บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 240

“นายน้อย ท่านตามหาบ่าวหรือ?”

โจวกงกงได้ยินว่าเย่จายซิงเรียกหาเขา ก็รีบเข้ามาทันที

“หลงเฟยหลีล่ะ ยังอยู่ในวังไหม?”

เย่จายซิงถามขึ้นมา

คนอื่นได้ยินน้ำเรียกชื่อขององค์จักรพรรดิปีศาจ ก็ตกใจจนสีหน้าขาวซีด มือที่เคลื่อนไหวอยู่ต่างก็หยุดนิ่ง

เมื่อวานโจวกงกงได้ยินนางเรียกชื่อของจักรพรรดิปีศาจด้วยหูของตนเอง จักรพรรดิปีศาจก็ไม่โกรธ ตอนนี้จึงไม่รู้สึกว่าเป็นการเสียมารยาท เขาพยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า

“องค์จักรพรรดิปีศาจยังอยู่ในวัง พระองค์บอกว่าเดี๋ยวจะมาทานอาหารเช้าพร้อมกับท่าน”

เย่จายซิงแกล้งทำเป็นขมวดคิ้ว แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก

“ล้วนออกไปกันเถอะ เว้นโจวกงกง”

คนอื่นต่างก็รีบถอยออกไป

“เมื่อวานเขาบอกว่า ให้เจ้าบอกข้าทุกอย่าง ไม่ปกปิดทุกเรื่อง ตอนนี้เจ้าพูดมาได้แล้ว เกี่ยวกับทุกอย่างของเขา”

นางมองดูกงกงที่อายุมากแล้วเขาพูดขึ้น

คำว่าเขาสุนัขยถึงใคร โจวกงกงรู้ดีที่สุด

“เรื่องนี้....บ่าวก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดยังไงดี......”

“งั้นก็เริ่มเล่าตามช่วงเวลา ตั้งแต่เมื่อก่อนจนถึงตอนนี้ เล่าสิ่งที่เจ้ารู้ออกมาทั้งหมด”

ที่จริงในใจโจวกงกงหวาดกลัวอย่างมาก ชีวิตช่วงแรกของจักรพรรดิปีศาจองค์ใหม่นั้นทุกข์ทรมานมาก พูดออกมาแล้วจะเป็นการไม่ให้เกียรติจักรพรรดิปีศาจ เขาไม่กล้าที่จะพูดออกมา

แต่เมื่อวานองค์จักรพรรดิปีศาจก็พูดแล้ว ให้เขาเล่าให้นางฟัง เขาจึงจำเป็นต้องเล่า

เขารวบรวมคำพูดแล้วพูดขึ้นว่า

“องค์จักรพรรดิปีศาจ เป็นบุตรของจักรพรรดิปีศาจกับองค์หญิงเผ่ามาร แต่ได้ยินมาว่าเริ่มแรกทั้งสองคนเพียงแค่คบกันอย่างสนุกสนานระยะหนึ่งเท่านั้นเอง ไม่ได้มีความรักต่อกัน เหมือนอย่างเช่น.....”

โจวกงกงคิดดอยู่ตั้งนาน แต่ก็หาคำพูดที่เหมาะสมไม่ได้

คงเป็นเหมือนอย่างเพื่อนสนิทกัน เย่จายซิงเข้าใจความสุนัขในคำพูดของเขา แต่ตอนนั้นจักรพรรดิปีศาจกับองค์หญิงเผ่ามารทั้งสองคนอยู่ด้วยกันเพียงเพื่อความสนุกสนานเท่านั้น

“รอหลังจากองค์หญิงเผ่ามารกลับไปยังเผ่ามารแล้ว ก็พบว่าตนเองตั้งครรภ์ แต่ตอนนั้นองค์หญิงก็มีคู่หมั้นแล้ว จึงไม่สามารถที่จะเก็บเด็กคนนี้ไว้ได้ แต่องค์จักรพรรดิปีศาจดวงแข็ง ไม่ว่าองค์หญิงจะใช้วิธีอะไรก็ไม่สามารถที่จะทำลายเขา กระทั่งใช้พิษ.....ด้วยเหตุนี้ทำให้ร่างกายองค์หญิงได้รับผลกระทบกระเทือน จึงทำให้ยิ่งเกลียดเด็กคนนี้ เมื่อคลอดออกมาแล้ว ก็บีบคอจนแทบขาดหายใจแล้วก็โยนเขามาอเวจีปีศาจ”

ถึงว่าที่ผ่านมาตอนที่อยู่บนเทือกเขาอัสดง นางเห็นพิษในร่างกายของเขา เป็นพิษที่มีมาตั้งแต่อยู่ในครรภ์ แต่นางก็คิดเพียงว่าคงมีคนอื่นทำร้ายเขา คิดไม่ถึงว่าจะเป็นแม่ของเขาเองที่ต้องการให้เขาตาย

โจวกงกงเล่าต่อไปอีกว่า

“องค์จักรพรรดิปีศาจคลอดออกมาแล้วก็มีดวงที่แข็งกว่าตระกูลปีศาจปกติ ดังนั้นเมื่อถูกโยนลงไปในอเวจีปีศาจก็ยังไม่ตาย และมีชายคนหนึ่งเก็บกลับมา ชายคนนั้นไม่มีภรรยาไม่มีลูก เป็นนักการพนันขี้เมา เขาเห็นว่าองค์จักรพรรดิปีศาจรูปร่างหน้าตาดี บวกกับที่บ้านมีสุนัขที่เพิ่งคลอดลูก มีน้ำนม จึงพากลับไปด้วย”

ไม่อย่างนั้นจะเก็บเด็กคนหนึ่งมาเลี้ยงทำไม บนโลกนี้ไม่มีเรื่องดีขนาดนั้น

เย่จายซิงขมวดคิ้ว ไม่ว่ายังไงนางก็คิดไม่ถึง หลงเฟยหลีจะย่ำแย่ขนาดนี้ ดื่มนมสุนัขตั้งแต่เล็กจนโต

“องค์จักรพรรดิปีศาจเพิ่งเดินได้ ชายคนนั้นก็ใช้ให้เขาตักน้ำรินน้ำชา ดุด่าทุบตี ได้กินแต่ของเหลือ แต่ส่วนใหญ่จะโหยหิวมากกว่า ชายคนนั้นดื่มสุราเล่นการพนันเที่ยวโสเภณีทุกอย่าง เวลาส่วนใหญ่ล้วนอยู่ในบ่อนการพนันหรือโรงโสเภณีต่างๆ องค์จักรพรรดิปีศาจไปเป็นพวกกับขอทาน จึงพอได้กินอะไรอยู่บ้าง.....”

ต่อมาหลงเฟยหลีก็ถูกชายคนนั้นขายไปในสถานที่อย่างว่า อัปยศอย่างที่สุด.....

โจวกงกงเล่าต่อไป

จนภายหลัง หลังจากคนพวกที่เคยรังแกหลงเฟยหลีล้วนตายหมด ท่าทีเย่จายซิงไม่เปลี่ยนแปลงเลย

ไม่ได้ทุกข์ยากมาเหมือนอย่างเขา ก็อย่าเกลี้ยกล่อมให้เขาเป็นคนดี

การแก้แค้น ไม่ใช่สิ่งที่ผิด

“ต่อมาองค์จักรพรรดิปีศาจ ไม่รู้ว่า รู้สถานะของตนเองได้อย่างไร จึงเข้ามาในวัง จักรพรรดิปีศาจไม่ชอบเขา ถึงแม้จะเลี้ยงเขาไว้ในวัง แต่ไม่ได้ยอมรับสถานะของเขา”

หลายปีนั้น องค์ชายองค์หญิงล้วนต่างกล้ารังแกเขา แม้แต่ขันทีนางกำนัลก็รังแกเขาอย่างเป็นเรื่องสนุกสนาน หลายครั้งที่องค์จักรพรรดิปีศาจเกือบถูกตีตายหรือถูกพิษตาย แต่ก็ล้วนมีชีวิตรอด ต่อมาองค์จักรพรรดิปีศาจออกไปจากโลกปีศาจ แล้วไปยังโลกามาร เกิดอะไรขึ้นตอนที่อยู่ในโลกามาร บ่าวไม่รู้ รู้เพียงว่าจะต้องไม่ใช้ประสบการณ์อะไรที่ดีแน่

“เจ้าคอยปรนนิบัติรับใช้เขาตอนที่เขาเข้ามาอยู่ในวังหรือ?”

เย่จายซิงมองดูโจวกงกง

เขาพยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ใช่ ตอนนั้นบ่าวเป็นเพียงขันทีทำความสะอาดสะอาดธรรมดาคนหนึ่ง เคยแอบเอาของกินไปให้องค์จักรพรรดิปีศาจหลายครั้ง คิดไม่ถึงว่าองค์จักรพรรดิปีศาจจะยังจำบ่าวได้”

โจวกงกงเงยหน้ามองดูเย่จายซิง พร้อมพูดขึ้นว่า

“นายน้อย ที่จริงองค์จักรพรรดิปีศาจเป็นคนที่สำนึกบุญคุณ ไม่ได้จิตใจโหดเหี้ยมเหมือนอย่างคำร่ำลือ เขาเพียงแค่มีประสบการณ์ชีวิตที่ไม่ดี จึงทำให้กลายเป็นมีนิสัยแบบนี้ หากเขาไม่มีสถานะแบบนี้ เขาจะต้องเป็นคนที่มีพรสวรรค์น่าภาคภูมิใจ มีจิตใจกว้าง ไม่เหมือนอย่างตอนนี้.....”

ใบหน้าเย็นชา จิตใจอบอุ่น ปากไม่ตรงกับใจ

โจวกงกงรู้ว่าเขาพูดเกินขอบเขตแล้ว แต่เขาก็ยังอยากพูด

เขาสามารถมองออก องค์จักรพรรดิปีศาจรู้สึกกับนางไม่เหมือนคนอื่น นางเป็นหนึ่งเดียวในใจของเขา

เขาหวังอยากให้นางอยู่กับองค์จักรพรรดิปีศาจไปตลอดชีวิต ดึงองค์จักรพรรดิปีศาจออกมาจากในโลกมืด

เย่จายซิงไม่ตอบเขา

พูดตามความจริง นางเคยคิดว่าหลงเฟยหลีย่ำแย่ แต่คิดไม่ถึงว่าจะย่ำแย่ขนาดนี้

พ่อไม่ชอบแม่ไม่รัก ทนรับความอัปยศ ผ่านความเป็นความตายมาตั้งแต่เล็ก

เพราะเขาดวงแข็ง หากเป็นคนอื่น หญ้าตรงสุสานคงยาวมากแล้ว

ด้วยเหตุนี้นางก็ค่อนข้างสงสารเขา แต่ก็มีเพียงเท่านั้นเอง เขากับนางพบเจอกันโดยการเริ่มต้นที่ไม่ดี สิ่งที่ปรากฏให้นางเห็นมีเพียงความร้ายกาจเจ้าเล่ห์

และนางก็มีเสด็จอาแล้ว ในใจไม่สามารถที่จะมีใครได้อีก

หลงเฟยหลีจะทำลายโลกาบำเพ็ญเซียน นางจะต้องขัดขวาง

นางเปลี่ยนเรื่องพูดขึ้นว่า “แล้วเขากลายเป็นจักรพรรดิปีศาจได้อย่างไร? เท่าที่ข้ารู้มา มรดกสืบทอดของบรรพบุรุษปีศาจนั้น ไม่ใช่สิ่งที่จะได้มาง่ายๆ”

สถานที่สืบทอดอยู่ในเขตหวงห้ามของวังมาร จักรพรรดิปีศาจไม่ชอบลูกชายคนนี้ แล้วจะให้เขาไปยังสถานที่หวงห้ามของวังมาได้อย่างไร?

“เมื่อหลายเดือนก่อน องค์จักรพรรดิปีศาจกลับมาในวัง ซึ่งจักรพรรดิปีศาจก็ไม่ชอบอยู่แล้ว เพราะตอนนั้นเขาหนีไป นึกว่าเขาถูกพิษจนตายไปแล้ว เอาศพของเขาทิ้งไว้ด้านนอกวัง จักรพรรดิปีศาจก็คิดไม่ถึงว่าเขาจะยังมีชีวิตอยู่”

โจวกงกงพูดขึ้นว่า “องค์จักรพรรดิปีศาจเอาสิ่งล้ำค่าของโลกปีศาจกลับมา จักรพรรดิปีศาจมีความต้องการ ดังนั้นเขาจึงได้กลับมา”

แต่หลังจากนั้น องค์จักรพรรดิปีศาจได้รับการสืบทอดจากบรรพบุรุษปีศาจได้อย่างไรนั้น เขาเป็นเพียงขันทีธรรมดาคนหนึ่ง จึงไม่รู้เรื่องพวกนี้

“แล้วทำไมเขาถึงได้รับพลังทั้งหมดของบรรพบุรุษปีศาจ?”

นี่คือสิ่งที่เย่จายซิงแปลกใจที่สุด

โจวกงกงส่ายหัว เรื่องนี้เขายิ่งไม่รู้เลย หลังจากได้รับพลังสูงสุดแล้ว ภายในวังก็มีการเปลี่ยนแปลงใหม่ ส่วนเขาจากที่เป็นขันทีธรรมดาคนหนึ่งก็ได้กลายเป็นผู้ดูแลขันที

“เจ้าอยากรู้เรื่องพวกนี้ สามารถถามข้าได้ ขอเพียงเจ้าถาม ข้าก็จะเล่าทุกอย่าง แมวป่าน้อย เจ้าแปลกใจข้าขนาดนี้ ข้าสามารถเข้าใจว่าเจ้ามีความรู้สึกที่ดีต่อข้าได้ไหม อยากเป็นฮองเฮาปีศาจของข้า?”

ร่างกายสูงใหญ่ของหลงเฟยหลีเดินเข้ามาตรงประตู รูปงามหล่อเหลาร้ายกาจ