บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 250

ลมหายใจเข้าออกของหลงเฟยหลีลดลงอย่างมาก ดวงตาเรียวยาวคู่นั้นที่มองเพียงนาง

เขาคิดว่า ในโลกใบนี้ไม่มีอะไรให้น่าจดจำ การโจมตีโลกมนุษย์ก็เพียงเพื่อจะยืนเป็นหนึ่งในหมู่มวลก็เท่านั้น เพื่อให้คนที่ทอดทิ้งเขาไปนั้นเสียใจภายหลัง

ตอนนี้มาคิดๆ มันก็เท่านั้น

สิ่งเดียวที่เป็นห่วงมากที่สุดก็แมวป่าน้อยที่อยู่ตรงหน้า นางเหมือนดอกไม้สดสวยที่มีหนามแหลมออกมา นำสีสันมาในชีวิตที่เย็นชาและไร้ความปราณีเข้ามาในชีวิตเขา

ที่ผ่านไม่มีใครห่วงใยเขา ยิ่งไปกว่านั้นไม่มีใครที่จะยอมถอนพิษให้เขา ทุกคนต่างก็หลบแมงป่องเช่นเขา มีเพียงนาง นางเท่านั้นที่ยอมถอนพิษให้เขา และไม่ใช่สายตาที่แปลกมองมาที่เขา

น่าเสียดายที่กรงเล็บของแมวป่าน้อยนั้นคม แถมยังเป็นของคนอื่นด้วย

“แมวป่าน้อย สมมติว่าข้าพบเจ้าก่อน เราจะมีโอกาสอยู่ด้วยกันไหม？”

ทันใดนั้นเขาก็ถามขึ้นว่า

“โลกนี้ไม่มีสมมติมากมายขนาดนั้น”

นางพูดพร้อมกับส่ายหัว ทว่ากลับนึกถึงคำพูดของเสด็จอาเมื่อก่อน เขาบอกว่าพรหมลิขิตของเขาในชาติที่แล้ว บางที ต่อให้นางได้รู้จักกับหลงเฟยหลีก่อน อาจจะไม่ได้อยู่กับเขาก็ได้

นางชอบเสด็จอามากกว่า

เพราะเสด็จอาเป็นคนที่ทำให้หัวใจของนางเต้นแรง ซึ่งคนอื่นทำให้นางใจเต้นไม่ได้

หลงเฟยหลีที่เห็นสีหน้าของนาง คิ้วขมวดเข้าหากัน จากนั้นเบือนหน้าออกไป

ขณะนั้นเองเย่จายซิงยื่นมืออกมา และจับปากของเขา ใช้พลังทิพย์นำพู่ทิพย์บดละเอียด จากนั้นยัดเข้าไปในปากของเขา

คิดถึงเมื่อก่อนตอนที่เขาชอบบีบคางของนาง นางจงใจใช้แรงไม่น้อย ทำให้เขารับรู้ว่าความรู้สึกที่ถูกบีบมันเป็นยังไง

หลังจากที่ป้อนพู่ทิพย์เสร็จ นางก็หยิบเอาน้ำค้างคู่เคียงจากบ่อผดุงจิตในห้วงกาลเวลา จากนั้นก็ยัดเข้าไปในปากของเขา

ทำทั้งหมดจบลงแล้ว นางคลายมือ จากนั้นถอยไปหลายก้าว

“ข้าไปแล้ว เจ้าดูแลตัวเองด้วย อย่าลืมในสิ่งที่เจ้าเคยรับปากข้าเอาไว้”

พูดจบ นางก็ก้าวเท้าใหญ่ๆ เดินไปที่วังปีศาจ

ขณะนั้นเองหลงเฟยหลี ก็รับรู้ได้ว่าชีพจรที่กำลังจะขาดได้กลับมาแล้วทีละนิดๆ แมวป่าน้อยนำของเทพมาให้เขากิน ให้ร่างกายของเขาฟื้นตัวจากการบาดเจ็บ

ถึงแม้ว่าจะฟื้นตัวได้แค่บางส่วน แต่เขาก็สามารถหลุดพ้นจากดินแดนแห่งความตายได้

ให้เวลากับเขา ให้เขาได้ฟื้นตัวจากการบาดเจ็บ แค่สูญเสียจุดตันเถียน หากอยากฟื้นคืนคงไม่ใช่เวลาแค่เพียงปีสองปีเท่านั้น

การฝึกบำเพ็ญของเขากลับมาไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว

แต่ว่าเขายังมีชีวิตอยู่

“เจ้าแมวป่าน้อย！ เหตุใดถึงช่วยข้า？”

เย่จายซิงไม่ได้หันหลังกลับไป เหตุใดถึงช่วยเขา นางก็ไม่รู้ บางทีอาจเป็นเพราะความสงสาร หรืออาจเป็นถ้าเขาตาย มันจะกลายเป็นความผิดของตนเอง

อาจจะเป็นไปได้ทั้งสองอย่าง

“หรือว่าเจ้าหลงรักข้าเข้าแล้ว？”

เขายังพูดต่อเนื่องตามหลังมาด้วยเสียงที่ดัง

เท้าของเย่จายซิงสะดุด จากนั้นหาไปจ้องเขาเขม็ง：“เจ้าอย่าหลงตัวเองให้มากไปหน่อยเลย จงจำไว้ว่า หากเจ้าเข้ามาโจมตีโลกมนุษย์อีก เราจะเป็นศัตรูกันตลอดกาล ครั้งหน้าข้าจะไม่ใจอ่อนอีกเด็ดขาด！”

เมื่อพูดจบ นางก็บินออกไปหาเสด็จอาแล้ว

นางคิดถึงร่างกายของเขา เสด็จอามีชีวิตเหลือไม่ถึงสิบปีแล้ว

หลงเฟยหลีที่ร่างของนางหายไป ก็เอาร่างกายที่บอบช้ำพิงต้นไม้ วิญญาณของสุนัขสีน้ำตาลแก่ตัวนั้นก็ออกมาจากแขนเสื้อของเขา จากนั้นก็มาเลียหน้าซีดขาวที่เปื้อนเลือดของเขา

เขายิ้ม จากนั้นก็เอามือวางไว้บนหัวของมัน

……

“เสด็จอา！”

เย่จายซิงลอยไปได้ไม่ไกล ก็หาเสด็จอาของนางพบ

โม่เสิ่นยวนมองนางที่ปลอดภัย ก็ถอนหายใจแล้วถามว่า：“หลงเฟยหลีอยู่ไหน？”

นางรู้ว่าเสด็จอาอยากจะฆ่าหลงเฟยหลี ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า：“ขอโทษด้วย เสด็จอาข้าปล่อยเขาไปแล้วแถมยังช่วยเขาอีก”

โม่เสิ่นยวนตะลึง จากนั้นก็ดึงนางเข้ามากอด แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นว่า：

“ไม่ต้องขอโทษข้าหรอก น้องซิง นี่เป็นสิ่งที่เจ้าเลือก หากข้าเจอเขาครั้งหน้า หากมีโอกาส ข้าจะฆ่าเขาให้ตายโดยไม่ลังเล”