัวแต่ว่าจะได้รับบาดเจ็บ เขารู้อยู่แล้วว่า คนของเผ่ามนต์ดำส่วนใหญ่ล้วนเป็นพวกเจ้าเล่ห์และร้ายกาจทั้งนั้น เฉินซ่าหยาบๆตรงๆเช่นนี้เป็นไปได้อย่างมากที่จะเสียเปรียบครั้งใหญ่

เสียงของเขาเพิ่งหยุดลง หนึ่งมือห้ากรงเล็บของเฉินซ่าก็ดูเหมือนจะบีบคอของคนคนหนึ่งเอาไว้แล้ว

ที่ว่าเหมือน เป็นเพราะว่าพวกเขาไม่ได้เห็นคน เพียงแค่เห็นลักษณะนิ้วมือของเขาเหมือนกำลังบีบอยู่บนคอของคนคนหนึ่ง มีรูปทรงที่ว่างเปล่าเช่นนั้น

"แย่แล้ว! มนต์ดำซ่อนลมหายใจจะใช้วิชามนต์พิษที่ร้ายแรงมาก!" ซวนหยวนคงตะโกนเสียงดังขึ้นมา กระโจนไปทางเฉินซ่าทันที ปากยังคงตะโกนต่อไปว่า: "จบเห่แล้ว เจ้าแก้กู่พิษไปแล้ว ยังสามารถต้านพิษนี่ได้อยู่หรือเปล่าเนี่ย!"

เวลาช่วงเวลาแค่ชั่วพริบตาเดียวนี้ นิ้วทั้งห้าของมือข้างนั้นของเฉินซ่าก็เริ่มดำขึ้นมาจากนิ้ว ในความดำนั้นยังแฝงไปด้วยสีเขียวเข้มเล็กน้อย สีเขียวเข้มแบบนั้น ไม่ น่าจะบอกว่าหนองสีเขียว เหมือนเป็นของเหลวที่ไหลออกมาจากตัวแมลงอะไรสักอย่างที่ถูกฆ่าตาย ดูน่าสะอิดสะเอียนมาก สารพิษระหว่างสีดำและสีเขียวนั่นยังคงแพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว

เฉินซ่ากลับไม่ได้ตื่นตระหนกเลยแม้แต่น้อย ฮึออกมาอย่างเย็นชาคำหนึ่ง ยื่นมือก็จะไปบีบ โหลชีกำลังมองดูหยุนโยว ท่าทางก็สงบนิ่งมาก ได้ยินคำพูดก็เพียงแค่เหลือบตามองดูครู่หนึ่ง กล่าวออกมาอย่างทันท่วงทีคำหนึ่ง: "อย่าให้ตายล่ะ"

เดิมทีเฉินซ่าอยากจะบีบคอคนที่ยังมองไม่เห็นหน้าตาให้ตายในคราวเดียวให้มันจบๆไป แต่หลังจากที่ได้ยินคำพูดนี้ของโหลชีแล้วก็คลายมือลงในทันที

"เอ๋? ทำไมเจ้ายังไม่ตาย?"

หยุนฉ่ายส่งเสียงออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ เดิมทีใช้ซ่อนลมหายใจคือไม่สามารถส่งเสียงออกมาได้ แต่นางคิดไม่ถึงว่าตัวเองจะถูกหาเจอเร็วขนาดนี้ เดิมทียังอยากจะซ่อนตัวอยู่ในที่ลับ จับตัวคนพวกนี้เอาไว้ให้หมด! โดยเฉพาะโหลชี! โหลชี ที่คนทั่วทั้งใต้หล้ากำลังตามหาอยู่ในที่สุดก็จะตกอยู่ในมือของนางแล้ว นี่ทำให้นางรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก ตื่นเต้นจนยากที่จะควบคุมเอาไว้ได้

แต่นางตกตะลึงมากเกินไปจริงๆ นางใช้ยาพิษร้ายแรงที่อริยมนต์ให้กับนาง บวกกับวิชามนต์ดำ ตัวนางเองกินยาถอนพิษไปแล้วย่อมไม่เป็นอะไรอยู่แล้ว แต่ว่าเฉินซ่าถูกพิษแล้วแท้ๆ! ดูระดับความดำเขียวของมือของเขา ความรุนแรงของคาถาพิษนี้รุนแรงไม่น้อยเลยจริงๆ! ทำไมเขาถึงไม่เป็นอะไรเลย?

ถูกคาถาพิษนี้แล้วต้องตายอย่างแน่นอนนี่นา!

สายตาของเฉินซ่าเย็นยะเยือกจนไม่มีความอบอุ่นเลยแม้แต่น้อย แต่กลับเหลือบตามองซวนหยวนคงที่ตะลึงงันไปครู่หนึ่ง และก็ไม่ได้สนใจความตกตะลึงของนาง นิ้วมือสกัดจุดทั่วทั้งร่างกายของนางไปหลายจุดด้วยทักษะวิธีสกัดจุดเฉพาะตัว

เสียงแคว่กดังขึ้นมา มุมไม่ถูกต้อง แขนของหยุนฉ่ายกระดูกหักไปแล้ว

"เห็นคนได้อย่างไรนั่นเป็นเรื่องของเจ้าแล้ว ถ้าหากตัวเจ้าไม่ระวังไปถูกพิษเข้าเอง ขอโทษด้วย เป็นไปไม่ได้ที่ชีชีบ้านข้าจะช่วยเจ้าแก้พิษ"

ซวนหยวนคงมองดูเขาพูดอย่างไม่แยแส สองมือกำหมัดเอาไว้ สะบัดแขนเบาๆ มีหมอกสีดำแผ่ซ่านออกมาจากมือของเขากะทันหัน จากนั้นก็ค่อยๆจางหายไป

และมือที่ดูเหมือนจะถูกพิษข้างนั้นของเขาก็กลับมาเป็นปกติแล้ว ดูไม่ออกว่าถูกพิษเลย

"นี่......" ไม่เพียงแค่โหลฮ่วนเทียนเท่านั้น ซวนหยวนคง แล้วก็หยุนฉ่ายที่ทนกับความเจ็บปวดบนพื้น ล้วนดูเหมือนกับเห็นผีทั้งนั้น

นี่พวกเขาคืออุปาทานหมู่เห็นภาพลวงตาใช่ไหม? ใช่แล้วมั้ง?

ทำไมถึงมีเรื่องเช่นนี้ปรากฏขึ้นมาได้! นี่ตกลงว่าถูกพิษหรือว่าไม่ถูกพิษกันแน่เนี่ย? หรือต้องพูดว่า นี่คือแก้พิษแล้วหรือว่ายังไม่ได้แก้กัน?

เฉินซ่าเดินไปด้านหนึ่งไม่ได้สนใจพวกเขาอีก

"พวกเจ้าอยากจะทำอะไร?" หยุนฉ่ายอยากจะใช้วิชามนต์ดำช่วยในการคลายจุด แต่กลับพบว่าวิธีสกัดจุดของเฉินซ่าเป็นสิ่งที่นางไม่เคยเห็นมาก่อน นางไม่สามารถคลายจุดได้เลย!

"อยากจะพูดเอง หรือว่าให้ข้าบีบเคล้นให้สารภาพ?" ในใจของโหลฮ่วนเทียนก็อัดอั้นความโกรธเอาไว้เช่นกัน คนที่ทำร้ายท่านแม่ของเขาเช่นนี้ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถปล่อยให้มีชีวิตอีกต่อไปแล้ว เขากับโหลชีมีความคิดที่เหมือนกัน จะตายก็ไม่สามารถปล่อยให้นางตายอย่างง่ายดายเกินไป

"โหลฮ่วนเทียน!" หยุนฉ่ายเงยหน้าขึ้นมามองดูเขาอย่างโกรธแค้น "ใครอนุญาตให้เจ้ามีหน้าตาเหมือนกับพี่จ้านกัน? ใครอนุญาตให้เจ้าหน้าตาเหมือนร่างผสมผสานของหยุนโยวนังแพศยานั่นกับพี่จ้าน? เจ้าสมควรตายที่สุด!"

ปัง!

โหลฮ่วนเทียนเหยียบเท้าลงไปบนใบหน้าของนาง บดขยี้ด้วยพื้นรองเท้าไปสองครั้งถึงได้ยกเท้าออก "ใครอนุญาตให้สัตว์เดรัจฉานตัวหนึ่งอย่างเจ้ามีหน้าตาของมนุษย์กัน? ไม่พูด ข้าก็รู้ว่าเจ้าเป็นใคร หยุนฉ่าย?"

ด้านโน้น โหลชีฝังเข็มยาวลงบนร่างกายของหยุนโยวไปยี่สิบกว่าเข็มแล้ว และข้อมือที่ก่อนหน้านี้ถูกวู๊วูกัดไปคำหนึ่งของนาง ตรงบาดแผลมีเลือดสีดำกำลังไหลจ๊อกๆออกมา จนกระทั่งค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงสดอย่างในตอนนี้

"เก่งมาก"