บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 185

เดิมองค์หญิงหลิงหยุนนั้นมิได้มีความสงสัยอะไร แต่เมื่อเห็นเย่เจียหยูท่าทีลับๆล่อๆ เดินอย่างเร่งฝีเท้าและมองซ้ายพวงขวา ความสงสัยในใจยิ่งทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ

นางเดินตามหลังไปค่อนข้างไกล จนในที่สุดหยุดเดินลงบ้านหลังหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ในเขตพลุกพล่าน

“ที่นี่มันช่างคุ้นเคยนัก”

องค์หญิงหลิงหยุนพูดกับตัวเอง ตอนกำลังจะเดินขึ้นไป นางเห็นชายคนหนึ่งกำลังเดินตามเย่เจียหยูไป ชายคนนั้นไม่ใช่ซุนหยวนชิ่งรึ?

นางคิดขึ้นมาได้ว่าบ้านหลังนี้ เป็นบ้านที่ซุนหยวนชิ่งพานางมาเมื่อปีที่แล้ว?

ตอนนั้นเขาพูดว่าจะยกบ้านหลังนี้ให้นางอยู่ แต่นางปฏิเสธไป นางเกิดเป็นถึงองค์หญิงและเป็นความภาคภูมิใจของแคว้นหงส์แดง เสด็จอานั้นได้ให้หินทิพย์นางมากมาย นางไม่ถูกใจบ้านหลังนี้

เขาทั้งสองมาที่นี่ทำไมกัน?

นางอยากขึ้นไปถามให้รู้เรื่อง แต่เย่เจียหยูกลับร้องไห้ขึ้นมาก่อน ร้องไห้ฟูมฟายน่าสงสารเหมือนจะเสียใจมาก ซุนหยวนชิ่งนั้นปลอบใจนางพลางโอบไหล่นางไว้ ผ่านไปสักพักเขาก็โอบกอดเย่เจียหยูเข้าไปในอ้อมอก

เย่เจียหยูก็ไม่มีท่าทีขัดขืน ยินยอมให้เขากอดแต่โดยดี

องค์หญิงหลิงหยุนรู้สึกโกรธ

ซุนหยวนชิ่งตามตื๊อองค์หญิงอยู่ ถึงแม้นางจะไม่ได้รับรัก แต่เขาก็ยังคอยตื๊อนางอยู่เรื่อยๆ แต่ไหนถูกเย่เจียหยูแย่งไปแบบไม่รู้เนื้อไม่รู้ตัว เหมือนตัวเองนั้นกลายเป็นหมาหัวเน่า ในใจนางรู้สึกดีก็บ้าไปแล้ว!

ยิ่งไปกว่านั้น เย่เจียหยูเป็นคู่หมั้นของเซี่ยซือหาวอยู่แล้ว!

มาถึงเฉินตูก็มาคบหากับชายอื่น ในสายตานางนั้นไม่มีคู่หมั้นตัวเองอยู่เลยรึ?

องค์หญิงหลิงหยุนนั้นเดินขึ้นไปแล้วดึงตัวเย่เจียหยูออกมา ตบไปที่หน้านางสองที

“เย่เจียหยู เจ้าบังอาจมาก เจ้ามันยั่วผู้ชายอย่างไม่เลือกหน้า!”

เย่เจียหยูอุทานออกมาด้วยความตกใจ ซุนหยวนชิ่งรีบเข้าไปพยุงนางไว้ พูดกับองค์หญิงหลิงหยุนด้วยสีหน้าจริงจังว่า:

“เจ้าทำไมต้องทำร้ายนางด้วย? น้องหยูทำอะไรให้เจ้าโกรธ?”

“น้องหยู? เรียกชื่อกันสนิทสนมเช่นนี้ อย่าบอกนะว่าเจ้าสองคนได้เสียกันแล้ว!”

องค์หญิงหลิงหยุนพูดด้วยอารมณ์โมโห จนแทบอยากจะฉีกหน้าฉีกปากที่ดูน่าเอ็นดูของเย่เจียหยู

เย่เจียหยูรีบอธิบาย: “องค์หญิง ท่านอย่าเข้าใจผิดไป ข้ากับท่านพี่ใหญ่ไม่มีความสัมพันธ์อะไรกัน พี่ซุนแค่สงสารข้าเลยปลอบใจข้า”

นางไม่รู้ว่าองค์หญิงหลิงหยุนนั้นมาได้อย่างไร แต่นางรู้เพียงแต่ว่า ไม่สามารถให้องค์หญิงนั้นเข้าใจผิดเรื่องซุนหยวนชิ่งกับนาง มิฉะนั้นองค์หญิงอาจจะพูดเรื่องคู่หมั้นนางให้ซุนหยวนชิ่งก็เป็นได้

ถ้าเป็นเช่นนั้นแล้วจะลำบากเข้าไปใหญ่

แต่ท่าทีนางทำให้ซุนหยวนชิ่งเห็นว่านางหวาดกลัวองค์หญิงหลิงหยุนมาก เขาได้ดึงนางหลบอยู่ด้านหลัง พูดกับองค์หญิงเสียงขรึมว่า:

“เจ้าอย่ารังแกน้องหยูเลย ไม่ใช่ความผิดของนาง แต่เป็นเพราะข้าที่ไม่ได้รักเจ้าแล้ว ตอนนี้หญิงที่ข้ารักคือนาง นางเป็นคนเห็นอกเห็นใจคน เป็นคนงามสง่าดีกว่าเจ้าไม่รู้กี่เท่า ข้าทนอารมณ์เจ้าไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องการแข่งขันที่เทียนเจียว ที่เจ้าให้เย่จายซิงนั้นคุกเข่าคำนับเจ้าเป็นร้อยครั้งที่ร่ำลือไปทั่ว ทำให้ข้าก็พลอยอับอายไปด้วย!”

องค์หญิงรู้สึกคับแน่นหน้าอกขึ้นมา ยิ่งทำให้นางนั้นตกตะลึงตาโต มองซุนหยวนชิ่งด้วยสายตาที่ไม่น่าเชื่อ ว่าเขาจะพูดคำพูดเหล่านี้ออกมาจากปาก

เมื่อก่อนเขาไม่ได้เป็นคนเช่นนี้!

เป็นเพราะเย่เจียหยู! ต้องเป็นเย่เจียหยูที่ทำให้เข้าหลงหัวปักหัวปำ ทำให้เข้าปันใจไปรักเย่เจียหยูและมาพูดจาเยี่ยงนี้กับนาง

“เย่เจียหยู! เจ้าช่างกล้าบังอาจมาก! ข้ามองเจ้าผิดไปจริงๆ!”

นางพูดอย่างกัดฟันแน่น แววตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น