จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1554

เมืองหลวง ที่สุสาน

เจียงชื่ออยู่ข้าง ๆ คุณพ่อเจียงห้านเฟย ทั้งสองยืนอยู่หน้าป้ายหลุมฝังศพอันหนึ่ง มองที่ภาพขาว-ดำตรงป้ายหน้าหลุมนั้น สองพ่อลูกต่างไม่ได้พูดอะไรสักคำ

ป้ายหลุมฝังศพนี้ เป็นของเจียงห้านสวิน

ก็คืออาสองของเจียงชื่อ

สองพ่อลูกยืนอยู่ที่หน้าป้ายหลุมฝังศพ สงบนิ่ง นานอยู่พักใหญ่ เจียงห้านเฟยจึงได้ค่อย ๆ เอ่ยปากพูดขึ้นว่า “น้องสอง ความฝันที่มีมาหลายปีแล้วของนาย ชื่อเอ๋อร์ได้ช่วยนายทำจนสำเร็จแล้ว”

“ต่อจากนี้ไป โลกนี้จะไม่มีตระกูลถานอีก จะมีแต่ตระกูลเจียง”

“ถ้านายรับรู้ได้ในปรภพ ก็คงสู่สุคติแล้ว ถ้ามีทางสะดวก ฝากนายไปบอกกับคุณแม่พวกเราด้วย ให้ท่านทราบว่า ไอ้วายร้ายที่ทอดทิ้งภรรยาไปในปีนั้น ได้รับกรรมแล้วในที่สุด”

พูดจบ เขาก็จุดธูปสามดอก ปักใส่ไว้ที่กระถางธูปหน้าป้ายหลุมฝังศพ

เจียงห้านเฟยแหงนหน้าขึ้นมองฟ้า เมืองหลวงในวันนี้ ครึ้มหม่นไปทั่ว ดูท่าฝนจะตกได้ทุกเมื่อ

เขาพูดขึ้นว่า “ชื่อเอ๋อร์ พวกเรากลับบ้านกันได้ละ”

เจียงชื่อผงกหัว

เขาเดินก้าวขึ้นไปข้างหน้า พนมมือไหว้ที่หลุมฝังศพ พูดว่า “คุณอาสอง ผมได้ทำเรื่องที่รับปากกับท่านไว้สำเร็จแล้ว ท่านโปรดปล่อยใจวางจากไปสู่สุคติเถอะ บุญคุณความแค้นต่าง ๆ ลบล้างจบเป็นสูญ”

หนี้แค้นต่าง ๆ ที่ถานหย่งเซิ่งก่อทิ้งไว้ มาถึงรุ่นของเจียงชื่อ ถือเป็นอันลบล้างจบสิ้นเรียบร้อย

ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว ใช่ว่าไม่ได้รับสนอง เพียงเพราะเวลายังไม่ถึง

ผลกรรมที่ถานหย่งเซิ่งทิ้งลูกทิ้งเมีย ก็คือทำให้ทั้งตระกูลถานถูกลบออกไปจากโลกนี้ ถ้าเขารู้จักคำประโยคข้างบนนี้ ประมาณว่าเขาคงไม่ทำตัวสำส่อนไปทั่วในตอนก่อนนั้น

เรื่องลิขิตทางโลกย์ ไม่ได้เป็นตามใจมนุษย์

อีกด้านหนึ่งของสุสาน

ถานเฉิงยี่อยู่กับหวีฉิง ก็ยืนอยู่หน้าป้ายหลุมฝังศพ สองสามีภรรยามีน้ำตาอาบหน้า

ป้ายหลุมฝังศพนี้เป็นของลูกของพวกเขา-----ถานกั๋วต้ง

เพื่อจะช่วยคุณพ่อของเขา ถานกั๋วต้งต้องเก็บกลั้นความเจ็บช้ำของตัวเองฝืนทนรับใช้อยู่ข้างตัวถานหย่งเซิ่งหลายปีมานี้ ในที่สุดทั้งเพื่อปกป้องเจียงชื่ออีกด้วยจึงเลือกตัดสินใจสละชีวิตตัวเอง

พูดได้ว่า ด้วยการสละชีพของถานกั๋วต้ง จึงแลกกับการที่ถานเฉิงยี่หลุดพ้น ‘ออกจากคุก’ ได้ และจึงได้เกิดมีการร่วมมือกันระหว่างถานเฉิงยี่กับเจียงชื่อขึ้น

ถานกั๋วต้งก็คือกุญแจดอกที่เปิดประตูชัยชนะบานใหญ่นี้

น่าเสียดาย เขาทุ่มเททั้งชีวิตเพื่อเปิดประตูชัยชนะบานใหญ่นี้ ประตูชัยชนะเปิดออกแล้ว เขายังไม่ทันได้เห็นเลยก็จากไปก่อนแล้ว

ถานเฉิงยี่วางกำดอกไม้สดไว้ที่หน้าป้ายหลุมฝังศพ

“กั๋วต้ง พ่อขอโทษที่พ่อมาช้าไป หลายปีมานี้ที่ลูกทนทุกข์ทรมานในการตามหาพ่อ ความจริงทุกครั้งพ่อก็คิดบอกกับลูกอยู่ว่า อย่าหาต่อไปเลย ลูกควรจะมีอนาคตของตัวลูกเอง”

“แต่เสียดายว่าเสียงของพ่อไม่สามารถส่งไปถึงลูกได้”

“เพื่อที่จะช่วยพ่อ ลูกเลือกวิธีสละชีวิตตัวเอง ปล่อยให้พ่อต้องพาเอาหัวหงอกขาวนี้มาส่งวิญญาณที่ผมยังดำอยู่นี้”

“หากแม้นเป็นไปได้ พ่อหวังอย่างมากที่สุดให้คนตายนั้นเป็นตัวพ่อ ไม่ใช่ลูก กั๋วต้ง！”

น้ำตาของถานเฉิงยี่ไหลมาอย่างฝนเท กอดหวีฉิงภรรยาของเขาแน่น

หวีฉิงนั้นร้องไห้จนพูดไม่ออกอยู่ก่อนแล้ว