บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 168

มองเห็นคนในอ้อมกอดหน้าแดงจนถึงใบหู เส้นผมสีดำที่เปียกชื้นครึ่งหนึ่งย้อยลงมาปิดบนกระดูกไหปลาร้า ลูกกระเดือกของโม่เสิ่นยวนขยับหนึ่งที

คอแห้งผาก

เดิมทีเพียงแค่จะแหย่นางเท่านั้น นึกไม่ถึงว่าจะทำให้ตนเองตกหลุมเสียเอง

กดระงับเปลวไฟภายในใจเอาไว้ โม่เสิ่นยวนนำคนที่รักสุดหัวใจของเขาวางลงเตียง และใช้ผ้าห่มนำนางมาห่อเอาไว้อย่างแน่นหนามิดชิด

เย่จายซิง: ……

เอาเถอะ เป็นนางที่เข้าใจผิดเอง นางคิดว่าวันนี้เขาคิดอยากจะนำตนเองกลืนกินจนไม่เหลือ

ถุย นางกำลังคิดเหลวไหลอะไรอยู่ เห็นได้ชัดเจนว่าเขากลัวว่าตนเองจะเป็นหวัดนะ

เย่จายซิงถูกผ้าห่มผืนเล็กห่อเอาไว้ อายที่จะเผชิญสายตากับเขา แน่นอนว่าไม่ได้มองเห็นแสงอันดำมืดที่พลุ่งพล่านภายในดวงตาของเขา

“แค่ก เหตุใดอยู่ๆท่านก็เข้ามา?”

ผ่านไปครู่หนึ่ง นางส่งเสียงเอ่ยถาม ทำลายบรรยากาศเงียบสงัดที่คลุมเครือแปลกประหลาดนี่

“ในวังเกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อย”

สีหน้าของเขาอึมครึมเล็กน้อย ทันใดนั้นเย่จายซิงก็ได้กลิ่นสุราบางๆ บางเบามากๆ

“ไม่เป็นไรใช่หรือไม่?”

นางมีความเป็นกังวลเล็กน้อย เห็นสีหน้าของเขา เหมือนกับว่าได้พบเจอเรื่องราวที่ทำให้เขาไม่สบายใจ

แต่ทว่าอารมณ์ของเขายากมากที่จะถูกคนนอกทำให้เปลี่ยนแปลงได้ หมายความว่าเรื่องนี้ไม่เล็กน้อย

โม่เสิ่นยวนมองใบหน้าเล็กของนางที่เป็นกังวล ความกลัดกลุ้มภายในใจสลายหายไปมากเลยทีเดียว เขานั่งอยู่ที่ขอบเตียง กล่าวอย่างอ่อนโยน:

“ไม่เป็นไร เพียงแค่ถูกคนวางแผนทำร้ายมาถึงตัวก็แค่นั้น คนถูกข้าตบจนตายไปแล้ว น้องซิงไม่ต้องกังวลใจ”

เย่จายซิงพยักหน้า รู้ว่าเรื่องราวจะต้องไม่ง่ายดายอย่างที่เขากล่าวเช่นนี้เป็นแน่ แต่ทว่าเขาไม่อยากจะพูด นางก็จะไม่ซักไซ้ไล่เรียงต่ออีก

ในขณะที่นางกำลังต้องการจะกล่าวเรื่องอะไรบางอย่างอีกเล็กน้อย ทันใดนั้นโม่เสิ่นยวนก็มองนางแล้วเอ่ยกล่าว:

“น้องซิง สิ่งที่เจ้าจำเป็นต้องรู้มีเพียง ในใจของข้า มีเจ้าแค่เพียงคนเดียวก็เพียงพอแล้ว ถึงแม้จะต้องให้กำเนิดรัชทายาท ก็จะต้องเป็นบุตรของเจ้ากับข้า”

นางอ้าปาก นี่มันหมายถึงอะไร จำนวนของข่าวสารดูเหมือนว่าจะใหญ่ไปเสียหน่อย

นางลูบไปลูบมา ภายในใจมีการคาดเดา

เขากล่าวว่าถูกคนวางแผนทำร้าย ทั้งยังเอ่ยถึงเรื่องรัชทายาท เกรงว่าจะมีความเกี่ยวข้องกับฝ่าบาทและฮองเฮา มีเพียงแค่พวกเขาถึงมีคุณสมบัติที่จะให้เขาเหลือทายาท เมื่อคิดโยงไปถึงก่อนหน้านี้เขาเคยกล่าวความลับของราชวงศ์ นางสงสัยว่าพวกเขาวางแผนทำร้ายเขา ต้องการให้เขาเหลือทายาทเอาไว้หนึ่งคน

มิใช่กล่าวว่าชั่วชีวิตนี้ของฝ่าบาทไม่สามารถให้กำเนิดบุตรชายคนอื่นๆได้อีกแล้วงั้นหรือ ฝ่าบาทไม่ชื่นชอบเขา ก็คิดจะควบคุมบุตรของเขากระมัง

การคาดเดาเช่นนี้ ทำให้เย่จายซิงรู้สึกสะอิดสะเอียน

ผู้คนเหล่านั้น ช่างเลวร้ายยิ่งนัก!

ควบคุมเขาไม่ได้ ก็อยากจะควบคุมบุตรของเขา ให้คนวางยาพิษเขา คิดอยากจะให้เขาเหลือทายาทไว้

เกรงว่าเมื่อทันทีที่เด็กถือกำเนิดออกมา เขาก็จะถูกพวกเขาสังหารอย่างไร้เมตตาปรานี

ฮองเฮาคือแม่เลี้ยง โหดร้ายเช่นนี้นางสามารถเข้าใจได้ แต่ทว่าฝ่าบาทเป็นท่านพ่อผู้ให้กำเนิด เพราะเหตุใดจึงเลือดเย็นได้ถึงขั้นนี้!

“น้องซิง เจ้าอย่าได้คิดมาก เรื่องสกปรกของราชวงศ์ ข้าไม่ต้องการให้เจ้าเข้าใจ ทั้งนี้จะได้ไม่แปดเปื้อนหูของเจ้า”

ฝ่ามือที่กว้างใหญ่ข้างหนึ่งลูบไปที่หว่างคิ้วที่ขมวดแน่นของนาง

หว่างคิ้วของนางคลายลงเล็กน้อย จับฝ่ามือของเขาเอาไว้ เอ่ยกล่าว: “เสด็จอา ข้าสามารถช่วยท่านได้......”

“ช่วยอะไรข้า? ช่วยข้าให้กำเนิดบุตรงั้นหรือ?”

นางยังไม่ทันได้พูดจบ เขาก็มองนางด้วยสายตาที่สว่างแวววาว สายตาค่อยๆเลื่อนลงไปด้านล่างอย่างช้าๆ

“อ๊ะ!”

นางเพิ่งค้นพบว่าผ้าห่มบนกายนางไหลลงไปแล้ว รีบปล่อยมือของเขา นำผ้าห่มจับเอาไว้แน่น เผยให้เห็นเพียงแค่ศีรษะเท่านั้น

“ท่านห้ามมอง!”

ใบหน้าของเย่จายซิงเหมือนกับกุ้งที่ต้มจนสุกแล้ว แดงก่ำ นางเขินอายจนไม่รู้จะมองไปทางใด เอ่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ ไม่กล้ามองหน้าเขา

โม่เสิ่นยวนหัวเราะด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำสองสามครั้ง เสียงหัวเราะพึงพอใจ ความกลัดกลุ้มใจหัวใจหายไปหมดเกลี้ยง

เขายื่นมือออกไปแล้วขยี้ไปที่ศีรษะของนาง เอ่ยกล่าว: “น้องซิงเจ้าเขินอายอันใด ก่อนหน้านี้มิใช่ว่าข้าก็เคยถูกเจ้ามองแล้วหรอกหรือ? ยุติธรรมมากใช่หรือไม่?”

“ท่านเงียบปากเดี๋ยวนี้ห้ามพูดแล้ว!”