ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 627

อิงเดินไปถึงข้างเตียงแล้ว ถูก "หยุนเฟิง" ยุดมือไว้ ออกแรงเพียงน้อยนิด ก็ดึงเขาลงเตียงได้ ร่างสูงใหญ่ของอิงคลุมร่างที่แต่งเป็นหญิงของหยุนเฟิงมิด มือของเขายื่นออกไปอย่างสั่นเทา ลูบเข้ากับใบหน้าของหยุนเฟิง

ในดวงตา "หยุนเฟิง"ทอประกายพันพัวไร้ขอบเขต ยื่นมือโอบรอบคออิง ทั้งสองกอดรัดกันเกลียว

เสียงเสื้อผ้าฉีกขาด ผสานกับเสียงระเบิดเล็กๆของตะเกียงแดง

"เหอะเหอะเหอะ ที่แท้องครักษ์อิงเป็นบุรุษแข็งแกร่งปานนี้ ข้าชอบ..." ดวงตาของอิงเริ่มแดงก่ำขึ้น ในแววตาของเขาตอนนี้ ผู้ที่เขากดทับไว้ใต้ร่างคือโหลชี ผู้ที่กำลังยิ้มให้เขาอย่างเย้ายวนคือโหลชี ริมฝีปากแดงเรื่อเย้ายวนนั่นเผยออกเล็กน้อย เป็นริมฝีปากของโหลชี

เขาค่อยๆกดร่างลงช้าๆ ริมฝีปากที่สั่นเทาเพราะความปรารถนาขั้นสุดประกบลงไปที่ริมฝีปากนั่น

"ชีชี เจ้ารักข้า..."

"อืม ข้ารักเจ้า..."

ในจังหวะที่ริมฝีปากทั้งสองจะประกบกันอยู่แล้ว เสียงของ "หยุนเฟิง" พลันเปลี่ยนขึ้นมาทันที "แม่งเอ๊ย! เจ้าทุเรศองครักษ์อิง! รีบไสหัวไปจากตัวข้าเลย!"

จากนั้นก็เปลี่ยนอีก "ใต้เท้าองครักษ์อิง ตื่นหน่อย ข้าคือหยุนเฟิง!" ระหว่างพูดก็ผลักไสอิงออกไปอย่างแรง

"น่าตายนัก! เจ้าพวกวิญญาณไม่สมบูรณ์สองตนนี่! กล้าทำข้าเสียเรื่อง!" สามเสียงเปลี่ยนผันกันไปอย่างรวดเร็ว

ประกายสีแดงเข้มในดวงตาของอิงค่อยๆหายไป รู้สึกปวดหัวหนักมาก เขารีบถอยอย่างรวดเร็วด้วยความตกใจและหวาดหวั่น ตกลงจากเตียง ยังไม่ทันลุกขึ้น ก็รีบถอยไปอีกหลายเมตร

บนเตียง สีหน้าของ"หยุนเฟิง"ที่ตอนนี้เสื้อผ้าขาดสะบั้นยังคงเปลี่ยนไปไม่หยุด

เดี๋ยวโกรธเจ้าเล่ห์ เดี๋ยวโกรธเศร้า เดี๋ยวโกรธบ้าคลั่ง และยังพยายามจะกลับสู่ความเย้ายวนอีก

ใบหน้าเดียวกัน แต่สีหน้าและสายตาเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาไม่เหมือนกันมากมายขนาดนี้ ภาพที่เห็นนี่ทำให้คนรู้สึกหวาดกลัวยิ่งนัก

"แพศยา ใครให้เจ้าใช้ร่างกายข้าหลับนอนกับบุรุษกัน?"

"พวกเราไล่นางออกไป!"

"อาศัยแค่พวกเจ้าวิญญาณไม่สมบูรณ์สองตนนี่ ตัวเองยังทะเลาะกันไม่หยุด คิดอยากไล่ข้าออกไป? ฝันกลางวันเสียจริงๆ!"

"นี่ เจ้าโง่หยุนเฟิง ความหมายของนางคือ พวกเรารวมวิญญาณกันก็สามารถไล่นางออกไปได้งั้นรึ?"

"เป็นไปได้"

"งั้นเจ้าเสียสละตนเองแล้วกัน จากนั้นภาระใหญ่หลวงนี้มอบให้ข้าเอง"

"ข้าไม่มีทางไปแน่"

"พวกเจ้าไม่มีโอกาส!"

ท่ามกลางเสียงพูดดังนี้ สติของอิงก็เริ่มค่อยๆเด่นชัดขึ้นมา สายตาเขาพลันเข้มขึ้น มองดูเทียนที่เผาไหม้ใกล้หมดแล้ว พอคิดถึงสภาพน่าเกลียดของตนเมื่อครู่ พอคิดถึงความปรารถนาดำมืดในใจตนนั่น พอคิดถึงตนเองเกือบจะมีอะไรกับบุรุษ ก็โกรธจัด มือหนึ่งปัดเชิงเทียนนั่นพุ่งไปที่เตียงใหญ่

"แม่งเอ๊ย! ข้าจะไล่เจ้าออกไป!"

ไฟเทียนไขหล่นลงบนเตียง พริบตาเดียวก็เผาไหม้ขึ้นมา

"อ๊า!"

ประกายไฟบีบให้สีหน้าที่เปลี่ยนไปไม่หยุดของ "หยุนเฟิง"ตกใจจนรีบกระโดดลงจากเตียง แต่การกระทำของเขาก็แข็งเกร็งอีก เหมือนมีคนไม่ยอมไปอย่างนั้น

เสียงของหยุนเฟิงกัดฟันกรอดพูดว่า "มิสู้กอดคอตายด้วยกันหมดนี่แหละ จะได้ไม่ทำให้นางไปทำร้ายคนอื่นอีก!"

อิงตกใจร้องบอก "หยุนเฟิงไม่ได้! เป้าหมายหนึ่งที่โหลชีให้ข้าเข้ามาก็เพื่อปกป้องเจ้า!"

นี่ก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่โหลชีอยากให้เขาเข้ามา จะได้อาศัยโอกาสนี้จับตาดูเขา และเสี่ยวโฉว

สีหน้าหยุนเฟิงพริบตาเดียวก็เบิกบานขึ้นมา "โหลชียังเป็นห่วงข้าอยู่..."

"นี่นี่นี่ เจ้าไม่ต้องมาซาบซึ้งง่ายเยี่ยงนี้เลย! เจ้าอยากเสียสละพวกเรา กอดสตรีผู้นั้นตายไปด้วยกัน ก็คือกลัวนางจะไปทำร้ายโหลชีใช่หรือไม่? อย่าโง่เลย เจ้าทำเพื่อนางขนาดนี้ นางก็เป็นภรรยาของเฉินซ่าแล้ว..."

"หยุนเฟิง"พลันยื่นมือมาจี้จุดที่หน้าผากตนเอง มือของเขาไม่รู้ว่าโดนของเหลวสีแดงตั้งแต่เมื่อไหร่ พอกดลงไป บนหน้าผากเขาก็ปรากฏรอยนิ้วสีแดง

"อยากเสียสละเพื่อโหลชี? งั้นรอข้าใช้ร่างกายนี้จนพอเสียก่อน!" อีกฝ่ายสงบลงเร็วมาก

อิงมองเขาอย่างหวาดหวั่น เลียบเคียงเรียกออกมาหนึ่งคำ "หยุนเฟิง?"

เขาเงยหน้าขึ้นพลางหัวเราะออกมา

"คิดอะไรน่ะ? เจ้าพวกวิญญาณไม่สมบูรณ์สองตัวนั่นจะเป็นคู่ต่อสู้ของข้ารึ?" พอได้ยินเสียงครึ่งชายครึ่งหญิงนั่น หัวใจของอิงก็เย็นเยียบลง มือของ"หยุนเฟิง"พลันสะบัด ผ้าห่มบนเตียงที่เผาไหม้อยู่ก็โดนเขารวบขึ้นมา พลางโยนออกไป เขาก้าวเท้าเข้าหาอิงทีละก้าว แววตาเริ่มเย็นเยียบขึ้นเรื่อยๆ

"เดิมอยากจะสนุกกับเจ้าสักยก ใครจะรู้ว่าเจ้าไม่ไว้หน้า งั้นข้าคงได้แต่บังคับเจ้าแล้วล่ะไ เขาพลันบีบคอหอยอิงอย่างแรง เบียดร่างเข้าไปหา "หลับตาซะ ไม่นานก็ผ่านไปแล้ว จงมอบตบะกำลังภายในของเจ้าให้แก่ข้าเถอะ!"

ระหว่างพูด เขายื่นมือไปดึงสายรัดเอวอิงออก

อิงพลันพบว่าตนไร้เรี่ยวแรงขัดขืน เจ้าคนโรคจิตนี่ มันจะขืนใจเขาแล้วจริงๆ หรือว่ามันฝึกวิชามารอะไร จะดูดกำลังภายในเขายามทำอะไรอย่างนั้นรึ?

อิงรู้สึกลึกๆในใจว่า อีกฝ่ายต้องการกำลังภายในของเขาในยามนี้ มันต้องเป็นเรื่องที่สำคัญมาก ต้องทำให้ได้แน่!

ดังนั้นเขาจะไม่ยอมให้มันทำสำเร็จ

"เจ้าคนโรคจิต! ข้ายอมตายไม่ยอมเจ้าหรอก!"

เขากัดลิ้นตนเอง พยายามดึงเรี่ยวแรงที่ซ่อนอยู่ทั้งหมดออกมา ใช้กำลังทั้งหมด เบี่ยงไหล่กระแทกมันไป

....