บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 237

เย่จายซิงถูกหลงเฟยหลีลากไปตลอดทาง ในไม่ช้าก็มาถึงหน้าตำหนัก

นางไม่เข้าใจว่าเขาพาตนเองมาทำอะไรที่นี่ เท้าเพิ่งเหยียบเข้าไป รับรู้ได้ถึงความหนาวเข้ากระดูก

ครั้งที่แล้วนางปลอมตัวเป็นองครักษ์และแทรกซึมเข้าไปในกลุ่มของประมุขปีศาจหลัวซา แต่กลับเข้าถึงเพียงตำหนักด้านนอกนี้เท่านั้น ตอนนั้นรู้สึกเหมือนกับว่าตำหนักใหญ่นี้เป็นเหมือนหลุมดำที่จะกลืนกินผู้คน เกิดความรู้สึกอันตรายอย่างเปรียบไม่ได้

นางไม่สามารถหลุดพ้นได้ นางจึงไม่ดิ้นรนอีกต่อไป

หลงเฟยหลีถึงแม้ะทำหน้าบูดบึ้ง แต่ไม่เคยเห็นความอาฆาตพยาบาทเลยแม้แต่น้อยจากหว่างคิ้วของเขา

ไม่รู้ทำไม เขาอารมณ์เสียจริงๆ แต่เย่จายซิงแค่รู้สึกว่าเขาจะไม่ทำร้ายนางจริง ๆ

ดังนั้นนางจึงอยากรู้มากขึ้นว่าเขาพาตนเองมาทำอะไรที่นี่

ที่เขาพูดว่า “รู้จักฐานะของเจ้าให้ชัดเจน” ที่แท้หมายความว่าอะไร

หลงเฟยหลีลากนางไปที่ห้องด้านใน อยู่ ๆ ก็บิดแจกันดอกไม้ใบหนึ่ง กระเบื้องปูพื้นใต้ฝ่าเท้าถูกเปิดออกโดยทัน เผยให้เห็นทางเดินใต้ดินที่มืดมิด

ชี่ปีศาจกระจายออกมาจากภายใน นางได้กลิ่นคาวเลือดเน่า

“ลงไป！”

หลงเฟยหลีผลักนางเล็กน้อย ให้นางเดินอยู่ด้านหน้า

เย่จายซิงเพิ่งเดินลงบันไดไปได้ไม่กี่ก้าว ได้ยินเสียงร้องอันน่าเวทนา เสียงเศร้ารันทดอีกทั้งเสียงร้องขอความเมตตา

ด้านล่างนี้ มันคือคุกใต้ดินของนักโทษ

จำคุกไว้คือคนแบบไหน เย่จายซิงคิดเพียงเล็กน้อย ก็พอจะเดาออก

หลังจากมาโลกปีศาจ นางได้ยินว่าหลังจากการปรากฏตัวของจักรพรรดิปีศาจองค์ใหม่ ราชาปีศาจวังปีศาจอีกทั้งเชื้อพระวงศ์ได้หายตัวไปหมดแล้ว บ้างก็ว่าราชวงศ์เหล่านี้ล้วนอยู่ในวังปีศาจอย่างเงียบ ๆ บางคนก็ว่าถูกหลงเฟยหลีสังหารฟมดแล้ว

แต่ทว่าล้วนไม่ใช่

วังใต้ดินแห่งนี้คือคำตอบ

แต่เขาพานางมาที่นี่อะไร？

นางเพียงแค่ขมวดคิ้ว แล้วเดินลงไปต่อ นางสังเกตเห็นว่าดวงตาของหลงเฟยหลียังคงจับจ้องมาที่นาง

พอได้ยินมีคนลงมา โซ่เหล็กที่มัดคนไว้ก็ส่งเสียงแหลม

“หลงเฟยหลี！เจ้าหลอกลวงอาจารย์ ทำลายบรรพบุรุษ ไม่ตายดีแน่！”

“ปล่อยพวกเราไป！ปล่อยพวกเราไป！”

“พวกเราเป็นญาติของเจ้า เจ้าทำเช่นนี้กับพวกเราได้อย่างไร！”

เย่จายซิงมองดูพวกเขาจ้องมองหลงเฟยหลีด้วยสายตาที่แค้นเคืองอย่างยิ่ง

ในตระกูลปีศาจเหล่านี้มีทั้งผู้ใหญ่และเด็ก มีผู้ชายและผู้หญิง มีตระกูลปีศาจห้าสิบหรือหกสิบคนถูกคุมขังอยู่ที่นี่

ตัวของพวกเขายังสวมเสื้อผ้าชั้นดี เพียงแค่ในตอนนี้แยกแยะสีไม่ได้แล้ว รอยเลือดบนนั้นได้เปลี่ยนไปเป็นคราบเลือดแล้ว บางคนขาหัก บางคนไม่มีมือ อดีตผู้บังคับบัญชาในตระกูลปีศาจ เวลานี้ก็แค่กลุ่มนักโทษที่ดิ้นรนทุรนทุราย

“ข้าเป็นพ่อของเจ้า！เป็นราชาของตระกูลปีศาจ！หลงเฟยหลี เจ้าลูกเลว！”

ชายวัยกลางคนที่ถูกขังอยู่ในกรงเพียงลำพังตะโกนอย่างบ้าคลั่ง ผมของเขายาวยุ่งกระเซิง ลักษณะราวกับบ้า สามารถบอกได้อย่างชัดเจนจากคิ้วของเขาว่าเขากับหลงเฟยหลีมีความคล้ายคลึงกันอยู่บ้าง

คนคนนี้ เป็นพ่อของหลงเฟยหลีจริง ๆ อดีตราชาปีศาจของวังปีศาจ！

“เห็นหรือไม่？คนเหล่านี้ บางคนมีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับข้า ข้าก็สามารถกักขังพวกเขาถึงเช่นนี้ ทำให้พวกเขาต้องทนทุกข์ทรมาน เย่จายซิง เจ้าคิดว่า เพียงแค่สนใจเจ้าเพียงเล็กน้อย เจ้าก็ช่วยเปลี่ยนแปลงการตัดสินใจของข้าได้หรือ？”

เสียงของหลงเฟยหลีดังขึ้นข้างใบหูของนาง

เหมือนงูพิษมืดครึ้มและหนาวเย็นหนึ่งตัวที่วนเวียนอยู่ข้างหลังของนาง ในน้ำเสียงมีความเยือกเย็นถึงกระดูก

เย่จายซิงไม่เพียงไม่กลัว แต่กลับอยากหัวเราะอยู่

ก่อนหน้านี้เคยเห็นหมอกสีชมพูจากหว่างคิ้วของเขาไม่ใช่หรือ นางเกือบจะเชื่อเรื่องไร้สาระของเขาแล้ว

เขาทำแบบนี้ต่อหญิงสาว ทำให้ไม่อาจพบรักแท้ได้

โชคดีที่เขามีใบหน้าที่หล่อเหลาและมีตัวตนสูงส่ง จะดึงดูดผู้หญิงเข้าหาไม่ขาดสาย มิฉะนั้นพูดไม่ได้ว่าจะเป็นโสดไปตลอดชีวิต

แต่ตอนนี้นางมีความคิดแล้ว

เขาพานางมาที่วังใต้ดิน เพื่อบอกนางว่า อย่าคิดว่าตนเองสำคัญมากเกินไป ให้รู้จักฐานะตนเองให้ชัดเจน เขาอยากได้หญิงสาวที่เชื่อฟัง

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เย่จายซิงก็หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาปิดจมูก

“ที่นี่กลิ่นเหม็นมาก ข้าอยากจะขึ้นไป”

มุมปากหลงเฟยหลียกขึ้น แล้วพูด “รู้จักกลัวแล้ว？”

“ข้าไม่ได้กลัว และข้าบอกเจ้าได้เลยว่า ข้าไม่สามารถเป็นฮองเฮาปีศาจของเจ้าได้”

นางพูดอย่างไม่พอใจ

“ฮองเฮาปีศาจ？！ไม่ได้อย่างแน่นอน! นางเป็นเผ่ามนุษย์! จะเป็นฮองเฮาปีศาจแห่งโลกปีศาจได้อย่างไร! นางไม่ยินยอม!

ราชาปีศาจตะโกนเสียงดัง ดวงตาคู่มองบนร่างของเย่จายซิง เต็มไปด้วยความแค้นเคือง

มนุษย์กับปีศาจมักจะขัดแย้งกัน หลายปีมานี้ตระกูลปีศาจอยู่แต่ในโลกปีศาจ เป็นเพราะความแข็งแกร่งไม่เพียงพอ มิฉะนั้นจะเข้าสู่โลกปุถุชนเพื่อยึดทรัพยากรแล้ว

ในสายตาของตระกูลปีศาจ เผ่ามนุษย์ทำให้พวกเขาตระกูลปีศาจต้องอาศัยอยู่ที่สับปะรังเคนี่ มองไม่เห็นดวงอาทิตย์ภายนอก

การให้ผู้หญิงของเผ่ามนุษย์เป็นฮองเฮาปีศาจ ก็เป็นสิ่งที่ขัดกับหลักทำนองคลองธรรมจริง ๆ !

ฟิ้ว！

แส้เส้นหนึ่งถูกดึงออกมา และหล่นลงบนตัวของราชาปีศาจ

ราชาปีศาจส่งเสียงร้อง แล้วล้มลงกับพื้น

ราชาปีศาจผู้สง่างาม คาดไม่ถึงว่าการฝึกฝนทั้งร่างจะไม่มีอะไรเลย

เหมือนตระกูลปีศาจธรรมดาคนหนึ่งที่ไม่มีอำนาจ

สายตาของเย่จายซิงกลับจ้องมองไปที่แส้ที่อยู่ในมือของหลงเฟยหลี

แส้สีน้ำเงินนี้……

นางช่างคุ้นเคยเหลือเกิน！

วันนั้นเหมยจีก็ใช้แส้เส้นนี้เฆี่ยนบนตัวของนาง แต่แส้จะไปอยู่ในมือของหลงเฟยหลีได้อย่างไร?

นางนึกออกแล้ว ในตอนนั้นบนแส้ของ เหมยจีมีเลือดติดอยู่ เป็นไปได้หรือไม่ ที่ เหมยจีเข้าไปในวังพร้อมกับแส้ แต่หลงเฟยหลีกลับสังเกตเห็นแล้ว

มิน่าเล่า มิน่าเล่าที่เข้าไปนั้นคือสาวงามสามคน แต่มีเพียงเหมยจีที่โดนทิ้งไว้

ที่แท้ก็เป็นเพราะแส้เส้นนี้！

อีกทั้งเหมยจีคนนั้นก็ไม่ได้มีชีวิตต่อ ตามที่นางแอบได้ยินจากในวัง เหมยจีถูกหลงเฟยลี่ถลกหนังในวันนั้นและเสียชีวิตอย่างสยดสยอง

เย่จายซิงก็เข้าใจทันที นางยังสงสัยว่าหลงเฟยหลีรู้ได้อย่างไรว่านางมาที่โลกปีศาจ ที่แท้ก็เพราะบนแส้มีเลือดของนาง

หลงเฟยหลีเคยดูดเลือดของนาง แน่นอนว่าสามารถสามารถรับรู้ได้

เขาเป็นจักรพรรดิปีศาจที่ 3,000 ปีเพิ่งจะปรากฏตัวในโลกปีศาจท่านหนึ่ง มีหลายวิธีที่สามารถหาตำแหน่งของนางผ่านเลือดของนางได้อย่างแน่นอน

ตัวนางเองไม่รู้ว่าเหตุการณ์เล็กๆ น้อยๆ นี้จะนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่

โชคดีที่นางไม่ได้ไปหาเสด็จอาโดยตรง ไม่อย่างนั้นคงลำบากใจ

“ข้าอยากให้ใครเป็นฮองเฮาปีศาจ ไม่ต้องให้พวกเจ้านักโทษเหล่านี้มาสอดปากสอดคำ”

เสียงของหลงเฟยหลีเย็นชามาก

เขาเดินไปหาราชาปีศาจด้วยขายาวของเขา

“ข้าไว้ชีวิตของเจ้า เพื่อว่าวันหนึ่งจะให้เจ้าได้เห็นนางมารผู้นั้นที่เจ้าเคยความสัมพันธ์ชั่วคราว ข้าอยากเห็นกับตาตัวเองจะเป็นยังไงถ้าพวกเจ้าสองคนถูกขังอยู่ด้วยกัน ข้ารอคอยเป็นอย่างมาก”

นัยน์ตาของเขาช่างเย้าแหย่ เผยให้เห็นความเย้ยหยันไร้หัวใจ

นางมาร？

ที่เขาพูดถึงหรือว่าจะเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดของเขา？

มารดาผู้ให้กำเนิดของเขาดูเหมือนจะเป็นองค์หญิงของเผ่ามาร แต่ละเอียดมากกว่านี้ เย่จายซิงก็ไม่รู้ชัดเจนแล้ว

แต่หลงเฟยหลีสามารถกลายเป็นคนที่อารมณ์น่าขนลุกและมืดมนที่เขามีอยู่ทุกวันนี้ได้ ดูท่าแยกไม่ออกจากการละเลยของผู้ปกครองหรือแม้กระทั่งการล่วงละเมิดได้เลย

เขาขังตระกูลปีศาจเหล่านี้ไว้ในคุกใต้ดิน คงไม่ได้ขังไว้โดยไม่มีมูลเหตุมาก่อน ในโลกนี้ไม่เคยมีความเกลียดชังโดยไม่มีเหตุผล

“กลัวแล้ว？”

หลงเฟยหลีมองนางอย่างเย้ยหยันเย็นชา