บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 166

“ปากไม่ตรงกับใจ ข้าว่าเจ้าหาซื้อโอสถไขกระดูกเยือกไม่ได้ จงใจทำให้โอสถของผู้อื่นเสียความน่าเชื่อถือกระมัง แต่ข้าได้ยินมาว่า หญิงสาวที่กลั่นโอสถนี้นามว่าเย่จายซิง เป็นลูกศิษย์นักกลั่นยาระดับเจ็ดที่แข็งแกร่งยิ่งใหญ่ผู้หนึ่ง ยังเป็นอันดับหนึ่งของการแข่งขันนักกลั่นยาครั้งนี้อีกด้วย โอสถที่นางกลั่นออกมา ประสิทธิผลที่ย่อมไม่แย่”

หนานกงเหยาเอ่ยกล่าวเสียงดัง นางไม่อาจทนดูได้มากที่สุดก็คือสีหน้าท่าทางอันสูงส่งของโจวเหม้ย วันนี้มีโอกาสได้กดหัวนาง แน่นอนว่าไม่มีทางพลาดโอกาสที่ดีถึงเพียงนี้ไปได้

ไม่รอให้โจวเหม้ยโต้กลับ นางก็เอ่ยกล่าวต่อไป:

“โจวเหม้ย เจ้าควรทำตัวไม่เป็นจุดสนใจเสียหน่อยกระมัง แม้แต่หอไป๋เป่าผู้คนต่างก็ทราบว่าคุณสมบัติประจำตัวเจ้าใช้ไม่ได้ ไม่เต็มใจนำโอสถขายให้แก่เจ้า ช่างน่าขายหน้าไปยันตระกูลจริงๆ”

รสชาติการถากถางเหน็บแนมที่รุนแรงเกินไป ทำให้สีหน้าของโจวเหม้ยดูน่าเกลียด

ตลอดมาล้วนเป็นส่วนที่นางเหน็บแนมผู้อื่น วันนี้กลับถูกหนานกงเหยาหัวเราะเยาะอย่างอำมหิตทีหนึ่ง นี่ทำให้ภายในใจของนางเกิดความแค้นเคืองต่อเย่จายซิงที่กลั่นโอสถไขกระดูกเยือกออกมาผู้นั้น นางนับว่าเป็นคนไม่เอาไหน นึกไม่ถึงว่าจะกล้าปฏิเสธลูกศิษย์ของสำนักเมฆแดงที่มาซื้อโอสถ!

“หนานกงเหยา ข้ากล่าวแล้ว ข้าให้หญิงรับใช้ไปซื้อโอสถ เพียงเพื่อพิสูจน์ว่าโอสถชนิดนี้มีผลดีถึงเพียงนั้นจริงหรือไม่ จากที่ข้าเห็น เป็นการกระพือข่าวลือให้แผ่กว้างออกไปอย่างเกินความเป็นจริง เจ้าเต็มใจโดนหลอก ข้าก็ไม่ขัดขวางเจ้า ก็มีเพียงแค่คนโง่เขลาเช่นเจ้านี้ ถึงจะถูกหลอกลวง”

แน่นอนว่าโจวเหม้ยไม่มีทางยอมรับว่านางให้หญิงรับใช้ซื้อโอสถไขกระดูกเยือกเพราะต้องการให้ตนเองงดงามมากยิ่งขึ้น ตอนนี้นางแทบอยากจากมอบหมายคนไปสังหารเย่จายซิงถึงจะดี

“ปากแข็งไม่ยอมรับ! ถ้ามีความสามารถต่อไปเจ้าก็อย่าส่งคนไปแอบซื้อ!”

หนานกงเหยาหัวเราะเยาะ ถือโอสถเอาไว้แล้วแกว่งไปมา นำโอสถเทลงบนมือ

“หอมยิ่งนัก สีสันสว่างโปร่งแสงเช่นนี้ มองไม่เห็นสิ่งแปลกปลอมใดๆ คุณภาพของโอสถคือไม่มีที่ติ โจวเหม้ย ตอนนี้ข้าจะกินให้เจ้าดู เจ้าก็อย่าได้ริษยาจนตาร้อนไปเสียล่ะ”

พูดจบ นางนำโอสถยัดเข้าไปในปาก

สายตาของทุกคนในโรงน้ำชาต่างก็มองมา เพียงแค่ครู่เดียว ทุกคนก็เห็นว่าใบหน้าของหนานกงเหยาเกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นเล็กน้อย เดิมทีนางก็ขาวอยู่แล้ว เพียงแต่ว่ามีไขมันวัยเยาว์อยู่เล็กน้อย หลังจากกินโอสถลงไปแล้ว ราวกับว่ากล้ามเนื้อและผิวพรรณหนังเปลี่ยนเป็นสดใสและเปล่งปลั่งมากยิ่งขึ้น ไขมันวัยเยาว์ที่แก้มทั้งสองข้างก็สลายไปจนไม่เห็นแล้ว เห็นได้ชัดว่าเครื่องหน้าทั้งหมดของนางงดงามและละเอียดอ่อนเป็นอย่างยิ่ง

“สวยขึ้นจริงๆด้วย!”

“เอวของนางก็เหมือนกับว่าจะบางลง เสื้อผ้าไม่ได้แน่นเหมือนตอนก่อนหน้าเช่นนั้นแล้ว!”

“ช่างน่าเหลือเชื่อ นึกไม่ถึงว่าบนโลกนี้จะมีโอสถที่มหัศจรรย์ถึงเพียงนี้!”

“ข้ายังคิดว่าเป็นของปลอมเสียอีก นึกไม่ถึงว่าจะมีโอสถที่ดีถึงเพียงนี้อยู่จริง พวกนางกล่าวว่าหอไป๋เป่าอยู่ตรงนั้น ข้าเองก็จะไปซื้อเช่นกัน!”

เพียงครู่เดียว บรรดาหญิงสาวในโรงน้ำชาทั้งหมดพากันลุกขึ้นยืน จ้องมองหนานกงเหยาตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความประหลาดใจ

หากกล่าวว่าการเปลี่ยนแปลงของการเกิดใหม่นั้นไม่มีอย่างแน่นอน เนื่องจากหนานกงเหยาเดิมทีก็มีหน้าตาที่งดงามอยู่แล้ว ประกอบกับอาหารการกินของตระกูลขุนนางใหญ่ล้วนแต่เป็นของทิพย์ ฉะนั้นผิวพรรณพรรณก็ไม่แย่เช่นกัน โอสถไขกระดูกเยือกก็เหมือนกับมาเสริมให้ดูดีขึ้น ดูเหมือนว่านางไม่ได้มีความเปลี่ยนแปลงอะไรมากมายนัก แต่ทว่าคนก็สวยงามขึ้นมาก

ก็คือการเปลี่ยนแปลงอย่างเงียบๆประเภทนี้ กลับเรียกร้องความพึงพอใจของผู้คนมากยิ่งขึ้น

ไม่มีผู้ใดคาดหวังให้ตนเองเปลี่ยนเป็นสวยสะดุดตาเป็นพิเศษ เปลี่ยนแปลงจนไม่เหมือนตนเอง ก็คืออยู่บนพื้นฐานของตนเอง เปลี่ยนเป็นสวยขึ้นเล็กน้อย เช่นนั้นก็เพียงพอแล้ว

“ว้าว ผิวพรรณของข้าคาดไม่ถึงว่าจะเปลี่ยนเป็นดูดีมากถึงเพียงนี้!”

หนานกงเหยายกมือขึ้นมา กำลังมองดูแขนและข้อมือของตนเอง นางไม่ได้ขาวแบบขาวซีดประเภทนั้น แต่เป็นสีหน้ามีเลือดฝาดประเภทนั้น และละเอียดเกลี้ยงเกลาเป็นพิเศษ มีความรู้สึกว่าเป็นหยกขาวชั้นหนึ่ง เล็บต่างก็เปล่งประกายเป็นมันวาวดูอมชมพูสุขภาพดี ดวงตานางเต็มไปด้วยความแปลกใจและดีใจ

“คุณหนู ท่านลองส่องหน้าดูเจ้าค่ะ”

หญิงรับใช้นำกระจกทองแดงยื่นไปให้นาง

มือข้างหนึ่งของนางถือกระจกทองแดงเอาไว้ มือข้างหนึ่งลูบคลำไปบนใบหน้าเล็กที่ขาวนุ่มของตนเอง เบิกดวงตากว้างด้วยความประหลาดใจ

ไขมันวัยเยาว์ที่นางพยายามลดความอ้วนมาโดยตลอดแต่ก็ไม่ผอมลงคาดไม่ถึงว่าจะสลายหายไปแล้ว ตนเองในกระจกทองแดง ริมฝีปากสีแดงฟันสีขาว ผิวพรรณละเอียดเกลี้ยงเกลา เครื่องหน้างดงามและละเอียดอ่อน ไม่มีความรู้สึกน่ารักไร้เดียงสาแล้ว เหมือนกับจากสาวน้อยกลายเป็นเทพธิดา นางรู้สึกว่าต่อให้เปรียบเทียบกับพี่สาวที่ถูกเรียกขานว่าสาวงาม ก็ไม่แย่

นางดีใจเป็นอย่างยิ่ง