บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 192

ถึงแม้ว่าลั่วกูหยุนจะมาเข้ามาที่หอไป๋เป่าทุกสามวันห้าวัน นั่นก็เป็นเพราะว่ากิจการที่หอไป๋เป่าดียิ่งนัก

ไม่ว่าจะอย่างไร เขาก็ไม่คิดเลยว่า หอไป๋เป่าจะใช้ระยะเวลาเพียงสั้นๆ ก็จะสามารถทำการค้าขายโอสถออกมาได้เช่นนี้ ขึ้นเป็นที่หนึ่งของร้านขายโอสถในเฉินตูเลยทีเดียว

เขารู้สึกว่าตนเองประมาทการทำสมาชิกลูกค้าของเย่จายซิงไปมาก ในยามนี้ เมื่อตนเองกลับมาครุ่นคิดดูแล้วนั้น โอสถของนางที่ขายแม้ว่าจะราคาถูก กำไรเหมือนจะได้น้อย หากปริมาณในการส่งออกมีมากยิ่งนัก เมื่อกลับมาคิดดูแล้ว กำไรที่นางได้อาจจะมิได้มากเท่าที่ควร

ทว่า เมื่อเขาได้มาเห็นสมุดบัญชี เขาก็ยิ่งเถิดทูลเย่จายซิงมากเข้าไปอีก ทั่วทั้งเฉินตูคงไม่เคยมีผู้ใดคิดวิธีเช่นนี้ได้แน่ นางคิดวิธีการค้าขายเช่นนี้ออกมาได้อย่างไรกัน ?

“เย่จายซิง เจ้าวางใจและออกไปเที่ยวเล่นกับเซ่าตี้ได้เลย ข้าจะคอยดูแลหอไป๋เป่าและน้องชายของเจ้าให้เอง!”เขากล่าวกับเย่จายซิงด้วยท่าทีจริงจังเย่จายซิงเพียงแค่แย้มยิ้มกล่าวออกมา“เรื่องที่ไหว้วานเจ้านั้น ข้าย่อมวางใจอยู่แล้ว วันพรุ่งข้าจะมอบโอสถไขกระดูกเย็นให้เจ้าอีกจำนวนหนึ่ง เจ้าเพียงแค่นำมันออกมาขายอย่างละนิดอย่างละหน่อยก็พอแล้ว ยิ่งมันมีจำนวนจำกัดมากเท่าใด ย่อมต้องมีคนอยากมาซื้อมันเป็นจำนวนมาก ดังนั้น หอไป๋เป่าก็จะยังคงรักษาความเป็นที่นิยมเอาไว้ได้อยู่เสมอ”“เช่นนั้น ย่อมเป็นเรื่องที่ดียิ่งนัก!”ลั่วกูหยุนที่ยังอยากจะพูดอะไรอีกมากมายนั้น กลับถูกแววตาดำขลิบของโม่เสิ่นหยวนเอ่ยปากไล่เสียก่อน

“เขามีแต่คำพูดไร้สาระเท่านั้น ไม่มีสิ่งใดให้น่าฟังหรอก”

โม่เสิ่นหยวนกล่าวกับนาง

เย่จายซิงได้แต่หันหน้าไปแอบหัวเราะ เพื่อเสแสร้งทำเป็นไม่เห็นท่าทีหวงเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเอาไว้ ที่ไม่ชอบให้บุรุษคนใดมาคุยกับนาง

“ซิงเอ๋อร์ คืนนี้ข้ารั้งอยู่ที่นี่ ดีหรือไม่?”