บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 247

เสียงขององครักษ์ข้างนอกดังมาก

แต่ดูเหมือนหลงเฟยหลีได้ยินไม่ชัดเจน เขาเห็นเย่จายซิงก้าวถอยหลังไปสองสามก้าวด้วยใบหน้าที่เย็นชา ไม่เห็นความอับอายของนาง แต่แสดงออกด้วยความเย็นชา

เขามองดูแก้วเหล้าในมือ มือเรียวของเขากำแน่น ข้อต่อมือขาวซีดชัดเจน จนเส้นเลือดที่หลังมือโปนออกมา

“เจ้าวางยาข้ารึ? ”

ดวงตาสีแดงก่ำจ้องมาที่นาง ถามคำถามด้วยน้ำเสียงหนักแน่

เขาสัมผัสได้ถึงการฝึกฝนในร่างกายที่ผ่านมา ราวกับทรายในนาฬิกาทราย ค่อยๆ ออกไปทีละน้อย

หัวใจของเขาพร้อมกับการฝึกฝนที่ผ่านมา ดูเหมือนจะมีช่องโหว่ ลมหนาวพัดเข้ามา เย็นยะเยือกถึงกระดูก

“หลงเฟยหลี ข้าให้เจ้าเลือกแล้ว ไปตามทางของเจ้า ข้าต้องทำแบบนี้กับเจ้า”

เย่จายซิงพูดและมองเขาด้วยความเย็นชา

วิธีการวางยาที่แท้เป็นของผู้ที่ฐานะต่ำกว่า แต่นางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำเช่นนั้น

ถ้าไม่ทำเช่นนี้ แม้ว่านางจะไม่ยินยอม นางก็จะถูกเขาขืนใจ บังคับให้เป็นผู้หญิงของเขา และยังไงนางก็ปฏิเสธ

นางไม่ต้องการเป็นปลาบนเขียง และไม่ต้องการเปลี่ยนโลกมนุษย์เป็นโลกปีศาจ

โชคดียาของยู่เหอที่ใส่ไปในเหล้า นางผสมในไหและให้โจวกงกงยกเหล้าไปให้อีกครั้ง ทำให้หลงเฟยหลีคิดไม่ถึงเลยว่านางจะวางยาในแก้วเหล้าของเขา

หลงเฟยหลีเป็นคนยังไงนางรู้ดี ถึงกระนั้น เขายังไม่วางใจจนเมื่อนางดื่มเหล้า เขาคอยจ้องที่มือของนางเพื่อไม่ให้นางลงมือทำอย่างอื่น

นางห่อยาผงสลายวิญญาณด้วยเม็ดยาไว้ก่อนแล้วซ่อนไว้ใต้ลิ้นของนาง เมื่อจิบเหล้าครั้งที่สอง นางกัดเม็ดยาและผสมยาผงสลายวิญญาณทั้งหมดลงในเหล้า

โชคดีที่นางทำสำเร็จ และเขาดื่มเหล้าจนหมด

“ที่แท้มันก็เป็นแสดงทั้งหมดของเจ้า เย่จายซิง ข้าคิดไม่ถึงเลยว่าฝีมือการแสดงของเจ้าจะดีมาก จนข้าตาบอด! แต่เจ้าคิดเหรอว่าถ้าเจ้าทำแบบนี้จะรอดจากอุ้งมือของข้าได้? ฝันไปเถอะ! ”

หลงเฟยหลีกัดฟัน สีหน้าอำมหิตมาก

เขาปล่อยพลังปีศาจสีดำอันเยือกเย็นออกมาทั่วร่างกาย บนหัวมีเขาสีดำสองเขา และปีกปีศาจก็ปรากฏข้างหลังของเขา

เย่จายซิงไม่ถอย เมื่อนางสบตาสีแดงของเขา นางพูดด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจนว่า :

“หลงเฟยหลี ข้าโกหกเจ้า ไม่ใช่แค่เพื่อปกป้องตัวเอง แต่เพื่อไม่ให้เจ้าทำร้ายโลกมนุษย์ด้วย ข้าไม่อาจปล่อยให้แผ่นดินนี้ถูกเจ้าทำลาย เพราะความเกลียดแค้นพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดของเจ้า ผู้บริสุทธิ์หลายหมื่นล้านคนไม่ใช่มดที่เจ้าระบายความแค้น พวกเขาเป็นสิ่งมีชีวิต ตอนนี้เจ้ายังมีโอกาส ตราบใดที่เจ้าสัญญาว่าจะไม่บุกรุกโลกมนุษย์ ข้าจะไปเจรจาแทนเจ้าในนามของเผ่าพันธุ์มนุษย์

“ช่างน่าขัน! ”

หลงเฟยหลีเยาะเย้ยซ้ำ มีแต่ความต้องการฆ่าในดวงตาของเขา

“ในสายตาของข้า พวกมันคือมด และให้พวกมันกลายเป็นปีศาจและลูกสมุนของข้า เป็นโชคดีของพวกมัน จะดีสักแค่ไหนที่ข้าวางอุบายให้มนุษย์กลายเป็นปีศาจ และถูกควบคุมโดยข้า ซึ่งเป็นจุดหมายปลายทางสุดท้ายของพวกมัน! ”

เขาชี้นิ้วไปที่เย่จายซิง ดวงตาของเขาอำมหิตเหมือนงูพิษที่ชั่วร้ายที่คายประโยคออกมา :

“ข้าต้องขอโอกาสเจ้างั้นหรือ? เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร! ไว้หน้าเจ้าแต่เจ้าไม่ต้องการ เจ้าสำคัญตนผิดเกินไปแล้ว! ในสายตาของข้านี้ เจ้าเป็นแค่ของเล่นใหม่! เมื่อข้าเล่นจนพอใจแล้ว ข้าจะยกให้ลูกน้องข้าเล่น ขึ้นอยู่กับว่าข้าจะเล่นเจ้าได้นานแค่ไหน! ”

เย่จายซิงขมวดคิ้ว

หน้าเขากลายเป็นสีดำ เขาเกลียดนางมาก

แต่ในสีดำนั้น ยังเห็นสีชมพูอยู่ไม่กี่เส้น

นางหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า :

“หลงเฟยหลี เจ้าพลาดแล้ว ข้าไม่ใช่ของเล่นของเจ้า และจะไม่มีทางเป็นของเล่นของเจ้า เพราะว่าเจ้าไม่มีโอกาสนี้อีกแล้ว”

ทันทีที่นางพูดจบ ม่านอาคมของวังปีศาจก็แตกออก!

เสียงคำรามของมังกรดังชัดเจนขึ้นเหนือวังปีศาจ และหลังคาของวังปีศาจถูกพลิกคว่ำโดยพลังจิตที่ส่งมาจากเสียงคำรามของมังกร

หลงเฟยหลีเงยหน้ามองด้วยความประหลาดใจ เห็นอสูรเทพมังกรสีเขียวและชายคนหนึ่งยืนอยู่บนหลังมังกร

เซ่าตี้โม่เสิ่นยวนแห่งแคว้นเทพมังกร!

เขารู้ถึงตัวตนของผู้ที่มา

หลงเฟยหลีเข้าใจว่าปีศาจหยวนขุยไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริง แต่เป็นเซ่าตี้แห่งแคว้นเทพมังกรท่านนี้ปลอมตัวมา

เขาพูดเยาะเย้ยว่า

มันเป็นเพียงแดนมหาจักรพรรดิทิพย์ เจ้าต้องการแอบโจมตีข้างั้นรึ?

เขายกมือขึ้น กลายเป็นฝ่ามือของปีศาจยักษ์ และจับไปที่มังกรเขียว

อีกมือหนึ่งหันไปทางเย่จายซิง พยายามจะจับนาง

เย่จายซิงกระทืบเท้า แรงกระตุ้นบนร่างกายก็เพิ่มขึ้นทันที และทันใดนั้นเลื่อนขั้นจากแดนราชาทิพย์สู่แดนมหาจักรพรรดิทิพย์

“ในเมื่อคนเดียวไม่สำเร็จ แล้วถ้าสองคนจากแดนมหาจักรพรรดิทิพย์ล่ะ? หลงเฟยหลี การฝึกฝนของเจ้าตอนนี้ไม่ใช่หยุดอยู่ที่แดนราชาปีศาจแล้วหรอกหรือ! ”

เย่จายซิงทำเสียงเย็นชาและชักดาบออกมาฟันใส่เขา

“เจ้าอยู่ในแดนมหาจักรพรรดิทิพย์! เจ้าแมวป่าตัวน้อย ข้าประเมินเจ้าต่ำไปจริงๆ ในเวลาเพียงไม่กี่เดือน เจ้าได้ฝึกฝนไปสู่แดนมหาจักรพรรดิทิพย์ได้ เจ้านี่มันแน่จริงๆ! ”

หลงเฟยหลีคาดไม่ถึงจริงๆ แต่ก็แค่นั้น

ดาบของเย่จายซิงถูกเขาฟันทิ้งไป เขากระทืบเท้า และพลังปีศาจเป็นเส้นสีแดงนับไม่ถ้วนก็ออกมาจากฝ่าเท้าของเขาปกคลุมตัวเขา

ปีกปีศาจสีดำที่อยู่ข้างหลังเขาค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีเงิน!

เย่จายซิงตกตะลึงและรู้สึกถึงรังสีอำมหิตจากหลงเฟยหลี เท่าที่นางรู้ ปีกปีศาจสีเงินเป็นสัญลักษณ์ของเลือดโบราณสูงสุดของตระกูลปีศาจ

เขาได้รวมเข้ากับเลือดโบราณของโลกปีศาจแล้ว!

นางรีบดึงเชือกอมตะที่พบในซากปรักหักพังของโบราณสถานออกมาและมัดหลงเฟยหลีไว้แน่น!

จะให้เขาได้รับพลังปีศาจบริสุทธิ์ภายใต้วังปีศาจอีกครั้งไม่ได้ การฝึกฝนของเขากำลังเพิ่มขึ้นและยาผงสลายวิญญาณก็ทำอะไรเขาไม่ได้มาก เพราะความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขาไม่ใช่แดนเทพปีศาจ แต่เป็นแดนฮ่องเต้ปีศาจ!

อีกเพียงครึ่งก้าว เขาก็จะเลื่อนขั้นของปีศาจได้!

โชคดีที่เชือกเป็นเครื่องมือกึ่งเทพ เมื่อเขาถูกมัด พลังงานปีศาจที่อยู่รอบๆ หลงเฟยหลีก็สลายไปในทันที

นางถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“น้องซิง! ”

โม่เสิ่นยวนตัดฝ่ามือปีศาจยักษ์ กระโดดลงจากหลังมังกรเขียว แล้วดึงเย่จายซิงไว้ในอ้อมแขนของเขา

“น้องซิง เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ”

เขามองนางด้วยดวงตาแดงก่ำ เพื่อที่จะเข้าไปในปีศาจอย่างรวดเร็ว เขาจึงเผาอายุขัยจิตเดิมอีกครั้งเพื่อเลื่อนขั้นฝึกฝนของเขา

จนได้มาพบกับนางตอนนี้ เขาถึงสบายใจ

“เสด็จอา ข้าไม่เป็นอะไร”

เย่จายซิงใช้วิชาล้างฝุ่นทำความสะอาดเครื่องสำอางบนใบหน้าเพื่อให้รูปลักษณ์ของนางเหมือนเดิม

นางมองเขาหัวจรดเท้า เห็นว่าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บ ก็ยิ่งโล่งอก

หลงเฟยหลีเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้า สีหน้าอำมหิตไม่มีอะไรเทียบได้

“โม่เสิ่นยวน จวินหยวน คือคนเดียวกัน!”

ทันใดนั้นดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

นางไม่เพียงแต่วางยาเขา แต่กลับหลอกเขาเรื่องนี้ด้วย!

เขาเข้าใจทุกอย่างแล้ว โม่เสิ่นยวนปลอมตัวเป็นปีศาจหยวนขุยเพื่อโจมตีวังปีศาจ และเย่จายซิงมาเพื่อหลอกใช้เขาและร่วมมือกับโม่เสิ่นยวนตลอดเวลา

เขาคิดว่าถูกนางทำร้ายด้วยความรัก แต่มันเป็นเพียงจินตนาการ!

“เอาล่ะ พวกเจ้าทำดีมาก! ”

หลงเฟยลี่ดูเหมือนคนบ้า ปีกปีศาจกางออก และเชือกอมตะครึ่งชิ้นก็เริ่มขาดไปครึ่งหนึ่ง!