บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 232

เจียวเจียวต้องการจะเป็นสตรีคนแรกของจักรพรรดิปีศาจ

นางรู้ว่าจักรพรรดิปีศาจชอบนาง มิเช่นนั้นคงไม่ตั้งใจมาที่ตำหนักของนางเพื่อให้นางคอยรับใช้เช่นนี้ อีกทั้งยังจัดหานางกำนัลมาคอยรับใช้ให้เพิ่มอีกถึงสี่คน

จักรพรรดิปีศาจต้องมีความรู้สึกกับนางเช่นนั้นอย่างแน่นอน อีกทั้งจักรพรรดิปีศาจเองก็เป็นบุรุษ ถึงอย่างไรก็ต้องการที่จะปลดปล่อยร่างกายของตนเอง ทว่า นางเคยได้ยินมาว่า จักรพรรดิปีศาจหาเคยโปรดปราดสตรีนางใดไม่ นั่นก็หมายความว่าจักรพรรดิปีศาจมิได้ชมชอบผู้ใดเป็นพิเศษ

ในวันนี้ นางที่กลายเป็นที่ชื่นชอบของจักรพรรดิปีศาจแล้วนั้น จักรพรรดิปีศาจมาหานางในวันนี้ นั่นก็หมายความว่าเขาเป็นห่วงเป็นใยนาง

ดังนั้น เจียวเจียวจึงได้โบกมือไล่เย่จายซิงออกไป รั้งรอให้นางกำนัลออกไปเสียก่อน

“มิจำเป็น ให้นางมาชงชาให้ข้า”

หลงเฟยหลีพลันหันไปมองนางกำนัลที่ก้มหน้ากำลังจะเตรียมตัวออกไปนั้น ก็พูดขึ้นมา

“ลำบากเจ้าแล้ว”

เจียวเจียวพลันเขินอายไปในทันที

นางคิดว่าจักรพรรดิปีศาจกำลังเป็นห่วงนางอยู่ จึงมิอยากให้นางลงมือชงชาปรนนิบัติเขาด้วยตนเอง ดังนั้นเรื่องนี้จึงได้มอบหมายให้นางกำนัลเป็นคนจำการแทน

เมื่อหลงเฟยหลีเห็นนางก้มหน้ามิกล้าเงยหน้าขึ้นมานั้น ภายในใจก็บังเกิดความรู้สึกแมวที่กำลังรอตะครุบหนูขึ้นมา

เขาจึงปล่อยให้เจียวเจียวเข้าใจตนเองผิดไปเช่นนั้น พลางกล่าวขึ้นมาว่า

“เรื่องการชงชานั้น เป็นหน้าที่ของนางกำนัล”

เมื่อเห็นจักรพรรดิปีศาจยังคงยืนหยัดในความคิดของตนเอง เจียวเจียวก็มิกล้าร้องปฏิเสธออกมา นางจึงได้แต่ปล่อยให้เย่จายซิงเข้ามาทำการชงชาให้

เมื่อเย่จายซิงเดินเข้ามานั้น ก็โค้งกายให้กับพวกเขาทั้งสองคนและลงมือชงชาในทันที

มือของนางยังคงประคองเอาไว้อย่างมั่นคง แม้ว่าภายในใจจะรู้สึกกระวนกระวายมากก็ตาม นี่ถือได้ว่าเป็นโอกาสในการวางยาที่ดียิ่งนัก หากแต่พวกเขาทั้งสองคนกำลังจ้องมองมาที่มือของนางอยู่ นางจึงไม่มีโอกาสได้ลงมือวางยาเสียที

เฮ้อ

โอกาสที่ดีเช่นนี้ หากพลาดไปคงน่าเสียดายน่าดู

หลงเฟยหลีเปลี่ยนไปมากนักหากว่านางทำอะไรลงภายใต้สายตาของเขาละก็ เกรงว่าคงจะมิอาจปิดบังอะไรไปได้

เย่จายซิงริมนน้ำชาเสร็จ ก็พลันก้าวถอยออกไป

หลงเฟยหลีจึงยกชาขึ้นมาดื่ม พร้อมกับค่อย ๆ ลิ้มรสน้ำชาอย่างช้าๆ เสมือนกับว่านี่เป็นชาอายุนับพันปี

เจียวเจียวพลันเผยรอยยิ้มที่เขินอายออกมา พร้อมกับค่อย ๆ เม้มริมฝีปากเพื่อก้มลงไปจิบชา ทว่า ดวงตาทั้งคู่ยังคงจับจ้องไปที่หลงเฟยหลี พลางกล่าวออกมาว่า “ฝ่าบาทเพคะ พระองค์รอรับสำรับมื้อที่นี่หรือไม่เพคะ”

หูของเย่จายซิงพลันตั้งขึ้นมาในทันที หลงเฟยหลีพลันพูดขึ้นมาด้วยท่าทีสบายใจว่า

“ได้”

ไม่คิดเลย ไม่คิดเลยว่า หลงเฟยหลีบุรุษผู้ที่มากแผนการมากมาย จะมาชมชอบสตรีที่มีเสน่ห์และดูใสซื่อเช่นเจียวเจียวไปได้

นางคิดว่าเขาจะอยู่และตายไปอย่างโดดเดี่ยวในชั่วชีวิตนี้เสียอีก

ใบหน้าของเจียวเจียวพลันเต็มไปด้วยความปีติยินดีไปในทันที นางพลันรู้สึกว่าข่าวลือที่ว่ากันว่าจักรพรรดิปีศาจ มีนิสัยโหดเหี้ยมไม่สนผู้ใด ล้วนแต่เป็นคำพูดที่ล่ำลือกันไปเกินจริง

“เสี่ยวฮวา เจ้าไปบอกให้...”

ขณะที่เจียวเจียวกำลังพูดขึ้นมา โจวกงกงก็มาพร้อมกับนางกำนัลอีกสี่คน

“จักรพรรดิปีศาจพ่ะย่ะค่ะ นี่คือนางกำนัลที่จะมาคอยรับใช้นายหญิงพ่ะย่ะค่ะ”

นางกำนัลทั้งหมดพลันรีบคุกเข่าลงและก้มศีรษะราวกับนกกระทา

บังเอิญยิ่งนัก ปิงเฉียวก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย

เช่นนี้ ยู่เหอก็ไม่เหลือสาวใช้ให้คอยรับใช้นางแล้วไม่ใช่หรือ?

น่าสงสารจริงๆ

“ขอบคุณพระทัยจักรพรรดิปีศาจเพคะ”

เจียวเจียวพลันลุกขึ้นยืนเพื่อโค้งคำนับให้หลงเฟยหลี

นางคิดว่าหลงเฟยหลีจะใช้ประโยชน์ในสถานการณ์นี้มาช่วยพยุงตัวนาง เพื่อที่จะได้มาสัมผัสเรือนร่างของนางเล็กน้อย

ทว่า หลงเฟยหลีเพียงพยักหน้าลง พร้อมกับหันไปกล่าวกับโจวกงกงว่า

“โจวกงกง ไปนำสำรับมา ข้าจะรับสำรับเที่ยงที่นี่”

เย่จายซิง: นี่มิใช่หน้าที่ของข้าหรือ?

นางยังคิดที่จะลอบนำผงสาววิญญาณใส่ลงไปในสำรับอาหารอยู่เลย