บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 246

หลงเฟยหลีเดินเข้าไปในวังเจาหยางด้วยขาอันเรียวยาว

ส่วนเย่จายซิงนั้นก็ดีดพิณอยู่ที่ใต้ชั้นวางดอกไม้ เมื่อเหลือบสายตามองขึ้นก็เห็นเขา

นางเริ่มกังวล คิดไม่ถึงเลยว่าหลงเฟยหลีจะมาเร็วถึงเพียงนี้ ถึงแม้ว่าจะเป็นนางเองที่ล่อเขาเข้ามา แต่ทว่าการที่ดีดเสียงพิณผิดไปนั่นไม่ใช่การจงใจ หากแต่เป็นการได้ยินเสียงของเสด็จอาที่ส่งผลทำให้เล่นผิด

ไม่อยากทำให้ความผิดพลาดที่ไม่ได้ตั้งใจทำให้หลงเฟยหลีเกิดความเข้าใจผิด ก็เลยล่อนำเขาเข้ามาพอดี

“เสด็จอา ฟังข้านะ”

นางพูดในใจ

เมื่อพูดจบ ก็ตัดขาดการเชื่อมต่อทางจิตภายในแหวน ดังนั้น นางจำเป็นต้องทำ

ส่วนฝ่ายเสด็จอานั้นก็กังวลว่านางจะมีอันตราย แต่นางถึงไม่กังวลในตัวเขาเลยหรือ？

เย่จายซิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ นิ้วที่ดีดพิณนั้นก็หยุดลง จากนั้นส่งเสียงเชอะเบาๆ แล้วกล่าวว่า：

“เข้าข้างตัวเอง ใครอยากให้เจ้ามากัน”

นางลุกขึ้นยืน จากนั้นก็ทำท่าจะเดินเข้าไปข้างใน

หลงเฟยหลีก้าวเท้ายาวๆ แล้วมุ่งหน้ามาที่นาง เขาจับข้อมือเล็กๆ และจ้องมองใบหน้าของนาง：

“เหตุใดถึงได้แต่งหน้าจัดถึงเพียงนี้？”

ยู่เหอที่ปรนนิบัติอยู่ด้านข้างเมื่อได้ยินคำพูดนี้ ทั้งเครียดทั้งตื่นเต้น นางปรารถนาให้จักรพรรดิปีศาจเห็นการแต่งหน้าที่จัดนี้ทำให้เกลียดเย่จายซิง เพราะนางเคยได้ยินมาว่าจักรพรรดิปีศาจเกลียดการแต่งหน้าจัดเช่นกับนางมารแบบนี้ ทว่าก็กลัวว่าเย่จายซิงจะบอกว่าเป็นนางเองที่เสนอให้แต่งเช่นนี้

“ข้าชอบ เจ้าไม่ต้องยุ่ง”

เย่จายซิงกลับไม่ได้บอกว่ายู่เหอเป็นคนแต่งให้ สายตาของหลงเฟยหลีดูเหมือนไม่ได้รังเกียจ แต่เหมือนว่านี่เป็นสิ่งมหัศจรรย์แบบใหม่ อีกทั้งที่หว่างคิ้วยังมีหมอกสีชมพูที่เดี๋ยวปรากฏเดี๋ยวหายไปอีกด้วย

หลงเฟยหลีที่ได้ยินนางพูดเช่นนี้ มุมปากเขาก็ยกขึ้น

การแต่งหน้าแบบนี้เป็นการแต่งหน้าที่ผู้ฝึกบำเพ็ญปีศาจหญิงชอบแต่งมาก เขาคิดว่าที่เจ้าแมวป่าน้อยแต่งเช่นนี้ ก็เพื่อให้เขาชอบ

ถึงแม้ว่าเขาจะชอบให้นางแต่งเป็นธรรมชาติมากกว่า ทว่าสิ่งที่ปฏิเสธไม่ได้นั่นก็คือ เจ้าแมวป่าน้อยใช้โอกาสนี้ทำให้เขาชอบ

อีกทั้งเครื่องหน้าของที่งดงาม ดวงตาสีดำที่ใสแป๋ว ต่อให้แต่งหน้าจัด ก็ยังคงรักษาความบริสุทธิ์ในตัวนาง เพียงแค่แต่งเติมเพิ่มเสน่ห์ไปเท่านั้น กลับยิ่งทำให้คนต้องการมากขึ้นไปอีก

“อ๊ะ！”

จู่ๆ เย่จายซิงก็ส่งเสียงร้องด้วยความตกใจ ทันใดนั้นร่างกายของนางลอยไปอยู่ในอ้อมกอดของหลงเฟยหลี

ส่วนเขาก็ส่งเสียงหัวเราะอย่างมีความสุข ดวงสีพีชเป็นประกาย จากนั้นก้าวเท้ายาวเพื่ออุ้มนางเข้าไปในห้อง

ในใจของเย่จายซิงเริ่มตึงเครียดขึ้น นางใช้แรงผลักเขาออกไป จากนั้นก็อดกลั้น ผลักไปไม่กี่ครั้งเท่านั้นก็ไม่ผลักอีกแล้ว

“น้องซิง！น้องซิง！”

โม่เสิ่นยวนตะโกนติดต่อกัน แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับ ใบหน้าเย็นชาราวกับน้ำแข็ง จากนั้นก็เรียกกองทัพปีศาจทั้งหมดมารวมตัวกันอย่างเร่งด่วนทันที เพื่อที่เข้าไปในวังปีศาจ！

ส่วนทางหลงเฟยหลีเอง หลังจากที่ก้าวเท้ายาวๆ อุ้มเย่จายซิงไปในห้อง จากนั้นก็วางนางลงบนเตียง

จากนั้นเขาก็มองนาง สายตาแห่งความปรารถนาที่ไม่ได้ปกปิด ราวกับว่าอยากจะกลืนกินนางเข้าไปในท้องโดยเร็ว

“พร้อมหรือยัง？”

น้ำเสียงที่แหบแห้งเล็กน้อยของเขา นิ้วมือจับปลายคางของนาง บีบอย่างเบาๆ

เย่จายซิงเบื้อนหน้าออกไปด้วยความเขินอาย พร้อมกับกัดริมฝีปากแล้วพูดว่า：

“ข้าจะให้โจวกงกงไปจัดเตรียมสุราผลไม้……”

นางไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่า เพื่อไม่ให้หลงเฟยหลีจับได้ นางพูดยิ่งน้อย จะได้ให้หลงเฟยหลียิ่งคิดไปเอง

หลงเฟยหลีไม่ได้สงสัยอะไร คิดเพียงว่านางคงเขินอายก็เท่านั้น ยังไม่กล้าจึงอยากที่จะดื่มสุราให้ตนเองกล้าขึ้นมาหน่อย

“ได้ เจ้าแมวป่าน้อยอยากจะกลายเป็นแมวน้อยที่เมา แบบนี้ยิ่งสนุกขึ้นไปอีก”

เขาเบ้ปาก จากนั้นก็สั่งให้คนเตรียมสุรายกเข้ามา

คนที่ยกสุราเขามานั้นไม่ใช่โจวกงกง หากแต่เป็นยู่เหอ

ยู่เหอถือไหสุรา เดินก้าวเท้าเข้ามาอย่างเชื่องช้า ใบหน้าที่ตกแต่งอย่างเป็นธรรมชาติ สะอาดบริสุทธิ์ ราวกับดอกชบาหนึ่งดอก

เย่จายซิงได้กลิ่นผงหอมจากตัวของนาง นั่นคือผงหอมที่ใช้กระตุ้นเพื่อการมีความสัมพันธ์กันของชายหญิง ไม่เพียงเท่านี้ ในสุราก็ถูกนางใส่ยาลงไปด้วย

ยู่เหอช่างใจกล้าเสียจริง

เชื่อว่าหลงเฟยหลีคงไม่ดูหมิ่นหากว่าใช้วิธีนี้บนร่างกายตนเอง มิเช่นนั้นคงไม่ต้องรอถึงตอนนี้ ยู่เหออาศัยผลพลอยได้ในครั้งนี้

ในใจของยู่เหอไม่ได้ตั้งใจทำลายนางกับหลงเฟยหลี หากแต่เพื่อที่นางจะร่วมกระทำด้วย

เหตุการณ์เช่นนี้ในตระกูลปีศาจ มีอยู่ไม่น้อย

ยู่เหอคงจะคิดว่า หากนางได้เป็นผู้หญิงของหลงเฟยหลี ก็จะได้ชื่อเสียงและตำแหน่งไปด้วย

แต่ว่าใช่เรื่องง่ายนักที่จะทำให้หลงเฟยหลีเบลอ เมื่อยู่เหอเข้ามา เขาก็ขมวดคิ้วขึ้น

พิษปานแดงบนใบหน้าของเย่จายซิงเขามองออกตั้งแต่ครั้งแรก กลเม็ดเล็กน้อยแค่นี้ของยู่เหอเหตุใดเขาจะมองไม่ออก

สีหน้าของเย่จายซิงจงใจให้ดูขรึมขึ้นจากนั้นพูดว่า：“ให้โจวกงกงเอาเหล้าเข้ามา”

เพราะหลงเฟยหลีรู้ดีว่านางถนัดเรื่องแก้พิษ แม้กระทั่งในจอกเหล้ามีการใส่ยาก็มองไม่ออกหรอก

ยู่เหอตกใจจนเงยหน้าขึ้น ในใจกระสับกระส่าย นางดูกลัวมาก แต่ว่านางก็ยังไม่ยอมตัดใจ จากนั้นพูดด้วยสีหน้าที่น้อยใจว่า：

“นายน้อย ท่านไม่ชอบที่ข้าน้อยเข้ามา ถ้าเช่นนั้นข้าน้อยออกไปก็ได้ สุรานี่โจวกงกงให้ข้าน้อยยกเข้ามา ข้าน้อยวางให้ท่านกับใต้เท้าเสร็จก็จะออกไป”

พูดจบ นางก็รีบวางลง

เย่จายซิงส่งเสียงเชอะเบาๆ จากนั้นยื่นมือไปจับไหเหล้าตกลงที่พื้น พูดว่า：“ออกไป”

“นายน้อย！”

ยู่เหอทำท่าทางจะร้องไห้

ในใจของเย่จายซิงกำลังด่าว่านางโง่ ยังไม่รีบออกไปอีกจะรอให้หลงเฟยหลีฆ่าหรือเช่นไร？

“เข้ามา ลากไปฟันทิ้งซะ”

หลงเฟยหลีมองยู่เหอด้วยสายตาที่เย็นชา ใบหน้าแสดงกล่าวอย่างไร้เยื่อใย

“ทำไมกัน！ใต้เท้า ข้าน้อยถูกใส่ร้าย！นายน้อยจงใจใส่ร้ายข้าน้อย！”

ยู่เหอตะโกนเสียงดัง ไม่นานก็มีองครักษ์เข้ามา จากนั้นปิดปากและลากนางออกไป

ไม่นาน เสียงในวังเจาหยางทั้งหมดก็เงียบสงัด แม้แต่เสียงเข็มหล่นก็ยังได้ยิน ตอนนี้ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของอีกฝ่าย

เย่จายซิงขมวดคิ้ว ไม่กล่าวอะไร

สีหน้าของหลงเฟยหลีก็ดูไม่ดีเลย

บรรยากาศดีเช่นนี้ หากใครโดนขัดจังหวะเข้า ต่างก็ไม่พอใจเช่นกัน

“เจ้าแมวป่าน้อย อย่าคิดมากไป เดี๋ยวข้าจะให้โจวกงกงไปนำสุรามาให้เจ้าใหม่”

เขาวางมือไว้ตรงหางตาของนาง เนื่องจากมีอารมณ์โกรธ หางตาของนางจึงมีรอยสีแดง การแสดงอารมณ์เปิดเผยของนาง ยิ่งทำให้นางมีชีวิตชีวาและน่าตื่นเต้นขึ้นไปอีก

ไม่นาน โจวกงกงก็โค้งคำนับจากนั้นถือสุราเข้ามา

หลงเฟยหลีสะบัดมือให้เขาออกไป เขาจะเป็นคนรินสุราให้เย่จายซิงด้วยตนเอง แล้ววางไว้ตรงหน้านาง

เย่จายซิงหยิบจอกสุราดื่มเข้าไปอึกใหญ่หนึ่งอึก พอกลืนลงไป ก็ส่งเสียงซีด：

“ไม่ใช่สุราผลไม้หรอกหรือ เหตุใดแรงถึงเพียงนี้？”

“สุราผลไม้ในโลกปีศาจนั้นจะแรงกว่าของโลกมนุษย์ เจ้าแมวป่าน้อยไม่รู้หรือ？สุราของโลกมนุษย์เมื่อนำมาดื่มในโลกปีศาจก็เหมือนน้ำเปล่าทั่วไปนี่เอง”

หลงเฟยหลีที่เห็นท่าทีของนางที่ถูกความร้อนของสุราเขาไป ก็หัวเราะออกมา

เย่จายซิงมองเขาอย่างสงสัย ทั้งเชื่อและสงสัย จากนั้นยกสุราขึ้นดื่มเข้าไปอึกเล็กๆ หว่างคิ้วขมวดเข้าหากัน จากนั้นรีบนำจอกเหล้าส่งให้เขา

“ข้าไม่ดื่มแล้ว เจ้าดื่มเถอะ！”

จอกเหล้าที่ถูกนางส่งให้ หลงเฟยหลีมองไปยังรอยสีแดงที่อยู่บนจอกหยกสีขาวๆ นั้น นั่นคือรอยริมฝีปากของนางที่ประทับไว้

หลงเฟยหลีที่ไม่ได้อยากดื่มสุราก็หัวเราะออกมา จากนั้นรับเอาไป พร้อมกับยื่นมามือจับรอยริมฝีปากบนจอกนั่น ดวงตาสีแดงเข้มที่จ้องมองนางด้วยความคลุมเครือ

ทันใดนั้นใบหน้าของเย่จายซิงก็แดง จากนั้นจึงรีบแย่งจอกแก้วมา：

“เจ้าเปลี่ยนแก้วดื่ม อย่าใช้แก้วของข้า！”

หลงเฟยหลีหัวเราะเสียงดัง หลบมือของนาง เพื่อจงใจทิ้งรอยริมฝีปากเอาไว้ที่นาง จากนั้นก็ดื่มสุราจนหมด

เย่จายซิงที่หลับตา ก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง สายตาที่เย็นชา ใบหน้าที่เขินอายก็หายไป

ขณะนั้นเอง ก็มีเสียงรายงานจากองครักษ์ด้านนอก：

“รายงานใต้เท้า！กษัตริย์ปีศาจหยวนขุยนำกองทัพอยู่ที่นอกวังแล้วพะยะค่ะ เป็นกองทัพทหารโบราณ เต็มไปด้วยกลิ่นไอการฆ่า คนของเราต้านไม่ไหว！”