บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 241

เย่จายซิงรู้เรื่องที่หลงเฟยหลีเข้าไปในวังเจาหยางแล้ว ในขณะที่เขาได้ยินนั้น นางจงใจถามโจวกงกงในสิ่งที่สำคัญบางอย่าง

หลงเฟยหลีผู้นี้เป็นคนที่ขี้สงสัยมาก หากว่าเขาไม่ถามให้ชัดเจน เขาจะคิดว่าตัวเขาเองนั้นจะต้องมีปัญหาแน่

หากเมื่อถามแล้ว เขาก็จะดีใจ คิดว่าหากอยากจะรู้จักเขามากกว่านี้ คิดว่าอยากให้ตนเองประทับใจกับสิ่งที่เขาสร้างขึ้น ก็จะคลายความระวังตัวลง

เย่จายซิงกังวลเป็นอย่างมากว่าเขาจะรู้ว่ากษัตริย์หยวนขุยก็คือเสด็จอา เย่จายซิงจึงจงใจแสดงสีหน้าอึดอัดออกมา จับเส้นผมตรงขมับ จากนั้นพูดอย่างลังเลว่า：

“ใครอยากจะเป็นฮองเฮาปีศาจกัน อย่าคิดเองเออเองไปหน่อยเลย”

นางพูดเสียงเบา แต่แสดงถึงความเย่อหยิ่ง อารมณ์เย่อหยิ่งที่ปากไม่ตรงกับใจเช่นนั้น

ทว่าเขากลับไม่โกรธ หากแมวป่าน้อยพูดไม่เจ็บปวด ก็ไม่ใช่เจ้าแมวป่าน้อยแล้วล่ะสิ

“จัดโต๊ะ”

เขาโบกมือใหญ่ โจวกงกงรีบถอยไปทันที

“เจ้าก็ออกไปด้วย ข้ายังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อ เจ้าห้ามคิดนะ ข้าอยู่ในอาณาจักรของเจ้า ทำอะไรไม่ได้ ทั้งเมื่อวานจนถึงตอนนี้ทำอะไรก็ไม่สะดวก”

นางพูดไปหน้าแดงไป

หลงเฟยหลีได้ร่ายอาณาจักรในสิ่งที่เขาต้องการจะเห็น ทุกการกระทำของนางต่างก็อยู่ในสายตาของเขา รวมถึงการเปลี่ยนเสื้อผ้านี่ด้วย ไม่มีความเป็นส่วนตัวแม้แต่นิด

แน่นอนว่า ผู้ฝึกบำเพ็ญเมื่อถึงระดับในแดนหนึ่ง ไม่สะดวกครึ่งปีก็มิใช่ปัญหา ส่วนเย่จายซิงแท้จริงแล้วไม่ได้ต้องการที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้า นางแค่ลองใจเขาเท่านั้น จะดูเสียว่าหลงเฟยหลีจะยอมปิดอาณาจักรหรือไม่

“อาณาจักรข้าไม่ปิดแน่นอน เดี๋ยวแมวป่าน้อยเช่นเจ้าปลอมตัวเป็นขันทีหรือว่าองครักษ์แล้วหนีไป ข้าจะไปหาเจ้าได้ที่ไหน？เจ้าวางใจได้ ข้าไม่ไปแอบดูส่วนลับของเจ้าแน่นอน”

หลงเฟยหลีกล่าว พร้อมกับหรี่ตามองนาง

เย่จายซิงขมวดคิ้ว จากนั้นก็เหอะออกมา“ทางที่ดีเจ้าห้ามมอง！”

พูดจบ นางก็จ้องเขาเขม็งแล้วกล่าวว่า：“เจ้ายังไม่รีบออกไปอีก”

หลงเฟยหลีหัวเราะ ก้าวเท้าทีละก้าว จากนั้นเอามือไคว่หลังแล้วเดินออกไป

เย่จายซิงรีบปิดประตูทันที รู้สึกได้ถึงสายตาร้อนผ่าวขึ้นมา รู้สึกไม่ปลอดภัยยังไงไม่รู้

เจ้าคนลามก！

จะว่าไป พวกคนที่จับตาดูอยู่ข้างนอก ก็ไม่ใช่ว่าแอบดูนางอยู่หรอกรึ

โชคดีที่ทีแรกนางไม่ได้เชื่อเขาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว จึงไม่รู้สึกว่าผิดแปลกอะไร นิสัยของหลงเฟยหลีสามารถเข้าใจได้

นางจึงเปลี่ยนแค่ชุดกระโปรงด้านนอกเท่านั้น ด้านในยังมีอีกชั้นหนึ่ง ที่เผยให้เห็นแค่ครึ่งหลังและคอเพียงเท่านั้น ไม่ได้เผยไปมากกว่านั้น

สีหน้าของนางแสดงถึงการรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยเร็ว แต่ว่ายังไม่ออกจากห้อง กลับไปนั่งหวีผมส่องกระจก จากนั้นก็เขียนคิ้ว และทาปากสีแดงเล็กน้อย

หลังจากที่ทาปากเสร็จ ดูเหมือนนางจะรู้สึกว่านางกำลังทำให้หลงเฟยหลีโปรดปราน จากนั้นนางจึงหยิบผ้ามาเช็ดลิปสติกออก เหลือรอยสีแดงจางๆ เพียงเท่านั้น

จากนั้นก็ทิ้งผ้าเช็ดหน้าเอาไว้บนโต๊ะแต่งหน้า เย่จายซิงเดินไปที่ประตูอย่างช้าๆ

หลงเฟยหลีที่ยืนอยู่หน้าห้องอยู่แล้ว พอนางเปิดประตู ก็สบสายตากับเขาเข้า

“เจ้านี่ช้าจริงๆ ข้ารอเจ้าตรงนี้นานมาก”

ปากเขาพูดออกไปแบบนั้น แต่สีหน้ากลับไม่มีความรำคาญเลยแม้แต่น้อย จากนั้นสายตาก็ไปมองที่ริมฝีปากของนาง เพิ่มเสน่ห์โค้งที่มุมปาก

แมวป่าน้อยลังเล ที่เขากำลังจับตามองอยู่

นางแต่งหน้า แต่หากอยากจะแสดงความสวยงามมากไปกว่าเดิมเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา นางกลัวใจตัวนางเองว่านางจะตกหลุมรักเขา ดังนั้นจึงลบรอยลิปสติกออก

แต่ทว่านางจะลบหรือไม่ลบก็ตาม ริมฝีปากอันอวบอิ่มของนางก็ยังน่ามองอยู่ดี ละเอียดอ่อนและสวยงาม ราวกับซากุระที่กำลังเต่งตึง จนทำให้คนอยากจะเก็บมาเด็ดดม

ยังจะบอกว่านางไม่สนใจในตัวเขา นี่ไม่เหมือนความรู้สึกของคนที่สนใจหรอกหรือ？

รังแกคนได้เก่งจริงๆ นะเจ้าแมวป่าน้อย

“เจ้าไม่อยากรอก็ไม่ต้องรอ ในวังปีศาจมีผู้หญิงเยอะขนาดนั้น คงจะมีหญิงงามมากมายอยากจะกินข้าวเป็นเพื่อนกับเจ้า”

เย่จายซิงเบ้ปากพร้อมพูด