ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 67

ตอนนี้ โหลวชีถามประโยคนี้แทนพวกเขา แต่กลับทำให้ทุกคนถอนหายใจด้วยความโล่งอก ไม่เช่นนั้นในตอนนี้พวกเขาจะไม่กล้าถามเรื่องนี้

"การคัดเลือกเริ่มต้นขึ้น" ในที่สุดเฉินซ่าก็พูด

เสียงของดนตรีดังขึ้น แม่บ้านของการคัดเลือกเดินมาด้านหน้า หลังจากคำนับเฉินซ่าแล้วก็พูดก็พูดเสียงดัง "ทูลฝ่าบาท จากการคัดเลือกขั้นต้น ขณะนี้มีสาวงามทั้งหมดยี่สิบเอ็ดคนที่จะมาเป็นพระสนมของตำหนักจิ่วเซียว เชิญฝ่าบาทคัดเลือกได้"

ขั้นตอนสุดท้าย ก็ต้องให้เฉินซ่าเป็นผู้เลือกด้วยตัวเอง

ในขณะนี้ คนที่นั่งข้างๆเขาด้านซ้ายคือน่าหลานตันเอ๋อร์แห่งเขาเวิ่นเทียน เมื่อครู่นี้เองที่เขาเป็นคนพาโหลชีออกมา น่าหลานตันเอ๋อร์โกรธมาก แต่มีใครบางคนรีบแย่งมาอยู่ข้างหน้านางและถูกเฉินซ่าขับออกไป นางจึงไม่พูดอะไร และตอนนี้นางได้ยินคำพูดของแม่บ้านแล้วก็หัวเราะ และพูดว่า "พี่เฉินซ่า ได้ยินมาว่าสาวงามทั้งยี่สิบเอ็ดคนได้เตรียมการแสดงความสามารถของตัวเองไว้แล้ว แต่ว่า ถ้าพวกข้าต้องดูการแสดงของยี่สิบเอ็ดจนจบ แล้วต้องนั่งตรงนี้นานแค่ไหน? วิธีการเลือกแบบนี้มันเหนื่อยจริงๆ!"

เฉินซ่าและโหลชีจ้องมองหน้ากัน เขาเห็นรอยยิ้มในดวงตาของโหลชี จากนั้นจึงหันไปหาน่าหลานตันเอ๋อร์และถามว่า "โอ้ แล้วแม่นางน่าหลานมีข้อเสนอดีๆอะไร?"

"หรือเอาเช่นนี้ไหม ยี่สิบเอ็ดคน แบ่งออกเป็นสามกลุ่ม กลุ่มละเจ็ดคน และคนในกลุ่มเดียวกันเจ็ดคน แสดงความสามารถพร้อมกัน ในเมื่อสถานที่จัดงานใหญ่โตขนาดนี้ น่าจะไม่มีการกีดขวางใดๆ"

โหลชีได้ยินความคิดเห็นของน่าหลานตันเอ๋อร์รู้สึกประหลาดใจ เป็นความคิดที่ดี เป็นไปได้อย่างยิ่ง

แต่นางคิดว่ามันเป็นไปได้ แต่คนอื่นคิดว่ามาแบบมั่วซั่ว

พ่อบ้านพั่วอวี้ท่านหนึ่งลุกขึ้นยืนและพูดว่า "แม่นางน่าหลานทำเช่นนี้ได้ยังไงกัน? รู้ไหม การแสดงของสาวงามนั้นต่างกัน เช่นนั้นมันจะเป็นการกระทบซึ่งกันและกันไม่ใช่เหรอ? ถึงตอนนั้นมันจะวุ่นวายกันไปหมด"

นัยน์ตาของน่าหลานตันเอ๋อร์แวววาบ ทันใดนั้นร่างก็บินออกไป มีเพียงแสงสีทองแวบผ่าน มีเสียงหนึ่งดังขึ้น เสียงแส้ที่อยู่ในอากาศแว่วออกมา ทันใดนั้น ก็เห็นพ่อบ้านคนนั้นถูกแส้เฆี่ยนตีจนปลิวออกไป ปลิวไปหลายเมตรก็หล่นลงพื้นอย่างหนัก จากนั้นก็อาเจียนออกมาเป็นเลือดสองคำ และได้รับบาดเจ็บสาหัส

ทุกคนในพั่วอวี้เกิดความโกลาหล และบางคนก็ลุกขึ้นยืนทันที และจ้องเขม็งไปที่น่าหลานตันเอ๋อร์ที่เฆี่ยนแส้ออกไปแล้วบินกลับมานั่งที่นั่งตัวเอง แต่เฉินซ่าก็ไม่ได้พูดอะไร และพวกเขาไม่กล้าทำอะไรโดยไม่ได้รับอนุญาต

คนอื่นๆเงียบ พวกเขาเป็นแขก ในเวลานี้ พวกเขาแค่ต้องการยืนดูอยู่ข้างๆเท่านั้น แค่ยืนดูข้างๆเท่านั้น มิเช่นนั้น ถ้าไปทำให้อีกฝ่ายขุ่นเคืองมันจะอยู่ยาก

พวกเขาลืมไปได้อย่างไรว่า ลืมไปว่าน่าหลานตันเอ๋อร์ที่มาจากเขาเวิ่นเทียนยังมีชื่อเล่นหนึ่งที่ไม่มีใครกล้าเรียก นั่นคือนางรากษส

น่าหลานตันเอ๋อร์อายุไม่มาก แต่มีชื่อเสียงในด้านความโหดเหี้ยมอำมหิต เบื้องหลังก็มีเขาเวิ่นเทียนคอยสนับสนุน ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็จะเดินอย่างสง่าผ่าเผย ไม่เคยมีใครกล้าเผชิญหน้าต่อต้านนาง เมื่อพูดถึงตรงนี้ เมื่อสักครู่พ่อบ้านคนนั้นก็ไม่กล้าต่อต้านนาง แค่มีความคิดเห็นที่แตกต่างจากนางเท่านั้น

เช่นนี้ น่าหลานตันเอ๋อร์ไม่สามารถทนต่อไปได้ อยู่ในอาณาเขตของคนอื่น ก็ทำร้ายร่างกายคนอื่นจนบาดเจ็บสาหัส ชื่อนางรากษสนี้สมคำเล่าลือจริงๆ อย่างไรก็ตาม มันก็โหดร้ายเกินไปจริงๆ น่าจะเห็นแก่บุคคลที่สาม เขาเป็นถึงฝ่าบาทซึ่งยังนั่งตรงอยู่ที่นั่น

แต่จะเห็นได้ว่า ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เขาเวิ่นเทียนยิ่งอยู่ยิ่งหยิ่งผยองมากขึ้นเรื่อยๆ

"พี่เฉินซ่า เจ้าดูสิตันเอ๋อร์ช่วยพี่เฉินซ่าออกความคิดเห็นด้วยความหวังดี เพื่อไม่ให้พี่เฉินซ่าเหน็ดเหนื่อยเกินไป และประหยัดเวลาเพื่อจะได้ไปพักผ่อน เขากลับดุข้า พี่เฉินซ่า ท่านก็รู้ ตั้งแต่เล็กจนโตแม้แต่อาจารย์ยังไม่เคยดุด่าข้า ทำไมถึงยอมให้คนอื่นมาดุด่า? ถ้าให้อาจารย์ของตันเอ๋อร์รู้เรื่องนี้ คงจะโกรธมาก?"

อาจารย์ของนาง ก็คือผู้อาวุโสใหญ่แห่งเขาเวิ่นเทียนใช่ไหม?

ยกเอาคนมีระดับเช่นนี้ออกมา ใครจะกล้าพูดอีก

ผู้อาวุโสใหญ่แห่งเขาเวิ่นเทียน นั่นเป็นชายชราที่ไร้เหตุผลและเข้าข้างคนของตัวเองมากที่สุด ขอเพียงน่าหลานตันเอ๋อร์กลับไปร้องไห้ฟูมฟายและฟ้องว่าถูกคนในพั่วอวี้ดุด่า คาดว่า อีกไม่นานผู้อาวุโสใหญ่จะมาโจมตีและทำลายพั่วอวี้แน่นอน

ใช่ ถูกต้อง ผู้อาวุโสใหญ่อาจสามารถโจมตีและทำลายพั่วอวี้ได้อย่างง่ายดาย นี่เป็นภัยคุกคามที่โจ่งแจ้ง ข้าตีคนของเจ้าแล้วจะทำไม? ข้ามีอาจารย์คอยปกป้อง มีเขาเวิ่นเทียนทั้งหมดคอยปกป้อง

เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของน่าหลานตันเอ๋อร์เฉินซ่าก็กำหมัดไว้แน่น และเมื่อเตรียมพร้อมจะต่อยหมัดออกไป มือเล็กๆและอ่อนนุ่มก็กำหมัดของเขาไว้

โหลชีไม่ได้มองเขา แต่มองไปทางน่าหลานตันเอ๋อร์ที่ยังคงมีใบหน้ายิ้มแย้มและพูดว่า "แม่นางน่าหลานอายุยังน้อย เมื่อพบเจอกับความคับข้องใจเล็กน้อยก็จะกลับบ้านร้องไห้ฟูมฟายฟ้องผู้อาวุโสเพื่อให้ผู้อาวุโสให้ท้าย นี่สามารถเข้าใจได้จริงๆ ข้าจำได้ตอนเด็กๆข้าก็เป็นเช่นนี้ ไม่มีเหตุผล ถ้าผู้อาวุโสไม่ช่วยรังแกคนอื่น ก็จะร้องไห้และโวยวายไม่หยุด"

"โหลชี เจ้าพูดว่าอายุยังน้อยหรือ? ใครบอกว่าให้ผู้อาวุโสช่วยรังแกคนอื่น?" น่าหลานตันเอ๋อร์รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที

โหลชีกะพริบตาและพูดว่า "นี่ไม่ใช่หรือ? พ่อบ้านคนนั้นของพั่วอวี้ได้รับบาดเจ็บสาหัสแล้ว แม่นางน่าหลานต้องการขอให้ผู้อาวุโสใหญ่แห่งเขาเวิ่นเทียน เดินทางมากว่าพันไมล์เพื่อใช้ดาบเสียบที่ตัวเขาอีกหนึ่งทีเหรอ?"

คำพูดนี้พูดได้ประชดประชันจริงๆ ด้านล่างมีบางคนอดหัวเราะไม่ได้ แต่ก็รู้สึกทันทีว่ามีสิ่งผิดปกติ แล้วรีบเอามือปิดปากเพื่อหุบยิ้ม ซึ่งทำให้คนในสถานที่ทุกคนมีใบหน้าบูดเบี้ยว

"เอ่อ ข้าคิดว่าพูดกับแม่นางน่าหลานเช่นนี้ แม่นางน่าหลานคงจะโกรธเคืองมากแล้วมั้ง? และก็คงจะใช้แส้นั้นเฆี่ยนตีข้าแล้วมั้ง? มาสิ แม่นางน่าหลานขอเพียงเจ้าเฆี่ยนแล้วมีความสุข แม้โหลชีจะเป็นที่ระบายอารมณ์ก็ไม่เป็นไร" โหลชีพูดต่อไปโดยไม่กลัวความตาย

ณ.เวลานี้ ถ้าน่าหลานตันเอ๋อร์เฆี่ยนตีนางจริงๆ นั่นจะเป็นการยอมรับในคำพูดของนางจริงๆ

แม้ว่าน่าหลานตันเอ๋อร์จะมีชื่อเรียกในนามนางรากษส แต่ต่อหน้าผู้คน อย่างน้อยก็ไม่ควรให้ผู้อื่นพูดว่านางจนน่าเกลียดเกินไป เอาผู้หญิงที่เฉินซ่าให้ความสำคัญ ผู้หญิงที่ลุกนั่งพร้อมกันมาเฆี่ยนตีเพื่อระบายอารมณ์ นางยังไม่มีความกล้าหาญขนาดนั้น เพราะยังไง เฉินซ่าก็เป็นผู้ชายที่ศิษย์พี่ชอบ นางจะไม่ท้าทายความอดทนของเขา