บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 211

“โหมวหลิน หรือเรียกอีกอย่างว่าราชาปีศาจกลับชาติมาเกิด”

เสด็จอาบอกนาง น้ำเสียงเขาไม่ไม่ได้ทุ้มมากนัก

“ตระกูลปีศาจ เกิดมาเป็นด้านมืดของฟ้าดิน กลิ่นอายปีศาจปนเปื้อนไปด้วยสิ่งที่ไม่ดี ทำให้สรรพสิ่งทั้งหมดต่างหลงใหลได้ แต่ตระกูลปีศาจชอบอยู่ที่มีกลิ่นอายปีศาจเข้มข้น น้อยมากที่จะเห็นพวกมันออกมาสู่โลกภายนอก มีข้อยกเว้นอยู่เพียงอย่างเดียว คือตอนนั้นต้องเป็นช่วงเวลาของปีศาจ”

“การมาของปีศาจ หมายความได้ว่าโลกของปีศาจมีราชาปีศาจที่แข็งแกร่งปรากฏตัวออกมาแล้ว ในช่วงเวลานี้ กลิ่นอายปีศาจจะแพร่ไปอย่างบ้าคลั่ง มันจะบุกทะลวงไปทุกเขตแดน กัดกร่อนกินโลก ตระกูลปีศาจจึงใช้โอกาสนี้ฆ่าเผ่าพันธุ์อื่น แล้วขยายอาณาเขตของตัวเอง โหมวหลินเกิดครั้งสุดท้ายคือเมื่อสามพันปีก่อน

เย่จายซิงขมวดคิ้วหลังจากฟังเรื่องนี้ นางไม่คาดคิดว่ามันจะรุนแรงขนาดนี้

ราชาปีศาจไม่ได้ปรากฏตัวในโลกปีศาจมาสามพันปีแล้ว ตอนนี้กลับปรากฏตัวอย่างกะทันหัน

นี่มันคือหายนะของมนุษย์

กลิ่นอายของโลกปีศาจทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ทั่วทั้งแผ่นดินใหญ่ต่างมองเห็นขอบฟ้าสีดำนี้ แม้บางพื้นที่จะมืดลงแล้ว แต่ก็สัมผัสได้ถึงอันตรายที่น่าสะพรึงกลัว

เมื่อสามพันปีก่อนราชาปีศาจย่างกรายออกมาจากโลกปีศาจ สิ่งมีชีวิตล้มตายไปเป็นจำนวนมาก โลกปีศาจกับโลกมนุษย์ต่อสู้กันร่วมสิบปี จนกระทั่งมกุฏปีศาจบินขึ้นไปบนโลกของเซียน ถึงจะสิ้นสุดการทำสงครามนี้

โลกมนุษย์ได้รับบาดเจ็บหนัก หลายครอบครัวต้องพลัดถิ่นบาดเจ็บล้มตายมหาศาล

ผู้คนที่เห็นฉากนี้ต่างก็นึกถึงบันทึกในประวัติศาสตร์ ที่ต้องต่อสู้ต่อในสงครามเย็น

โหมวหลิน ในวันนี้ กลับขึ้นมาเงียบๆ

พระราชวังแคว้นเทพมังกร

ชายวัยกลางคนท่าทางน่าเกรงขามมองขึ้นไปบนฟ้า สีหน้าเย็นชา เขารีบส่งคำสั่งลงไปทันที ให้เรียกเจ้าแคว้นและเจ้าสำนักต่างๆให้เข้ามาในวัง

“น้องซิง ข้าจะไปชายแดนโลกปีศาจดูสักหน่อย”

โม่เสิ่นยวนมองนาง น้ำเสียงทุ้ม

เขาต้องไปดูสถานการณ์ที่โลกปีศาจด้วยตาตัวเอง

“ข้าจะไปกับท่าน”

สีหน้าของเย่จายซิงหนักแน่น

เดิมทีเขาอยากบอกว่ามันอันตรายเกินไป แต่เขารู้จักนิสัยของนางดี คำพูดมาถึงปากแล้วแต่กลับทำได้เพียงพยักหน้า

ทั้งสองคนพูดว่าจะไปก็ไปทันที ราวกับรุ้งกินน้ำที่หายไปเพียงชั่วพริบตา

หรงจิ่งเฉินหายใจเข้าลึกๆ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวล ไม่มีเวลาให้คิดเรื่องอื่นเลย

“ไป พวกเราก็จะไปดู”

เขารีบเหาะตามไป

ต้องไปเห็นโลกปีศาจด้วยตาตัวเองเท่านั้นจึงจะสามารถคาดเหตุการณ์ในอนาคตได้

ปีศาจกำลังจะมา ราวกับว่าจู่ๆตระกูลปีศาจก็เพิ่มจำนวนมากขึ้น เปิดพันธนาการ

ปีศาจมีความร้ายกาจและเจ้าเล่ห์ นานมากแล้วที่พวกมันต้องการครอบครองแผ่นดินใหญ่ทั้งหมด พวกมันเป็นนักล่าโดยธรรมชาติอยู่แล้ว

แผ่นดินเทียนเหย้าเกรงว่าจะสงบสุขอีกได้ไม่นาน

เพียงแต่ โลกปีศาจทำไมจู่ๆก็มีราชาปีศาจขึ้นมาละ？

โม่เสิ่นยวนและเย่จายซิงรีบมาที่เขตแดนโลกปีศาจอย่างรวดเร็ว ที่ตั้งของพวกมันอยู่ทางเทือกชื่อยู่ทางตอนเหนือ ซึ่งพื้นที่ทางตอนเหนือเป็นพื้นที่ที่มีเหวลึก

นั่นก็คืออเวจีปีศาจ ข้างล่างอเวจีก็คือโลกปีศาจ

เย่จายซิงได้อ่านหนังสือเกี่ยวกับโลกปีศาจมาบ้าง

อเวจีปีศาจนี้ก็คือปราการของโลกมนุษย์ในโลกปีศาจ มนุษย์ไม่สามารถเข้าได้ ตระกูลปีศาจจะออกมาเองก็ไม่ใช่เรื่องง่าย จึงอยู่กันอย่างสงบสุขมาหลายปี

โลกปีศาจมีขนาดใหญ่มาก เป็นพื้นที่หนึ่งในสามของแผ่นดินเทียนเหย้า แต่โลกปีศาจอยู่ภายใต้ขุมอเวจี ที่นั่นไม่มีกลางวันกลางคืน มีเพียงแต่พระจันทร์แดงฉาน

ตามความเข้าใจของเย่จายซิงพูดง่ายๆว่า โลกปีศาจเหมือนเป็นโลกใต้ดินของแผ่นดินเทียนเหย้า แต่โลกปีศาจนั้นเป็นโลกของตัวเอง มีการเปลี่ยนแปลงหยินหยาง แน่นอนว่าถูกบังคับโดยกฏแห่งสวรรค์

ปีศาจมีความทะเยอทะยานที่แข็งแกร่ง ต้องการให้แผ่นดินเทียนเหย้าเปลี่ยนเป็นโลกปีศาจทั้งหมด เป็นเผ่าพันธุ์ที่มีความอาฆาตแค้นอย่างมาก

ทันใดนั้นเย่จายซิงก็นึกถึงหลงเฟยหลีผู้ซึ่งดูดเลือดของนางในตอนนั้น เป็นชายที่อันตรายไม่ต่างกับปีศาจ

ภายในสองชั่วโมง โม่เสิ่นยวนและเย่จายซิงก็มาถึงอเวจีปีศาจ

ในเวลานี้ปราการได้เปิดแล้ว พลังปีศาจราวกับหมอกควันสีดำหนา ค่อยๆเผยให้เห็นสีแดงเข้ม บริเวณโดยรอบไม่มีหญ้าและพื้นดินเต็มไปด้วยกลิ่นอายของปีศาจ

กลิ่นอายปีศาจนี้ทำให้ผู้คนรู้สึกอึดอัดหงุดหงิด

มันสามารถเข้าซึมถึงข้อบกพร่องของมนุษย์ได้อย่างง่ายดาย

เย่จายซิงและโม่เสิ่นยวนต่างยังคงดีอยู่ เพราะบนร่างกายมีเลือดของมังกรและวิหคเพลิง จึงเป็นเรื่องยากที่กลิ่นอายปีศาจจะเข้าสู่ร่างกายพวกเขา

“ทำไมตระกูลปีศาจยังไม่ออกมาอีกละ？”

เย่จายซิงถามเสด็จอา

“โหมวหลินมีพิธีหนึ่ง ก็คือราชาปีศาจคนใหม่จะต้องรับพลังพิธีอภิเศกกะห์(คือพิธีรับศิษย์/บัลลังก์)มาจากบรรพบุรุษก่อน ภายหน้าไปตระกูลปีศาจก็จะฟังคำสั่งของมัน แต่ก่อนหน้านั้นตระกูลปีศาจจะไม่ออกมา พวกมันรอทำพิธีราชาปีศาจคนใหม่ให้เสร็จก่อน”

โม่เสิ่นยวนขมวดคิ้วพลางกล่าวว่า

อภิเศกกะห์……

แค่ฟังสองคำนี้ ก็รู้สึกว่าราชาปีศาจมีความร้ายกาจและแข็งแกร่งมาก

นี่มันคือหายนะของมวลมนุษยชาติเลย

เย่จายซิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

“ที่กล่าวก็คือ เมื่อราชาปีศาจคนใหม่ได้รับพิธีอภิเศกกะห์ แล้ว ก็จะเป็นผู้ออกคำสั่งตระกูลปีศาจ ให้บุกดินแดนขึ้นมาบนโลก......”

“น้องซิง”

โม่เสิ่นยวนจับไหล่ของนางไว้ทั้งสองมือ มองไปในดวงตาของนางพลางกล่าว

“โหมวหลินอภิเศกกะห์ช่วงเวลาเริ่มประมาณหนึ่งวัน ข้าอยากจะลงไปทำลายพิธีอภิเศกกะห์ของราชาปีศาจคนใหม่ นี่มันเป็นหายนะของปวงประชา ถึงแม้ข้าจะไม่อยากจะแบกประชาชนทั้งโลกไว้ แต่ว่าข้าเป็นเซ่าตี้ของแคว้นเทพมังกร ในเมื่อข้ามาถึงแผ่นดินเหนือนี้แล้ว นี่ถือเป็นความรับผิดชอบของข้า”

“เสด็จอา......”

หัวใจของเย่จายซิงกระตุกวาบ ตกใจเกินกว่าจะอธิบายได้ โลกปีศาจที่อยู่เบื้องล่าง มีปีศาจอยู่หลายร้อยล้านตัว ถ้าเขาลงไป ก็เหมือนตกลงไปในถ้ำหมาป่า

“ไม่ต้องกังวล ข้าเคยเรียนเกี่ยวกับตระกูลปีศาจมาก่อน ข้าจะปลอมลงไปเป็นตระกูลปีศาจ ไม่มีใครสามารถพบเจอได้แน่ น้องซิง ข้าต้องใช้โอกาสนี้ ถ้าข้าไม่สามารถทำลายมันได้ข้าจะรีบกลับมา เชื่อข้านะ หลังจัดการโหมวหลินเสร็จเรียบร้อยแล้ว ข้าจะรีบไปหาเจ้า”

โม่เสิ่นยวนมองนางอย่างอบอุ่น เขาจูบตรงหน้าผากของนาง

ทันทีที่หรงจิ่งเฉินมาถึง เขาก็เห็นฉากนี้เข้าพอดี

ดวงตาของเย่จายซิงวาวใสเหมือนคริสตัล ริมฝีบางเม้ม ราวกับว่าไม่ได้สังเกตการมาของผู้อื่น ในสายตานางมีเพียงแค่เขาคนนั้น สายตาของนางเต็มไปด้วยความกังวล

จากนั้นเขาก็เห็น “จวินหยวน” เหลือบสายตาเย็นชากวาดมา จากนั้นก็จูบเย่จายซิงที่แก้มอีกครั้ง และแล้วเขาก็กระโดดลงไป เขากระโดดลงไปในอเวจีปีศาจโดยไม่ลังเล

หรงจิ่งเฉินสูดลมหายใจ แต่เขาไม่คาดคิดว่าจวินหยวนจะกระโดลงไปในอเวจีปีศาจ คุณธรรมเช่นนี้ทำให้เขานึกเลื่อมใสยิ่งนัก

ไม่แปลกใจเลยที่เย่จายซิงถึงกังวลมากขนาดนั้น

เย่จายซิงมองลงไปในอเวจีปีศาจร่างกายของเสด็จอาถูกปกคลุมไปด้วยกลิ่นอายปีศาจแล้ว นางใช้จิตค่อยๆกวาดตามองตามเงาเขาออกไป

หัวใจของนางราวกับเปล่าเปลี่ยวขึ้นมา นางคิดอยากจะตามเขาลงไปช่วย แต่นางก็รู้ดีว่าจัดการเรื่องคนเดียวนั้นสะดวกกว่า

“เขาจะต้องกลับมาอย่างปลอดภัยแน่ ไม่ต้องกังวลใจไป”

หรงจิ่งเฉินพยายามปลอบใจนาง

นางพยักหน้าพลางยิ้ม “แน่นอน เขาต้องปลอดภัยแน่”

ไม่นาน องค์หญิงหลิวอิ๋งและคนอื่นๆก็ตามมา พอนางเห็นเย่จายซิง สีหน้านางก็เย็นชา แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาสนใจเย่จายซิง

ในฐานะที่นางเป็นองค์หญิงหลิวอิ๋งจากแคว้นเทพมังกร นางก็มาถึงโลกปีศาจทางตอนเหนือแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะอยากให้คนรู้ว่ามาทางเหนือนางคงไม่มีทางมาเขตแดนปีศาจดูสถานการณ์เองแน่ แต่นั่นจะทำให้สูญเสียใจผู้คนไป

เสด็จแม่ตั้งใจอยากให้นางมาเป็นพิเศษ บอกให้นางใช้โอกาสนี้ทำความดีให้เสด็จพ่อเห็น

นางมาถึงก็แค่เดินดูอยู่สักพักแล้วค่อยกลับเฉินตู ให้พวกเขารู้ว่านางที่เป็นองค์หญิงมีความห่วงใยไพร่ฟ้าชาวประชายิ่ง เป็นองค์หญิงที่ดีเท่านั้น