บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 246

หลงเฟยหลีเดินเข้าไปในวังเจาหยางด้วยขาอันเรียวยาว

ส่วนเย่จายซิงนั้นก็ดีดพิณอยู่ที่ใต้ชั้นวางดอกไม้ เมื่อเหลือบสายตามองขึ้นก็เห็นเขา

นางเริ่มกังวล คิดไม่ถึงเลยว่าหลงเฟยหลีจะมาเร็วถึงเพียงนี้ ถึงแม้ว่าจะเป็นนางเองที่ล่อเขาเข้ามา แต่ทว่าการที่ดีดเสียงพิณผิดไปนั่นไม่ใช่การจงใจ หากแต่เป็นการได้ยินเสียงของเสด็จอาที่ส่งผลทำให้เล่นผิด

ไม่อยากทำให้ความผิดพลาดที่ไม่ได้ตั้งใจทำให้หลงเฟยหลีเกิดความเข้าใจผิด ก็เลยล่อนำเขาเข้ามาพอดี

“เสด็จอา ฟังข้านะ”

นางพูดในใจ

เมื่อพูดจบ ก็ตัดขาดการเชื่อมต่อทางจิตภายในแหวน ดังนั้น นางจำเป็นต้องทำ

ส่วนฝ่ายเสด็จอานั้นก็กังวลว่านางจะมีอันตราย แต่นางถึงไม่กังวลในตัวเขาเลยหรือ？

เย่จายซิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ นิ้วที่ดีดพิณนั้นก็หยุดลง จากนั้นส่งเสียงเชอะเบาๆ แล้วกล่าวว่า：

“เข้าข้างตัวเอง ใครอยากให้เจ้ามากัน”

นางลุกขึ้นยืน จากนั้นก็ทำท่าจะเดินเข้าไปข้างใน

หลงเฟยหลีก้าวเท้ายาวๆ แล้วมุ่งหน้ามาที่นาง เขาจับข้อมือเล็กๆ และจ้องมองใบหน้าของนาง：

“เหตุใดถึงได้แต่งหน้าจัดถึงเพียงนี้？”

ยู่เหอที่ปรนนิบัติอยู่ด้านข้างเมื่อได้ยินคำพูดนี้ ทั้งเครียดทั้งตื่นเต้น นางปรารถนาให้จักรพรรดิปีศาจเห็นการแต่งหน้าที่จัดนี้ทำให้เกลียดเย่จายซิง เพราะนางเคยได้ยินมาว่าจักรพรรดิปีศาจเกลียดการแต่งหน้าจัดเช่นกับนางมารแบบนี้ ทว่าก็กลัวว่าเย่จายซิงจะบอกว่าเป็นนางเองที่เสนอให้แต่งเช่นนี้

“ข้าชอบ เจ้าไม่ต้องยุ่ง”

เย่จายซิงกลับไม่ได้บอกว่ายู่เหอเป็นคนแต่งให้ สายตาของหลงเฟยหลีดูเหมือนไม่ได้รังเกียจ แต่เหมือนว่านี่เป็นสิ่งมหัศจรรย์แบบใหม่ อีกทั้งที่หว่างคิ้วยังมีหมอกสีชมพูที่เดี๋ยวปรากฏเดี๋ยวหายไปอีกด้วย

หลงเฟยหลีที่ได้ยินนางพูดเช่นนี้ มุมปากเขาก็ยกขึ้น

การแต่งหน้าแบบนี้เป็นการแต่งหน้าที่ผู้ฝึกบำเพ็ญปีศาจหญิงชอบแต่งมาก เขาคิดว่าที่เจ้าแมวป่าน้อยแต่งเช่นนี้ ก็เพื่อให้เขาชอบ

ถึงแม้ว่าเขาจะชอบให้นางแต่งเป็นธรรมชาติมากกว่า ทว่าสิ่งที่ปฏิเสธไม่ได้นั่นก็คือ เจ้าแมวป่าน้อยใช้โอกาสนี้ทำให้เขาชอบ

อีกทั้งเครื่องหน้าของที่งดงาม ดวงตาสีดำที่ใสแป๋ว ต่อให้แต่งหน้าจัด ก็ยังคงรักษาความบริสุทธิ์ในตัวนาง เพียงแค่แต่งเติมเพิ่มเสน่ห์ไปเท่านั้น กลับยิ่งทำให้คนต้องการมากขึ้นไปอีก

“อ๊ะ！”

จู่ๆ เย่จายซิงก็ส่งเสียงร้องด้วยความตกใจ ทันใดนั้นร่างกายของนางลอยไปอยู่ในอ้อมกอดของหลงเฟยหลี

ส่วนเขาก็ส่งเสียงหัวเราะอย่างมีความสุข ดวงสีพีชเป็นประกาย จากนั้นก้าวเท้ายาวเพื่ออุ้มนางเข้าไปในห้อง

ในใจของเย่จายซิงเริ่มตึงเครียดขึ้น นางใช้แรงผลักเขาออกไป จากนั้นก็อดกลั้น ผลักไปไม่กี่ครั้งเท่านั้นก็ไม่ผลักอีกแล้ว

“น้องซิง！น้องซิง！”

โม่เสิ่นยวนตะโกนติดต่อกัน แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับ ใบหน้าเย็นชาราวกับน้ำแข็ง จากนั้นก็เรียกกองทัพปีศาจทั้งหมดมารวมตัวกันอย่างเร่งด่วนทันที เพื่อที่เข้าไปในวังปีศาจ！

ส่วนทางหลงเฟยหลีเอง หลังจากที่ก้าวเท้ายาวๆ อุ้มเย่จายซิงไปในห้อง จากนั้นก็วางนางลงบนเตียง

จากนั้นเขาก็มองนาง สายตาแห่งความปรารถนาที่ไม่ได้ปกปิด ราวกับว่าอยากจะกลืนกินนางเข้าไปในท้องโดยเร็ว

“พร้อมหรือยัง？”

น้ำเสียงที่แหบแห้งเล็กน้อยของเขา นิ้วมือจับปลายคางของนาง บีบอย่างเบาๆ

เย่จายซิงเบื้อนหน้าออกไปด้วยความเขินอาย พร้อมกับกัดริมฝีปากแล้วพูดว่า：

“ข้าจะให้โจวกงกงไปจัดเตรียมสุราผลไม้……”

นางไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่า เพื่อไม่ให้หลงเฟยหลีจับได้ นางพูดยิ่งน้อย จะได้ให้หลงเฟยหลียิ่งคิดไปเอง

หลงเฟยหลีไม่ได้สงสัยอะไร คิดเพียงว่านางคงเขินอายก็เท่านั้น ยังไม่กล้าจึงอยากที่จะดื่มสุราให้ตนเองกล้าขึ้นมาหน่อย

“ได้ เจ้าแมวป่าน้อยอยากจะกลายเป็นแมวน้อยที่เมา แบบนี้ยิ่งสนุกขึ้นไปอีก”

เขาเบ้ปาก จากนั้นก็สั่งให้คนเตรียมสุรายกเข้ามา

คนที่ยกสุราเขามานั้นไม่ใช่โจวกงกง หากแต่เป็นยู่เหอ

ยู่เหอถือไหสุรา เดินก้าวเท้าเข้ามาอย่างเชื่องช้า ใบหน้าที่ตกแต่งอย่างเป็นธรรมชาติ สะอาดบริสุทธิ์ ราวกับดอกชบาหนึ่งดอก

เย่จายซิงได้กลิ่นผงหอมจากตัวของนาง นั่นคือผงหอมที่ใช้กระตุ้นเพื่อการมีความสัมพันธ์กันของชายหญิง ไม่เพียงเท่านี้ ในสุราก็ถูกนางใส่ยาลงไปด้วย

ยู่เหอช่างใจกล้าเสียจริง