บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 196

หรงจิ่งเฉินคิดถึงเรื่องนี้ ก็หลับตาลงหมดแล้วหลับไปครู่หนึ่ง

ในเวลานี้แผ่นหยกตรงเอวก็สว่างขึ้น เขารีบลุกขึ้นนั่งทันที แล้วเปิดแผ่นหยกส่งเสียงออก

“นายน้อย พวกเราซื้อยาเลี้ยงจิตที่หอไป๋เป่าได้ผลดีมาก ผู้อาวุโสหลายท่านบอกว่า ยาเลี้ยงจิตนี้กับที่ท่านซื้อยาเลี้ยงจิตครั้งก่อนน่าจะมาจากคนคนเดียวกัน！”

คนของเขาส่งข่าวกลับมาจากตระกูล

เขาลุกขึ้นทันที กำชับลูกน้องให้ไปสืบถามว่าเย่จายซิงพักอยู่ที่ไหน เขาจะไปพบนางตอนนี้

ส่งสารจากที่นี่ไปถึงเฉินตู เป็นเวลาไม่ถึงครึ่งก้านธูปเท่านั้น

“นายน้อย เจ้าของหอไป๋เป่าเย่จายซิงตอนนี้ไม่อยู่ โดยเป็นน้องชายของนางและนายน้อยตระกูลลั่วลั่วกูหยุนที่ช่วยนางดูแลร้าน ข้าน้อยได้สืบถามมาเล็กน้อย ได้ยินว่านางออกไปยังสถานที่ที่ไกลมาก ไม่แน่นอนวันที่จะกลับ”

“อะไรนะ？”

หรงจิ่งเฉินขมวดคิ้วแน่น

ไม่ง่ายเลยที่ค้นพบข่าวของ“น้องเย่” ปรากฎว่านางออกไปยังสถานที่ที่ไกลมากเสียแล้ว！

“สืบถามให้ชัดเจนว่านางไปที่ไหน”

เขาถ่ายทอดลงไปอีกครั้ง

เชื่อว่าจะพบร่องรอยของนางอย่างรวดเร็ว เครือข่ายข่าวกรองของตระกูลหรงพวกเขามีกระจายไปทั่วแผ่นดินเทียนเหย้า นอกจากราชวงศ์และภายในตระกูลขุนนางใหญ่ไม่กี่ตระกูล ก็ไม่มีข่าวที่เสาะหาไม่ได้

อ่อ เขานึกออกแล้ว ยังมีอีกคนที่ตระกูลหรงของพวกเขาสืบค้นฐานะไม่ได้เลย นั่นก็คือ——อ๋องเซ่อเจิ้งจวินหยวนของแคว้นหงส์แดง

ไม่นาน ลูกน้องก็ส่งข่าวกลับมา

หรงจิ่งเฉินนึกว่าสืบข่าวร่องรอยของเย่จายซิงได้แล้ว ใครจะรู้ว่าลูกน้องกลับบอกว่านางและจวินหยวนหลังออกจากหอไป๋เป่าไปแล้วก็สูญเสียร่องรอยทั้งหมดไป！

จวินหยวน？

ทำไมนางต้องอยู่กับจวินหยวน？

หากอยู่ด้วยกันกับเขา งั้นสืบไม่พบร่องรอยของนางก็เป็นเรื่องปกติแล้ว

หรงจิ่งเฉินขมวดคิ้วแน่น ไม่ค่อยสบายใจอยู่บ้าง เปิดแผ่นหยกแล้วพูด：

“สืบเรื่องราวของเย่จายซิงในช่วงหลายปีนี้หน่อย นางอยู่กับจวินหยวนตั้งแต่เมื่อไหร่ ทั้งสองในตอนนี้มีความสัมพันธ์อะไรกัน”

เมื่อก่อนเขาเองก็ไม่เคยสืบข่าวเย่จายซิงมาก่อน คิดมาตลอดว่า“วิชาเด็กไร้การมณ์”เป็นผู้ชายคนหนึ่ง คิดว่านามสกุล“เย่”เป็นนามแฝงที่เขาเรียกตามชอบ คิดไม่ถึงว่านางจะเป็นสตรีคนหนึ่ง

ได้ทราบข่าวนี้ ในใจของเขาตื่นเต้นและดีใจมาก คำพูดและการกระทำในตอนแรกของ“วิชาเด็กไร้การมณ์”ล้วนมีความน่าสนใจและลึกลับ หากเป็นสตรียิ่งทำให้เขารู้สึกสนใจมากขึ้น

“เห้ ทำไมข้าถึงได้รีบร้อนขนาดนี้”

หรงจิ่งเฉินกอบกุมส้นผม รู้สึกว่าตนเองค่อนข้างไม่ปกติ

เขาก็ไม่นอนแล้ว หลังจากเรียกนางชิวมาอธิบายสักพัก แล้วพากลุ่มลูกน้องที่ตนเองพามายังแดนเหนือออกจากโรงน้ำชาหวูหยา

เขาต้องไปค้นหาร่องรอยของอสูรเทพก่อน

อสูรเทพถือกำเนิด ทุกคนควรได้ครอบครอง

……

หรงจิ่งเฉินออกไปได้ไม่นาน โม่เสิ่นยวนกลับถึงโรงน้ำชาพร้อมกับเย่จายซิง

พนักงานโรงน้ำชาและลูกค้าโรงน้ำชาบางส่วนรู้จักพวกเขา

“กลับมาเร็วกันมาก ดูท่าจะตกใจกับอสูรปีศาจของหุบเขามายา แม้แต่ภารกิจไม่กล้าทำก็กลับมาแล้ว！”

“ถึงอย่างไรก็ยังเด็กเกินไป”

“ช่างขายขี้หน้าอ่าสองคนนี้！”

“หากเป็นข้า ข้าอายเกินกว่าจะกลับมาโรงน้ำชาอีก สองคนนี้ช่างหน้าหนา”

เห็นทั้งสองคน คนไม่น้อยที่แสดงสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม

จากมีคนบอกว่าเห็นพวกเขามาถามทาง จนกลับถึงโรงน้ำชา คาดคำนวณเวลาก็ราวหนึ่งชั่วยามเอง

เวลาหนึ่งชั่วยามจะทำอะไรได้？แค่ไปกลับก็ต้องใช้เวลาครึ่งชั่วยามแล้ว นอกจากนั้นอีกครึ่งชั่วยามสามารถพอที่จะตัดหัวเสือทรายดำขั้นหกห้าสิบตัวได้？

เป็นสิ่งที่คิดเพ้อฝันเสียจริงอ่า

ทุกคนมองดูพวกเขาสองคนเดินไปที่หน้าโต๊ะสำหรับจ่ายเงิน