บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 258

เสี่ยวเอ้อนั้นเป็นคนพื้นเพของเฉินตู เขามีนามว่าหลิวเหยียน เพราะไม่มีรากทิพย์จึงฝึกตนไม่ได้และถูกคนในตระกูลนั้นทอดทิ้ง เลยต้องออกมาทำงานหาเงิน

เขานั้นสติปัญญาดี มีความรับผิดชอบสูง ขยันหมั่นเพียรไม่เลือกงาน ปกตินอกจะทำงานในร้านอาหารแล้ว เขาจะไม่ไปไหนทั้งสิ้น เพื่อจะเก็บ

หินทิพย์เพื่อไปซื้อยาระดับสี่หนึ่งเม็ดเป็นยากลั่นโอสถเปิดสติปัญญา

พี่น้องของเขานั้นต่างมีรากทิพย์ มีเพียงแต่เขาเท่านั้นที่ไม่มี แม้แต่คู่หมั้นของเขานั้นก็ถูกน้องชายนั้นแย่งจากไป เขาไม่เชื่อว่าชาตินี้เขาจะไม่สามารถฝึกตนได้ ดังนั้นเขาเก็บเงินเพื่อจะซื้อยากลั่นโอสถเปิดสติปัญญาหนึ่งเม็ด เพื่อพิสูจน์ว่าเมื่อกินยานั้นไปแล้วรากทิพย์จะสามารถงอกขึ้นมาไหม

บางคนนั้นมีรากวิญญาณเทียมแต่ไม่มีรากทิพย์ แต่เมื่อผ่านการสะสมช่วงระยะเวลาหนึ่งและสะสมเป็นชี่ทิพย์ ก็มีโอกาสที่จะมีรากทิพย์ขึ้นมาได้

หลิวเหยียนนั้นคิดเสมอว่าตนเองนั้นเป็นรากวิญญาณเทียม ตอนนี้ยังไม่สามารถฝึกตนได้ ก็ไม่ได้หมายความว่าต่อไปจะฝึกไม่ได้เช่นกัน

แต่ไม่คิดว่าเวลานั้นจะมาเร็วเช่นนี้

เขาหยิบข้าวลักษณะนิ่มเละสองเม็ดที่เหลือในถ้วยนั้นใส่ปาก นาทีที่กลืนลงไปนั้น เขารู้สึกว่าเลือดลมนั้นเดินได้ดีมาก ชี่ทิพย์ที่เย็นสบายนั้นไหลเข้าไปแขนขาทั้งสี่ของเขา เข้าไปสู่ตันเถียน

เสียงดังปัง เขาเข้าสู่ขั้นสูงแล้ว!

แดนศิษย์ทิพย์ขั้นหนึ่ง แดนศิษย์ทิพย์ขั้นสอง แดนศิษย์ทิพย์ขั้นสาม!

“!!”

หลิวเหยียนอ้าปากกว้าง คางนั้นเกือบจะฉีกลงมาแล้ว

เขาจากที่ไม่มีวิทยายุทธเลย ชั่วพริบตาก็กลายเป็นผู้ฝึกตนแดนศิษย์ทิพย์ขั้นสาม! มันช่างน่ากลัวยิ่งนัก!

ตอนนี้เขารู้สึกว่า ด้านในตัวเขานั้นเหมือนมีรากทิพย์แวววาวงอกออกมา

ตูม!

หลิวเหยียนคุกเข่าลงบนพื้น น้ำตาแห่งความดีใจนั้นไหลริน

“ข้าหลิวเหยียน ในที่สุดก็มีรากทิพย์แล้ว”

แล้วเขาก็คำนับทางที่โม่เสิ่นยวนและเย่จายซิงเดินออกไป:

“ขอบพระคุณเซ่าตี้และพระชายาเซ่าตี้ที่ให้โอกาสที่ยิ่งใหญ่นี้ให้ข้า ข้าหลิวเหยียนต่อไปถึงแม้จะต้องกลายเป็นสัตว์ก็จะตอบแทนพวกท่าน!”

……

เย่จายซิงและเสด็จอาหลังจากเดินออกไปแล้ว ก็ไม่ทราบเรื่องที่เกิดขึ้นที่ร้านอาหาร

นางไม่มีนิสัยการกินข้าวหมดถ้วย และไม่ได้สังเกตว่ามีข้าวทิพย์นั้นเหลืออยู่ในถ้วยสองเม็ด และยิ่งไปกว่านั้นนางคงนึกไม่ถึงว่าข้าวทิพย์นี้จะเปลี่ยนแปลงชะตาชีวิตของคนคนหนึ่งได้

ตอนนี้นางอารมณ์เสียมาก เพราะเพิ่งออกมาจากร้านอาหารยังกลับไม่ถึงหอยา ก็ดันมีคนมาหาถึงที่ซะแล้ว

ผู้หญิงคนนั้นหน้าตาสวยสดใส สวมชุดกระโปรงสีขาวประหลาดยาวถึงหัวเข่า เผยให้เห็นน่องเล็กที่สวมกระดิ่งอยู่ เสียงกระดิ่งบนตัวนั้นส่งเสียงเบา ใบหน้านั้นดูมีความกลัดกลุ้มเล็กน้อย ผู้คนต่างมองไปที่ตัวนาง

แต่นางกลับตรงดิ่งเข้ามาหาโม่เสิ่นยวน

“เซ่าตี้ ข้าชื่อฉู่ยุ่นเอ๋อร์ เทพธิดาแห่งเผ่าโฮ่วาน มีคำสั่งจากฮ่องเต้ให้ท่านกลับวังเพค่ะ”

นางพูดเสียงเบาด้วยท่าทีที่ปกติ

“เทพธิดาโฮ่วาน! น่าจะเป็นหลานสาวของฮองเฮา!”

“ได้ข่าวว่าฮองเฮาจะให้เทพธิดานั้นแต่งงานกับเซ่าตี้!”

“แต่คนที่เซ่าตี้ชอบคือเย่จายซิงหนิ!”

“มารหัวใจมาพบหน้ากัน อิจฉาตาร้อนเป็นแน่!”

ผู้คนต่างจ้องมองไปที่สามคนนั้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น

เมื่อเทียบดูแล้ว เย่จายซิงดูสวยงามและมีเสน่ห์กว่า ท่าทางที่สง่างาม ใบหน้าเหมือนสวรรค์ค่อยๆบรรจงสลักออกมาอย่างประณีต สวยงามจนยากจะบรรยาย แม้แต่องค์หญิงหลิวอิ๋ง โฉมหน้าก็ยังเทียบเย่จายซิงไม่ได้

แล้วจะเทียบอะไรกับฉู่ยุ่นเอ๋อร์ผู้นี้ ที่เป็นแค่เทพธิดา ถึงแม้ว่านางจะงดงามกว่าหญิงสาวธรรมดา แต่เมื่อยืนเทียบกับเย่จายซิงแล้วนั้น ยังห่างไกลกันเยอะ

เมื่อสังเกตดูอย่างละเอียด เทพธิดาผู้นี้ยังแต่งหน้าอ่อนๆ เขียนคิ้วทาปาก มิฉะนั้นคงจะดูหม่นหมองเป็นแน่

“จุ๊ๆ ถ้าข้าเป็นเซ่าตี้ก็ต้องเลือกเย่จายซิงอยู่แล้ว เห็นคนงดงามเช่นนางแล้ว ก็มิอาจมองหญิงอื่นได้อีก”

มีชายหนุ่มกระซิบคุยกัน

ชายหนุ่มที่ยืนข้างๆต่างพยักหน้าเห็นด้วย

เมื่อเซ่าตี้และเย่จายซิงยืนคู่กัน ชายหล่อหญิงงาม ดั่งคู่พระนาง

ถ้าเข้าไปยุ่งเวลานี้ มิใช่รนหาความอับอายรึ?