บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 236

ในใจเย่จายซิงยากที่จะสงบ มองไปที่ใบหน้าที่สงบของหลงเฟยหลี นางสงสัยว่าเมื่อครู่ที่นางเห็นหมอกสีชมพูระหว่างคิ้วของเขาคือความเข้าใจผิดของนางหรือไม่

“นั่งลง อย่าให้ข้าพูดเป็นครั้งที่สาม ข้าไม่ได้มีความอดทนขนาดนั้น”

น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยคำเตือนที่อันตราย

นางลากเกาอี้มานั่งลง ไม่มองเขาอีก แล้วหยิบชามตะเกียบมาคีบอาหารกิน

คาดไม่ถึงว่าอาหารในวังปีศาจจะอร่อยขนาดนี้ แม้จะเย็นไปเสียหน่อย แต่นางที่ไม่ได้กินมื้ออร่อยมานานมากรู้สึกว่ามันอร่อยมาก

มุมปากของหลงเฟยหลียกขึ้น ท่าทางการจับตะเกียบกินอาหารช่างสง่างาม

เหล่านางกำนัลยังคุกเข่าอยู่บนพื้น ไม่กล้าที่จะลุกขึ้น

เหล่าขันทีที่ถวายอาหารก้มศีรษะ ไม่ได้เปล่งเสียงออกมาเลยสักนิด

มีเพียงโจวกงกงเท่านั้น ที่สังเกตว่าวันนี้จักรพรรดิปีศาจกินอาหารได้มากกว่าปกติ และดูเหมือนว่าจะมีความเจริญอาหารมาก

เขาเหลือบมองเย่จายซิงอย่างเงียบ ๆ แค่หน้าด้านข้างก็ทำให้รู้สึกว่างดงามมีเสน่ห์ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมท่านจักรพรรดิปีศาจถึงได้เกิดความสนใจ

แน่นอนว่าเย่จายซิงไม่ใช่แค่กินข้าว นางกินไปด้วยในใจก็ไตร่ตรองแผนรับมือไปด้วย

นางต้องยืนยันให้ได้ก่อน ว่าหลงเฟยหลีชอบนางจริง ๆ หรือไม่ ถึงจะทำแผนอื่นได้

เมื่อกินจนอิ่มแปล้ นางก็วางตะเกียบลง

“เจ้าอยากให้ข้าเป็นฮองเฮาปีศาจของเจ้า นี่เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด เจ้าคือตระกูลปีศาจ ส่วนข้าคือเผ่ามนุษย์มนุษย์และปีศาจอยู่ในสถานการณ์ที่อยู่ร่วมโลกกันไม่ได้ ข้าไม่อาจแยกออกจากเผ่ามนุษย์ได้ ถ้าเจ้าชอบผู้หญิงสวย ข้าเชื่อในโลกปีศาจอันยิ่งใหญ่ เป็นไปไม่ได้ที่จะหาร่างกายที่เจ้าสนใจไม่พบ”

นางมองไปที่หลงเฟยหลีและพูด

“ถ้าข้าพูดว่าต้องเป็นเจ้าเท่านั้นเล่า？”

หลงเฟยหลีพูดอย่างเฉื่อยชา มองไม่ออกว่ารู้สึกอย่างไร

“ทำไมต้องเป็นข้าเท่านั้น ข้าจำได้เมื่อครู่เจ้าเพิ่งพูดว่าเจ้าชอบเพียงร่างกายของข้า หากเจ้าชอบ ข้าสามารถมอบยาแปลงโฉมให้เจ้าได้ นางกำนัลเหล่านี้ข้างล่างเพียงแค่กินยาแปลงโฉม ก็สามารถกลายเป็นแบบที่เจ้าชอบได้”

นางมองมาที่เขาครู่หนึ่ง แล้วก็พูดขึ้นอย่างกะทันหัน

“หลงเฟยหลี เจ้าไม่ได้ชอบข้าจริงๆ ใช่หรือไม่？สิ่งที่เจ้าชอบไม่ใช่ใบหน้านี้ของข้า แต่เป็นข้าคนนี้”

เขาส่งเสียงเยาะเย้ย ดวงตาสีพีชส่องประกาย

“หึ ข้าไม่รู้ว่าเจ้าจะมีด้านที่หลงตัวเองมากเช่นนี้”

ตอนที่พูดประโยคนี้ ถ้าเขาไม่มีหมอกสีชมพูระหว่างคิ้วของเขา บางทีมันอาจจะน่าเชื่อมากกว่านี้

เย่จายซิงรู้สึกประหลาดใจจริงๆ

หลงเฟยหลีชื่นชอบนางจริง ๆ

ปากเขาบอกว่าชอบรูปร่างหน้าตาของนาง แต่ความจริงไม่ใช่ ก่อนหน้านี้ เขาไม่รู้ว่าเขาจะหน้าตาเป็นอย่างไรถ้าไม่มีปาน

นางจำได้ตอนแรกที่ติดอยู่ในอาณาจักรของเขาที่เทือกเขาอัสดง ท้องของตนเองหิวจนจงใจบอกว่าอยากกินอาหารที่เขาทำด้วยมือของเขา เขาบอกว่าตนเองนั้นคิดเพ้อฝัน ถ้าไม่กินอย่างอื่นก็หิวตายเอา

แต่สุดท้ายเขาก็ยังย่างเนื้อนกด้วยมือตัวเองส่งมาให้นาง

คนคนนี้ ถึงแม้จะเลือดเย็นและไร้ความปรานี แต่ก็ไม่นับว่าหมดหวังไปทั้งหมด……

“ข้ามีใบหน้าเช่นนี้ หลงตัวเองหน่อยจะเป็นไรไป？”

นางขมวดคิ้ว หยิบขวดหยกออกจากแขนเสื้อ แล้ววางลงบนโต๊ะอย่างแรง

“นี่ ยาแปลงโฉม หาซื้อไม่ได้บนตลาด มอบให้เจ้าแล้ว ตอนนี้เจ้าปล่อยข้าไปได้แล้วใช่หรือไม่”

“ข้าพูดเมื่อไหร่ว่าจะปล่อยเจ้าไป？”

พลังปราณปีศาจของหลงเฟยหลีอบอวล ขวดยาตกไปอยู่ในมือที่ซีดเซียวราวกับป่วยของเขา