บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 236

ในใจเย่จายซิงยากที่จะสงบ มองไปที่ใบหน้าที่สงบของหลงเฟยหลี นางสงสัยว่าเมื่อครู่ที่นางเห็นหมอกสีชมพูระหว่างคิ้วของเขาคือความเข้าใจผิดของนางหรือไม่

“นั่งลง อย่าให้ข้าพูดเป็นครั้งที่สาม ข้าไม่ได้มีความอดทนขนาดนั้น”

น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยคำเตือนที่อันตราย

นางลากเกาอี้มานั่งลง ไม่มองเขาอีก แล้วหยิบชามตะเกียบมาคีบอาหารกิน

คาดไม่ถึงว่าอาหารในวังปีศาจจะอร่อยขนาดนี้ แม้จะเย็นไปเสียหน่อย แต่นางที่ไม่ได้กินมื้ออร่อยมานานมากรู้สึกว่ามันอร่อยมาก

มุมปากของหลงเฟยหลียกขึ้น ท่าทางการจับตะเกียบกินอาหารช่างสง่างาม

เหล่านางกำนัลยังคุกเข่าอยู่บนพื้น ไม่กล้าที่จะลุกขึ้น

เหล่าขันทีที่ถวายอาหารก้มศีรษะ ไม่ได้เปล่งเสียงออกมาเลยสักนิด

มีเพียงโจวกงกงเท่านั้น ที่สังเกตว่าวันนี้จักรพรรดิปีศาจกินอาหารได้มากกว่าปกติ และดูเหมือนว่าจะมีความเจริญอาหารมาก

เขาเหลือบมองเย่จายซิงอย่างเงียบ ๆ แค่หน้าด้านข้างก็ทำให้รู้สึกว่างดงามมีเสน่ห์ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมท่านจักรพรรดิปีศาจถึงได้เกิดความสนใจ

แน่นอนว่าเย่จายซิงไม่ใช่แค่กินข้าว นางกินไปด้วยในใจก็ไตร่ตรองแผนรับมือไปด้วย

นางต้องยืนยันให้ได้ก่อน ว่าหลงเฟยหลีชอบนางจริง ๆ หรือไม่ ถึงจะทำแผนอื่นได้

เมื่อกินจนอิ่มแปล้ นางก็วางตะเกียบลง

“เจ้าอยากให้ข้าเป็นฮองเฮาปีศาจของเจ้า นี่เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด เจ้าคือตระกูลปีศาจ ส่วนข้าคือเผ่ามนุษย์มนุษย์และปีศาจอยู่ในสถานการณ์ที่อยู่ร่วมโลกกันไม่ได้ ข้าไม่อาจแยกออกจากเผ่ามนุษย์ได้ ถ้าเจ้าชอบผู้หญิงสวย ข้าเชื่อในโลกปีศาจอันยิ่งใหญ่ เป็นไปไม่ได้ที่จะหาร่างกายที่เจ้าสนใจไม่พบ”

นางมองไปที่หลงเฟยหลีและพูด

“ถ้าข้าพูดว่าต้องเป็นเจ้าเท่านั้นเล่า？”

หลงเฟยหลีพูดอย่างเฉื่อยชา มองไม่ออกว่ารู้สึกอย่างไร

“ทำไมต้องเป็นข้าเท่านั้น ข้าจำได้เมื่อครู่เจ้าเพิ่งพูดว่าเจ้าชอบเพียงร่างกายของข้า หากเจ้าชอบ ข้าสามารถมอบยาแปลงโฉมให้เจ้าได้ นางกำนัลเหล่านี้ข้างล่างเพียงแค่กินยาแปลงโฉม ก็สามารถกลายเป็นแบบที่เจ้าชอบได้”

นางมองมาที่เขาครู่หนึ่ง แล้วก็พูดขึ้นอย่างกะทันหัน

“หลงเฟยหลี เจ้าไม่ได้ชอบข้าจริงๆ ใช่หรือไม่？สิ่งที่เจ้าชอบไม่ใช่ใบหน้านี้ของข้า แต่เป็นข้าคนนี้”

เขาส่งเสียงเยาะเย้ย ดวงตาสีพีชส่องประกาย

“หึ ข้าไม่รู้ว่าเจ้าจะมีด้านที่หลงตัวเองมากเช่นนี้”

ตอนที่พูดประโยคนี้ ถ้าเขาไม่มีหมอกสีชมพูระหว่างคิ้วของเขา บางทีมันอาจจะน่าเชื่อมากกว่านี้

เย่จายซิงรู้สึกประหลาดใจจริงๆ

หลงเฟยหลีชื่นชอบนางจริง ๆ

ปากเขาบอกว่าชอบรูปร่างหน้าตาของนาง แต่ความจริงไม่ใช่ ก่อนหน้านี้ เขาไม่รู้ว่าเขาจะหน้าตาเป็นอย่างไรถ้าไม่มีปาน

นางจำได้ตอนแรกที่ติดอยู่ในอาณาจักรของเขาที่เทือกเขาอัสดง ท้องของตนเองหิวจนจงใจบอกว่าอยากกินอาหารที่เขาทำด้วยมือของเขา เขาบอกว่าตนเองนั้นคิดเพ้อฝัน ถ้าไม่กินอย่างอื่นก็หิวตายเอา

แต่สุดท้ายเขาก็ยังย่างเนื้อนกด้วยมือตัวเองส่งมาให้นาง

คนคนนี้ ถึงแม้จะเลือดเย็นและไร้ความปรานี แต่ก็ไม่นับว่าหมดหวังไปทั้งหมด……

“ข้ามีใบหน้าเช่นนี้ หลงตัวเองหน่อยจะเป็นไรไป？”

นางขมวดคิ้ว หยิบขวดหยกออกจากแขนเสื้อ แล้ววางลงบนโต๊ะอย่างแรง

“นี่ ยาแปลงโฉม หาซื้อไม่ได้บนตลาด มอบให้เจ้าแล้ว ตอนนี้เจ้าปล่อยข้าไปได้แล้วใช่หรือไม่”

“ข้าพูดเมื่อไหร่ว่าจะปล่อยเจ้าไป？”

พลังปราณปีศาจของหลงเฟยหลีอบอวล ขวดยาตกไปอยู่ในมือที่ซีดเซียวราวกับป่วยของเขา

เขาเอามันมาเล่นในมือ ดูเหมือนว่าอุณหภูมิร่างกายของนางยังคงอยู่ ด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆ ชวนหลงใหล

เย่จายซิงกระพริบตา ด้วยท่าทางงงงวย

“เจ้าไม่ได้บอกว่าชอบแค่ใบหน้านี้ของข้าหรือ? ยาแปลงโฉมเหล่านี้สามารถเปลี่ยนนางสนมของเจ้าให้สวยกว่าข้าได้ ทำไมเจ้ายังไม่พอใจอีกเล่า？เจ้าอย่าลืมนะว่าตอนแรกที่อยู่เทือกเขาอัสดง เป็นข้าที่กลั่นยาพิษของยาสะเดาะเคราะห์ เจ้าอย่าตอบแทนเจ้าด้วยการบูชาโทษ”

“เจ้าเข้าวังมาเพื่อลอบทำร้ายข้า กลับกลายเป็นข้าตอบแทนเจ้าด้วยการบูชาโทษแล้ว ปากเจ้าอันนี้ช่างมีคารมคมคายเสียจริง ”

“คือข้าไม่รู้ว่าจักรพรรดิปีศาจองค์ใหม่ก็คือเจ้าใช่หรือไม่? ตอนนี้ข้าเองก็ไม่ได้ทำร้ายเจ้า บุญเจ้าความแค้นก่อนหน้าลบเลือนให้หมดไม่ได้หรือ？”

“ไม่ได้！” หลงเฟยหลีจ้องนาง แล้วมีความขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

“เจ้าไม่ต้องสืบเสาะหยั่งเชิงแล้ว แมวป่าน้อย ไม่ผิด ข้าชอบเจ้าจริง ๆ แต่หากเจ้ายังไม่เชื่อฟังอยู่เสมอ ข้าก็ไม่รังเกียจที่จะตัดกรงเล็บของเจ้า”

เขายอมรับแล้ว！

ตอนที่เขาพูดประโยคนี้ สีชมพูตรงหว่างคิ้วก็เหมือนจะเข้มขึ้น

เย่จายซิงเม้มริมฝีปาก ไม่มองเขาอีก และไม่พูดอะไร

ดวงตาของหลงเฟยหลีสั่นไหว บีบคางของนาง บังคับให้นางเงยหน้าขึ้น

“เจ้าไม่เต็มใจ? ทำไมจะไม่เต็มใจ? ข้าตอนนี้เป็นจักรพรรดิปีศาจของโลกปีศาจ ข้าพอใจในตัวเจ้าได้ เมื่อโลกมนุษย์ถูกพิชิต ทั้งแผ่นดินใหญ่จะเป็นของข้าและเจ้า นี่คือสิ่งที่ผู้หญิงหลายคนใฝ่ฝัน！”

เย่จายซิงดวงตาเผยความแปลกใจ

“เจ้าคิดว่าสิ่งที่ผู้หญิงคนอื่นต้องการ ก็คือสิ่งที่ข้าต้องการ? ถ้าโลกมนุษย์กลายเป็นโลกปีศาจเช่นนี้ ทุกคนกลายเป็นของปีศาจภายใต้การควบคุมของตระกูลปีศาจ ไม่มีภูเขาแม่น้ำทิวทัศน์ที่สวยงาม มีเพียงชี่ปีศาจไม่มีชี่ทิพย์ อย่างนั้นมนุษย์มีชีวิตต่อไปจะมีความหมายอะไรเล่า？”

“เจ้าแตกต่างจากคนอื่น ๆ เจ้าสามารถฝึกพลังปีศาจได้ เจ้าสามารถกลายเป็นตระกูลปีศาจคนหนึ่ง ทำไมจะไม่ได้เล่า？”

หลงเฟยหลีกล่าว

“แต่นอนว่าไม่ได้ มนุษย์ก็คือมนุษย์ ปีศาจก็คือปีศาจ อยู่อย่างสงบสบายมานานหลายปี ทำไมเจ้าต้องมีความทะเยอทะยานมากขนาดนี้？ตอนนี้ด้านบนมีผู้พลัดถิ่นกี่คน นั่นล้วนเป็นชีวิตของคนที่ล้วนยังมีชีวิตอยู่”

นางพูดเสียงเบา

แต่หลงเฟยหลีทำได้ทั้งหมด ประสบการณ์ในวัยเด็กที่โชคร้ายของเขา ทำให้เขาไม่มีความเห็นอกเห็นใจเป็นพิเศษ

ในโลกนี้ ผู้ชนะคือราชา ผู้แพ้คือโจร

เย่จายซิงไม่แปลกใจ นางไม่คิดว่านางจะทำให้เขาประทับใจด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ

“หลงเฟยหลี หากเจ้าต้องการทรัพยากรเพิ่มเติมในโลกปีศาจ ข้าสามารถเป็นตัวแทนของเผ่ามนุษย์เจรจากับเจ้าได้ เจ้าอยากได้อะไรก็บอกข้าได้ ข้าจะขึ้นไปช่วยท่านช่วงชิง”

ถ้าเจ้าสามารถใช้ทรัพยากรมาแลกเปลี่ยนการเสียสละที่น้อยที่สุดได้ แน่นอนมันเป็นสิ่งที่ดีที่สุด

“เจ้าอย่าได้คิดเพ้อฝัน ข้าเป็นจักรพรรดิปีศาจ ไม่มีใครในโลกเทียบได้ ข้าต้องการทำให้โลกทั้งใบเป็นอาณาเขตของข้า ฟังคำสั่งของข้า อย่าคิดว่าข้าชอบพอเจ้าเล็กน้อย เจ้าจะสามารถรบกวนการตัดสินใจของข้านี้ได้”

เขาเยาะเย้ยและปล่อยมือที่จับคางของนางออก แต่ทันทีที่ปล่อย ก็บีบข้อมือที่เรียวยาวของนางอย่างแรง

“ตามข้ามา ข้าพาเจ้าไปที่หนึ่ง ให้เจ้าได้รู้จักตัวเองดีขึ้น”

เขาลากนางออกไปข้างนอก

เย่จายซิงขมวดคิ้ว ไม่สามารถหลุดพ้นได้ เขาแข็งแกร่งมาก รู้สึกเหมือนกระดูกมือตัวเองกำลังจะโดนเขาขยี้

ไม่รู้ว่าเขาจะพาตนเองไปไหน รู้สึกไม่สบายใจเลย

เดินอยู่ในวัง เหล่านางกำนัลและขันทีเห็นจักรพรรดิปีศาจกำลังลากมือผู้หญิง ลูกตาก็แทบจะหลุดออกมา

พวกเขาคุกเข่าลงบนพื้น รอจนองค์จักรพรรดิปีศาจเดินไปไกลแล้วถึงจะกล้าลุกขึ้น

ผ่านไปไม่นาน เต็มวังปีศาจล้วนรู้ว่าในวังมีสตรีงดงามเพิ่มมาคนหนึ่ง แม้แต่องค์จักรพรรดิปีศาจก็ชอบพอเป็นอย่างมาก

อีกทั้งจ้าวหญิงเจียวเจียวผู้ซึ่งลือกันว่าเป็นที่โปรดปรานมาก่อน ก็กลับถูกทำลายจุดตันเถียน นางถูกองค์จักรพรรดิปีศาจลงโทษให้ล้างผนังและกระเบื้องปูพื้นของวังปีศาจทั้งหมด

ทำให้รู้สึกเศร้าจริง ๆ