บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 202

ยังมีของสิ่งอื่นอีกหรือ？

ขณะที่โม่เสิ่นยวนพูดจบ ทันใดนั้นก็มีหมอกควันสีดำเกาะตัวกันขึ้น ในชั่วพริบตาเดียวสององครักษ์ยักษ์กับหอกก็ปรากฏ

องครักษ์ยักษ์หมายที่จะฆ่า ได้ตรงมาที่คนทั้งสองยืนอยู่

องครักษ์จากหมอกควันสีดำ ที่แท้เป็นผู้บำเพ็ญจากแดนมหาจักรพรรดิทิพย์！

ขณะที่เย่จายซิงกำลังตกใจอยู่นั้น ไม่มีความเกรงกลัว พร้อมกับชักดาบและกระโจนเข้าไป

นางได้เริ่มการต่อสู้กับสัตว์ร้ายในอาณาจักรของจิตวิญญาณ แต่องครักษ์ที่ยิ่งใหญ่นี้คุกคามนางอย่างหนัก แต่เมื่อแรงกดดันยิ่งมากนางก็ยิ่งก้าวหน้าขึ้นมาก

ทันใดนั้น องครักษ์ยักษ์ที่จู่ๆ ก็ปรากฏตัวได้โจมตีดั่งสัตว์ที่ดุร้าย นางมีตัวเบา ไม่หนักเทอะทะเหมือนองครักษ์ยักษ์ นี่เป็นจุดอ่อนของพวกเขา

เมื่อจับจุดได้ นางก็กล้าที่จะต่อสู้มากขึ้น การต่อสู้ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งนางได้เปรียบ

ส่วนโม่เสิ่นยวนที่ได้สู้กลับไปหลายครั้ง องครักษ์ยักษ์ก็ถูกปราบจนพ่าย เกราะเหล็กหอกยาวก็ตกลงที่พื้น

เขาไม่ได้มาช่วย หากแต่มองนางที่ต่อสู้กับองครักษ์ยักษ์ การที่เห็นนางก้าวหน้าขึ้นทีละนิด จนสามารถจัดการกับองครักษ์ยักษ์ได้ สายตาของเขาปรากฏรอยยิ้ม

ไม่นานเย่จายซิงพบข้อบกพร่องขององครักษ์ยักษ์ จากนั้นใช้ดาบแทงไปที่หว่างคิ้ว เสียงฟิ้วฟิ้วของเกราะเหล็กตกลง

ร่างกายของนางเต็มไปด้วยเหงื่อ แต่สามารถหายเหนื่อยได้ แต่ในใจของนางยังคงดุเดือดอยู่ เพราะจากการสู้เมื่อครู่ ทำให้นางก้าวหน้าขึ้นมาก

นางเก็บหอกยาวที่พื้นจากแกว่งอยู่หลายครั้ง คิดไม่ถึงเลยว่าจะเหมาะกับมือนางมาก

ซ่อนในวังใต้ดินแห่งนี้มาหลายปี แต่ความคมนั้นยังเหมือนใหม่อยู่เลย

“เสด็จอา นี่มันอาวุธขั้นแปด เดี๋ยวเอากลับไปขายที่หอไป๋เป่าของข้า！”

นางหัวเราะด้วยความชอบใจ

อาวุธขั้นแปดทั้งนางและโม่เสิ่นยวนต่างก็ใช้ไม่ได้ เพราะว่าเขากำลังทำดาบศักดิ์สิทธิ์ให้นางอยู่ แต่ยังขาดวัตถุดิบบางชนิดอยู่ เขาเป็นคนชอบความสมบูรณ์แบบ ดังนั้นเลยตีดาบออกมาได้ช้า

ตอนนี้ดาบที่นางใช้ก็คือดาบโบราณที่เสด็จอาได้มากจากแดนลึกลับ กึ่งศักดิ์สิทธิ์ ระหว่างที่นางกำลังฝึกดาบ ถือว่ายังเหมาะกับมือนางอยู่

โม่เสิ่นยวนเก็บเกราะเหล็กและดาบยาว จากนั้นส่งให้นาง：

“เกราะเหล็กนี้ก็ใช้ได้เลย ดูแล้วมีปัญญาทิพย์ใช้ได้ หมอกดำเหล่านี้ถูกสร้างขึ้นเป็นเวลาหลายปีในพระราชวังใต้ดิน เกราะเหล็กนี้ก็มีเจ้าของ ดังนั้นเขาจึงกลายเป็นผู้คุ้มกันพระราชวังใต้ดินแห่งนี้”

เย่จายซิงเก็บหอกยาวและเกราะเหล็กขึ้นมา หอไป๋เป่าของนางอะไรก็ขายได้ สิ่งของเหล่านี้เอามาขายได้ นางไม่มีทางปล่อยไปแน่ เก็บให้หมด

“เมื่อครู่มองแล้วเกราะเหล็กเหมือนมาจากปัญญาทิพย์？”

นางถาม

ในคำพูดนั้นทำให้เขากระพริบตา

โม่เสิ่นยวนพยักหน้า จากนั้นหัวเราะ พร้อมกล่าวว่า：“อืม คงจะเช่นนั้น”

“ถ้างั้นคงไม่มีอันตรายแล้ว พวกเราเข้าไปกันเถอะ”

ทั้งสองคนเข้าไปอย่างสบายๆ พร้อมกับเดินสะบัดแขนเข้าไป

ขณะนั้นเอง เปลวไฟสีฟ้าของผู้บำเพ็ญก็ลงมาที่หัวพวกเขาอย่างฉับพลัน พลังทิพย์ของโม่เสิ่นยวนก็ป้องกันกลุ่มเพลิงนั้น การต่อสู้กลับของเย่จายซิง พลังดาบก็อาศัยจังหวะนั้นจู่โจมเพลิงนั่นได้

การโจมตีของนางใช้พลังทิพย์ถึงสิบพลัง จนได้ยินเสียงร้องโหยหวนของเปลวไฟสีฟ้า เปลวไฟที่รุนแรงกลับกลายเป็นกลุ่มเปลวไฟสีฟ้าขนาดนั้นเท่ามือ

จากนั้นโม่เสิ่นยวนก็ได้จัดการจากการล้อมของศัตรู ไม่นาน กลุ่มเปลวไฟสีฟ้าก็ติดในกับดัด ส่งเสียงร้องแหลม

“เพลิงพิลึกขั้นเจ็ด ได้มาโดยไม่ต้องเสียแรง”

เย่จายซิงเบ้ปาก จากนั้นเก็บดาบไป

นางกับโม่เสิ่นยวนรู้สึกถึงสายตาที่จับจ้องได้มาตั้งนานแล้ว หากแต่ไม่ใช่ค้างคาวหน้าคนและองครักษ์ยักษ์ แต่หากยังไม่รู้สึกถึงลมปราณอื่นๆ นางจึงคิดว่าเพลิงพิลึกอาจจะซ่อนอยู่ที่นี่ก็เป็นได้

เพลิงพิลึกขั้นเจ็ดได้กำเนิดภูตอัคคีแล้ว ฉลาดปลิ้นปล้อนมาก ถนัดในการปกปิดและซ่อนลมหายใจ รอให้พวกมันเผลอก่อนจากนั้นค่อยโจมตีทีเดียว