บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 219

เย่จายซิงไม่ได้ใช้โอกาสการเลือกพระชายาเข้าวังปีศาจ

เพราะว่าการบำเพ็ญของนางต่ำจนเกินไป หากว่าเสด็จอาอยู่ในนั้นจริง นางมีแต่จะทำให้ลำบาก

ตอนนี้แหวนก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไร นั่นหมายความว่าเสด็จอายังปลอดภัย แค่นี้ก็พอแล้ว

ออกไปต้องระวัง วันนั้นนางได้ออกจากนครปีศาจ กลับไปที่แคว้นหมีดำ

ก่อนหน้าที่นางจะมาอยู่ที่โรงเตี๊ยม

“เถ้าแก่เอง เข้ามาในห้อง”

นางพักอยู่หลายวัน ให้เถ้าแก่และเสี่ยวเอ้อห้ามรบกวนนาง นางจะเก็บตัวอยู่หลายวัน

ดังนั้นนางจึงเลือกโรงเตี๊ยมแห่งนี้ เพราะว่าเถ้าแก่บอกว่าที่นี่ใช้ได้ ส่วนโรงเตี๊ยมอื่นเถ้าแก่บอกว่ามีจุดประสงค์ไม่ดี แต่เถ้าแก่บอกว่าที่นี่ไม่มี

นางเคยเห็นตระกูลปีศาจที่เยอะมาก ส่วนใหญ่เป็นคนหยิ่งและกระหายเลือด และผู้ที่ได้รับการฝึกฝนสูงจะดูถูกปีศาจผู้ฝึกบำเพ็ญต่ำ ง่ายๆ คือการเหยียดหยาม

ถึงแม้ไม่มีศัตรูกับเพื่อน แต่การที่เจ้าบำเพ็ญต่ำ อีกฝ่ายอาจจะรังแกเจ้าได้

ดังนั้นบนท้องถนน มักจะเห็นการฆ่าอยู่บ่อยครั้ง หากฝ่ายไหนถูกฆ่า ศพก็จะถูกนำไปให้ปีศาจกิน ซึ่งเป็นเรื่องธรรมชาติ คนบนท้องถนนจึงไม่มีใครสนใจ

การฝึกบำเพ็ญของเย่จายซิงนั้นยังต่ำ ดังนั้นเวลาเดินบนถนน นางจึงเห็นปีศาจที่เป็นอันตรายมากกับนาง

โชคดีที่นางทำตัวไม่ผิดสังเกตุ หน้าตาธรรมดา จึงไม่มีใครสนใจนาง

หลังจากที่ถึงโรงเตี๊ยม นางก็ใช้วิชาปีศาจผู้ฝึกบำเพ็ญมาวางม่านอาคมไว้อีกชั้น จากนั้นก็เข้าไปฝึกบำเพ็ญในห้วงกาลเวลา

นางไม่ได้ฝึกพลังปีศาจ แต่หากฝึกพลังทิพย์

หลังจากที่รวบรวมหยิกทิพย์ในห้วงกาลเวลา พลังทิพย์ในบางตระกูลในเฉินตูจะเข้มข้นมากกว่าหลายเท่า

“เจ้านาย！”

เจ้าไป๋ฟื้นแล้ว แค่มองนางเข้ามา ก็ดีใจกระโดดโลดเต้น

ได้ฟื้นคืนกลับไป๋เจ๋อในร่างเดิม หลังจากฟื้น ร่างกายก็แข็งแรงมากอีกครั้ง

“เจ้าไป๋ หรือว่าเจ้าจะกินพู่เทพเยอะๆ หน่อย เผื่อจะทำให้ร่างกายเนื้อหนังแข็งแรงอย่างสมบูรณ์”

นางลูบหางของเจ้าไป๋แล้วพูดว่า

เจ้าไป๋ดีขึ้นมาก ข้อตกลงขององค์หญิงหลิวอิ๋งกับเสวียนเจ๋ออสูรศักดิ์สิทธิ์ ก็น่าเกลียดมาก

เจ้าไป๋หัวเราะแล้วพูด：

“เจ้านาย อันที่จริงแล้วพู่เทพคือเครื่องวัดจิตวิญญาณ ข้างในรวมถึงทิพย์ แต่ถ้ามันมีประโยชน์อีกครั้ง มันจะดีมากที่สุดแค่ครั้งแรกเท่านั้น หากว่าอยากจะให้มีประโยชน์ จะต้องใช้เวลาหลายปีเพื่อกิน”

เย่จายซิงโบกมือไปมา：“งั้นเจ้าก็กินเยอะๆ กินทุกวัน เดี๋ยวร่างกายก็ตกผลึก กินไปเลย”

นางกว้าวขวางมาก เพราะก่อนที่นางจะเข้ามานางได้สำรวจแล้ว พู่เทพในห้วงกาลเวลาได้เกิดดอกไม้สีเขียวแล้ว รอวันสุกอย่างเดียว

เก็บเมล็ดพันธุ์ หว่านเมล็ดพันธุ์ จะกินเท่าไหร่ก็กินเท่านั้น

เจ้าไป๋ส่ายหัว รีบโบกมือ：

“อย่าอย่าอย่า เจ้านาย พู่เทพต้องการดินและปุ๋ยแตกต่างจากชนิดอื่นๆ เพราะว่าท่านเอาดินจากที่อื่นมาใส่ทำให้พู่เทพเติบโตได้ แต่เมื่อสารอาหารในดินถูกดูดซึม พู่เทพก็จะโตยาก”

“อ๊ะ？แบบนี้เองหรือ？พู่เทพต้องการสารอาหารพิเศษ？ข้าคิดว่าแค่พลังทิพย์ในห้วงกาลเวลาก็พอแล้ว พอให้พู่เทพดูดซึม”

เจ้าไป๋บอกว่า：“เจ้านาย ท่านลองคิดดู พู่เทพเทียบเท่ากับโอสถทิพย์ระดับเซียน เป็นแนวคิดอะไร บนสิ่งของๆ เซียน ไม่แน่ว่าเหล่าเวียนทั้งหลายอาจจะไม่เคยกินพู่เทพเลยก็ว่าได้ มันต้องใช้เงื่อนไขที่รุนแรงมาก แต่จากที่ข้าพิจารณาดินแล้ว พบว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่สามารถทดแทนสารอาหารได้ สามารถหาได้ในแผ่นดินใหญ่ได้”

“คืออะไร？”

เย่จายซิงสีหน้ากังวล ถ้านางสามารถหาสารอาหารที่เหมาะสมสำหรับการเจริญเติบโตของพู่เทพได้ ต่อไปนางก็จะกินพู่เทพแทนข้าวแล้ว รสชาติคงอร่อยน่าดู

นางกลืนน้ำลาย

หลายวันมาแล้วนางไม่ได้กินอะไรเลย ราวกับว่าได้กลิ่นข้าวหอมที่ลอยมา

“ปี้เสว่หรงซา”

เมื่อพูดจบ เจ้าไป๋ก็ส่ายหน้า “ปี้เสว่หรงซามีแค่เพียงโลกปีศาจเท่านั้น แต่โลกปีศาจไม่ปลอดภัย เจ้านายอย่าไปเลย”