บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 243

หลงเฟยหลีพูดอย่างโจ่งแจ้ง และบอกชัดเจนว่าคืนนี้เขาจะนอนกับนาง

ชาดโฉ่กงเม็ดนั้นจะต้องถูกทำลายโดยเขา

เพื่อให้เย่จายซิงเป็นผู้หญิงของเขาแต่เพียงผู้เดียว

เขาไม่คิดว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงอื่นๆ แม้ว่าปีศาจหยวนขุยจะก่อกบฏและโจมตีเมืองปีศาจแล้วก็ไม่อยู่ในสายตาเขาสักนิด หากเขาคิดจะลงมือ ศพคงยาวเป็นแถวแน่

แต่เขาก็ไม่อยากรออีกต่อไป ไม่มีผู้หญิงคนไหนทำให้เขาไว้ใจได้ขนาดนี้ อาจเป็นเพราะที่ผ่านมาเขาไม่เคยได้รับเลย เขาได้แต่คิดในใจ

รอให้เขาได้ตัวเจ้าแมวป่าตัวน้อยก่อน เขาก็จะไม่ให้ความสนใจในตัวนางมากไปกว่านี้แน่นอน

ผู้หญิงคนเดียว ทำไมต้องให้ความสำคัญขนาดนี้

เย่จายซิงสีหน้าดูประหม่า

อันที่จริงนางไม่ได้ประหม่า เพราะนางไม่มีทางให้เขาได้ตามสมใจหวังอยู่แล้ว

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม คืนนี้นี้จะต้องวางยาเขาให้จงได้

แหวนนิ้วก้อยเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ เสด็จอากำลังเข้าใกล้นางมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่นานเขาก็จะรู้ว่านางอยู่ที่ไหน

เสด็จอาฉลาดขนาดนั้น ต้องเดาถูกแน่ว่านางเข้ามาในวังเพื่ออะไร

นางกังวลว่าถ้าเขาพบว่านางและหลงเฟยหลีอยู่ด้วยกัน ต้องเกิดเรื่องแน่ๆ

แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไร แต่นางก็รู้ดีว่าเสด็จอาเกลียดหลงเฟยหลีเพราะเขารู้สึกว่าเขาปกป้องตัวเองไม่ได้และทำให้นางถูกหลงเฟยหลีจับตัวไป

เพราะความเกลียดชัง อาจทำให้เสียสติได้

“ประหม่าเรื่องอะไร? หากเจ้าเชื่อฟังและรับใช้ข้า ข้าจะทำให้เจ้าอยู่อย่างสุขสบาย”

หลงเฟยหลีกระซิบข้างหูนาง

ไม่ละอายใจเลยจริงๆ !

เย่จายซิงด่าตาเฒ่าในใจ โกรธจนหน้าของนางแดงไปหมด

หลงเฟยหลีชอบหยอกนางเล่น เมื่อนึกถึงคืนนั้น เขาก็ยิ่งมีความสุข

“เตรียมตัวดีๆ ล่ะ”

เขาพูดจบ ลุกขึ้นแล้วก้าวเดินออกจากห้องไป

หลังจากที่เขาออกไป ขันทีและพวกสาวงามเหล่านี้ก็กล้าที่จะระบายความโกรธ

เย่จายซิงรู้ว่าทุกการเคลื่อนไหวของนางอยู่ในสายตาของหลงเฟยหลี ดังนั้นนางจึงนั่งอยู่ที่นั่นสักครู่หนึ่ง กัดริมฝีปาก ใบหน้าสับสน และหลังจากนั้นไม่นานก็กลับไปที่ห้องนอนปิดประตูและเอาผ้าห่มคลุมโปง

ผ่านไปครึ่งชั่วโมงนางก็หมุดตัวออกมาจากผ้าห่ม

นางหน้าแดงระเรื่อ กัดริมฝีปากและพูดกับตัวเองว่า “ข้าขอสงบสติอารมณ์ก่อน”

พูดจบ นางเดินไปเดินมารอบ ๆ ห้อง และนั่งลงบนโต๊ะ หยิบกระดาษยันต์ออกมาแล้วฝึกวาดยันต์

นางวาดยันต์ทิพย์อันดับสามและสี่แบบธรรมดา และนางสามารถวาดยันต์ทิพย์อันดับหกได้ แต่นางไม่อยากให้หลงเฟยหลีรู้

หลงเฟยหลีคิดว่าการฝึกฝนของนางนั้นอยู่ในขั้นเริ่มต้นของราชาทิพย์ แต่ที่จริงแล้ว การฝึกฝนของนางได้มาถึงแดนมหาจักรพรรดิทิพย์แล้ว

นางมีพลังกลียุคเพื่อปกปิดการฝึกฝนของนาง แม้ว่าเทพเจ้าเทวดาจะมา ก็มองไม่เห็นการฝึกฝนที่แท้จริงของนาง

พลังกลียุคที่เกิดจากรากทิพย์กลียุคไม่ใช่เรื่องธรรมดา

นางวาดยันต์ทิพย์ที่นี่เพื่อให้หลงเฟยหลีรู้สึกว่าเป็นเพราะตัวเขา ในใจนั้นกระสับกระส่ายและต้องทำอะไรเพื่อสงบสติอารมณ์

แบบนี้เขาจึงรู้สึกว่าตำแหน่งในใจของเขาไม่เล็ก

นางวาดยันต์ทิพย์สิบแผ่นแล้ว มีแปดแผ่นไม่สำเร็จ ขมวดคิ้ว ไม่เพียงแค่สงบสติอารมณ์ไม่ได้ แต่กลับอารมณ์แปรปรวนสองด้าน

นางหยุดวาดภาพ ถือพู่กันในมือและมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยดวงตาที่ไร้ความรู้สึก

ผ่านไปครู่หนึ่ง นางขมวดคิ้วและกลับมารู้สึกตัว ก้มหน้าลง อุทานด้วยความประหลาดใจ รีบปิดปาก นางใช้พู่กันเขียนชื่อลงบนกระดาษยันต์โดยไม่รู้ตัวอย่างเลอะเทอะ

นางถอนหายใจ เมื่อนึกไม่ออกว่านางเขียนอะไร นางมองซ้ายขวาราวกับว่านางเป็นหัวขโมย และเก็บกระดาษและพู่กันทั้งหมด

หลงเฟยหลีที่นั่งอยู่ในห้องโถงยิ้มที่มุมปาก แม้ว่านางจะเขียนอย่างรวดเร็ว แต่ก็มองเห็นได้ชัดเจนว่านางเขียนอะไร สิ่งที่นางเขียนคือ “หลงเฟยหลี” สามคำ

เนื่องจากมันถูกเขียนขึ้นโดยไม่รู้ตัว ตัวอักษรทั้งสามนั้นจึงคดเคี้ยวและน่าเกลียด สู้เด็กอายุสามขวบไม่ได้

แต่หลงเฟยหลีก็รู้สึกดีมาก

ปากของแมวป่าน้อยบอกไม่สนใจ แต่เห็นได้ชัดว่าสนใจในตัวเขา แต่แกล้งทำเป็นไม่ชอบเขา

“มาแล้วเหรอ”

เขาตะโกนออกไป

องครักษ์คนหนึ่งเดินเข้ามา

“ท่านราชาปีศาจ ปีศาจ หยวนขุย ได้บุกทะลวงล้อมรอบเมืองปีศาจแล้ว และมีปีศาจตนอื่น ๆ เป็นพรรคพวก อย่างช้าที่สุด ในเวลาเที่ยงคืนพวกเขาจะสามารถเข้าเมืองปีศาจได้

องครักษ์คิดว่าราชาปีศาจกำลังตามหาเขาเพื่อถามสถานการณ์ข้างนอก จึงคุกเข่าลงแล้วรายงาน

ปีศาจตนใดที่เป็นพรรคพวกปีศาจ หยวนขุยก็เท่ากับอยู่ใกล้แค่เอื้อม พวกนั้นจะได้คำตอบจากตำแหน่งนี้ได้ในวันพรุ่งนี้ ตำแหน่งนี้จะล้างพวกเขาด้วยเลือดและทำความสะอาดโลกปีศาจ

หลงเฟยหลีพูดด้วยน้ำเสียงเกียจคร้าน เขาปล่อยให้ปีศาจ หยวนขุยก่อกบฏ เพื่อดูว่าใครมีความสามารถ

มีความตายทางเดียวเท่านั้นสำหรับผู้ที่เห็นต่าง

“ขอรับ! ”

องครักษ์กำลังออกไป

“เดี๋ยวก่อน”

หลงเฟยหลีเรียกเขาไว้

องครักษ์รีบก้มศีรษะลงและคุกเข่ารอคำสั่งของราชาปีศาจ เขาคิดว่าราชาปีศาจเงียบขรึมแบบนี้ คงมีเรื่องสำคัญที่จะรับสั่ง

“ไปรวบรวมภาพที่เร้าอารมณ์สองสามเล่มมาให้ข้า”

“หา? ”

องครักษ์ตกตะลึง เงยหน้าขึ้น และดูเหมือนตัวเองถูกโจมตีแล้ว

ภาพ ภาพที่เร้าอารมณ์?

“ยังไม่รีบไปหาอีก? ”

หลงเฟยหลีมองเขาอย่างเย็นชา

องครักษ์รีบลุกขึ้นวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ก็รวบรวมหนังสือภาพวาดหลายสิบเล่มมาที่นี่

โดยพื้นฐานแล้ว องครักษ์จำนวนมากมีสิ่งนี้ เมื่อเทียบกับมนุษย์แล้ว ปีศาจไม่มีความยับยั้งชั่งใจ

หลังจากที่องครักษ์วางสมุดวาดภาพลง ก็รีบออกไป เขากลัวว่าราชาปีศาจจะฆ่าเขาเพื่อปิดปากเขา

เพราะเขาได้ยินมาว่าราชาปีศาจกำลังจะไปหาผู้หญิงคนนั้นคืนนี้ และตอนนี้ขอหนังสือภาพแบบนี้ไป แสดงว่าราชาปีศาจไม่มีประสบการณ์

ราชาปีศาจผู้สง่างาม!

ที่แท้ไม่มีประสบการณ์!!

โอ้พระเจ้า!

หลงเฟยหลีปิดประตูกระแทก กลั้วคอแล้วเปิดอัลบั้มภาพวาดดู

สิ่งนี้ไม่น่าดู มองเพียงชั่วครู่ คิ้วของเขาก็ย่น ความรู้สึกแรกคือคลื่นไส้

เรื่องนี้ทำให้เขานึกถึงตอนที่เขารินน้ำชาและน้ำที่ซ่องโสเภณีเมื่อตอนที่เขายังเป็นเด็ก และสัตว์ร้ายได้สัมผัสเขา ตอนนั้นเขายังเด็ก อย่างมากที่สุดก็บีบแก้มและตัวของเขา

พอโตมาหน้าก็ดีขึ้น นัยน์ตาน่าสะอิดสะเอียนยิ่งนัก

ครั้งแรกที่เขาพลั้งมือฆ่าคน ก็อยู่ในซ่องโสเภณี มีชายคนหนึ่งต้องการเล่นงานเขา ตอนนั้นเขาอายุเท่าไหร่? อายุเจ็ดขวบครึ่ง เขาแทงกริชที่หน้าผากของชายผู้นั้น และในขณะนั้นเองที่พลังในร่างกายของเขาก็ระเบิดออก กลายเป็นพลังปีศาจ

ต่อมาเมื่อเขาเห็นทั้งผู้ชายและผู้หญิงก็รู้สึกขยะแขยง ไม่มีใครทำให้เขาหุนหันพลันแล่นได้

นอกจากแมวป่าตัวน้อย

นางไม่เหมือนกับคนอื่น

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ มุมปากของหลงเฟยหลีก็ยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง และทันใดนั้นเขาก็ตั้งใจที่จะศึกษาหนังสือภาพวาดเล่มนี้อีกครั้ง

นางเป็นเหมือนหยกที่ไร้ที่ติ ตรงกันข้ามกับเขาที่เต็มไปด้วยความชั่วร้าย เขาต้องการทิ้งร่องรอยของตัวเองไว้บนหยกชิ้นนี้