BAD NIGHT คืนร้ายคืนรัก นิยาย บท 30

พรึ่บ! เพตราเบี่ยงตัวหลบโชแปงที่กำลังจะเอื้อมมือมาจับเธอ ก่อนจะก้าวขาเดินหนีด้วยความรู้สึกโกรธเคือง

“หยุดเดิน!”

“…”

“เพตรา!” เสียงเข้มของโชแปงทำให้เพตราชะงักเท้าเดินแต่ก็ยังไม่หันกลับไปมองหน้าเขา คนที่เดินผ่านไปผ่านมามองให้ความสนใจทั้งสองคนที่เหมือนคู่รักกำลังง้องอนกันอยู่

“…” ร่างเล็กยกมือขึ้นมากอดอกแล้วทำหน้าบูดบึ้งมากกว่าเดิม เมื่อมาเฟียหนุ่มเดินมายืนตรงหน้าแล้วจ้องเธอด้วยสายตาคมกริบ

“ฉันไม่ชอบให้ใครเดินหนี”

“ไอ้นั่นก็ไม่ชอบ ไอ้นี่ก็ไม่ชอบ คิดว่าตัวเองไม่ชอบคนเดียวรึไง!” ใบหน้าสวยแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มรื้นมารอบดวงตากลมโต เธอกำลังคิดว่าตัวเองเป็นที่ระบายอารมณ์ของอีกคนมากกว่าที่จะเป็นคู่นอนกันเสียอีก

“…”

“คิดว่าตัวเองเป็นมาเฟียแล้วจะพูดทำร้ายจิตใจใครยังไงก็ได้เหรอ คนอื่นเขาก็มีหัวจิตหัวใจเหมือนกันนะ” หญิงสาวรู้สึกโกรธเคืองกับคำพูดทำร้ายจิตใจของชายหนุ่มที่กล่าวหาว่าเธอจะไปขายตัวในงานเลี้ยงที่เขาจะพาเธอไปด้วย สงสัยเธอคงมองเขาผิดไป…เขาก็ยังคงเป็นโชแปงที่ดูถูกเหยียดเธอตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้

“ฉันไปทำร้ายจิตใจเธอตอนไหน”

“เพิ่งรู้ว่ามาเฟียโง่ก็วันนี้แหละ”

“พูดให้มันดีๆ” เพตราทำหน้าบึ้งตึงที่ถูกชายหนุ่มทำเสียงข่มขู่อีกครั้ง

“ช่างมันเถอะค่ะ หนูทำอะไรมันก็ผิดในสายตาพี่ไปหมดนั่นแหละ” น้ำเสียงตัดพ้อของคนตัวเล็กทำให้ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะรั้งเอวเล็กเข้ามาใกล้ตัว

“ฉันซื้อชุดที่เธอจะใส่มาด้วย พอใจหรือยัง”

“ไม่กลัวหนูใส่ไปขายตัวรึไง ในงานมีแต่นักธุรกิจสำคัญนี่ เงินน่าจะหนาน่าดู” เด็กสาวพูดประชดประชันในขณะที่โชแปงก็เข้าใจขึ้นมาทันทีว่าเพตรางอนเขาเรื่องอะไร

“ที่งอนฉันก็เพราะเรื่องนี่เหรอ?”

“มันน่างอนไหมล่ะ คิดว่าหนูหน้าเงินขนาดนั้นเลยเหรอ” เพตราฟาดกำปั้นลงบนแผงอกแกร่งเต็มแรง อย่างน้อยเขาก็น่าจะรักษาความรู้สึกเธอมากกว่านี้หน่อยถึงแม้จะไม่ได้เป็นอะไรกันก็ตาม

มาเฟียหนุ่มอมยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัวกับท่าทางน่ารักของคนตัวเล็ก เขายกมือข้างหนึ่งจับศีรษะทุยแล้วรั้งเข้าหาตัว ส่งผลให้ใบหน้าสะสวยซุกหน้าเข้ากับแผงอกแกร่งโดยไม่ได้ตั้งใจ

“อยากใส่ก็ใส่ ถ้าจะขายก็มาขายให้ฉันแค่คนเดียว”

“หนูไม่ได้คิดจะขาย!”

“แต่ฉันจะซื้อ…เธอคนเดียว”

“อยากหมดตัวเหรอ” เพตราเอื้อมมือล้วงกระเป๋าสตางค์ของโชแปงออกมาจากกระเป๋ากางเกงด้านหลังอย่างถือวิสาสะ ซึ่งเขาก็ปล่อยให้เธอถือไว้อย่างนั้นโดยไม่ได้ว่าอะไร

“ฉันรวยมากเผื่อเธอไม่รู้…”

“…กว่าจะหมดตัวเธอก็คงหมดแรงก่อน”

“ครั้งละร้อยล้านจ่ายไหวไหมคะ”

“อย่างเธอครั้งละร้อยบาทก็คงพอมั้ง ไม่เคยทำอะไรนอกจากนอนร้องอย่างเดียว” คำพูดวาบวามของโชแปงทำให้ใบหน้าของเธอแดงเห่อขึ้นมา ถึงแม้มันจะเป็นเรื่องจริง แต่ก็ไม่ควรเอามาพูดในที่สาธารณะแบบนี้

“…”

“ถ้าอยากได้ร้อยล้านก็ขึ้นให้ฉันสิ…แต่ถ้าอยากได้หมดบัญชีต้องเป็นเมียฉันเท่านั้นนะ”

“หนูไม่ได้อยากเป็นเมียสักหน่อย” เพตราแทบจะไม่กล้าขึ้นมาสบตามาเฟียหนุ่มกลัวว่าอีกฝ่ายจะเห็นว่าเธอหวั่นไหวกับคำพูดของเขา เธอทำได้แค่ผละตัวออกจากแผงอกแกร่งแล้วก้มหน้ามองกระเป๋าสตางค์ในมือ

โชแปงจับคางมนแล้วบีบมันอย่างเบามือ ก่อนจะเชยขึ้นเล็กน้อย แล้วกดจูบลงบนริมฝีบางหนักๆ หนึ่งที ท่ามกลางสายตาของหลายๆ คนที่กำลังมองอย่างให้ความสนใจ เพราะใบหน้าหล่อเหลาราวกับนายแบบชาวยุโรปและหน้าตาจิ้มลิ้มราวของเพตราดึงสายตาพวกเขาให้มองอย่างไม่ละสายตา

วันต่อมา…