บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 221

ที่แท้ก็เป็นจักรพรรดิปีศาจใหม่ที่ป่าเถื่อน

เย่จายซิงกุมท้อง ขณะเห็นองครักษ์กลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา

นางจึงรีบเดินออกไป

“ช้าก่อน！หญิงสาวผู้บำเพ็ญปีศาจยืนตรงด้านหน้า！”

ขณะนั้นเอง ก็มีเสียงด้านหลังตะโกนตามมา

และได้ยินเสียงองครักษ์ที่อยู่ไม่ไกล ทั้งหมดเดินมา จากนั้นล้อมเย่จายซิง

นางไม่ได้ขยับ เปิดสีหน้าที่ทำอะไรไม่ถูก จากนั้นมองพวกเขาด้วยความสงสัย

“หญิงสาวผู้นี้มีหน้าตาไม่ธรรมดา พวกเจ้าเรียกนางว่าอะไร？”

จากนั้นกลุ่มองครักษ์ก็มองเย่จายซิงด้วยสีหน้ารังเกียจ จากนั้นก็มีองครักษ์ด้านหลังพูดกับเย่จายซิงว่า

“เป็นผู้หญิงก็ปล่อยไปไม่ได้ ข้ามองจากด้านหลัง จะไปรู้ได้ไงว่าหน้าตาเป็นเช่นไร แม้แต่ผู้หญิงก็ไม่ปล่อยไป！”

เมื่อพูดจบ เขาก็จ้องเย่จายซิงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็รู้สึกว่านางขี้เหร่

เย่จายซิงเซ็งเป็นอย่างมาก ว่าจักรพรรดิปีศาจใหม่ที่ป่าเถื่อนถึงเพียงไหน แม้แต่ผู้หญิงก็ไม่ปล่อยไป หรือว่าผู้หญิงมากมายในวังปีศาจไม่พอ？

โชคดีที่นางหน้าตาธรรมดา มิเช่นนั้นคงต้องเข้าไปในวังปีศาจเป็นแน่？

“หืม ช้าก่อน ผู้หญิงคนนี้ ดวงตาสายมาก จับกลับไปด้วยเถอะ”

หัวหน้ากลุ่มองครักษ์มองดวงตาของเย่จายซิงแล้วพูด

ในใจของเย่จายซิงตกใจมาก ไม่จริงใช่ไหม นางธรรมดาขนาดนี้ ยังถูกเลือก สรุปจักรพรรดิปีศาจใหม่ดูหญิงเป็นไหม

นางมีสายตาที่ง่าย แต่ไม่ได้จงใจที่จะปกปิดให้ธรรมดา ดังนั้นหากมองจากดวงตาก็เห็นการแสดงตนอีกอย่างหนึ่ง นางมีดวงตาที่สดใส

รู้เช่นนี้ นางทำให้เปลือกตานางบวมเสียก็ดี ตาเล็กหน่อย ใครจะได้เห็นว่านางมีดวงตาไม่สวย？

ผิดพลาด ผิดพลาดแล้ว

“เจ้าอย่าพูดไป นางมีดวงตาที่สวยจริง……”

องครักษ์อีกคนพุดไปลูกครางไป

เย่จายซิงจึงรียกล่าวขึ้น：

“ใต้เท้าทั้งหลาย ท่านบอกว่าจักรพรรดิปีศาจจะเลือกพระชายาหรือ？ไม่จริงใช่หรือไม่ ข้าถูกเลือกหรือ？ฮ่าฮ่า ข้าดีใจจัง หากข้าไม่มีแต่งงาน ข้าจะไปเข้าร่วมพระชายา！ช้าก่อน ใต้เท้าทั้งหลาย แต่งงานแล้วเข้าเลือกพระชายาได้หรือไม่？”

ท่าทางนางดีใจมาก มีบางอย่างที่น่ารังเกียจในสายตาระหว่างพูด

เมื่อเห็นท่าทางของนาง ทุกคนก็รังเกียจ ต่อให้จักรพรรดิปีศาจสายตาไม่ดี ก็คงไม่เลือกหญิงที่แต่งงานแล้วหรอกน่า

“ไสหัวไปซะ ไปนั่งฝันกลางวันไป ไปไกลๆ หน่อย อย่ามาขัดขวางงานพวกข้าที่นี่！”

ผู้ฝึกบำเพ็ญยกดาบแล้วชี้นาง

เย่จายซิงทำหน้าเศร้าสร้อยแล้วเดินจากไป

หลังจากการจ้องมองขององครักษ์ผู้บำเพ็ญปีศาจ เย่จายซิงก็เปลี่ยนสีหน้า จากนั้นไปชำระเงินค่าห้อง เตรียมตัวที่จะออกจากแคว้นหมีดำ

จากนั้นนางก็เปลี่ยนเสื้อผ้าที่ธรรมดา เสื้อผ้าก็เหมือนกับคนอื่นๆ บนถนน จากนั้นนางหาพื้นที่ที่ไม่มีคนอยู่

ครั้งนี้นางได้รับบทเรียน ทำให้ตัวนางเองเป็นหญิงอัปลักษณ์ ดั้งแบนตาเล็ก หน้าทีสิว ผิวเหลืองมองยังไงก็อัปลักษณ์

นางแถบไม่เชื่อว่า ทั้งๆ ที่อัปลักษณ์เช่นนี้ ยังถูกคนอื่นได้

นางจงใจที่จะเดินไปดูองครักษ์เหล่านั้นอีกรอบ ตอนนี้ไม่มีใครสนใจนางแล้ว แค่เห็นนางก็รังเกียจมาก

“หาปี้เสว่หรงซาต่อ ไม่รู้ว่าจะซื้อได้ง่ายหรือเปล่า”

นางหัวหัวแล้วเดินจากไป จากนั้นไปที่ร้านขายยา ถามเถ้าแก่ว่ามีปี้เสว่หรงซาขายหรือไม่

“ปี้เสว่หรงซา？เจ้าประสาทหรือปี้เสว่หรงซานะไม่ใช่ร้านขายเครื่องราง มาหาซื้อร้านขายยาของข้า ข้ามองว่าเจ้าจะมาหาเรื่องมากกว่า ไสหัวไปไกล ๆ หน่อย คนอัปลักษณ์！”

เจ้าของร้านไม่พอใจนางเป็นอย่างมาก

ไม่ใช่ จะต้องใช้คำว่ารังเกียจนางที่อัปลักษณ์

แน่นอนว่า ต่อให้อัปลักษณ์ ไม่ว่าอยู่ที่ไหนก็มีแต่คนรังเกียจ