บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 257

“ได้ๆๆ ข้าไม่ยุ่งเรื่องของโลกปีศาจก็ได้ เสด็จอาพูดถูกว่าพวกข้านั้นเสียสละมามากแล้ว ถ้าไม่ใช่ว่าเป็นเพราะท่าน ข้าคงไม่ลงไปที่โลกปีศาจ ท่านก็ไม่ต้องยุ่งเรื่องโลกปีศาจแล้วเช่นกัน”

เย่จายซิงเท้าสะเอวแล้วพูดกับเขา：

เมื่อคิดถึงอายุขัยที่สั้นลงของเสด็จอา นางรู้สึกปวดใจมาก ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขามีตำแหน่งเซ่าตี้ค้ำคอ นางคงไม่ปล่อยให้เขานั้นไปยุ่งวุ่นวายเรื่องพวกนั้น ถึงขั้นต้องเอาอายุขัยตัวเองเข้าไปแลกกับเรื่องพวกนั้น

“ข้าต้องหาวิธีที่ช่วยต่ออายุขัยเสด็จอาให้ได้ พวกข้าต้องอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า ท่องเที่ยวยุทธภพนี้ไปด้วยกัน”

นางเงยหน้ามองเขา：

“เสด็จอา ท่านรับปากข้า ต่อไปท่านจะใช้อายุขัยของท่านไปเพิ่มวิทยายุทธไม่ได้แล้วนะ”

โม่เสิ่นยวนนั้นหอมไปที่หน้าผากนางพร้อมพยักหน้า: “ได้ ข้ารับปากน้องซิงของข้า”

การเผาผลาญอายุขัย ว่ากันตามจริงแล้วพลังก็ยังไม่พออยู่ดี

รอให้พิธีแต่งงานผ่านไป เขาจะพานางไปฝึกฝนที่แดนลึกลับ เพื่อไปพัฒนาการบำเพ็ญตน การบำเพ็ญตนต้องไปให้ถึงจุดสูงสุดของแผ่นดินใหญ่นี้ ถึงจะไม่ถูกรังแก

เมื่อได้ยินคำมั่นสัญญาของเขา คิ้วของเย่จายซิงนั้นคลายปมลง แล้วพูดว่า:

“เสด็จอาตอนนี้ท่านเป็นวีรบุรุษของโลกมนุษย์ ฮ่องเต้คงไม่กล้าตัดสินใจเรื่องแต่งงานของท่านแล้วกระมัง?”

โม่เสิ่นยวนนั้นขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า:

“เจ้าไม่ต้องคิดมาก ข้าจะจัดการเอง”

เย่จายซิงขมวดคิ้วขึ้นอีก เมื่อฟังคำพูดของเสด็จอา พอเดาได้ว่าราชสำนักยังคงเข้ามายุ่งเรื่องการแต่งงานของขาอยู่

ราชสำนักนี้น่าขำชะมัด ตอนเกิดเรื่องนั้นสำรวมตัวไว้ยิ่งยวด หลังปัญหาถูกแก้ไข เพื่อเป้าหมายของตนแล้วยังเข้ามายุ่งเพื่อจะตัดสินใจแทน

เพื่อไม่ให้เสด็จอานั้นกังวลใจ นางยิ้มพร้อมพยักหน้า: “อืมๆ ข้ารู้แล้ว ข้ารอวันที่เสด็จอามาสู่ขอข้า ช่วงนี้ข้าต้องหาสินสอดทองหมั้นให้เยอะขึ้นอีก”

โม่เสิ่นยวนหัวเราะพร้อมหยิกแก้มนาง: “ข้ายกสหการค้าผานหลงให้เจ้าเป็นสินสอดดีไหม?”

นางส่ายหัว: “ข้าไม่เอาหรอก สหการค้าผานหลงเป็นของท่าน สินสอดต้องเอามาจากบ้านข้าไปซิ ข้าต้องหามันเอง”

“ได้ๆๆ น้องซิงหาเอง ตอนนี้น้องซิงนั้นเป็นเศรษฐีน้อยแล้วหนิ”

นางหัวเราะเสียงดัง ถ้าไม่ต้องเลื่อนขั้นห้วงแห่งกาลเวลา นางน่าจะเป็นเศรษฐีน้อยแล้วจริงๆ น่าเสียดายหินทิพย์ที่หามาได้นั้นต้องใช้ในการเลื่อนขั้น ตอนนี้เหลือไม่เยอะแล้ว

“ไป พวกข้าไปกินข้าวเถอะ ข้าให้เหยียนเฟิงนั้นสั่งอาหารที่เจ้าชอบไว้ที่ร้านตรงข้าม”

โม่เสิ่นยวนนั้นดึงนางขึ้นมาอย่างอ่อนโยน จัดเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยของนาง และทรงผมของนางก็กระเจิงไปบ้าง เขาพานางไปหวีผมอยู่ตรงโต๊ะแต่งหน้า

ท่าทีเขานั้นอ่อนโยนเบามือ กลัวเหมือนจะหวีเส้นผมนางขาดไป

ดีที่เส้นผมนางนั้นดกดำเงางาม หวีง่ายและลื่นไหล มิฉะนั้น ไม่รู้จะหวีถึงยามไหนกัน

เขาก็ทำทรงผมหญิงสาวไม่เป็น ครั้งก่อนตอนอยู่เรือทิพย์ก็หวีได้ไม่ดี แต่ว่าทำบ่อยๆจนดีขึ้น ครั้งนี้ถือว่าทำได้ดีกว่าคราวที่แล้วเยอะมาก

ผมนั้นทิ้งตัวดี เพียงแต่ปักปิ่นผมหยกสีขาวขึ้นไป ก็ประกายความสวยงามโดยไร้การแต่งหน้า

คิ้วของนางนั้นดกดำ ปากชมพู ตาที่เป็นประกาย ใบหน้าที่งดงาม ไม่ต้องแต่งหน้าก็งามอย่างธรรมชาติดุจหญิงงามในภาพวาด

“ครั้งนี้หวีได้ดีมาก”

นางกล่าวชื่นชม รางวัลที่ให้คือการส่งจูบ

โม่เสิ่นยวนกลั้นหัวเราะไม่อยู่ แทบจะจับนางมาจูบอีกที เขาพาเธอเดินออกจากห้อง

เพิ่งเดินลงไปหนึ่งชั้น ก็เห็นน้องชายของเย่จายซิงนั่งรออยู่ตรงบันได

“ยู่หยาง เจ้ามาอยู่นี่ได้อย่างไร? หลายวันมานี้เจ้าก็อยู่เฝ้าข้ารึ?”

เย่จายซิงถามอย่างประหลาดใจ นางรู้สึกได้ว่าน้องชายนั้นซูบผอมไปมาก เสื้อผ้าที่สวมใส่ดูหลวมไปอย่างเห็นได้ชัด

เย่ยู่หยางนั้นมองนางด้วยความตื่นเต้น ที่เห็นนางนั้นแข็งแรง สีหน้าสดใส ใบหน้าดูยิ้มแย้มแจ่มใส

“ท่านพี่ ท่านฟื้นแล้ว? ข้าเพิ่งมาถึง ท่านฟื้นมาก็ดีแล้ว ข้าจะได้วางใจ ข้าขอไปนอนก่อนนะ!”

พูดจบเขาก็จามออกมาสองสามที แล้วเดินเข้าห้องไป

“เจ้าเด็กบ้านี่กลัวจะสั่งสอน เลยรีบหนีไปก่อน”

เย่จ่ายซิงพึมพำเสียงเบา ในใจนั้นรู้สึกซาบซึ้ง แววตานั้นอ่อนโยน มีเสด็จอาและน้องที่คอยเป็นห่วงนาง ชีวิตในภพนี้นั้นดีกว่าภพที่แล้วอย่างมาก