บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 242

รวมถึงผู้ชายคนนั้นด้วยไหม？

จู่ๆ สายตาของหลงเฟยหลีก็อันตรายขึ้นมา จากนั้นใช้มือลูบแก้มของนางลงมาที่ด้านข้าง

คอหงส์สีขาวของนางอันบอบบาง ที่มองดูแล้วช่างเปราะบาง แค่หักเบาๆ ก็ไม่เหลือ

เย่จายซิงขนลุกซู่ไปทั้งตัว

นางรู้ดีว่ายังไงปัญหานี้ก็ต้องมาถึงสักวัน เพราะตอนที่อยู่ในวังปีศาจที่ถูกทำลายในเทือกเขาอัสดง เสด็จอายอมเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อช่วยนาง จนไปทำร้ายหลงเฟยหลีเข้า

หลงเฟยหลีเป็นคนที่แค้นแล้วจำ จะลืมเขาลงได้เช่นไร？

หากนางไม่อธิบายความสัมพันธ์ของนางและเสด็จอาให้ชัดเจน หลงเฟยหลีไม่เชื่อใจนางเป็นแน่

หากแต่เขารู้ว่าเสด็จอานั้นชื่อจวินหยวน หากแต่ไม่รู้ว่าเขาคือโม่เสิ่นยวนเซ่าตี้ของเฉินตู

หลงเฟยหลีเอามือประคองคอของนาง ทว่าสายตาจับจ้องดวงตาของนางตลอด เพื่อจับผิดนาง

นางเตรียมตัวมาตั้งแต่แรก หลังจากที่ได้ยินคำถาม สายตาก็ประกายความเสียใจและความเคียดแค้น ไม่นานก็เรียกคนไปจับตัว

หลงเฟยหลีขมวดคิ้วเล็กน้อย แววตานางมีความเสียใจ แสดงให้เห็นว่าผู้ชายคนนั้นมีพื้นที่ในหัวใจนางแล้ว

เขาจับแรงขึ้น พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า：

“บอกข้าให้ชัดเจน หากว่าภายหลังเจ้าเป็นผู้หญิงของข้า ข้าไม่ยอมให้ใจของเจ้ามีชายอื่นเด็ดขาด เจ้าคงรู้ดีว่า หากเป็นเช่นนั้นคงมีจุดจบไม่สวยแน่”

เสียงของเขาเย็นชาแฝงด้วยความอันตราย ดวงตาสีแดง มีความร้ายกาจอย่างหาที่เปรียบมิได้

คอของเย่จายซิงจากที่เป็นสีขาว ก็กลายเป็นสีแดง ราวกับว่าถูกโจมตีเบาๆ คิ้วของนางขมวดเล็กน้อย ส่ายหัวแล้วพูดว่า

“ไม่มีความจำเป็นอะไรต้องพูดอีกแล้ว เรื่องเมื่อก่อนข้าไม่อยากรื้อฟื้น”

สายตาของนางก็นิ่งและเยือกเย็น ทำท่าไม่ยอมเปิดปากพูด

หลงเฟยหลีมองหน้าของนางด้วยการลองใจ จากนั้นมือก็ไปจับที่คอเล็กๆ ของนาง ผิวพรรณที่ไร้ข้อบกพร่อง ขาวดั่งหยก จากนั้นก็เลื่อนมือออก ความรู้สึกดีๆ เหมือนทลายลงไป

“ข้าอยากให้เจ้าพูด แต่ทว่าเจ้ากลับไม่พูดอะไรออกมาเลย สรุปว่าเจ้ากับเขามีความสัมพันธ์อะไรกันแน่ แล้วไปถึงขั้นไหนกันแล้ว”

หยกขาวที่แปดเปื้อน ก็เหมือนรักที่ลดลงไป

เย่จายซิงมองดวงตาของเขา จากนั้นพูดว่า：“หลงเฟยหลี เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครที่สั่งให้ข้าพูดก็ต้องพูด？ข้าบอกว่าไม่อยากพูดอีก เจ้าก็ยังจะบังคับข้า นอกจากว่าเจ้าฆ่าข้าทิ้งเสีย จากนั้นค้นหาวิญญาณของข้าเอง！”

สายตาของนางไม่ย่อท้อ จากนั้นก็นิ่งสงบลง

แมวป่าน้อยโกรธเสียแล้ว

สีหน้าของหลงเฟยหลีก็เคร่งขรึมขึ้น ส่วนขันทีสาวในวังที่ปรนนิบัติอยู่ข้างๆ ก็ตัวสั่นเทาด้วยความกลัว ต่างก็ไม่กล้าออกไป

ยู่เหอเงยหน้าขึ้นด้วยความระมัดระวัง จากนั้นมองไปที่หลงเฟยหลี ใต้เท้าจักรพรรดิปีศาจดูโกรธมาก เย่จายซิงบรรลัยแน่

ถึงตอนนั้น โอกาสก็จะตกเป็นของนาง

นางคิดว่าการได้เป็นนางในก็ดีเช่นกัน มิเช่นนั้นก็ไม่รู้ว่าจะได้พบจักรพรรดิปีศาจเมื่อไหร่ ไม่มีโอกาสได้เปิดเผยใบหน้ากับจักรพรรดิปีศาจ นี่ถือเป็นโอกาสดี

เย่จายซิงพูดแล้ว จักรพรรดิปีศาจจะต้องฆ่านางเป็นแน่

เขาเป็นใคร แม้กระทั่งองค์รัชทายาทที่เขาอยากฆ่าก็ฆ่า สามพันปีถึงจะมีจักรพรรดิปีศาจแค่ตนเดียว

ใครจะรู้ว่า ในใบหน้าที่นิ่งขรึมของจักรพรรดิปีศาจ กลับไม่ได้อยากฆ่าเย่จายซิง แต่กลับพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า：

“เย่จายซิง ข้ามีวิธีเยอะมากกว่าที่จะฆ่าเจ้าแล้วค้นหาวิญญาณ หากเจ้าอยากตายมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น อีกอย่าง ข้าไม่ฆ่าเจ้า ไม่ใช่ว่าไม่อยากเห็นเจ้าตาย ไม่ต้องสำคัญตนเองผิดขนาดนั้น！”

“ข้าไม่เคยสำคัญตนเองผิด ข้าบอกตั้งแต่แรกแล้วว่า อยากจะฆ่าก็ฆ่า ข้าเคารพในการตัดสินใจ”

สายตานิ่งเฉยของเย่จายซิง พูดโดยไม่แม้แต่จะมองไปที่เขา ราวกับว่าการตายไม่ได้อยู่ในสายตาของนาง

สีหน้าของหลงเฟยหลีแย่