บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 195

เมื่อเย่จายซิงถามคำถามนี้ขึ้นมานั้น โม่เสิ่นหยวนพลันตัวแข็งทื่อไปเล็กน้อย

หากนางไม่เอ่ยถามออกมา เขาก็ไม่จำเป็นต้องพูด

แต่ในเมื่อนางถามออกมาแล้วนั้น แม้เขาไม่อยากจะบอกนาง ก็ต้องได้บอกกับนางตามตรงอยู่ดี

“เจ้าของโรงน้ำชาหวูหยาแห่งนี้ เจ้ารู้จัก”

ถึงคราวของเย่จายซิงที่ต้องรู้สึกแปลกใจออกมา “ข้ารู้จักหรือ?”

เหตุใดนางถึงไม่รู้เลยว่า ตนเองรู้จักเจ้าของโรงน้ำชาหวูหยาด้วย ก่อนที่นางจะมาถึงนั้น นางหาได้รู้จัดสถานที่ที่เอาไว้แจกแจงภารกิจนี้ไม่

“เป็นชายผมสีทองจากตระกูลขุนนางที่รักสันโดษ”

โม่เสิ่นหยวนพลันเอ่ยออกมาอย่างไม่ใคร่พอใจนัก เขายังจำได้ว่านางรับป้ายหยกจากบุรุษผู้นั้นมาอยู่เลย

“เป็นเขาหรือ!”

เย่จายซิงพลันจำได้ว่า ยามที่อยู่แคว้นหงสานั้น บุรุษผมทองผู้นั้นคือคนที่ซือยาเลี้ยงจิตของนางเย่ อีกทั้งเขายังจิตใจดีมากอีกด้วย

นามของเขาคือหรงจิ่งเฉิน เสด็จอากล่าวว่าเขาคือนายน้อยตระกูลขุนนางรักสันโดษ ทั้งยังไม่ยอมให้นางไปสนิทชิดเชื้อกับบุรุษผู้นี้อีกด้วย

ในตอนนั้นเสด็จอาวางท่ามีอำนาจมากกว่าในครานี้ยิ่งนัก

หาใช่เขาวางท่ามีอำนาจไม่ แต่เป็นเพราะเขาเรียนรู้ที่จะรู้สึกยับยั้งชั่งใจของตัวเองได้ดี ทั้งยังรู้จักรักษาความรู้สึกของนางมากขึ้น

“ไม่คิดเลยว่าโรงน้ำชาหวูหยาแห่งนี้จะเป็นเขาที่เปิดขึ้น นับว่าเป็นเรื่องที่ข้าไม่คาดฝันเสียจริง”

เมื่อเห็นนางกำลังรื้อฟื้นความทรงจำตนเองนั้น โม่เสิ่นหยวนจึงได้รับคว้ามือนางเดินออกมาในทันที พร้อมกับพูดว่า

“ในตอนนั้นพวกเจ้าพูดคุยกันอย่างถูกคอ น่าเสียที่ในวันี้นเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ ทั้งเจ้ากับเขาย่อมไม่มีทางได้พบกันอีกแล้ว”

เย่จายซิงพลันสัมผัสได้ถึงกลิ่นเปรี้ยวที่โชยออกมาในทันที พร้อมกับเดินไปด้านหน้าของโม่เสิ่นหยวนแล้วจึงเอ่ยหยอกล้อว่า