บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 241

เย่จายซิงรู้เรื่องที่หลงเฟยหลีเข้าไปในวังเจาหยางแล้ว ในขณะที่เขาได้ยินนั้น นางจงใจถามโจวกงกงในสิ่งที่สำคัญบางอย่าง

หลงเฟยหลีผู้นี้เป็นคนที่ขี้สงสัยมาก หากว่าเขาไม่ถามให้ชัดเจน เขาจะคิดว่าตัวเขาเองนั้นจะต้องมีปัญหาแน่

หากเมื่อถามแล้ว เขาก็จะดีใจ คิดว่าหากอยากจะรู้จักเขามากกว่านี้ คิดว่าอยากให้ตนเองประทับใจกับสิ่งที่เขาสร้างขึ้น ก็จะคลายความระวังตัวลง

เย่จายซิงกังวลเป็นอย่างมากว่าเขาจะรู้ว่ากษัตริย์หยวนขุยก็คือเสด็จอา เย่จายซิงจึงจงใจแสดงสีหน้าอึดอัดออกมา จับเส้นผมตรงขมับ จากนั้นพูดอย่างลังเลว่า：

“ใครอยากจะเป็นฮองเฮาปีศาจกัน อย่าคิดเองเออเองไปหน่อยเลย”

นางพูดเสียงเบา แต่แสดงถึงความเย่อหยิ่ง อารมณ์เย่อหยิ่งที่ปากไม่ตรงกับใจเช่นนั้น

ทว่าเขากลับไม่โกรธ หากแมวป่าน้อยพูดไม่เจ็บปวด ก็ไม่ใช่เจ้าแมวป่าน้อยแล้วล่ะสิ

“จัดโต๊ะ”

เขาโบกมือใหญ่ โจวกงกงรีบถอยไปทันที

“เจ้าก็ออกไปด้วย ข้ายังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อ เจ้าห้ามคิดนะ ข้าอยู่ในอาณาจักรของเจ้า ทำอะไรไม่ได้ ทั้งเมื่อวานจนถึงตอนนี้ทำอะไรก็ไม่สะดวก”

นางพูดไปหน้าแดงไป

หลงเฟยหลีได้ร่ายอาณาจักรในสิ่งที่เขาต้องการจะเห็น ทุกการกระทำของนางต่างก็อยู่ในสายตาของเขา รวมถึงการเปลี่ยนเสื้อผ้านี่ด้วย ไม่มีความเป็นส่วนตัวแม้แต่นิด

แน่นอนว่า ผู้ฝึกบำเพ็ญเมื่อถึงระดับในแดนหนึ่ง ไม่สะดวกครึ่งปีก็มิใช่ปัญหา ส่วนเย่จายซิงแท้จริงแล้วไม่ได้ต้องการที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้า นางแค่ลองใจเขาเท่านั้น จะดูเสียว่าหลงเฟยหลีจะยอมปิดอาณาจักรหรือไม่

“อาณาจักรข้าไม่ปิดแน่นอน เดี๋ยวแมวป่าน้อยเช่นเจ้าปลอมตัวเป็นขันทีหรือว่าองครักษ์แล้วหนีไป ข้าจะไปหาเจ้าได้ที่ไหน？เจ้าวางใจได้ ข้าไม่ไปแอบดูส่วนลับของเจ้าแน่นอน”

หลงเฟยหลีกล่าว พร้อมกับหรี่ตามองนาง

เย่จายซิงขมวดคิ้ว จากนั้นก็เหอะออกมา“ทางที่ดีเจ้าห้ามมอง！”

พูดจบ นางก็จ้องเขาเขม็งแล้วกล่าวว่า：“เจ้ายังไม่รีบออกไปอีก”

หลงเฟยหลีหัวเราะ ก้าวเท้าทีละก้าว จากนั้นเอามือไคว่หลังแล้วเดินออกไป

เย่จายซิงรีบปิดประตูทันที รู้สึกได้ถึงสายตาร้อนผ่าวขึ้นมา รู้สึกไม่ปลอดภัยยังไงไม่รู้

เจ้าคนลามก！

จะว่าไป พวกคนที่จับตาดูอยู่ข้างนอก ก็ไม่ใช่ว่าแอบดูนางอยู่หรอกรึ

โชคดีที่ทีแรกนางไม่ได้เชื่อเขาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว จึงไม่รู้สึกว่าผิดแปลกอะไร นิสัยของหลงเฟยหลีสามารถเข้าใจได้

นางจึงเปลี่ยนแค่ชุดกระโปรงด้านนอกเท่านั้น ด้านในยังมีอีกชั้นหนึ่ง ที่เผยให้เห็นแค่ครึ่งหลังและคอเพียงเท่านั้น ไม่ได้เผยไปมากกว่านั้น

สีหน้าของนางแสดงถึงการรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยเร็ว แต่ว่ายังไม่ออกจากห้อง กลับไปนั่งหวีผมส่องกระจก จากนั้นก็เขียนคิ้ว และทาปากสีแดงเล็กน้อย

หลังจากที่ทาปากเสร็จ ดูเหมือนนางจะรู้สึกว่านางกำลังทำให้หลงเฟยหลีโปรดปราน จากนั้นนางจึงหยิบผ้ามาเช็ดลิปสติกออก เหลือรอยสีแดงจางๆ เพียงเท่านั้น

จากนั้นก็ทิ้งผ้าเช็ดหน้าเอาไว้บนโต๊ะแต่งหน้า เย่จายซิงเดินไปที่ประตูอย่างช้าๆ

หลงเฟยหลีที่ยืนอยู่หน้าห้องอยู่แล้ว พอนางเปิดประตู ก็สบสายตากับเขาเข้า

“เจ้านี่ช้าจริงๆ ข้ารอเจ้าตรงนี้นานมาก”

ปากเขาพูดออกไปแบบนั้น แต่สีหน้ากลับไม่มีความรำคาญเลยแม้แต่น้อย จากนั้นสายตาก็ไปมองที่ริมฝีปากของนาง เพิ่มเสน่ห์โค้งที่มุมปาก

แมวป่าน้อยลังเล ที่เขากำลังจับตามองอยู่

นางแต่งหน้า แต่หากอยากจะแสดงความสวยงามมากไปกว่าเดิมเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา นางกลัวใจตัวนางเองว่านางจะตกหลุมรักเขา ดังนั้นจึงลบรอยลิปสติกออก

แต่ทว่านางจะลบหรือไม่ลบก็ตาม ริมฝีปากอันอวบอิ่มของนางก็ยังน่ามองอยู่ดี ละเอียดอ่อนและสวยงาม ราวกับซากุระที่กำลังเต่งตึง จนทำให้คนอยากจะเก็บมาเด็ดดม

ยังจะบอกว่านางไม่สนใจในตัวเขา นี่ไม่เหมือนความรู้สึกของคนที่สนใจหรอกหรือ？

รังแกคนได้เก่งจริงๆ นะเจ้าแมวป่าน้อย

“เจ้าไม่อยากรอก็ไม่ต้องรอ ในวังปีศาจมีผู้หญิงเยอะขนาดนั้น คงจะมีหญิงงามมากมายอยากจะกินข้าวเป็นเพื่อนกับเจ้า”

เย่จายซิงเบ้ปากพร้อมพูด

“ข้าได้รื้อถอนวังหลังไปแล้ว เจ้ายังจะมาหึงอะไรอีก？”

หลงเฟยหลีจับคางนางเบาๆ

นางเบิกตากว้างแล้วพูดว่า：“เจ้าพูดอะไร ใครหึงเจ้ากัน？”

พูดจบนางก็ถอยไปหนึ่งก้าว เพื่อหลบนิ้วมือของเขา

หลงเฟยหลีเอามือลง จากนั้นถูมือทั้งสองข้าง ผิวของนางก็เหมือนกับหยกไขมันแกะ ที่ทำให้ไม่อยากปล่อยไปเลย

เขาไม่รีบ อยากให้นางสละตัวนางด้วยความยินยอม

กระต่ายที่ใจร้อนมักจะกัดคน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงแมวป่าน้อย เขาไม่ใจร้อนไป

“ได้ เจ้าไม่ได้หึง งั้นข้าจะบอกเจ้าว่า หากเจ้าเชื่อฟัง ข้าจะรักเจ้าแค่คนเดียว แต่หากเจ้าปล่อยกรงเล็บออกมา ข้าก็จะพาผู้หญิงมาหลายๆ คน”

พูดจบ เขาก็เดินออกไป：“มากินข้าว”

อีกห้องหนึ่งที่ได้จัดเตรียมอาหารไว้ต่างๆ นาๆ กลิ่นหอมลอยฟุ้งในอากาศ

เย่จายซิงเดินตามหลงเฟยหลีไปอย่างช้าๆ พร้อมกับขมวดคิ้ว ราวกับไม่พึงพอใจ

สีหน้าของหลงเฟยหลีมีความสุข ในอาณาจักรของเขา เขาไม่ต้องหันไปมองเย่จายซิงก็เห็นว่านางมีสีหน้าเช่นไร

นางคงจะต้องไม่พอใจที่บอกว่าจะพาหญิงอื่นเข้ามาเป็นแน่

ดูเหมือนว่าในใจของนางมีคำตอบมาตั้งนานแล้ว

อาหารที่เตรียมไว้ ไม่นานก็กินจนหมด เย่จายซิงกินไปไม่กี่สิบคำจากนั้นก็วางตะเกียบลง ราวกับกินอะไรก็ไม่อร่อย

ส่วนหลงเฟยหลีที่กินไปไม่น้อยเลย ทุกครั้งที่เขาเห็นหน้าของนางเขาจะเจริญอาหาร

“แมวป่าน้อย เจ้าคิดว่ายังไงบ้าง？”

จากนั้นดื่มชา หลงเฟยหลีมองเย่จายซิงอย่างพิจารณา

“ขะ...ข้ายังคิดไม่ออก！”

นางรีบพูด

“ไหนเจ้าบอกว่า ให้เวลาข้าคิดหนึ่งคืนแล้วค่อยให้คำตอบเจ้ามิใช้หรือ？”

ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความสับสน กลัวแวบเข้ามาในดวงตาสีดำใส

เห็นเขาไม่พูดอะไร เย่จายซิงจึงรีบพูดต่อว่า：

“ข้าเป็นตระกูลมนุษย์ หากอยู่กับเจ้า ในใจคงต้องรู้สึกผิดเป็นแน่ ข้าไม่อยากหักหลังตระกูลมนุษย์”

หลงเฟยหลีหัวเราะแล้วพูดว่า：“ตระกูลมนุษย์มีอะไรดีกัน ก็เหมือนกันหมด มีเพียงเป็นตระกูลปีศาจ เจ้าจะได้เป็นหญิงที่สูงส่ง ใครจะกล้าว่าเจ้า？”

นางเม้มริมฝีปาก แล้วเงยหน้าสบตากับเขา：“หากเจ้าต้องการครอบครองแผ่นดินเทียนเหย้าทั้งหมดล่ะก็ ข้ารู้ว่าไม่ใครต่อต้านเจ้าได้ ปัญหาอยู่แค่เวลาเท่านั้น”

เขาเชิดคางขึ้นพร้อมกับดวงตาสีแดงขี้เกียจ：“นั่นมันก็แน่นอนอยู่แล้ว มากสุดก็แค่หนึ่งปีนั้น ข้าจะทำให้แผ่นดินเทียนเหย้าที่เป็นของตระกูลปีศาจทั้งหมด และเป็นของข้าแต่เพียงผู้เดียว”

เย่จายซิงแกะนิ้วเขาออก มองเขาด้วยความลังเลจากนั้นพูดว่า：

“จะ...เจ้าจะละเว้นชีวิตคนกลุ่มหนึ่งได้ไหม ไม่ให้พวกเขากลายเป็นตระกูลปีศาจ เพื่อนบางคนสำคัญสำหรับข้ามาก ข้าไม่อยากให้พวกเขาต้องกลายเป็นปีศาจ”

“เชอะ！”

เขาหัวเราะเสียงต่ำ：

“ข้าก็นึกว่าเรื่องใหญ่อะไรกัน ไม่มีปัญหา หากเจ้าจะอยากได้ดาวอยากได้พระจันทร์ เพียงแค่เจ้าปรนนิบัติให้ข้าพอใจ ข้าก็จะให้เจ้าหมด”

เย่จายซิงถอนหายใจ จากนั้นฟังคำพูดเขา และจ้องมองเขาด้วยแก้มสีแดง

หลงเฟยหลีชอบนางที่แสดงท่าทีโกรธ

คนที่กล้าจ้องเขา ไม่มีคนอื่นอีกแล้ว

เขาหัวเราะและเก็บดาบขึ้นมา จากนั้นลูบหน้าด้านข้างของนาง ใกล้ชิดนาง จากนั้นพูดด้วยเสียงยั่วยวนว่า：

“เจ้าบอกว่าเพื่อนของเจ้าที่อยู่ข้างใน รวมถึงผู้ชายคนนั้นด้วยไหม？ผู้ชายที่ชื่อจวินหยวน”