บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 238

“กลัวแล้ว？นี่คือโฉมหน้าที่แท้จริงของข้า เย่จายซิงความผิดไม่อาจทำซ้ำแล้วซ้ำอีกได้ ถ้ากล้าปฏิเสธที่ข้าอีก พวกเขาตอนนี้ก็คืออนาคตของเจ้า ข้าไม่ค่อยมีความอดทนสำหรับผู้หญิงนัก”

หลังจากออกจากคุกใต้ดินแล้ว หลงเฟยหลีก็เห็นใบหน้าของนางสงบนิ่ง มีการเยาะเย้ยที่มุมปากของเขา ดวงตาของเขาแคบลงเหมือนน้ำค้างแข็ง

เขาเกิดมาก็เป็นสิ่งอัปมงคลที่ถูกคนทอดทิ้ง ในโลกนี้ไม่มีใครรักเขาจริงๆ เขาเองก็ไม่สนใจความรู้สึกแบบนั้น

เขาชอบพอเย่จายซิง และต้องการครอบครองนาง ก็เพียงเท่านั้น

ไม่ว่านางจะชอบหรือไม่ก็ตาม ไม่สำคัญ

ทำให้นางตระหนักถึงสถานการณ์ของนาง ประนีประนอมแต่เนิ่น ๆ และเชื่อฟัง เขาจะให้ทุกอย่างที่นางต้องการ

เย่จายซิงก้มศีรษะลง อันที่จริง สิ่งที่นางคิดคือเรื่องขององค์หญิงเผ่ามาร ดูเหมือนว่าเขาจะเกลียดองค์หญิงเผ่ามาร และก็เป็นมารดาของเขา

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เขาจะโจมตีเผ่ามารอย่างแน่นอน และเผ่ามารอยู่ทางใต้สุด มิน่าเล่าเขาถึงต้องการโจมตีโลกมนุษย์ก่อน เพราะโลกมนุษย์เป็นศูนย์กลางของเผ่ามารและโลกปีศาจ

ดังนั้นการพยายามเกลี้ยกล่อมให้เขาเลิกโจมตีโลกมนุษย์ จึงเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน ความหมกมุ่นในใจของเขานั้นลึกซึ้งมาก และนางไม่มีเวลามากพอที่จะทำให้เขาประทับใจ

“ทำไมไม่พูด？”

หลงเฟยหลีบีบคางของนางและบังคับให้นางเงยหน้าขึ้นมองตาเขา

เย่จายซิงเห็นสายตาของเขาก็กลัวหัวหดลง “ข้า…เจ้าให้เวลาข้าหน่อย”

น้ำเสียงของนางลังเล

หลงเฟยหลีพยักศีรษะอย่างพอใจ “ได้ เจ้าเป็นผู้หญิงที่ฉลาด ข้าเชื่อว่าเจ้าจะเลือกได้ถูกต้องที่สุด”

เขาปล่อยมือแล้วมองรอยนิ้วสีแดงเล็กน้อยบนคางสีขาวของนาง ก็เหมือนกับบนหยกชั้นดีที่มีรอยตำหนิ เขาใช้นิ้วโป้งลูบเบา ๆ แล้วพูด

“ข้าเป็นคนที่ทะนุถนอมและแสดงความรักที่อ่อนโยนต่อผู้หญิง ติดตามข้า เจ้าจะเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก”

ถ้าหญิงสาวเผ่าปีศาจเหล่านั้นที่เขาฆ่าได้ยินคำพวกนี้ กลัวลูกตาจะหลุดออกมา

“ทะนุถนอมและแสดงความรักที่อ่อนโยนต่อผู้หญิง” สุภาษิตนี้ ใครใช้ก็ได้ แต่ใช้กับเขาไม่ได้

เย่จายซิงเห็นหมอกสีแดงระหว่างคิ้วของเขากระพริบอีกครั้ง

เขาใช้เสียงที่เย็นชาที่สุดเพื่อสัญญากับนางในอนาคต

น่าเสียดาย ที่ในใจของนางมีเจ้าของ

แต่ถึงแม้ไม่มีเสด็จอา นางก็ไม่ควรชอบเขาอยู่ดี บุคลิกของเขาดูมืดมนเกินไป

ประสบการณ์ในวัยเด็กที่โชคร้ายเหมือนกัน แต่เสด็จอาไม่ใจร้ายและกระหายเลือดเหมือนเขา

เผ่ามนุษย์นับร้อยล้าน เป็นเหมือนมดในสายตาของเขา

แม้ว่านางจะคิดอย่างนั้นในใจ แต่การต่อสู้ก็ฉายแววในดวงตาของนาง ราวกับว่าถูกรบกวนความคิดด้วยสิ่งที่เขาพูด

“ถ้าข้าสัญญาว่าจะเป็นฮองเฮาปีศาจของเจ้า เจ้าจะเลิกโจมตีเผ่ามนุษย์หรือไม่？”

หลังจากคิดดูแล้ว เย่จายซิงก็ถาม

“เป็นไปไม่ได้ เจ้าควรจะกำจัดความคิดนี้โดยเร็วที่สุด！”

หลงเฟยหลีเปล่งเสียงเยือกเย็น

“ข้าอยากให้ทั้งแผ่นดินนี้ ทั้งหมดล้วนเป็นคนของข้า！การมีอำนาจสูงสุดไม่ดีอย่างไร? ในอนาคต เราจะมีแหล่งข้อมูลการฝึกตนที่ดีที่สุด ข้าและเจ้าจะทยานสู่ความเป็นอมตะด้วยกัน เย่จายซิง เจ้าได้พบเจอข้าเป็นบุญที่คนอื่นบ่มเพาะไม่ได้ในแปดชาติ！”

เย่จายซิงถอนหายใจอยู่ในใจ ชัดเจนมาก นางไม่อาจเปลี่ยนความคิดของเขาได้

อย่างนั้น นางคงต้องทำสิ่งที่ผิดกับเขาเท่านั้น

นางเป็นเผ่ามนุษย์ เขาเป็นตระกูลปีศาจ เดิมทีสามารถทำให้ไม่เกิดความขัดแย้งกันได้

แต่เขาต้องการทำให้เผ่ามนุษย์ทั้งหมดกลายเป็นของปีศาจที่ปราศจากความคิดของตัวเอง นางไม่อยากให้ครอบครัวและเพื่อนฝูงกลายเป็นแบบนั้น ที่นี่ถูกกำหนดไว้แล้วว่านางและหลงเฟยหลีจะต้องเป็นศัตรูกัน