บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 247

เสียงขององครักษ์ข้างนอกดังมาก

แต่ดูเหมือนหลงเฟยหลีได้ยินไม่ชัดเจน เขาเห็นเย่จายซิงก้าวถอยหลังไปสองสามก้าวด้วยใบหน้าที่เย็นชา ไม่เห็นความอับอายของนาง แต่แสดงออกด้วยความเย็นชา

เขามองดูแก้วเหล้าในมือ มือเรียวของเขากำแน่น ข้อต่อมือขาวซีดชัดเจน จนเส้นเลือดที่หลังมือโปนออกมา

“เจ้าวางยาข้ารึ? ”

ดวงตาสีแดงก่ำจ้องมาที่นาง ถามคำถามด้วยน้ำเสียงหนักแน่

เขาสัมผัสได้ถึงการฝึกฝนในร่างกายที่ผ่านมา ราวกับทรายในนาฬิกาทราย ค่อยๆ ออกไปทีละน้อย

หัวใจของเขาพร้อมกับการฝึกฝนที่ผ่านมา ดูเหมือนจะมีช่องโหว่ ลมหนาวพัดเข้ามา เย็นยะเยือกถึงกระดูก

“หลงเฟยหลี ข้าให้เจ้าเลือกแล้ว ไปตามทางของเจ้า ข้าต้องทำแบบนี้กับเจ้า”

เย่จายซิงพูดและมองเขาด้วยความเย็นชา

วิธีการวางยาที่แท้เป็นของผู้ที่ฐานะต่ำกว่า แต่นางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำเช่นนั้น

ถ้าไม่ทำเช่นนี้ แม้ว่านางจะไม่ยินยอม นางก็จะถูกเขาขืนใจ บังคับให้เป็นผู้หญิงของเขา และยังไงนางก็ปฏิเสธ

นางไม่ต้องการเป็นปลาบนเขียง และไม่ต้องการเปลี่ยนโลกมนุษย์เป็นโลกปีศาจ

โชคดียาของยู่เหอที่ใส่ไปในเหล้า นางผสมในไหและให้โจวกงกงยกเหล้าไปให้อีกครั้ง ทำให้หลงเฟยหลีคิดไม่ถึงเลยว่านางจะวางยาในแก้วเหล้าของเขา

หลงเฟยหลีเป็นคนยังไงนางรู้ดี ถึงกระนั้น เขายังไม่วางใจจนเมื่อนางดื่มเหล้า เขาคอยจ้องที่มือของนางเพื่อไม่ให้นางลงมือทำอย่างอื่น

นางห่อยาผงสลายวิญญาณด้วยเม็ดยาไว้ก่อนแล้วซ่อนไว้ใต้ลิ้นของนาง เมื่อจิบเหล้าครั้งที่สอง นางกัดเม็ดยาและผสมยาผงสลายวิญญาณทั้งหมดลงในเหล้า

โชคดีที่นางทำสำเร็จ และเขาดื่มเหล้าจนหมด

“ที่แท้มันก็เป็นแสดงทั้งหมดของเจ้า เย่จายซิง ข้าคิดไม่ถึงเลยว่าฝีมือการแสดงของเจ้าจะดีมาก จนข้าตาบอด! แต่เจ้าคิดเหรอว่าถ้าเจ้าทำแบบนี้จะรอดจากอุ้งมือของข้าได้? ฝันไปเถอะ! ”

หลงเฟยหลีกัดฟัน สีหน้าอำมหิตมาก

เขาปล่อยพลังปีศาจสีดำอันเยือกเย็นออกมาทั่วร่างกาย บนหัวมีเขาสีดำสองเขา และปีกปีศาจก็ปรากฏข้างหลังของเขา

เย่จายซิงไม่ถอย เมื่อนางสบตาสีแดงของเขา นางพูดด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจนว่า :

“หลงเฟยหลี ข้าโกหกเจ้า ไม่ใช่แค่เพื่อปกป้องตัวเอง แต่เพื่อไม่ให้เจ้าทำร้ายโลกมนุษย์ด้วย ข้าไม่อาจปล่อยให้แผ่นดินนี้ถูกเจ้าทำลาย เพราะความเกลียดแค้นพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดของเจ้า ผู้บริสุทธิ์หลายหมื่นล้านคนไม่ใช่มดที่เจ้าระบายความแค้น พวกเขาเป็นสิ่งมีชีวิต ตอนนี้เจ้ายังมีโอกาส ตราบใดที่เจ้าสัญญาว่าจะไม่บุกรุกโลกมนุษย์ ข้าจะไปเจรจาแทนเจ้าในนามของเผ่าพันธุ์มนุษย์

“ช่างน่าขัน! ”

หลงเฟยหลีเยาะเย้ยซ้ำ มีแต่ความต้องการฆ่าในดวงตาของเขา

“ในสายตาของข้า พวกมันคือมด และให้พวกมันกลายเป็นปีศาจและลูกสมุนของข้า เป็นโชคดีของพวกมัน จะดีสักแค่ไหนที่ข้าวางอุบายให้มนุษย์กลายเป็นปีศาจ และถูกควบคุมโดยข้า ซึ่งเป็นจุดหมายปลายทางสุดท้ายของพวกมัน! ”

เขาชี้นิ้วไปที่เย่จายซิง ดวงตาของเขาอำมหิตเหมือนงูพิษที่ชั่วร้ายที่คายประโยคออกมา :

“ข้าต้องขอโอกาสเจ้างั้นหรือ? เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร! ไว้หน้าเจ้าแต่เจ้าไม่ต้องการ เจ้าสำคัญตนผิดเกินไปแล้ว! ในสายตาของข้านี้ เจ้าเป็นแค่ของเล่นใหม่! เมื่อข้าเล่นจนพอใจแล้ว ข้าจะยกให้ลูกน้องข้าเล่น ขึ้นอยู่กับว่าข้าจะเล่นเจ้าได้นานแค่ไหน! ”

เย่จายซิงขมวดคิ้ว

หน้าเขากลายเป็นสีดำ เขาเกลียดนางมาก

แต่ในสีดำนั้น ยังเห็นสีชมพูอยู่ไม่กี่เส้น

นางหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า :

“หลงเฟยหลี เจ้าพลาดแล้ว ข้าไม่ใช่ของเล่นของเจ้า และจะไม่มีทางเป็นของเล่นของเจ้า เพราะว่าเจ้าไม่มีโอกาสนี้อีกแล้ว”

ทันทีที่นางพูดจบ ม่านอาคมของวังปีศาจก็แตกออก!

เสียงคำรามของมังกรดังชัดเจนขึ้นเหนือวังปีศาจ และหลังคาของวังปีศาจถูกพลิกคว่ำโดยพลังจิตที่ส่งมาจากเสียงคำรามของมังกร

หลงเฟยหลีเงยหน้ามองด้วยความประหลาดใจ เห็นอสูรเทพมังกรสีเขียวและชายคนหนึ่งยืนอยู่บนหลังมังกร

เซ่าตี้โม่เสิ่นยวนแห่งแคว้นเทพมังกร!