ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 619

ไท่ซ่างหวงมองดูทั้งสองคนที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้า น้ำตาไหลพรากออกมา

เขาใช้สองมือที่สั่นเทา ประคองพวกเขาด้วยมือคนละข้าง ประคองทั้งสองคนลุกขึ้นมา โหลชีถือโอกาสใช้สองนิ้ววางบนชีพจรของเขา

"ดี! ดี! ดี! กลับมาก็ดี กลับมาก็ดีแล้ว!" ดวงตาของไท่ซ่างหวงพร่ามัวไปด้วยน้ำตา เกือบจะมองใบหน้าของทั้งสองคนไม่ชัด แต่เขาก็สามารถสัมผัสได้ถึงอิทธิพลที่ทรงพลังอำนาจของพวกเขาสองคนได้อย่างชัดเจน ถึงแม้สองคนนี้ล้วนยังอายุน้อย แต่กลับทำให้คนไม่สามารถเพิกเฉยได้อย่างเด็ดขาด

"ท่านปู่ ยาเม็ดนี้ ขอท่านโปรดกลืนมันลงไปตอนนี้เลย" หลังจากที่โหลชีจับชีพจรเสร็จ ก็หยิบขวดออกมาจากเอวขวดหนึ่ง เทเม็ดยาสีแดงชาดออกมาหนึ่งเม็ด ทันทีที่ยาถูกเทออกมาจากขวด ก็ส่งกลิ่นหอมของยาที่แปลกประหลาดออกไป

ซวนหยวนฉงโจวก็อดที่จะกล่าวออกมาไม่ได้ว่า: "เสี่ยวชี ร่างกายของท่านตาอดทนจน......" แย่แล้ว แต่คำว่าแย่แล้วสองคำนี้สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดออกมา

โหลชียิ้มออกมาเล็กน้อย: "วางใจเถอะ มีข้าอยู่"

ได้ยินคำพูดนี้ ซวนหยวนฉงโจวก็รู้สึกสบายใจในทันที โหลชีบอกแล้วว่ามีความมั่นใจ เช่นนั้นก็จะต้องทำได้อย่างแน่นอน

"ได้ ปู่ฟังเจ้าหมดเลย" ไท่ซ่างหวงก็ไม่ถามว่านั่นคือยาอะไร รับมาก็ใส่เข้าไปในปากทันที แล้วก็กลืนลงไปในคราวเดียว รองแม่ทัพที่อยู่ด้านข้างรีบส่งกระติกน้ำทหารขึ้นมาทันที ให้เขาดื่มคำหนึ่ง

มือข้างหนึ่งของไท่ซ่างหวงจับเฉินซ่าเอาไว้แน่น อีกข้างหนึ่งก็จับโหลชีเอาไว้แน่น เดินไปถึงด้านในของหอคอยประสาท มองดูชาวบ้านที่อยู่ด้านล่าง กล่าวด้วยเสียงอันดังและมีพลัง: "ดูสิ ไท่จื่อราชตระกูลเฉินข้า! ไท่จือเฟยราชตระกูลเฉินข้า! พวกเขากลับมาแล้ว!"

พวกเขากลับมาแล้ว!

เสียงนั้นดังกึกก้องไปทั่วทั้งท้องฟ้า

ขณะเดียวกัน ก็เปิดฉากการโหมโรงของมหาสงครามการตอบโต้ของราชวงศ์เฉินและราชวงศ์ซวนหยวน

อันดับแรกคือเผชิญหน้ากับแคว้นแทตย์ รองลงมาคือเผชิญหน้ากับราชวงศ์เฮ่อเหลียน ส่วนเรื่องที่สาม ทำให้ราชวงศ์อื่นๆยำเกรง

กองราชาอสูรเทพและทัพใหญ่ซวนหยวนอยู่ทัพหน้า เป็นกองหน้าให้กับทัพหลัก บางครั้งก็เสริมทัพใหญ่ที่มาจากแผ่นดินใหญ่ซื่อฟางเป็นครั้งคราว ขณะเดียวกันกับที่ให้โอกาสพวกเขาได้ฝึกฝนและลงสนามจริง ก็ถือว่าเติมเต็มตำแหน่งว่างจากการเหน็ดเหนื่อยของทั้งสองทัพใหญ่

เฉินซ่ากับโหลชีนำทัพด้วยตนเอง เยว่ อวิ๋น ซวนหยวนฉงโจวและคนอื่นๆก็ลงสนามรบด้วยตนเองเช่นกัน เฉิงสิบกับโหลวซิ่นและคนอื่นๆก็ยิ่งกล้าหาญชาญชัยไร้ที่เปรียบ

บวกกับโหลชีจะมียาแปลกๆค่ายกลแปลกๆออกมาเป็นระยะๆ หน่วยเล็กๆที่มากับทัพใหญ่ของแผ่นดินใหญ่ซื่อฟางนั่นก็ถูกนางสอนด้วยตัวเอง กองกำลังปาฏิหาริย์กลวิธีแปลกประหลาด มักจะสามารถต่อสู้จนศัตรูพ่ายแพ้ยับเยิน และไม่มีเจตนารมณ์ในการต่อสู้อีก

และกองราชาอสูรเทพที่เฉินซ่าเป็นคนนำทัพกลับใช้การสังหารอย่างรุนแรงเป็นหลัก ภายใต้การนำทัพของเจ้าอาวุธทำลายล้างเฉิน กองราชาอสูรเทพแต่ละคนราวกับจิตวิญญาณนักรบร้อยค้อนเข้าสิง พลังที่ไม่สามารถต้านทานได้

บวกกับโหลชีเข้าใจจิตใจผู้คน เชี่ยวชาญในการเสริมสร้างขวัญกำลังใจ กดดันศัตรู สถานที่ที่สองทัพใหญ่ผ่านทาง "ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า!" "ราชตระกูลเฉินและซวนหยวนต้องชนะ!" "ด้วยเลือดเนื้อของข้า สร้างการป้องกันชายแดนอันรุ่งเรืองของราชวงศ์ข้า!" เสียงตะโกนโห่ร้องดังสนั่นเช่นนี้ราวกับเสียงคลื่นในมหาสมุทร ลูกคลื่นลูกหนึ่งสูงกว่าอีกลูกหนึ่ง แค่บรรยากาศอันทรงพลังเช่นนี้เพียงอย่างเดียวก็สามารถทำให้อีกฝ่ายเกิดความหวาดกลัวแล้ว

ในสนามรบที่มีทหารหลายแสนนาย ทุกคนได้เห็นองค์หญิงน้อยที่กล้าหาญชาญชัย ไท่จื่อเฟยแห่งราชตระกูลเฉิน จักรพรรดินีแห่งต้าเซิ่งในชุดเกราะอ่อนสีเงินนั่งอยู่บนหลังม้า มือถือแส้สีดำยาว คิ้วที่ยกสูงและหยิ่งผยอง เสียงชัดเจนมีพลัง: "ไหนบอกว่าข้าคือหงส์ไม่ใช่หรือ? ไหนบอกว่าผู้ที่ได้ครอบครองหงส์จะเป็นผู้พิชิตใต้หล้าไม่ใช่หรือ? ยังมีปีศาจตนไหนที่หดหัวอยู่ในที่ลับไม่กล้าออกมาเจอคนอีก! พวกเจ้ามีปัญญาก็ออกมารบกัน! ออกมารบ!"

ด้านหลังของนาง กองทัพซวนหยวนสามแสนกว่านายกับทัพใหญ่ซื่อฟางคำรามตามขึ้นมา: "ออกมารบ!"

ท่ามกลางเปลวไฟแห่งสงคราม แสงดาบเงากระบี่ ใบหน้าที่สดใสงดงามของจักรพรรดินีสาวตราตรึงอยู่ในใจของคนนับไม่ถ้วน

เฉินซ่าที่อยู่ในสนามรบอีกแห่งหนึ่งหลังจากที่ได้รับข่าวแล้ว ในดวงตาที่ลึกล้ำมีประกายแห่งความเสน่หาคลั่งไคล้ที่มีต่อผู้หญิงของตนเองแวบผ่านไป หลังจากนั้นก็ใช้ชัยชนะครั้งใหญ่เป็นการตอบรับนาง

ทำสงครามต่อสู้กันครั้งหนึ่งก็เป็นสิบวัน ราชตระกูลเฉินกับซวนหยวนดำเนินการอย่างราบรื่นมาตลอดทาง ไม่มีสงครามใดที่ไม่ได้รับชัยชนะ ทั่วทั้งแผ่นดินใหญ่หลงหยิน ชื่อเสียงและบารมีอันยิ่งใหญ่ของเฉินซ่ากับโหลชีทั้งสองคนนี้ไม่มีคนไม่รู้จัก ไม่มีคนไม่เคยได้ยินแล้ว

พวกเขาแทรกซึมเข้าไปในหัวใจของคนหลงหยินทุกคน ด้วยท่าทีที่ห้าวหาญดุดันอย่างแน่นอน

จนกระทั่ง โหลชีพบกับเฮ่อเหลียนเจี๋ยในสนามรบ

อ๋องจันทราที่เบื้องหน้ามีเพียงสายลมและแสงจันทร์เป็นสหาย ในใจหยิ่งผยองคนนั้นก็สวมชุดเกราะสีเงินเช่นเดียวกัน นำทัพใหญ่เฮ่อเหลียนกำลังเผชิญกับทัพใหญ่ของนาง

กองทัพทั้งสองเผชิญหน้า แม่ทัพทั้งสองเจอหน้ากัน

เฮ่อเหลียนเจี๋ยมองดูโหลชีผู้ซึ่งไม่ด้อยไปกว่าผู้ชายเลยแม้แต่น้อย ในดวงตามีความเจ็บปวดแวบผ่านไปเล็กน้อย

เขาถามคำถามที่ตนเองรู้สึกว่าเป็นคำพูดที่อ่อนแอที่สุดในชีวิตนี้ออกมาประโยคหนึ่ง

"โหลชี ถ้าหากในตอนแรกเราไม่ได้เจอกันเช่นนี้ เจ้าจะพิจารณาการหมั้นหมายหรือไม่"

โหลชีคิดไม่ถึงว่าทันทีที่เอ่ยปากเขาจะถามคำถามเช่นนี้ออกมา รู้สึกตะลึงงันไปครู่หนึ่ง

นางมองพิจารณาเฮ่อเหลียนเจี๋ย พบว่าถึงแม้เขาจะผ่ายผอมไปเล็กน้อย แต่กลับมองไม่เห็นว่ามีมารร้ายในใจจริงๆ ตรงกันข้าม ทำให้คนรู้สึกว่าเคร่งขรึมมากขึ้นเล็กน้อย อดที่จะชื่นชมเจตจำนงของคนคนนี้ขึ้นมาไม่ได้ ดูท่าความหวังที่อยากจะให้เขาบ้าคลั่งของเฉินซ่าฉบับเด็กน้อยอ่อนหัดคงต้องผิดหวังแล้ว

"ข้าไม่เคยพิจารณาเชิงสมมุติฐาน" นางกล่าวตอบ

เฮ่อเหลียนเจี๋ยมองต่ำลงไปเล็กน้อย "เฉินซ่าชื่อเสียงไม่ดีมีมากกว่า มีอะไรดี? ถูกเลี้ยงดูในชนบท ไร้คนสั่งสอน มีเพียงความโหดร้ายทารุณ ผู้คล้อยตามเจริญรุ่งเรือง ผู้ต่อต้านตาย เป็นไปได้ที่เขาจะคุยเรื่องบทกวีชมจันทร์ ท่องเที่ยวภูเขาและแม่น้ำกับเจ้าหรือ? หญิงสาว ไม่ได้ต้องการให้ปฏิบัติด้วยอย่างอ่อนโยนหรอกหรือ?"

สำหรับเฮ่อเหลียนเจี๋ยแล้ว เฉินซ่าก็คือคนหยาบคาย จอมเผด็จการคนหนึ่ง

บางทีในสายตาของคนมากมายต่างก็เป็นเช่นนั้น

อันที่จริงก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ โหลชีกับเฉินซ่าอยู่ด้วยกันไม่เคยมีช่วงเวลารักๆใคร่ๆชวนรักชวนฝัน คุยกันเรื่องกวี ปรับทุกข์ของกันและกันใต้แสงจันทร์หน้าหมู่มวลผกาอย่างอ่อนโยน พวกเขาเผชิญหน้ากับภัยอันตรายร่วมกัน ร่วมเป็นร่วมตายกันมากกว่า

แต่ว่า โหลชีหัวเราะออกมา ราวกับเมฆกระจายดวงจันทร์ปรากฏ สดใสและงดงาม

ทุกคนที่อยู่รอบกายล้วนมีความรู้สึกเช่นนี้ จักรพรรดินียิ่งงดงามมากยิ่งขึ้นแล้ว

"ความจริง ข้าก็ท่องบทกวีไม่เป็นเช่นกัน......" นางหยุดไปครู่หนึ่ง กดเสียงให้ต่ำลง ดูเหมือนว่าจะกลัดกลุ้มเล็กน้อย เหมือนพึมพำกับตัวเอง "เฮ้อ แต่ก็ค่อนข้างประทับใจในบทกวีโป๊รักๆใคร่ๆ ในหนังสือภาพเล่มเล็กที่เคยอ่านในตอนนั้น แต่นี่ก็ไม่ดีที่จะท่องออกมา......"

ถึงแม้เฉิงสิบกับโหลวซิ่นจะรู้สึกกังวลในใจ แต่ก็ทำได้แค่พยายามจ้องมองศัตรูที่อยู่บริเวณโดยรอบเอาไว้ ป้องกันไม่ให้พวกเขาแอบโกงอย่างลับๆ

"โหลชี ข้าเองก็ไม่มีทางเลือกเช่นกัน" เฮ่อเหลียนเจี๋ยกล่าว

โหลชีกลับไม่สนใจ "ต่างคนต่างก็มีบ้านเมือง ข้าก็ไม่ได้บอกว่าเจ้าผิด!"

"พระมารดาของข้าอยู่ในมือของเฮ่อเหลียนหมิง พระมารดาของข้า สมัยนั้นเคยช่วยเสด็จแม่ของเจ้า ตอนนั้นเสด็จแม่ของเจ้ายังเคยให้ของแทนใจกับพระมารดาของข้า บอกว่าต่อไปในอนาคตสามารถใช้ของแทนใจนี้ ไม่ว่าจะมีข้อเรียกร้องอะไรนางก็น่าจะสามารถรับปากได้ทั้งนั้น ดังนั้น พระมารดาใช้ของแทนใจนี้เป็นหลักฐาน อยากจะให้ข้ากับเจ้าหมั้นหมายกันไว้ นางนึกว่าเสด็จแม่จะต้องตอบตกลงแน่นอน ไม่เคยคิดเลยว่าคนที่เสด็จพ่อเสด็จแม่เจ้าหมายปองเอาไว้คือเฉินซ่า"

เวลานี้เฮ่อเหลียนเจี๋ยถึงเพิ่งชี้แจงที่มาที่ไปของการหมั้นหมายที่เคยพูดก่อนหน้านี้ออกมาอย่างชัดเจน

แม่ทุกคนล้วนคิดว่าลูกของตนเองคือคนที่ดีที่สุด พระมารดาของเขาก็เช่นกัน มีคำมั่นสัญญาของหยุนโยวก่อนหน้านี้แล้ว แล้วก็รู้สึกว่าลูกชายของตนเองใต้หล้านี้ไร้ผู้ใดเทียบได้ ดังนั้นพระมารดาของเขาคิดไปเองฝ่ายเดียวว่าการแต่งงานในครั้งนี้สามารถเป็นจริงได้ บอกเขาตั้งแต่เนิ่นๆ ทำให้เขาคิดมาตลอดว่าตนเองมีคู่หมั้นคู่หมายตั้งแต่วัยเด็กแล้ว ตอนที่ได้กระบี่อาวรณ์รักมาก็คิดอยากจะมอบให้คู่หมั้นตัวน้อยที่ยังไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน

ที่เขาพูดเรื่องนี้ขึ้นมาไม่ใช่เพื่ออะไร เพียงแค่หวังว่าโหลชียินดีที่จะเห็นแก่ไมตรีจิตที่ดีงามนี้ นึกถึงพระมารดาของเขาหน่อย

ตอนนี้เขาไม่เหลืออะไรแล้ว จะเสียพระมารดาไปอีกไม่ได้เด็ดขาด

ถึงแม้จะพูดคุยกันไป การต่อสู้ระหว่างทั้งสองคนกลับไม่เคยหยุดนิ่ง

"พระมารดาของข้าอยู่ในมือเฮ่อเหลียนหมิง เขาสั่งให้ข้าชนะศึกในครั้งนี้ มิเช่นนั้นจะ......"

"เฮ่อเหลียนเจี๋ย" โหลชีฟาดแส้ลงไปบนไหล่ของเขา ตีเขาลงมาจากหลังม้า "หากข้าจะตอบแทนบุญคุณของพระมารดาเจ้าแทนแม่ของข้า ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะตอบแทนด้วยการพ่ายแพ้ศึก เจ้ารู้หรือไม่ว่าอะไรคือขวัญกำลังใจ? เจ้ารู้หรือไม่ว่าราษฎรของราชวงศ์เฉินและราชวงศ์ซวนหยวนสองแคว้นล้วนกำลังมองดูอยู่? ใต้หล้าล้วนกำลังมองดูอยู่ เจ้าจะให้ข้าแพ้?"

นางไม่สามารถพ่ายแพ้ได้เลย และไม่อยากจะแพ้ด้วย

แต่ว่า หลังจากนั้นนางก็ยิ้มออกมาอย่างชั่วร้ายทันที: "ยังมีอีกวิธีหนึ่งที่สามารถรับประกันความปลอดภัยของพระมารดาเจ้าได้ชั่วคราว ถ้าหากว่าเวลานี้นางยังสบายดีอยู่"

เฮ่อเหลียนเจี๋ยตอบสนองกลับมาในทันทีว่าความหมายที่นางพูดคืออะไร แต่มันก็สายเกินไปแล้ว โหลชีได้โรยผงยาลงมากำหนึ่งแล้ว

"เจ้าตามข้าไป หลังจากที่ข้าตีกองทัพเฮ่อเหลียนแตก และบุกตรงเข้าไปในวัง จะช่วยเจ้าตามหาพระมารดาของเจ้า!"

ก่อนที่จะหมดสติไป เฮ่อเหลียนเจี๋ยยังตะโกนออกมา: "ไม่ เจ้าเข้าไปในวังหลวงของเฮ่อเหลียนไม่ได้!"

"เพราะอะไร?"

โหลชีมองดูเขาอย่างจนใจ เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าฤทธิ์ยาของตนเองแรงเกินไป เห็นผลเร็วเกินไปแล้ว

"อ๋องจันทราถูกจับแล้ว พวกเจ้าจะสู้ต่อ หรือว่าจะยอมแพ้?" นางอยู่บนหลังม้า ตะโกนกล่าวเสียงดัง