บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 222

เย่จายซิงไปร้านยาปีศาจมาสามร้าน เป็นวิธีการซื้อปี้เสว่หรงซามาหลายร้อยชั่ง

“เจ้าไป๋ หนึ่งพันกว่าชั่งคงพอที่จะใช้ในห้วงกาลเวลาหลายปีสินะ？”

นางถามเจ้าไป๋

เจ้าไป๋บอกว่า：“แน่นอนว่ายิ่งเยอะก็ยิ่งดี หลังจากที่ห้วงกาลเวลาเลื่อนขั้น เวลาจะเปลี่ยนไปเร็วยิ่งขึ้น ถึงเวลาที่พู่ทิพย์สุกก็จะยิ่งสั้นลง ปี้เสว่หรงซาก็จะยิ่งมากขึ้น หากว่าต่อไปเจ้านายไปโลกปีศาจไม่สะดวก ข้าแนะนำว่าให้ซื้อเก็บไว้ดีกว่า”

นางพยักหน้า ครั้งนี้คงจะจบเรื่องแล้ว ครั้งหน้าคงไม่ได้ไปโลกปีศาจแล้ว

แต่เรื่องที่จะฆ่าจักรพรรดิปีศาจตนใหม่นั่นถือเป็นเรื่องใหญ่ ไม่รู้ว่าแผ่นดินเทียนเหย้าต่อไปจะเป็นเช่นไรบ้าง

“เช่นนั้นข้าต้องนำเมล็ดผลึกแก้วอสูรปีศาจขั้นเจ็ดขายไปก่อน ถ้ารู้ว่าเมล็ดผลึกแก้วในโลกปีศาจดีขนาดนี้ ทีแรกข้าเก็บแก้วปีศาจเยอะหน่อยก็ดี”

ว่าไป นางก็ไปพบร้านขนาดใหญ่ที่เก็บแก้วปีศาจ จากนั้นขายไป

เถ้าแก่ต่อราคาขูดเลือดขูดเนื้อมาก สุดท้ายให้นางแค่เก้าแสนหินปีศาจเท่านั้น นางขี้เกียจต่อ จากนั้นเลยตกลง

ออกจากร้านไปได้ไม่กี่ก้าว นางก็รู้สึกเหมือนมีคนสะกดรอยตาม

เถ้าแก่เจ้าเล่ห์ไม่ธรรมดา นางคิดว่าต้องมีลูกน้องจากนี้ตามมาเป็นแน่ เพื่อจะมาเชือดแกะอย่างนาง

เชอะ แกะงั้นรึ เดี๋ยวจะได้รู้กันว่าใครกันแน่ที่จะเป็นแกะ

เย่จายซิงจงใจเดินไปตรงที่ไม่มีคน เพื่อสะดวกในการลงมือ ระหว่างที่เดินไป ก็เหมือนโดนพิษในในอากาศ

ขณะที่รอให้เดินถึงตรกซอยนั้น ด้านหลังก็เป็นผู้บำเพ็ญปีศาจหัวเราะด้วยน้ำเสียงเย็นชา：

“เจ้าคนอัปลักษณ์ เอาหินปีศาจทั้งหมดส่งออกมา แล้วข้าจะไว้ชีวิตของเจ้า！”

“พวกเจ้าหมายถึงเจ้านี่รึ？”

เย่จายซิงเอาถุงเก็บของจากเอวลงมา จากนั้นแขวนไว้ที่มือ ของที่ใส่อยู่ด้านใน เป็นแก้วปีศาจแลกมาด้วยเก้าแสนหินปีศาจ

สีหน้าโลภมากของผู้บำเพ็ญปีศาจ พวกเขาคงไม่ได้ทำเรื่องแค่นี้เป็นครั้งแรก เพียงแค่เงินที่ผู้บำเพ็ญปีศาจมาทำเพื่อความร่ำรวย จากนั้นก็สร้างแผนทำร้ายชีวิต

พวกเขาเป็นคนที่เจ้าของร้านเชิญมาเพื่อตีคนอื่น เวลาไม่มีอะไรก็เป็นยามเฝ้าหน้าร้าน พอมีเรื่องเช่นนี้ พวกเขาก็จะกลายเป็นนักฆ่าหญิงอัปลักษณ์ จากนั้นก็จะได้หินปีศาจที่เจ้าของร้านแบ่งให้

หนึ่งเดือนจะเชือดแกะแบบนี้ได้สักกี่ตัว ถึงจะสามารถหาหินปีศาจได้เยอะขนาดนี้

คิดว่าแกะเช่นเย่จายซิงแบบนี้ พวกเขาไม่ได้เจอมานานแล้ว

ผู้บำเพ็ญปีศาจในใจตื่นเต้นมาก

“ใช่ ถือว่าเจ้าฉลาดพอ รีบเอาถุงใส่ของโยนลงมา ข้าจะให้เจ้าไป！”

“รีบทิ้งลงมาเร็วๆ ชักช้าอยู่ได้！”

เย่จายซิงหัวเราะมุมปาก：“จริงหรือ ข้ากลัวว่าข้าทิ้งไปแล้ว พวกเจ้าจะไม่มีชีวิตได้ใช้”

สีหน้าของผู้บำเพ็ญปีศาจเปลี่ยนไป ดวงตาที่เบิกกว้างอย่างโหดเหี้ยม

“สุราหากไม่กินจะถือว่าไม่เคารพ หาเรื่องตาย！”

“ข้าจะส่งเจ้าไปเจอพระเจ้า！”

พวกเขาวิ่งมาฆ่า ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยกลิ่นไอปีศาจ

ผลปรากฏว่ายังไม่ทันโดนตัวเย่จายซิง ก็ร่างกายอ่อนแอ ราวกับคนไม่มีกระดูก

สีหน้าของผู้บำเพ็ญปีศาจเปลี่ยนไป

“เจ้าทำอะไรกับพวกเรา？！”

“เจ้าคนอัปลักษณ์！เจ้าใช้ยาพิษ！”

เย่จายซิงยิ้มแล้วเดินไปหาพวกเขา เห็นได้ชัดว่าเป็นจังหวะที่เบา แต่พวกเขาได้ยินชัดเจน ราวกับมันดังก้องอยู่ในใจ พวกเขาหลังเย็นวูบ จากนั้นก็มองนางด้วยความกลัว

ณ ขณะนั้นเอง จู่ๆ พวกเขาก็ออกเสียงไม่ได้ อย่าว่าแต่พูดเลย แม้แต่แรงที่จะไปหาเจ้าของร้านก็ไม่มี ทั้งร่างกายกลับไร้พลัง กลายเป็นปลาที่ไร้ก้าง

เย่จายซิงเดินมาหาพวกเขาที่เอาของล้ำค่าอย่างช้าๆ จากนั้นพูดว่า：