บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 106

น้ำในอ่างหนาวเย็นราวน้ำในเหวลึก เพียงครู่เดียวเย่จายซิงก็เริ่มตัวสั่น

แต่ในความเป็นจริงก็คือมีเพียงอุณหภูมิต่ำเท่านั้นถึงจะยับยั้งพิษกู่ได้ เพราะจะทำให้ราชากู่ไม่มีเรี่ยวแรงนัก มิเช่นนั้นแล้วพิษจะยิ่งรุนแรงขึ้นจนไม่สามารถอดทนได้

“น้องซิงขึ้นไป!”

จวินหยวนคิ้วขมวด ผมเผ้ายุ่งเหยิง แต่น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยคำสั่งที่ยากจะฝ่าฝืน

น้ำเย็นเกินไป นางอาจจะไม่สามารถทนได้

เย่จายซิงเอาฟันกัดนิ้วมือของตัวเอง

“เสด็จอา อ้าปาก”

เขาไม่ยอมอ้าปาก เย่จายซิงจึงเอาเลือดหยดลงไปที่ปากของเขาโดยตรง เพียงครู่เดียว ปากของเขากลายเป็นสีแดงสด

นางบังคับเลือดจากหัวใจของนางมาที่มือของตน เลือดจากหัวใจของนางไหลเข้าไปในปากของจวินหยวน

“เลือดของวิหคเพลิงแท้!”

แววตาของจวินหยวนเต็มไปด้วยความสงสัย น้องซิงมีสายเลือดวิหคเพลิงแท้ แม้ว่าจะยังไม่รู้สึกตัวแต่เขาก็รู้สึกได้ถึงพลังเทพที่อยู่ในเลือดวิหคเพลิง

เลือดจากหัวใจไหลเข้าไปในปากของเขาหลายหยด ราชากู่ที่เคลื่อนไหวอยู่ในร่างกายของเขาเริ่มขยับช้าลง

เลือดมังกรแท้ผสมเข้ากับเลือดวิหคเพลิงแท้ ฝ่ายหนึ่งเป็นหยินขั้นสูง ฝ่ายหนึ่งเป็นหยางขั้นสูง เมื่อทั้งสองผสานเข้าด้วยกัน ในหัวใจของเขาพลันปรากฏภาพปากว้าขึ้นมา

ราชากู่ถูกดูดเข้าไปด้านใน และถูกผลึกไว้ในนั้นทันที

เย่จายซิงอ่อนแอลงไปมาก เลือดในหัวใจถือเป็นเลือดที่สำคัญมาก เพราะมีไม่มากนัก คนส่วนมากที่บีบเลือดหัวใจออกไปก็มักจะไม่สามารถทำให้เกิดใหม่ขึ้นมาได้ ยังดีที่เลือดวิหคเพลิงแท้สามารถสร้างขึ้นมาใหม่ได้เพียงแต่ต้องใช้เวลามากหน่อยก็เท่านั้น

“เสด็จอา ก่อนที่จะหาวิธีพิชิตพิษกู่ได้ ตอนนี้ใช้วิธีนี้ในการหยุดมันไปก่อน วันหน้าข้าจะช่วยท่านทุกเดือน ท่านจะได้ไม่ต้องทรมานเช่นนี้อีก”

จวินหยวนโอบเอวของนางเอาไว้ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด อีกมือหนึ่งโอบขาของนางขึ้น แล้วอุ้มนางราวเจ้าหญิง นางส่งเสียงหายใจเบาๆ จากนั้นเขาจึงอุ้มนางขึ้นไปบนเตียงและเขาก็เอาผ้าห่มห่อนางเอาไว้ทั้งตัว

“ข้าจะหาวิธีเอง ครั้งหน้าเจ้าไม่ต้องบีบเลือดมาจากหัวใจของเจ้าอีก”

น้ำยังคงไหลนองลงมาจากตัวของเขา เย่จายซิงมองอยู่พักหนึ่งก็หน้าแดง จนแทบจะไม่ได้ยินว่าเขาพูดกับนางว่าอย่างไร

“ท่านมีเลือดมังกรแท้ ก็น่าจะรู้ว่าเลือดจากหัวใจของเราสามารถเกิดใหม่ได้ จึงไม่มีผลอะไรกับข้ามากนัก”

“ไม่ได้”

เขาปฏิเสธเสียงขรึมจนนางไม่สามารถคัดค้านได้

นาทีนั้น คล้ายว่าเขาได้เปลี่ยนไปเป็นคนที่ดุร้ายคนนั้นที่นางได้เจอในครั้งแรก

แต่เย่จายซิงรู้ดีว่าเขาหวังดีกับนาง เพราะการเอาเลือดหัวใจออกมาใช้มากขนาดนั้น ย่อมทำให้ร่างกายของนางอ่อนแอลง ดังนั้นแม้ว่าเขาจะดุร้าย แต่ความดุร้ายของเขาไม่ทำให้นางรู้สึกต่อต้าน

จวินหยวนนั่งลงบนเตียงแล้วใช้พลังทิพย์ทำให้เสื้อผ้าของนางแห้ง แล้วมองตาเข้าไปในดวงตาของนาง

“พิษแค่ทำให้ข้าเจ็บเท่านั้น ไม่สามารถทำอันตรายร่างกายของข้าได้ เจ้าไม่จำเป็นต้องใช้ของสำคัญอย่างเลือดจากหัวใจมาให้ข้า เพราะมันทำให้ข้ารู้สึกผิด”

“แค่เจ็บที่ไหนกันเล่า!”

ชาติก่อน นางได้เข้าไปในหมู่บ้านแดนม้งในหุบเขาลึกแห่งหนึ่งโดยบังเอิญ คนที่อาศัยอยู่ที่นั่นล้วนเป็นคนแดนม้ง พวกนางชำนาญการใช้กู่ นางเคยเห็นคนที่พิษกู่ออกฤทธิ์ ทุกคนล้วนมีชีวิตอย่างทุกข์ทรมาน ผอมแห้งหมองคล้ำ

อาการที่จวินหยวนแสดงออกมานั้นจะต้องหนาวราวภูเขาหิมะ เพราะตลอดมาเขาไม่เคยแสดงอาการใดๆ ออกมา มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่าทรมานมากเพียงใด

แม้ว่านางจะเคยเรียนรู้เรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับพิษกู่มาบ้าง แต่ที่อยู่ในร่างของเขาคือราชากู่ เป็นสิ่งที่สังหารยากที่สุด และยากที่จะขจัดมันออกมา

“เสด็จอาไม่ต้องพูดแล้วเจ้าค่ะ ข้าติดค้างท่านไว้มาก หากท่านไม่ยอมให้ข้าช่วยกำจัดพิษกู่ วันหน้าท่านก็ไม่ต้องมาหาข้าอีก ท่านก็คิดเอาแล้วกัน”

นางเอาหน้างุดเข้าไปในผ้าห่ม

เมื่อเอาหน้ามุดเข้าไปแล้วนางถึงเพิ่งจะรู้ตัวว่า นี่คือเตียงของจวินหยวน เขาได้ทิ้งความเย็นยะเยือกเอาไว้ และเมื่อดมดูดีๆ ก็จะได้กลิ่นความมีอำนาจที่กระแทกเข้ามาในจมูกของนาง ใบหน้าของนางแดงก่ำ หูของนางร้อนฉ่า

จวินหยวนไม่ได้กล่าวอะไร นางเองก็ไม่ได้ตั้งใจมุดหน้าเข้ามา คนทั้งสองจึงตัวแข็งอยู่อย่างนั้น

สุดท้ายก็เป็นจวินหยวนที่ถอนหายใจเบาๆ แล้วกล่าวกับนางว่า “เจ้าอยู่ในผ้าห่มแบบนั้นไม่อึดอัดหรือไง ออกมาเถอะ”

“เมื่อท่านรับปาก ข้าจะออกไป”

“ข้ารับปากก็ได้ เจ้าไม่ให้ข้าไปหาเจ้า เช่นนั้นน้องซิงก็เอามีดแทงข้าเถิด”