บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 255

“แยกคู่รักจากกัน?”

ฝ่าบาทหัวเราะอย่างเสียงเบา “ข้าไม่สนใจว่าเขาจะเลือกใครมาเป็นคู่ครอง ขอแค่มีประโยชน์ต่อราชสำนัก ข้าก็สามารถตามใจเขาได้ แต่ถ้าหญิงสาวที่เขารักนั้นไร้ความสามารถและประโยชน์ใดๆ ก็จัดการฆ่ามันซะ!”

“ฝ่าบาท ท่านอย่าพูดเรื่องเครียดๆอีกเลย ถ้าท่านฆ่าแม่นางผู้นั้น เจ้ายวนน่าจะโกรธเกลียดท่านมาก ยากที่จะเห็นเขานั้นมีความรักต่อหญิงสาว ก็ให้หญิงสาวผู้นั้นเป็นชายารองเถอะเพค่ะ”

ฮองเฮาพูดห้ามฝ่าบาทด้วยท่าทีอ่อนโยน

“เห้อ! ช่างมันปะไรกับเด็กปีศาจแค่คนเดียว ข้าไม่สนใจหรอกว่าเขาจะเกลียดข้าหรือไม่”

ฝ่าบาทถอนหายใจเฮือก แต่สุดท้ายก็ยังฟังคำห้ามปรามของฮองเฮา

“ฝ่าบาท ครั้งนี้ที่ข้ากลับมา ข้าได้พาหลานสาวที่เชื่อฟังคนนั้นกลับเข้ามาในวัง เพื่อมาอยู่กับข้าสักพัก อันที่จริงแล้วข้าอยากให้

เจ้ายวนนั้นแต่งงานกับหลานสาวคนนี้ คนในบ้านจะได้ดองกันเอง ฝ่าบาทมีความเห็นเช่นไรบ้าง?”

ฮองเฮาที่พูดหว่านล้อมไปครึ่งค่อนวัน ท้ายสุดถึงจะพูดถึงประเด็น

“มันเนี่ยนะ? เขาจะคู่ควรกับเทพธิดาของเผ่าโฮ่วานได้อย่างไรกัน!”

ฝ่าบาทขมวดคิ้ว สีหน้าคาดไม่ถึง

ฮองเฮาก็เป็นหนึ่งในเทพธิดาของเผ่าโฮ่วาน ในสายตาฝ่าบาท เผ่าโฮ่วานนั้นค่อนข้างลึกลับ เทพธิดาที่ถูกอบรมมานั้นบริสุทธิ์อย่างไร้ที่ติ ให้เทพธิดามาแต่งงานกับลูกปีศาจนั้น เสมือนการเอาสิ่งของมาทำลายเสียเปล่า

“ฝ่าบาท อย่าพูดเช่นนี้เลยเพค่ะ เจ้ายวนก็มีความสามารถมาก เขาสามารถครอบครองอสูรเทพพร้อมกันได้ถึงสององค์ และยังสามารถปราบ

จักรพรรดิปีศาจใหม่ที่เกิดใหม่ทุกๆสามพันปีมาได้ ถือว่ามีชื่อเสียงมากในหมู่ประชาราษฎร์ พระชายาของเขาต้องมีฐานะที่เท่าเทียมกัน ยุ่นเอ๋อร์นั่นเหมาะสมที่สุด และเชื่อว่านี่ก็เป็นสิ่งที่เหล่าประชาราษฎร์ นั้นอยากเห็น”

ฮองเฮานั้นรู้จักนิสัยของฝ่าบาทดี ที่ให้ความสำคัญประชาชนของแคว้นเทพมังกรเป็นอันดับหนึ่ง แคว้นเทพมังกรนั้นยืนหยัดอยู่ในแผ่นดินใหญ่เทียนเหยานี้ได้ถึงแสนๆปี สิ่งสำคัญก็คือการรวมใจที่เป็นหนึ่งเดียวกันของเหล่าชาวประชาราษฎร์

หัวใจของชาวประชานั้นลึกลับซับซ้อน เหมือนคำพูดที่เคยกล่าวไว้ พลังของความเชื่อ ถ้าไม่ได้หัวใจของชาวประชา แคว้นเทพมังกรนั้นก็อาจจะสูญสิ้นในเร็ววัน

เมื่อฝ่าบาทได้ยินเช่นนั้นแล้ว สีหน้านั้นเคร่งขรึมไปสักครู่ จำใจต้องเห็นด้วยกับสิ่งที่ฮองเฮาเสนอ

“รอลูกปีศาจนั้นกลับวังมา ให้เขานั้นไปพบหลานสาวเจ้าก่อน แล้วบอกเขาว่าจะแต่งงานกับหญิงสาวปุถุชนผู้นั้นได้ แต่ตำแหน่งพระชายานั้น จะเป็นของหญิงนั้นไม่ได้เด็ดขาด”

เมื่อได้รับการอนุญาตจากฝ่าบาท ฮองเฮานั้นยิ้มพอใจอย่างอ่อนหวาน

……

เย่จายซิงรู้สึกว่าตนเองนั้นหลับไปเป็นเวลานานมาก เหมือนได้ตกเข้าไปอยู่ในห่วงแห่งความวุ่นวาย ไม่รู้วันคืนไปถึงไหนกันแล้ว

พลังอันล้นเหลือนั้นซึมเข้าสู่ร่างกายนั้น ได้แพร่กระจายไปทั่วภายในร่างกาย และในที่สุดก็ได้เข้าไปสู่จุดตันเถียน รวบรวมเป็นพลังทิพย์ในที่สุด

สถานที่เข้านอนพักฟื้นนั้น เป็นห่วงกาลเวลาบ่อผดุง ในนั้นก็จะมีตาวิญญาณอยู่ครบ

บ่อผดุงหยกในบ่อผดุงนั้นมีชี่ทิพย์กลิ่นหอมกรุ่นลอยออกมาเรื่อยๆ

ทันใดนั้น กลุ่มหมอกที่ฟุ้งกระจายอยู่ในทะเลจิตกลับมีแสงสีเขียวประกายออกมา

กลุ่มหมอกนั้นกระจายออก และปรากฏเงาต้นซานเทียนนั้นขึ้นมา มันเฟื่องฟูอุดมสมบูรณ์ กิ่งก้านใบนั้นยืดออกมา เมื่อลมพัดผ่านมา กิ่งก้านใบนั้นสั่นพลิ้วไหว ได้แผ่ความมีชีวิตชีวาออกมาอย่างสะพรั่ง

เย่จายซิงนั้นรู้สึกปวดเศียรเวียนเกล้า สายตานั้นมัวไปหมด นางพยายามเพ่งสายตามองต้นไม้ต้นนั้น แวบแรกก็เห็นบ่อทิพย์ที่อยู่ใต้ต้นไม้ ด้านในนั้นมีเสียงน้ำไหลอย่างเบาๆ ด้านบนนั้นมีกลุ่มหมอกนั้นลอยอยู่

นางพยายามเดินเข้าใกล้เพื่อสูดหายใจเข้า รู้สึกได้แต่ว่าถึงลมเย็นสบาย การมองเห็นของนางก็ดีขึ้นมา

“นี่มันต้นอะไรกัน?”

นางเงยหน้าขึ้นจ้องมองอย่างตาโต

จากระยะไกลจะเห็นแต่เพียงกิ่งใบที่เขียวขจี แต่เมื่ออยู่ใต้ต้นไม้ จะเห็นผลประกายสีน้ำเงินอยู่บนนั้น ผลขนาดเท่ากำปั้นต่างประกายแสงระยิบระยับ เสมือนดาวอยู่เต็มต้น ต้นไม้ต้นนี้คือทะเลดาว

นางยื่นมือเพื่อจะเด็ดลงมา แต่กลับจับได้แต่ความว่างเปล่า

เฮ้อ!

เย่จายซิงนั่งลงอย่างเร็ว นางเห็นเขาแหลมของเสี่ยวไป๋

เสี่ยวไป๋นั้นยื่นหัวเข้ามา มองนางอย่างดีใจ: “เจ้านาย ท่านฟื้นแล้วรึ!”

นางพยักหน้าแล้วนวดขมับ นางปวดหัวมาก แต่อาการอ่อนเพลียนั้นได้หายไปปลิดทิ้ง นางรู้สึกได้ถึงพลังทิพย์ที่ยิ่งใหญ่ในตัวของนาง