จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1174

"ได้ พวกเราจะเห็นแก่ตระกูลโม่ที่มีชื่อเสียงมานาน ยอมให้เวลาคุณอีกนิด"

"คุณจะเอาแต่คุกเข่าอยู่อย่างนี้ ไม่ยอมอธิบายเหตุผลอะไรเลยใช่ไหม งั้นทั้งวันนี้คุณก็คุกเข่าอยู่แบบนั้นแหละ ไม่อนุญาตให้ดื่มน้ำและกินข้าวอะไรทั้งนั้น"

"ถ้าคุณตาย ก็สมน้ำหน้าคุณเองแล้วล่ะ!"

"พวกเราไปกันเถอะ"

คนที่เป็นหัวหน้าก็ยกมือขึ้นมาโบก และทิ้งลูกน้องหลายคนเฝ้าไว้ ส่วนคนอื่นๆ ก็ตามกันออกไปหมด

เพราะการคุกเข่าของโม่หยวน จะเป็นการซื้อเวลาอันมีค่าให้กับเจียงชื่อและโม่ชิงฉงเพื่อหาคนร้ายและพิสูจน์ความจริง

เมื่อโม่ชิงฉงมองไปดูลูกชายที่นั่งคุกเข่าอยู่ก็ปวดใจอย่างมาก

แต่ก็พูดออกมาไม่ได้ ที่เป็นแบบนี้ ทั้งหมดก็เพราะตัวเขาเอง

เขาควรคุกเข่า

เขาควรชดใช้ในสิ่งที่เขาทำไปเพราะความโง่เขลาของตัวเขาเอง

"เฮ้อ!!!"

โม่ชิงฉงเดินกลับเข้ามาในบ้านพร้อมกับนั่งลงบนโซฟา เขาเครียดมากจนดื่มน้ำไม่ลงแม้แต่สักคำ กังวลจนผมล่วงไปไม่น้อย

เจียงชื่อที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็พักสายตาไปด้วย

รออย่างมีความอดทน

เวลาสองชั่วโมงผ่านไป ทันใดนั้น เมษก็กลับมา

เขาเดินตรงไปที่ห้องรับแขกและรีบพูดว่า "ผู้บัญชาการครับ สืบได้แล้วครับ!"

เจียงชื่อลืมตาขึ้นมาทันทีพร้อมกับพูดว่า "ใคร?"

"บริษัทเทคโนโลยีฉงเหมินครับ ท่านอู๋กับลอร่า!"

เจียงชื่อหรี่ตาเล็กน้อย และมีแสงเปล่งประกายในดวงตาของเขา

"พวกเขาเองเหรอ"

ล่าสุดที่สู้กัน ท่านอู๋ถูกเจียงชื่อทำร้าย จนต้องนอนโรงพยาบาล คิดว่าพวกเขาคงจะไม่กล้าอีก แต่ใครจะไปคิดว่าเขายังไม่หลาบจำ แถมยังอวดเก่งมากกว่าเดิมอีก

ตอนนี้พวกเขาซ่อนตัวอยู่ในความมืดและยิงธนูอันเย็นเยียบ แถมยังเป็นธนูสามดอก ซึ่งเป็นวิธีที่ร้ายกาจมาก