ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 80

ในครั้งนี้ เป็นเพราะว่านางเอาแต่จ้องมองอยู่ตลอดเวลานางจึงมองเห็นแล้ว เห็นร่องเล็กๆร่องหนึ่งนั้นที่อยู่ใต้ธรณีประตูแล้ว ถ้านางได้เห็นมันในตอนพลบค่ำ นางก็จะพบว่า ตอนนี้ร่องเล็กๆนี้กำลังจะใหญ่กว่าเดิมขึ้นมาเล็กน้อยแล้ว มันใหญ่มากจนผู้คนสามารถนอนค่ำหน้าลงเพื่อมองดูระดับของสถานการณ์ที่เกิดขึ้นข้างในได้

ในความเป็นจริง โหลชีได้ทำแบบนี้ไปจริงๆเสียแล้ว

แน่นอนว่า นางไม่ใช่แค่นอนค่ำหน้าลงและมองเข้าไปข้างในเท่านั้น นางหยิบเอาพิชิตวันออกมา แล้วสอดเข้าไปในช่องเล็กๆนั้นอย่างเงียบๆ หลังจากนั้นก็หมุนข้อมือหนึ่งรอบ อิฐสีน้ำเงินส่วนหนึ่งถูกนางตัดทิ้งไปแล้วอย่างง่ายดาย แล้วขุดร่องนั้นให้กลายเป็นรูเล็กๆรูหนึ่ง แต่เมื่อนางดึงพิชิตวันกลับมาและอยากจะเข้าไปสังเกตการณ์ใกล้ๆ สายตาของนางก็กวาดไปมองที่พิชิตวัน แล้วการเคลื่อนไหวของนางก็หยุดลงทันที

ในวิหารใหญ่และโถงด้านข้างล้วนแต่กำลังจุดเทียนอยู่ ดังนั้นจึงมีแสงสว่าง เพียงแต่ไม่ค่อยสว่างมากเท่าไหร่เท่านั้น แต่ก็พอที่จะทำให้นางเห็นคราบเลือดที่อยู่บนร่างของพิชิตวันได้อย่างชัดเจน ซึ่งเลือดนั้น ไม่ใช่เลือดสีแดงสด แต่เป็นเลือดสีแดงเข้มและมีสีดำอยู่ด้วยเล็กน้อย

แต่ความรู้สึกจากการสัมผัสของนางเมื่อสักครู่นี้ พิชิตวันไม่ได้แทงเข้าไปในร่างกายของมนุษย์อย่างแน่นอน ไม่อย่างแน่นอน นางเคยสังหารคนมามากมายขนาดนั้น นางไม่ถึงขั้นแยกไม่ออกแม้แต่ได้แทงเข้าไปในร่างกายใครหรือไม่หรอกนะ

แต่เลือดนี้มาได้อย่างไรกัน? นอกจาก ใต้อิฐปูพื้นนี้จะเปียกโชกไปด้วยเลือดเสียแล้ว ถ้าเจาะลงไปใต้ดิน จะมีเลือดมากน้อยเท่าใดกัน? ยังมีความเป็นไปได้อีกประการหนึ่ง คนที่เสียเลือดนั้น จะต้องอยู่ไม่ไกลจากที่นี่มากนัก ไม่ก็อยู่แถวนี้ หรือบางที ก็อาจจะกำลังอยู่ใต้เท้านางก็ได้

โหลชีด่าคำว่าเชี่ยขึ้นมาแล้วหนึ่งคำอยู่ในใจ

นางกวักมือเรียกองครักษ์คนนั้นไปมา แล้วองครักษ์คนนั้นก็เดินเข้ามาหานาง แต่เขายังคงเดินก้าวเท้าเบาๆเข้ามาด้วยความระมัดระวัง

"ควันสลบ" โหลชีไม่ได้พกของต่ำๆแบบนี้ติดตัวมาด้วย ถ้านางพกทุกอย่างมาด้วย กระเป๋าคาดเอวขอนางจะบรรจุพอได้อย่างไร อีกประการหนึ่ง นอนกับนางขอเพียงแค่ให้เงื่อนไขที่แน่นอนอย่างหนึ่งกับนาง ตัวนางก็จะสามารถทัดเทียมยาเสน่ห์ได้ แต่ในเวลานี้นางกลับยังคงนึกถึงควันสลบ

ในตัวขององครักษ์ที่เฝ้ายามล้วนเตรียมของบางอย่างเอาไว้ และยาเสน่ห์ก็เป็นหนึ่งในสิ่งของที่พวกเขาเตรียมเอาไว้ด้วย องครักษ์คนนี้ก็สะดุดตาเช่นกัน เมื่อเห็นเช่นนี้ เขาก็เลยยื่นควันสลบให้นางหนึ่งมวน

โหลชีจุดควันสลบ แล้วตั้งใจยัดควันสลบเข้าไปในรูนั้นโดยตรง หลังจากนั้นก็รอ

ในตอนแรกก็ยังเงียบสงบอยู่ ผ่านไปสักพัก จังหวะตึกตึกๆๆนั้นก็เร็วขึ้นมา ต่อจากนั้น เสียงร้องไห้แงแงแงก็ยิ่งรุนแรงและโศกเศร้าอย่างน่าเวทนาขึ้นกว่าเดิมเช่นกัน และในขณะนั้นเององครักษ์ก็ได้ยินขึ้นมาจริงๆแล้ว เขาจึงอดไม่ได้ที่จะถอยกลับไปสองก้าว

ทันทีที่เขาถอยกลับ สายตาของโหลชีก็อดไม่ได้ที่จะมองลงไปบนอิฐก้อนหนึ่งที่อยู่หลังเท้าของเขา สีหน้าของนางเปลี่ยนไปเล็กน้อย แล้วนางก็เอื้อมมือออกไปจับเขาทันที แต่มันกลับช้าไปหนึ่งก้าว เท้าของเขาเหยียบไปบนก้อนอิฐสีน้ำเงินที่ใหญ่ที่สุดก้อนหนึ่งเสียแล้ว เห็นเพียงก้อนอิฐสีน้ำเงินยุบลงไปในทันที และสีหน้าขององครักษ์ก็เปลี่ยนไปอย่างมาก แต่ปฏิกิริยาตอบสนองกลับยังคงรวดเร็ว เขาหายใจเข้าลึกๆและต้องการจะกระโดดขึ้นไปในทันที โหลชีมองเห็นได้อย่างชัดเจน ทันใดนั้นก็มีมือข้างหนึ่งยื่นออกมาจากใต้หลุมมาคว้าข้อเท้าของเขาเอาไว้ แล้วลากเขาลงไปในทันที

"เกิดเหตุอะไรขึ้น ก็ให้อยู่กับที่และอย่าขยับนะ!"

นางร้องตะโกนขึ้นมา แล้วก็กระโดดตามลงไปในหลุมนั้นทันที วินาทีเดียวกับที่เธอกระโดดลงไปนั้นเอง อิฐสีน้ำเงินก้อนนั้นก็หุบขึ้นมาอีกครั้ง และปิดปากหลุมเอาไว้เสียแล้ว แม้ว่าพวกเฉินซ่าจะหลับสนิท แต่เขาก็ลืมตาขึ้นมาทันทีที่คำพูดของโหลชีเพิ่งจะดังขึ้นมา การเคลื่อนไหวของเยว่นั้นช้ากว่าเขาเพียงเล็กน้อย พวกเขาได้ยินคำพูดของโหลชีอย่างชัดเจนในเวลาเดียวกัน

"นายท่าน"

นางให้พวกเขาอยู่กับที่

เฉินซ่าลุกพรวดพราดขึ้นมา แต่ก็ไม่เห็นร่างของโหลชีแล้ว

ไม่รู้ว่าฝนข้างนอกหยุดตกไปแล้วตั้งแต่เมื่อไร ค่ำคืนหลังฝนตกนั้น เงียบสงัดเป็นอย่างยิ่ง

เฉินซ่าโบกมือลง เขาได้ยินแล้ว ได้ยินเสียงที่ดังขึ้นมาจากใต้ดินแล้วโหลชี ลงไปถึงข้างล่างแล้ว

"อยู่ใต้ดินขอรับ" เยว่ก็ได้ยินแล้วเช่นกัน เขานึกขึ้นมาได้อย่างฉับพลัน มิน่าล่ะ มิน่าล่ะพวกองครักษ์ถึงหาใครไม่เจอเลย เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนเลยว่าสถานที่แห่งนี้ไม่ค่อยจะปกติ แต่เขาได้เดินสำรวจรอบหนึ่งแล้วก็ไม่พบความผิดปกติใด ๆ ที่แท้ ที่แท้ก็อยู่ใต้ดินนี่เอง

เยว่กำลังจะเดินออกไป แต่ทว่าทันใดนั้นกลับมีกำแพงหมอกแนวหนึ่งตั้งขึ้นมาอย่างแปลกประหลาดต่อหน้าเขา นั้นเป็นเหมือนกำแพงจริงๆ และทันใดนั้นมันก็กั้นเขาให้อยู่ข้างในแล้ว

"นี่มัน......"

"ค่ายกลของโหลชีนี่" แม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นโหลชีเคยวางค่ายกลแบบนี้เลย แต่เขาก็รู้สึกได้โดยตรงว่า เฉินซ่าก็รู้ว่านี่คือลายมือของนาง มีเพียงนางเท่านั้นที่สามารถสร้างค่ายกลแปลกๆที่มีความแตกต่างจากค่ายกลที่พวกเขารู้จักแบบนี้ได้

"ให้เวลานางครึ่งก้านธูป"สีหน้าของเฉินซ่าเคร่งขรึมเย็นชาราวกับน้ำแข็ง คำพูดนี้แทนที่จะพูดให้เยว่ฟัง ไม่สู้พูดโน้มน้าวใจตัวเองดีกว่า เขาเชื่อในความสามารถของนางเสมอ นางบอกว่าให้อยู่กับที่ เขาก็จะอยู่กับที่ แต่ทว่า เขาจะอยู่แค่เวลาครึ่งก้านธูปเท่านั้น

ทันใดนั้นองครักษ์เยว่ก็ถ่ายทอดคำสั่งให้องครักษ์ที่อยู่โถงด้านข้างอยู่กับที่และไม่ขยับเขยื้อนเช่นเดียวกัน

แม้ว่าพวกเขาจะอยู่กับที่ แต่พวกเขาต่างก็เตรียมพร้อมแล้ว

โหลชีในเวลานี้กลับอยากจะด่าพ่อ ถึงแม้ว่าจะมีการเตรียมใจเอาไว้แล้ว แต่นางก็ยังคิดไม่ถึงว่าข้างล่างนี้จะเกินความคาดหมายของนางไปเสียแล้ว มืดครึ้ม น่าสะพรึงกลัว ชื้นแฉะ และหม่นหมอง ซึ่งคำบรรยายสภาพแวดล้อมที่ไม่ดีทั้งหมดนี้แทบจะสามารถใช้กับที่นี่ได้ทุกคำเลย และพื้นที่ก็มีขนาดใหญ่มาก ใหญ่จริงๆ เมื่อมองดูพื้นที่นี้ บางทีก็อาจจะเทียบเท่ากับพื้นที่ทั้งหมดของวัดที่อยู่บนพื้นดินเลยทีเดียว

มันไม่มีหน้าต่างและมืดมากจนมองไม่เห็นอะไร มีแต่กลิ่นตะไคร่น้ำ กลิ่นเหม็นคาวเลือด กลิ่นสิ่งปฏิกูลของมนุษย์ตลบอบอวลอยู่ในอากาศเต็มไปหมด แถมยังมีกลิ่นน้ำฝนที่ถูกแช่เป็นเวลานาน และถึงขึ้นที่ว่ายังมีกลิ่นเหม็นเน่าของซากศพจำนวนหนึ่งอีกด้วย ซึ่งกลิ่นไม่พึงประสงค์และน่าขยะแขยงเกือบทั้งหมดนี้ได้มารวมกันอยู่ที่นี่แล้ว

"แม่นางโหล!"

องครักษ์ที่ถูกจับลงมายังคงสามารถเรียกนางได้ และเสียงก็อยู่ไม่ไกลจากนาง แต่ห่างออกไปเพียงสองเมตรเท่านั้น

"ท่านเป็นใคร? จับองครักษ์ของข้ามาทำไม?" นางถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม หลังจากนั้นก็ลองก้าวหยั่งเชิงไปทางนั้นหนึ่งก้าว