บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 207

อาวุธวิเศษไม่วิเศษ โม่เสิ่นยวนก็ไม่รู้เหมือนกัน

เชือกป่านนี้เป็นเชือกธรรมดา ไม่มีพลังเทพหรือแม้กระทั่งกลิ่นหญ้าแห้ง หากมันตกอยู่ที่พื้นข้างนอก คงไม่มีใครเก็บขึ้นมา

แต่ว่ามันไม่เน่าเปื่อยอยู่มาเป็นแสนปี ทั้งยังสามารถยับยั้งพลังฐานการบำเพ็ญอีกด้วย จากมุมมองนี้ มันก็ไม่ธรรมดาแล้ว

เพียงแต่ว่าขณะนี้เขาจิตใจฟุ้งซ่าน เขาไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่ามันคืออะไร

“เสด็จอา ท่านแก้มัดให้ข้าหน่อย อย่ามามัดข้าสิ รู้สึกไม่มีพละกำลังเลย เหมือนกับว่ากำลังวิ่งแล้วไม่ได้สวมเสื้อผ้าอย่างนั้น”

เย่จายซิงพูดแขวะเขา

กลับไม่คิดว่าประโยคที่นางพูดออกมานี้ ทำให้เขาหยุดคิดถึงมันไม่ได้เลย

โชคดีที่เขาหมุนตัวหันกลับทันที เขารีบเช็ดเลือดกำเดาที่ไหลออกจากจมูกอย่างรวดเร็ว แล้วค่อยหันตัวกลับมา กลับมาเป็นคนที่เหมือนพระเจ้าไม่มีความปรารถนาซะอย่างนั้น

“หืม？เสด็จอา？”

เย่จายซิงไม่ได้สังเกตถึงความผิดปกติ เพราะดูเหมือนว่าเสด็จอายังคงจริงจังมาก นางจึงไม่ได้คิดเรื่องอื่นเลย

โม่เสิ่นยวนเหลือบมองอีกหน่อย ก่อนจะคลายเชือกให้นาง

เขากล่าว “น้องซิงมันสามารถหยดเลือดเพื่อดูของวิเศษได้แล้วก็จะรู้ว่ามันเป็นของวิเศษอะไร”

นางส่ายหัว “ไม่ได้หรอก นี่คือสิ่งที่เสด็จอาพบ ท่านทำเองเถอะ”

โม่เสิ่นยวนเขาไม่กล้าทำ เขามองมันอยู่นานสองนาน ลักษณะการฝึกบำเพ็ญของเขาเข้าไปไม่ได้

ยิ่งไปกว่านั้น ห้องลับนี้เป็นนางที่ค้นพบ

“ข้าใช้ไม่ได้ น้องซิงเจ้าลองถือดูเถอะ พอรู้แล้วพวกเราค่อยออกไปหาเทาเที่ย”

เย่จายซิงเห็นเขาไม่อยากทำ ทั้งยังงอแงไร้เหตุผล นางจึงบีบเลือดออกมาหนึ่งหยด แล้วหยดลงไปที่เชือกป่าน

ในไม่ช้าเลือดก็ซึมเข้าไปในเชือกป่าน แล้วก็หายไปอย่างรวดเร็ว เร็วกว่าที่พวกเขาคิดซะอีก

เย่จายซิงแสดงสีหน้าดีใจ หันไปถามเสด็จอา

“เสด็จอา สำเร็จแล้ว มันเรียกว่าเชือกมัดเซียน ก็คืออาวุธครึ่งเทพ！”

อาวุธครึ่งเทพ！

แม้ว่าเขาจะเดาได้ตั้งแต่แรกแล้ว แต่โม่เสิ่นยวนก็ยังรู้สึกแปลกใจไม่น้อย

ในแผ่นดินใหญ่นี้มีอาวุธครึ่งเทพเพียงไม่กี่ชิ้นเท่านั้น บังเอิญพบที่นี่หนึ่งชิ้น ดวงของน้องซิงนั้นถือว่าดีมากจริงๆ

บางทีอาจเป็นเพราะรากทิพย์กลียุคเพิ่มโชคให้กับนาง

เขาดีใจแทนนางจริงๆ

ทั้งสองมองไปรอบๆภายในห้องลับอีกครั้ง และเมื่อพวกเขากำลังจะออก เย่จายซิงพลางหยิบหินสีดำบนพื้นขึ้นมา

หินสีดำนี้ดูเหมือนหินธรรมดา ดูไม่มีความผิดปกติใด นอกจากจะประหลาดใจที่พบมันอย่างกะทันหันในห้องลับเท่านั้น

นางบีบเลือดหนึ่งหยดแล้วลองดู มันกลับไม่ใช่ของวิเศษ แต่มันเป็นหินธรรมดา

สาเหตุที่นางหยิบมันขึ้นมานั่นเป็นเพราะมันเหมือนกับหินตาแมว โดยมีชั้นเคลือบด้านบนเป็นสีดำ รูปร่างเป็นวงกลม มันสวยมากและรู้สึกดีมากที่วางมันไว้ในมือ

หลังจากออกไปแล้ว โม่เสิ่นยวนนำกลไลกลับไปวางไว้เหมือนเดิม ทำความสะอาดเปลือกไข่และไม่ทิ้งร่องรอยใดๆไว้ แล้วจึงค่อยพานางจากไป

หลังออกมาจากม่านอาคมแล้ว ทั้งสองคนก็เดินทวนน้ำกลับมา

ในขณะนั้น เย่จายซิงก็สะดุดล้ม เมื่อหันไปมอง พลังทิพย์นับไม่ถ้วนในวังน้ำก็พุ่งเข้าใส่นางราวกับพายุทอร์นาโด นางเอื้อมมือออกไปกั้นโดยไม่รู้ตัว กลับเห็นพลังทิพย์ทั้งหมดพุ่งไปที่หินสีดำในมือของนาง！

“หยกรวมจิต！”

จู่ๆโม่เสิ่นยวนก็บอกนางขึ้นมา น้ำเสียงของเขาไม่ได้ตื่นเต้นสักนิด

“น้องซิง หินในมือของเจ้าคือหยกรวมจิต สาเหตุที่มีพลังทิพย์มากมายที่นี่ก็เพราะหยกดำนี้ ทันทีที่เจ้าเอาหยกรวมจิตออกไป พลังปราณทิพย์พวกนี้ก็จะถูกรวมไว้ด้วยกัน และเมื่อเจ้าเอามันไปวางไว้ที่ไหนสักที่ มันก็จะให้กำเนิดพลังทิพย์ต่อเนื่องไม่ขาดสาย และจะไม่มีวันหมด！”

จึงไม่น่าแปลกใจที่มีพลังทิพย์มากมาย นี่เป็นเหตุว่าทำไมหยกรวมจิตถึงมาอยู่นี่ที่