Bad Love มาเฟีย นิยาย บท 34

@บ้านมาย

"แม่ครับ"

"มีอะไรกันหรือเปล่าลูก?" ฉันหันไปถามเด็กๆ พวกแกกำลังพากันเดินเข้ามาหาฉันช้าๆ ในห้องนอน "เป็นอะไรกันหรือเปล่า ทำไมถึงยังไม่นอนอีก?"

"วันนี้เราได้เจอคุณลุงที่โรงเรียนด้วยค่ะ"

"ว่าไงนะ"

"คุณลุงบอกว่าเป็นพ่อของพวกเราครับ"

"...." ฉันนิ่งไปเลยเมื่อได้ยินลูกพูดแบบนั้น นี่เขาเอาเรื่องนี้มาบอกกับพวกแกเองเลยเหรอ ทำไมถึงไม่ฟังกันบ้าง ทำไมถึงไม่ทำตามที่ขอบ้าง เรื่องที่ฉันขอมันหนักหนาขนาดนั้นเลยหรือไง

"จริงๆ เหรอคะแม่ คุณลุงคนนั้นเป็นพ่อของพวกเราจริงๆ เหรอคะ?"

"...." ฉันไม่รู้จะตอบลูกยังไงดี

"แม่ครับ มันเป็นเรื่องจริงเหรอครับ?"

"ถ้าเป็นความจริง พวกเราจะว่ายังไง?" ฉันถามลูกกลับเพราะอยากจะรู้ว่าถ้าพวกแกรู้ความจริงแล้วจะทำยังไงต่อไป

"เรามีพ่อจริงๆ เหรอคะแม่"

"...." ไม่ใช่แค่ลูกที่รู้สึกสับสน ฉันเองก็รู้สึกสับสนไม่ต่างอะไรจากลูกเลยเหมือนกัน

เขาเล่นมาแสดงตัวเอาตอนที่ลูกโตหมดแล้ว และพวกแกก็เข้าใจมาโดยตลอดว่าไม่มีพ่อ

"แล้วทำไมพ่อถึงเพิ่งมาหาเราล่ะครับ ทำไมถึงไม่อยู่กับเราตั้งแต่แรก"

"จะยังไงก็แล้วแต่นะลูก ตอนนี้ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง เรื่องของคุณลุงเดี๋ยวแม่จัดการเอง"

"แต่พ่อชวนเราไปเที่ยวที่บ้านด้วยนะครับ"

"ไปไม่ได้นะลูก" ฉันไม่อยากให้ลูกๆ ต้องไปเจอกับภรรยาของเขา ฉันไม่อยากให้มันเป็นเรื่องราวใหญ่โต อันที่จริงฉันไม่อยากให้มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเลย ทำไมเขาต้องทำอะไรโดยที่ไม่ปรึกษาฉันด้วยก็ไม่รู้ โดยเฉพาะเรื่องแอบเอา DNA ของลูกฉันไปตรวจเอง

"ทำไมล่ะคะแม่?"

"เราก็อยู่ในส่วนของเรา เขาก็อยู่ในส่วนของเขา มันก็ถูกแล้วไม่ใช่เหรอลูก"

"พ่อมีลูกใหม่แล้วเหรอครับ?"

"ดึกแล้วนะไปนอนกันดีกว่าพรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนกัน" ฉันเปลี่ยนเรื่องให้พวกแกไปนอนกัน เพราะไม่รู้จะเริ่มต้นบอกกับพวกแกยังไงดี เขาแต่งงานไปแล้วอีกไม่นานก็คงจะมีทายาทสืบตระกูล ถ้าฉันปล่อยให้พวกแกไปอยู่แบบนั้น แกจะรู้สึกยังไง

"ผมอยากไปเล่นที่บ้านของพ่อฮะ"

"น้องสกาย"

"ผมไม่ได้อยากไปหาพ่อ แต่ผมอยากไปเล่นกับอัศวิน ตั้งแต่เราย้ายโรงเรียนมาก็ไม่ได้เจออัศวินอีกเลยนะครับ"

"...." เด็กสองคนนี้คงจะสนิทสนมกันมากเลยสินะ ฉันไม่รู้ว่าฉันคิดถูกหรือคิดผิดที่ย้ายลูกมาเรียนโรงเรียนที่ไกลจากเพื่อนแบบนี้

แต่น้องอัศวินก็ไปเรียนโรงเรียนอื่นเหมือนกันนี่นา ย้ายโรงเรียนเหมือนกันแค่ไม่ได้มาเรียนโรงเรียนเดียวกันแค่นั้นเอง

"แต่หนูไม่อยากไป"

"...." ฉันหันหน้าไปมองน้องสโนว์ทันที

"พ่อทิ้งพวกเราไป พ่อใจร้ายหนูไม่รักพ่อหรอกเพราะพ่อทำให้แม่ร้องไห้ หนูไม่อยากไปหาพ่อหนูอยากอยู่กับแม่มากกว่า"

"โถ่ลูก..." เด็กสองคนมีความคิดเห็นที่ไม่เหมือนกัน อีกคนอยากไปอีกคนนึงไม่อยากไป ฉันไม่รู้จะตัดสินใจยังไงดีเหมือนกัน "เอาไว้เราค่อยคุยกันนะไปนอนก่อนนะลูก"

"แล้วผมจะได้ไปบ้านของพ่อหรือเปล่าฮะ?"

"แม่ก็ให้คำตอบไม่ได้เหมือนกันลูก แม่ต้องทำงานเราสองคนก็เห็น"

"ถ้าไปไม่ได้ก็ไม่เป็นไรค่ะ หนูอยู่กับแม่หนูมีความสุขที่สุดแล้ว"