BAD NIGHT คืนร้ายคืนรัก นิยาย บท 63

‘ยินดีด้วยนะคะ คุณแม่ตั้งครรภ์ได้ 4 สัปดาห์แล้วค่ะ’

‘ยินดีด้วยนะคะ คุณแม่ตั้งครรภ์ได้ 4 สัปดาห์แล้วค่ะ’

‘ยินดีด้วยนะคะ คุณแม่ตั้งครรภ์ได้ 4 สัปดาห์แล้วค่ะ’

เสียงของแพทย์สาวยังคนวนเวียนอยู่ในสมองของเพตราไม่ได้หายไปไหน เธอตื่นเต้นจนมือเย็นเฉียบแล้วนิ่งไปชั่วขณะ

“เห็นไหม พี่บอกหนูแล้วว่าเด็กฝรั่งของเรามาแล้วก็ไม่เชื่อ” โชแปงเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ ราวกับมันไม่ใช่เรื่องน่าตื่นเต้นอะไร ทว่าหัวใจแกร่งในอกข้างซ้ายพลันเต้นระรัวสวนทางกับท่าทางของเขาอย่างสิ้นเชิง แม้แต่แดร็กที่เดินตามอยู่เงียบๆ ก็ยังดูออกว่าเจ้านายของเขาดีใจแค่ไหน

“ละ…ลูกมาได้ยังไง หนูกินยาคุมนะ”

“ที่พูดนี่ดีใจหรือไม่ดีใจ?”

“หนูแค่ตกใจไม่คิดว่าหนูจะเป็นสิบห้าเปอร์เซ็นที่เหลือนั่นจริงๆ” เพตรารู้สึกใจหวิวหากโชแปงเจอกับเธอก่อนหน้านี้สักปีสองปี เธออาจจะตั้งครรภ์โดยที่ยังเรียนไม่จบก็ได้

“น้ำยาผัวดี” มาเฟียหนุ่มเลื่อนมือจากไหล่มนลงมาโอบเอวบางไว้หลวมๆ แล้วรั้งให้เดินไปที่รถพร้อมกับเขา ภายนอกโชแปงอาจจะดูหยอกล้อกับเพตราได้ตามปกติ แต่เขาก็กำลังนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานอยู่เสมอ หากเขาไปช่วยเพตราไม่ทัน…เขาอาจจะเสียลูกกับเธอไปตลอดกาลก็ได้

“แด๊ดดี้…หนูถามอะไรหน่อยได้ไหม”

“อืม” ราวกับรู้ว่าชายหนุ่มกำลังคิดอะไรอยู่ เพตราจึงเอ่ยถามออกมาด้วยความอยากรู้

“พินตรายังมีชีวิตอยู่ใช่ไหมคะ”

“ถามถึงคนอย่างนั้นทำไม มันเกือบจะพรากหนูกับลูกไปจากพี่นะ พี่ไม่ฆ่ามันด้วยมือพี่ก็ดีเท่าไหร่แล้ว” โชแปงเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาด้วยความโกรธเคือง หากเขาช้าไปเพียงแค่วินาทีเดียว ทุกอย่างคงเลวร้ายไปมากกว่านี้

“หนูรู้ แต่…”

“ไม่มีคำว่าแต่อะไรทั้งนั้น…มันทำกับหนูยังไง ก็ให้มันได้รับจุดจบแบบนั้น” บางทีพินตราอาจจะได้รับความเจ็บปวดมากกว่าที่ทำกับเพตราด้วยซ้ำ เพราะคนที่ชายหนุ่มส่งเธอไปให้คือพ่อค้าอวัยวะมนุษย์ที่ใครๆ ต่างก็กลัว ไม่มีทางรอดพ้น หากได้เข้าไปในที่ของพวกมันแล้ว

“ถือว่าหนูขอได้ไหม…”

“…”

“…แด๊ดดี้ เรากำลังจะมีลูกนะ หนูไม่อยากให้เวรกรรมมันตกไปถึงลูกของเรา อย่างน้อยเอาพินตราไปอยู่ที่อื่นก็ยังดีกว่าฆ่าเธอนะ” เท้าเล็กหยุดชะงัก ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือหนาราวกับขอร้อง เธอไม่ใช่คนใจดีที่จะให้อภัยคนที่เกือบจะทำลายชีวิตของเธอ แต่ว่ามันยังมีวิธีอื่นอีกมากมายโดยไม่ต้องฆ่ากันให้ตายไปข้างนึง

“…” โชแปงสูดหายใจลึกๆ ระงับความโมโหที่มีต่อหญิงสาวที่กระทำโหดร้ายต่อแม่ของลูกเขา

“พินตราไม่กล้าทำอะไรหนูอีกหรอก แค่ที่แด๊ดดี้ทำเธอก็คงกลัวมากแล้ว”

“พี่ไม่คิดว่าหนูจะใจดีถึงขนาดให้อภัยมัน”

“หนูไม่ได้ให้อภัย…และหนูจะไม่มีวันให้อภัยคนอย่างนั้นเด็ดขาด” สายตาขอร้องของร่างบาง ทำให้ชายหนุ่มสายหัวเบาๆ ก่อนจะหันกลับไปพูดกับมือขวาคนสนิท

“ส่งมันให้ไอ้แอชตันรึยัง?”

“ยังครับ ผู้หญิงคนนั้นยังไม่ได้สติ”

“พามันกลับไปอยู่กับพ่อมัน อย่าให้มันมายุ่งกับเมียกูได้อีก” คำสั่งของโชแปงทำให้เพตราขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความสงสัยว่ามันเกี่ยวอะไรกับพ่อของเธอ

“ครับ”

“ที่พูดหมายความว่ายังไงคะ”

“มันไม่ใช่เรื่องของหนู”

“แต่นั่นพ่อหนู…”

“พ่อที่ไม่เคยนึกถึงจิตใจหนูเลยน่ะเหรอ ถ้าไม่มีพี่คิดบ้างไหมว่าหนูจะเป็นยังไง?” โชแปงถามเพตราเสียงเข้ม เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเพตราถึงต้องเป็นห่วงคนอื่นที่ทำชั่วช้ากับเธอขนาดนี้ด้วย

“…”