บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 237

เย่จายซิงถูกหลงเฟยหลีลากไปตลอดทาง ในไม่ช้าก็มาถึงหน้าตำหนัก

นางไม่เข้าใจว่าเขาพาตนเองมาทำอะไรที่นี่ เท้าเพิ่งเหยียบเข้าไป รับรู้ได้ถึงความหนาวเข้ากระดูก

ครั้งที่แล้วนางปลอมตัวเป็นองครักษ์และแทรกซึมเข้าไปในกลุ่มของประมุขปีศาจหลัวซา แต่กลับเข้าถึงเพียงตำหนักด้านนอกนี้เท่านั้น ตอนนั้นรู้สึกเหมือนกับว่าตำหนักใหญ่นี้เป็นเหมือนหลุมดำที่จะกลืนกินผู้คน เกิดความรู้สึกอันตรายอย่างเปรียบไม่ได้

นางไม่สามารถหลุดพ้นได้ นางจึงไม่ดิ้นรนอีกต่อไป

หลงเฟยหลีถึงแม้ะทำหน้าบูดบึ้ง แต่ไม่เคยเห็นความอาฆาตพยาบาทเลยแม้แต่น้อยจากหว่างคิ้วของเขา

ไม่รู้ทำไม เขาอารมณ์เสียจริงๆ แต่เย่จายซิงแค่รู้สึกว่าเขาจะไม่ทำร้ายนางจริง ๆ

ดังนั้นนางจึงอยากรู้มากขึ้นว่าเขาพาตนเองมาทำอะไรที่นี่

ที่เขาพูดว่า “รู้จักฐานะของเจ้าให้ชัดเจน” ที่แท้หมายความว่าอะไร

หลงเฟยหลีลากนางไปที่ห้องด้านใน อยู่ ๆ ก็บิดแจกันดอกไม้ใบหนึ่ง กระเบื้องปูพื้นใต้ฝ่าเท้าถูกเปิดออกโดยทัน เผยให้เห็นทางเดินใต้ดินที่มืดมิด

ชี่ปีศาจกระจายออกมาจากภายใน นางได้กลิ่นคาวเลือดเน่า

“ลงไป！”

หลงเฟยหลีผลักนางเล็กน้อย ให้นางเดินอยู่ด้านหน้า

เย่จายซิงเพิ่งเดินลงบันไดไปได้ไม่กี่ก้าว ได้ยินเสียงร้องอันน่าเวทนา เสียงเศร้ารันทดอีกทั้งเสียงร้องขอความเมตตา

ด้านล่างนี้ มันคือคุกใต้ดินของนักโทษ

จำคุกไว้คือคนแบบไหน เย่จายซิงคิดเพียงเล็กน้อย ก็พอจะเดาออก

หลังจากมาโลกปีศาจ นางได้ยินว่าหลังจากการปรากฏตัวของจักรพรรดิปีศาจองค์ใหม่ ราชาปีศาจวังปีศาจอีกทั้งเชื้อพระวงศ์ได้หายตัวไปหมดแล้ว บ้างก็ว่าราชวงศ์เหล่านี้ล้วนอยู่ในวังปีศาจอย่างเงียบ ๆ บางคนก็ว่าถูกหลงเฟยหลีสังหารฟมดแล้ว

แต่ทว่าล้วนไม่ใช่

วังใต้ดินแห่งนี้คือคำตอบ

แต่เขาพานางมาที่นี่อะไร？

นางเพียงแค่ขมวดคิ้ว แล้วเดินลงไปต่อ นางสังเกตเห็นว่าดวงตาของหลงเฟยหลียังคงจับจ้องมาที่นาง

พอได้ยินมีคนลงมา โซ่เหล็กที่มัดคนไว้ก็ส่งเสียงแหลม

“หลงเฟยหลี！เจ้าหลอกลวงอาจารย์ ทำลายบรรพบุรุษ ไม่ตายดีแน่！”

“ปล่อยพวกเราไป！ปล่อยพวกเราไป！”

“พวกเราเป็นญาติของเจ้า เจ้าทำเช่นนี้กับพวกเราได้อย่างไร！”

เย่จายซิงมองดูพวกเขาจ้องมองหลงเฟยหลีด้วยสายตาที่แค้นเคืองอย่างยิ่ง

ในตระกูลปีศาจเหล่านี้มีทั้งผู้ใหญ่และเด็ก มีผู้ชายและผู้หญิง มีตระกูลปีศาจห้าสิบหรือหกสิบคนถูกคุมขังอยู่ที่นี่

ตัวของพวกเขายังสวมเสื้อผ้าชั้นดี เพียงแค่ในตอนนี้แยกแยะสีไม่ได้แล้ว รอยเลือดบนนั้นได้เปลี่ยนไปเป็นคราบเลือดแล้ว บางคนขาหัก บางคนไม่มีมือ อดีตผู้บังคับบัญชาในตระกูลปีศาจ เวลานี้ก็แค่กลุ่มนักโทษที่ดิ้นรนทุรนทุราย

“ข้าเป็นพ่อของเจ้า！เป็นราชาของตระกูลปีศาจ！หลงเฟยหลี เจ้าลูกเลว！”

ชายวัยกลางคนที่ถูกขังอยู่ในกรงเพียงลำพังตะโกนอย่างบ้าคลั่ง ผมของเขายาวยุ่งกระเซิง ลักษณะราวกับบ้า สามารถบอกได้อย่างชัดเจนจากคิ้วของเขาว่าเขากับหลงเฟยหลีมีความคล้ายคลึงกันอยู่บ้าง

คนคนนี้ เป็นพ่อของหลงเฟยหลีจริง ๆ อดีตราชาปีศาจของวังปีศาจ！

“เห็นหรือไม่？คนเหล่านี้ บางคนมีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับข้า ข้าก็สามารถกักขังพวกเขาถึงเช่นนี้ ทำให้พวกเขาต้องทนทุกข์ทรมาน เย่จายซิง เจ้าคิดว่า เพียงแค่สนใจเจ้าเพียงเล็กน้อย เจ้าก็ช่วยเปลี่ยนแปลงการตัดสินใจของข้าได้หรือ？”

เสียงของหลงเฟยหลีดังขึ้นข้างใบหูของนาง

เหมือนงูพิษมืดครึ้มและหนาวเย็นหนึ่งตัวที่วนเวียนอยู่ข้างหลังของนาง ในน้ำเสียงมีความเยือกเย็นถึงกระดูก

เย่จายซิงไม่เพียงไม่กลัว แต่กลับอยากหัวเราะอยู่

ก่อนหน้านี้เคยเห็นหมอกสีชมพูจากหว่างคิ้วของเขาไม่ใช่หรือ นางเกือบจะเชื่อเรื่องไร้สาระของเขาแล้ว

เขาทำแบบนี้ต่อหญิงสาว ทำให้ไม่อาจพบรักแท้ได้

โชคดีที่เขามีใบหน้าที่หล่อเหลาและมีตัวตนสูงส่ง จะดึงดูดผู้หญิงเข้าหาไม่ขาดสาย มิฉะนั้นพูดไม่ได้ว่าจะเป็นโสดไปตลอดชีวิต

แต่ตอนนี้นางมีความคิดแล้ว

เขาพานางมาที่วังใต้ดิน เพื่อบอกนางว่า อย่าคิดว่าตนเองสำคัญมากเกินไป ให้รู้จักฐานะตนเองให้ชัดเจน เขาอยากได้หญิงสาวที่เชื่อฟัง